Un mundo de colores

Το απόγευμα της 12ης Ιανουαρίου 1987 αυτοί που έμεναν στα ψηλά της πρωτεύουσας έπαιρναν τηλέφωνο αυτούς που δούλευαν στα χαμηλά και τους μετέδιδαν το μήνυμα: "Ανεβείτε στην ταράτσα να δείτε... κάτι συμβαίνει με τον ήλιο...". Κάτι τέτοιο δεν το είχαν ξαναδεί... Ο ήλιος, καθώς βούλιαζε στα νερά του Σαρωνικού, έβαφε τα σύννεφα με όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου... Έχοντας πάθει "αχρωματοψία", σκυμμένοι τόσα χρόνια πάνω σε λευκά χαρτιά, μάυρα γράμματα, γκρίζα ντοσιέ, μεταλλικές συσκευές και έπιπλα, τα χλομά πρόσωπα ανακάλυπταν το χρώμα... Κόκκινο, κίτρινο, πορτοκαλί, μενεξεδί, όλα τα δυνατά χρώματα, στη δύση του ήλιου... Κι αυτοί, σιωπηλοί, μετά τα πρώτα ωμέγα της έκπληξης, με μάτια αχόρταγα ρουφούσαν τα χρώματα, εκστατικοί... Τόση ομορφιά δε μπορούσε να την αντέξει για πολύ ώρα η πρωτεύουσα και οι άνθρωποί της άρχισαν να διαδίδουν διάφορες φήμες... Όμως εσύ, κορίτσι μου, μην πιστέψεις τίποτα από όλα αυτά. Σε έναν κόσμο γκρίζο και κακομοίρη, η ομορφιά τρομάζει...

Πόσο αλήθεια παίζει να είναι αυτό; Μου το έδωσε η κυρία στην έκθεση και της είπα μόλις το διάβασα ότι αυτό θα μπει στο μπλογκ. Και εννοείται ότι μπήκε. Είναι απλά τόσο όμορφο κείμενο...

Η ζωή αυτή μας κάνει να ξεχνάμε τι σημαίνει ζωή. Εγώ η ίδια παίρνω σαν παράδειγμα τον εαυτό μου. Όλη μέρα αγκαλιά μέ ένα βιβλίο κατεύθυνσης, με στόχο να πάω ΑΠΘ Αγγλική Φιλολογία ή Ψυχολογία. Και πόσα άλλα κορίτσια δεν είναι έτσι; Και πόσα άλλα αγόρια δεν κλείνονται μέσα για να περάσουν ιατρική, Φαρμακευτική, Αρχιτεκτονική...; Και το μέλλον μας παραμένει αβέβαιο.
Χθες πήγα στο φαρμακείο, να πάρω ντεπόν(η κλασσική μου επίσκεψη ανά εβδομάδα) και ήταν μία μητέρα που η κόρη της (ή μήπως ο γιός της...;) έδινε φέτος Πανελλήνιες. Το παιδί της τέλος πάντων, έβγαλε γύρω στα 15000 μόρια από ότι έλεγε στην τύπισσα στο ταμείο και κοίταγαν τώρα μαζί ποια σχολή πρέπει να διαλέξει για να διοριστεί στο δημόσιο. Γουάτ δε ΦΑΚ πιπολ; Πάμε κάλα;
Και εγώ θα μπορούσα να κάθομαι ακόμα περισσότερο να διαβάσω και να πάω γυμναστήριο για να περάσω ΣΣΑΣ και να βρω αμέσως δουλειά, με σταθερό μισθό και λοιπά. Όμως δεν το θέλω. Και με εκνευρίζει να βλέπω μητέρες να μεταχειρίζονται τα παιδιά τους σα να είναι μαριονέτες και παιδιά μόλις 17-18 χρονών να νοιάζονται για μία "θεσούλα" στο δημόσιο. Αυτό είναι λοιπόν η ζωή μας; Διάβασμα 12 χρόνια στο σχολείο, σπουδές 4-5 χρόνια και μετά δημόσιο; Συναρπαστική ζωή. Και τα όνειρά μας; Αυτά πού πάνε;
Δε θέλω να καταλήξω έτσι. Να γίνει όλη μου η ζωή από τόνους άσπρου, μαύρου και γκρι. Δεν το θέλω. Δε θα επιτρεψω στον εαυτό μου να το κάνει αυτό.
Μακάρι να μπορούσα να πάρω το πινέλο και τις τέμπερές μου και να γεμίσω τα πάντα με χρώμα. Να ξεφύγω λίγο από το γκρίζο...

Η πόλη των χρωμάτων-Ζακ Στεφάνου

Όμορφη μου πόλη
έχεις γίνει γκρι και φεύγουν όλοι
βόλτα στις ταράτσες
βγαίνω το πρωί σε βλέπω όλη
γκρι είναι οι δρόμοι
γκρι κι όλοι αυτοί
που περπατάνε
μες τα γκρίζα σπίτια τους
γκρι θα μιλούν γκρι θα αγαπάνε

Μα δε σ' αφήνω γλυκιά μου πόλη
νοικιάζω αεροπλάνο
σημάδι κάνω στο χάρτη

Παίρνω μαζί μου ουράνια τόξα
αυτή που η λόξα γεμίζει με δόξα
το πάρτι

Κόκκινα πράσινα κίτρινα μπλε
σπίτια στους δρόμους
και αστυνόμους μπορντό
Παντού χαμόγελα
και χρώμα στα μαλλιά και τους ώμους
και ένας σκύλος καρό
Πορτοκαλί τα πεζοδρόμια
και οι τοίχοι γαλάζιοι
και τα περίπτερα ροζ
αυτή η πόλη κάθε μέρα μπορεί να αλλάζει
και να γεμίζει με φως

Όμορφη μου πόλη
γίνανε οι δρόμοι σου λιβάδια
οι πλατείες λίμνες και όλα τα σκουπίδια
πολύχρωμα ψάρια
τα αμάξια δέντρα και οι μηχανές
λουλούδια
όμορφη μου πόλη γίνανε οι κόρνες σου
τραγούδια

Και τότε όλοι
γλυκιά μου πόλη
και εκείνοι που κάθονται
κι αυτοί που όλη μέρα δουλεύουν

Καρδιές παράθυρα
και πόρτες ανοίγουν
πετάγονται έξω
γελούν τραγουδούν και χορεύουν

Κόκκινα πράσινα κίτρινα μπλε
σπίτια στους δρόμους
και αστυνόμους μπορντό
Παντού χαμόγελα
και χρώμα στα μαλλιά και τους ώμους
και ένας σκύλος καρό
Πορτοκαλί τα πεζοδρόμια
και οι τοίχοι γαλάζιοι
και τα περίπτερα ροζ
αυτή η πόλη κάθε μέρα μπορεί να αλλάζει
και να γεμίζει με φως

Sometime Around Midnight

Δεν ξέρω τι γίνεται. Γιατί γαμώτο έχω δεθεί τόσο πολύ μαζί σου; Γιατί; Πώς γίνεται να το καταφέρεις αυτό; :Σ
Πώς γίνεται να δεθείς με κάποιον που δεν έχεις δει ποτέ; Ξέρω ότι έχει ξανασυμβεί, αλλά όχι τόσο σύντομα. Μου πήρε καιρό να αρχίσω να δένομαι με τον Πάνο, το Μυρτάκι, τη Γιάννα. Γιατί εσύ από όλους τους ανθρώπους;
Δεν είναι ότι δε σε συμπαθώ, προς Θεού, σε υπερσυμπαθώ. Αλλά δεν το καταλαβαίνω. Χθες είχα τόσα νεύρα και ο μόνος με τον οποίο ήθελα να μιλήσω ήσουν εσύ-άσχετο αν δε μιλήσαμε καθόλου εν τέλει. Γελάω μαζί σου, θέλω να μιλάω μαζί σου. Πώς κατάφερες να με κάνεις να δεθώ με εσένα σε τρεις-τέσσερις εβδομάδες; :/
Είσαι ενδιαφέρον άνθρωπος. Μου αρέσει τόσο να μιλάμε και να καιγόμαστε. Και πάνω από όλα δε θέλω να σχηματίσεις άσχημη άποψη για εμένα-αν και μάλλον από ότι κατάλαβα μετά την προχθεσινή συζήτηση το έκανες ήδη.:Σ Το θέμα είναι όμως ότι δεν έπρεπε να αφήσω τον εαυτό μου να δεθεί μαζί σου. Τώρα κάθομαι και στενοχωριέμαι όποτε αργείς να απαντήσεις, όταν περνάει μία μέρα και δε μιλάμε, όταν ξέρω ότι μπορεί να είσαι msn και απλά να μη θέλεις να μιλήσεις. Εξαιτίας σου εχθές είχα μία από τις μεγαλύτερες εσωτερικές συζητήσεις έβερ. Και εξαιτίας σου καθόμουν χθες πολύ μετά τα μεσάνυχτα να σεκφτώ γιατί δεν ήθελες να μιλήσουμε και τι έκανα λάθος.
Για ποιο λόγο δέθηκα μαζί σου; Ήταν λάθος. Ακόμα είναι λάθος. Γιατί ξέρω πως θα κάνω κάποια βλακεία και θα σε πληγώσω, πως μπορεί να ξεκόψουμε, πως θα καταντήσω βαρετή και τρε μπανάλ και ίσως απλά σταματήσεις να μου μιλάς και αυτό θα με πληγώσει ακόμα περισσότερο. :/
Γιατί να τα πηγαίνω τόσο καλά μαζί σου; Χαζο-Σλίθεριν.-.-

Για σήμερα το αγαπημένο μου Sometime Around Midnight by the beloved The Airborne Toxic Event.

And it starts, sometime around midnight.
Or at least that’s when you lose yourself
for a minute or two.
As you stand, under the bar lights.
And the band plays some song
about forgetting yourself for a while.
And the piano’s this melancholy soundtrack to her smile.
And that white dress she’s wearing
you haven’t seen her for a while.

But you know, that she’s watching.
She’s laughing, she’s turning.
She’s holding her tonic like a cross.
The room’s suddenly spinning.
She walks up and asks how you are.
So you can smell her perfume.
You can see her lying naked in your arms.

And so there’s a change, in your emotions.
And all these memories come rushing
like feral waves to your mind.
Of the curl of your bodies,
like two perfect circles entwined.
And you feel hopeless and homeless
and lost in the haze of the wine.

Then she leaves, with someone you don’t know.
But she makes sure you saw her.
She looks right at you and bolts.
As she walks out the door,
your blood boiling
your stomach in ropes.
Oh and when your friends say,
“What is it? You look like you’ve seen a ghost.”

Then you walk, under the streetlights.
And you’re too drunk to notice,
that everyone is staring at you.
You just don’t care what you look like,
the world is falling around you.

You just have to see her.
You just have to see her.
You just have to see her.
You just have to see her.
You just have to see her.
You know that she’ll break you in two.

Grades.

Oι δικοί μου δεν παίζει να γίνουν. Πότε ήταν; Ποτέ. Και δεν πρόκειται να είναι. Θα αποτυχαίνω μια ζωή. Πάντα θα αποτυχαίνω. Μια ζωή μετριότητα. Μέσος Όρος πρώτου τετραμήνου 19.3/10. Μέσος όρος δευτέρου; 19 και 6/10.Και τι έγραφε το χαρτί μου σήμερα;

Αποτέλεσμα: ΠΡΟΑΓΕΤΑΙ
Μέσος Όρος: 17,8(ΔΕΚΑΕΠΤΑ και ΟΚΤΩ ΔΕΚΑΤΑ) "Λίαν Καλώς"

Έχω ξαναπάρει "Λίαν Καλώς". Βασικά είναι σημαδιακό. Για να προαχθώ από τη Β' Γυμνασίου στη Γ' είχα ένα "Λίαν Καλώς" του 18 και 3/12. Τώρα έπεσα. ΠΟΛΥ. Νιώθω άχρηστη. Έπεισα την καθηγήτρια στο ιδιαίτερο να γράψουμε το τεστ στο Β' μέρος του 2ου κεφαλαίου στην Ιστορία την παρασκευή αντί για σήμερα γιατί πραγματικά με εξουθένωσα το ΣΚ στο διάβασμα και εν τέλει απλά το ηθικό μου έπεσε πολύ χαμηλά για ένα "Λίαν Καλώς". Και για τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Πληγώθηκα πολύ από Άλγεβρα-Βιολογία. Βασικά, τώρα νιώθω ο πιο ηλιθιος άνθρωπος του κόσμου και ο μαθηματικός έφαγε ΤΟ βρίσιμο, ακόμα και μπροστά στη μαμά μου. Παίζει να τον είπα πάνω από 100 φορές μαλάκα. Πάνω από 100 φορές. Κόντεψα να κάνω μπαλάκι τους βαθμούς μου από τα νεύρα.
Βαθμοί εξετάσεων:

ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Θρησκευτικά 19
Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία 18
Νεοελληνική Λογοτεχνία 20
Νεοελληνική Γλώσσα 18
Ιστορία 20
Άλγεβρα 16
Γεωμετρία 06
Φυσική 06
Χημεία 09
Βιολογία 15.6
Πολιτική και Δίκαιο 19.6

Γαλλικά 19.6
ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ
Αρχαία Ελληνικά Κείμενα 19.2
Αρχές Φιλοσοφίας 19.6
Λατινικά 18.6
ΕΠΙΛΟΓΗΣ
Αρχές Περιββαλοντικών Επιστημών 13.6

Έχω απογοητευτεί παταγωδώς από τον εαυτό μου. Θεωρώ ικανοποιητικό ότι μου 'κόβει' έστω και λίγο ώστε να πάρω Κείμενα 20. Και Ιστορία, που μόνο 4 αναγνώσεις είχα κάνει όλο το βιβλίο. Χαίρομαι με το βαθμό στα Αρχαία Κατεύθυνσης. Ειδικά με άγνωστο Πλάτωνα, νομίζω ότι είναι κάτι παραπανω από έναν απλό ''αρκετά καλό'' βαθμό. Νομίζω είναι πολύ καλός. Aπογοητεύτηκα με τα Λατινικά γιατί παιδευόμουν όχι μόνο 4 μέρες να τρέξω να βγάλω όλη την ύλη και να μάθω πράγματα που τα είχαμε ενώ ήταν εκτός, αλλά επειδή έχασα το 19 για μία λέξη στην εισαγωγή και επειδή ήξερα ότι το Gallatorum είναι γενική υποκειμενική και ας την έβαλα γενική αντικειμενική. Και επειδή είχα ξεσκίσει τα ρήματα και είχα ξεχάσει να φάω 2 ολόκληρες μέρες για να γράψω αυτό το μετριότατο 18.6. Τουλάχιστον είμαι ακόμα η δεύτερη καλύτερη στα Λατινικά. Φυσικά, πώς θα ήμουν ποτέ πρώτη; :)
Όσο για τα Φυσική-Χημεία-Γεωμετρία δε δέχομαι κουβέντα. Ναι, θα πουν όλοι οι Θετικοτεχνολογικοί, ειμαι το κλασσικό ανόητο χαζό θεωρητικό παιδάκι που δεν ξέρει τίποτα. Ναι είμαι. Είμαι χαζή. Αλλά δ εμε νοιάζει. Όσο για την Άλγεβρα; Μην ξαναξεκινήσω να βρίζω. Ελπίζω να ηρεμήσω. ΑΛΛΑ δεν ανέχομαι να έχει το γραπτό μου πάνω ένα μαλακισμένο 80/100 λες και εγώ δεν είμαι αρκετή για να φτάσω το 85 ή το 88! Γιατί από ΠΟΥ στο διάολο μου κόβεις ρε φίλε; Που έχεις ένα πτυχίο και μου το παίζεις καμπόσος; Πάω 90 από τα λάθη στο iii ερώτημα του 4ου θέματος και το Σ-Λ. Μου κόβεις 10 μόρια από τα 12 που έπιανε το ii του 2ου Θέματος για μία μαλακισμένη ΡΙΖΑ; Λες και δεν ξέρεις τι ξέρω! Δε.θα.κλάψω.εξαιτίας.σου. Δε θα τολμήσεις να με κάνεις να κλάψω. Αλλά δεν καταλαβαίνω για πιο λόγο μου κόβεις τόσο τραγικά πολύ. Ήξερα ότι θα έφτανα το 17 ή στην καλύτερη το 17.5. Προφανέστατα αν έρθω να σε ρωτήσω θα με κοιτάξεις πάλι χμαογελώντας και θα μου πεις δε το άξιζες. Φυσικά. Ένα παιδί της Θεωρητικής που ξέρει να σου λύνει ολόσωστα ένα ολόκληρο θέμα και ξέρει ότι Τ=2π/ω, κάτι που τραστ μι φίλε, η μπροστινή μου που ήταν θετική με ρώτησε πώς πάει, δεν αξίζει ένα γαμημένο 17. Για να έρθω να σου γράψω αυτό το 16  φίλε, έλυσα 100 ασκήσεις μέσα σε ενα ΠΣΚ και διάβαζα μέχρι τα χαράματα της Κυριακής θεωρία, από την οποία παίζει επειδή είσαι τόσο κάφρος, να μου έκοψες 5 μόρια επειδή δεν έγραψα ένα "δηλαδή Ρ(ρ)=0". Σε μισώ. Σε απεχθάνομαι. Με έκανες να κλάψω τελικά.. Κάφρε.
Μισώ τους βαθμούς, τις εξετάσεις, τις κόλλες αναφοράς, τις μπλε σφραγίδες, το λευκό χαρτί που γράφει πάνω με τεράστια γράμματα "ΕΛΕΓΧΟΣ ΕΠΙΔΟΣΗΣ". Τα μισώ, τα σιχαίνομαι όλα αυτά. Μα πάνω από όλα σιχαίνομαι εμένα. Ποτέ δε θα γράψω καλά. Σε τίποτα. Αναρωτιέμαι ποιος ο λόγος να κουράζομαι, ενώ σταντέ δεν είμαι του επιπέδου Αγγλικής Φιλολογίας ή Ψυχολογίας. Το ΑΠΘ είναι πολύ ψηλά για άτομα σαν εμένα.

When you were here before,
couldn't look you in the eye
You're just like an angel,
your skin makes me cry

You float like a feather
In a beautiful world
I wish I was special
You're so very special

But I'm a creep,
I'm a weirdo
What the hell am I doin here?
I don't belong here

I don't care if it hurts,
I wanna have control
I want a perfect body
I want a perfect soul

I want you to notice
when I'm not around
You're so very special
I wish I was special
But I'm a creep
I'm a weirdo
What the hell am I doin here?
I don't belong here, ohhhh, ohhhh

She's running out the door...
She's running out
she runs, runs, runs, runs...
runs...

Whatever makes you happy
Whatever you want
You're so very special
I wish I was special

But I'm a creep,
I'm a weirdo
What the hell am I doin here?
I don't belong here

I don't belong here...

Carpe Diem

Χθες είχα ανέβει για κανένα μισάωρο στην ταράτσα και κοίταγα την ολική έκλειψη της σελήνης που φαινόταν καθαρά, αλλά όχι αρκετά καθαρά για να βγάλω φωτογραφίες. -.- Όμως πραγματικά είναι ένα από τα εκπληκτικότερα θεάματα που έχω δει ποτέ μου. Μπορεί να με πείτε σαχλορομαντική ή οτιδήποτε. Δε με ενδιαφέρει. Δε με ενδιαφέρει που η σεληνή είναι απλά ένας μικρός πλανήτης που είναι δορυφόρος της Γης και δεν έχει καν δικό του φως, καθώς είναι ετερόφωτη. Το χθεσινό ήταν μαγικό. Το φεγγάρι ηταν ένα περίεργο μουντό κόκκινο. Δεν υπήρχαν σύννεφα και έβλεπα όσο καθαρά μπορούσα και κάμποσα αστέρια. Δεν ξέρω πόση ώρα θα καθόμουν αν δεν είχα ξεπαγιάσει και δε με προέτρεπε ο Μιχάλης να κατέβω κάτω. :Ρ
Για ποιο λόγο όμως το θέμα της σελήνης μου έφερε στο νου εκείνη την ταινία; Δε μπορώ να καταλάβω. Δεν ξέρω αν ξέρετε την ταινία. Είναι αρκετά παλιά. Έως και πολύ. Έτυχε να έχω πέρισυ μία από τις πιο καλές καθηγήτριες Αρχαίων έβερ στο σχολείο(άλλο αν χάλασε φέτος) και εκτός από πολύ καλό μάθημα πίστευε πως το σχολείο δεν είναι μόνο για αυτό. Ήθελε να καλλιεργήσει και άλλα πράγματα μέσα μας.  Και έτσι μας πήγε στη βιβλιοθήκη του σχολείου και στην τηλεόραση και DVDplayer που έχει εκεί, βάλαμε να δούμε τον ''Κύκλο των Χαμένων Ποιητών". Dead Poet's Society. Νομίζω ότι είναι μία ταινία που με έκανε να μπερδευτώ και να σκεφτώ τόσο όσο καμία άλλη. Δε θυμάμαι τι εποχή ήταν ακριβώς, αλλά ήταν πολύ παλιά. Μία εποχή που τα παιδιά των πλουσίων μορφωνόταν και άκουγαν πάντα το τι ήθελε ο μπαμπάς τους. Έλα όμως που στο ιδιωτικό σχολείο έρχεται ένας νέος καθηγητής. Με εκσυγχρονισμένες απόψεις. Και διδάσκει στα παιδιά κάτι πρωτότυπο. Ποίηση. Τα μαθαίνει να σέβονται τους ποιητές, να ακούν και να μιλάν σε αυτή τη μυστική γλώσσα της Ποίησης. Και τα μαθαίνει λίγο μετά μία φράση που έμελε να χαράξει όλη την πλοκή της ταινίας.

Carpe Diem

Seize the Day

Τα παιδιά λοιπόν άρχισαν να μη συμβιβάζονται με το καθεστημένο. Άρχισαν να επαναστατούν. Να θέλουν να ζήσουν. Να αδράξουν την ευκαιρία, να ζήσουν την ημέρα και να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Ένα από τα παιδιά ήθελε να γίνει ηθοποιός. Κρυφά από τον πατέρα του, που δεν ήθελε να ακούσει την ιδέα και τον ήθελε γιατρό, έκανε οντισιόν και τον πήραν να παίξει το ξωτικό, αν θυμάμαι καλά, στο Όνειρο Θερινής Νυκτός. Ο πατέρας του το έμαθε και έγινε έξαλλος. Τον πήρε από το σχολείο, τον κλείδωσε στο σπίτι... Και τέλος πάντων, καλύτερα να δείτε την ταινία. Μη σας χαλάσω το τέλος.

Όμως αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι μας. Να κυνηγάμε τα όνειρα. Οκέι, είναι δύσκολο. Εξάλλου ώρες-ώρες πιστεύω ότι μας απαγορεύουν ακόμα και να ονειρευόμαστε με την κατάσταση που επικρατεί. Όμως πρέπει να το κάνουμε. Πρέπει να αρπάζουμε τις ευκαιρίες. Η ζωή μας δεν ανήκει σε αυτούς. Μπορεί να έχουν κανει αυτοί τις λάθος επιλογές. Αυτό τι σημαίνει; Ότι θα είμαστε σαν εκείνα τα αγόρια που άκουγαν τον μπαμπά τους και ακολουθούσαν ένα βέβαιο μέλλον, ένα μέλλον φτιαχτό από άλλους, ένα μέλλον βαρετό; Όχι. Δε θα γίνουμε δούλοι των άλλων. Δεν πρέπει. Γιατί ηζ ωή μας ανήκει. Η σκηνή έχει στηθεί για εμάς. Πρέπει να σηκωθούμε όρθιοι, παρά τις αντιξοότητες, και να τραγουδήσουμε. Τι μας φοβίζει; Το άγνωστο; Oh please... 

Άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα ξεσηκώνονται, πανό γράφονται, γίνονται ειρηνικές διαδηλώσεις. Κυνηγούν ένα μέλλον. Προσπαθούν να κάνουν αυτόν τον κόσμο ένα κλικ καλύτερο. Πιο φωτεινό και πολύχρωμο. Πάντα ήμουν υπέρ των ειρηνικών διαδηλώσεων. Τώρα ακόμα περισσότερο. Θέλω να πάρω ένα πανό και να πάω και εγώ να φωνάξω και να διεκδικήσω όσα μου ανήκουν. 

Σαν παιδιά έχουμε όλοι μας όνειρα. Με τι κουράγιο όμως να τα κυνηγήσεις...; Μόλις ξεκίνησα την ύλη για την Τρίτη Λυκείου, όλα μου φαίνονται βουνό, έχω πονοκέφαλο κάθε μέρα, δεν ξέρω αν θα περάσω στη σχολή της επιλογής μου, το μέλλον μου είναι αβέβαιο. Μου απαγορεύουν ουσιαστικά να ονειρευτώ, καθώς πλέον ό,τι και αν κάνεις, ό,τι και αν σπουδάσεις, δεν έχει κάποιο αποτέλεσμα.

Όχι λοιπόν. Δεν το δέχομαι. Κανείς δε θα έπρεπε να το δέχεται. Κάποια μέρα όλοι αναπόφευκτα, όσο μακάβριο και αν ακούγεται, θα πεθάνουμε. Το θεωρώ τραγικό να πεθάνει κανείς και να μην έχει εκπληρώσει τα όνειρα της ζωής του. Πρέπει να διεκδικήσουμε αυτά τα όνειρα. Γιατί ό,τι και αν λέγεται, ό,τι και αν γίνεται, πάντα θα πιστεύω ότι οι ιδέες και τα λόγια και τα όνειρά μας έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο...

Carpe Diem by ~ indecisive-x

Be not afraid,
Do not let fear control you.
Throw open the cage,
Destroy the bars of iron.

You have your own mind,
Allow it to live and breathe.
You have your own heart,
Let it beat and feel.

We are gods,
Thrown to the realm of mortals.
The earth is but a playground,
And our lives a pursuit of pleasure.

The only prayer my lips will utter,
Is to discover something new,
Whether trivial or profound,
Each day my body does still linger.

And if this prayer does come to fruit,
And my mind remains alive,
I swear to forget these strangling fears,
And live this life I have.
Carpe Diem.
Seize the day.

Dream, learn, think, live.

Oh no I just keep on falling
And where’s hope when misery comes crawling?
With your faith you’ll trigger a landslide
To kill off this common sense of mind

It takes acquired minds to taste, to taste, to taste this wine
You can’t down it with your eyes
So we don’t need the headlines
We don’t need the headlines
We just want…


Everybody sing like it’s the last song you will ever sing
Tell me, tell me, do you feel the pressure now?
Everybody live like it’s the last day you will ever see
Tell me, tell me, do you feel the pressure now?

Right now you’re the only reason
And time out if everyone’s worth pleasing
You’ll trigger a landslide
to kill off their finite state of mind

It takes acquired minds to taste, to taste, to taste this wine
You can’t down it with your eyes
So we don’t need the headlines
No, we don’t want your headlines
We just want…


Everybody sing like it’s the last song you will ever sing
Tell me, tell me, do you feel the pressure now?
Everybody live like it’s the last day you will ever see
Tell me, tell me, do you feel the pressure now?
Everybody sing like it’s the last song you will ever sing
Tell me, tell me, do you feel the pressure?

Alright, so you think you’re ready?
Ok, then you say this with me
Go!
We were born for this
We were born for this
Alright, so you think you’re ready?
OK, then you say this with me
Go!
We were born for this
We were born for this
We were born for this
We were born for this

We were born for
We were born for

Everybody sing like it’s the last song you will ever sing
Tell me, tell me, can you feel the pressure?
Everybody live like it’s the last day you will ever see
Tell me, tell me, can you feel the pressure now?
Everybody sing like it’s the last song you will ever sing
Tell me, tell me, can you feel the pressure?
Tell me, tell me, can you feel the pressure?

We were born for this
We were born for this
We were born for this

Summer...!

Kαι ναι, μετά από 1 περίπου μήνα ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ! Όλα τα μαθήματα και τα δεκαέξι έχουν τσεκαριστεί στο πρόγραμμα, καθώς τα έγραψα όλα. Τέλος. Ακόμα δε μπορώ να πιστέψω ότι θα κάνω μία χρονια να δω αυτή την απαίσια μπλε σφραγίδα πάνω στην 4σέλιδη κόλλα αναφοράς. ''Προαγωγικές-Απολυτήριες Γραπτές Εξετάσεις Μαΐου-Ιουνίου''.
Πραγματικά φέτος τα βαρέθηκα και με κούρασαν όλα αυτά. Ειδικά μάλιστα αφού είχαμε 16 μέρες για 16 μαθήματα. Απογοητεύτηκα κιόλας που έγραψα μόλις 93/100 λατινικά. Τουλάχιστον έγραψα 95 ή 96 Αρχαία κατεύθυνσης, με άγνωστο Πλάτωνα, οπότε είμαστε καλά. Η Φιλοσοφία δε με νοιάζει καν XD Αλλά κόντεψα να τσακωθώ με τον καθηγητή των μαθηματικών γενικής. ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ. Οκέι ξέρω ότι έκανα ένα λάθος στο Σ-Λ. Πάω 99 από κει. Μείον 8 μόρια από το iii του 4ου θέματος πάω 91. Και μετά έκανα ένα λάθος που οκέι είναι σαχλό, αλλά δε δείχνει πως δε ξέρω μαθηματικά. Απλά μπερδεύτηκα με τις μαλακισμένες ρίζες γιατί τα θέματα ίσως ήταν ό,τι πιο δύσκολο έπεσε φέτος σε όλη την Άρτα; >.< Λέω εγώ τώρα. Βλάκα. Που με κοιτάς χαμογελώντας πλατιά και μου λες: "Τι 18; Να πάρεις εσύ 18 Αλγεβρα ΓΠ; Με αυτά που έγραψες; Αν ήταν σωστά, ίσως''. Ναι φίλε. Πάνε βρες κάποιο παιδί από τη θεωρητική που να ξέρει να λύνει τις μαλακίες που μας έβαλες και να ξέρει να παίρνει ολόσωστα τους περιορισμούς στου λογαρίθμους και μετά μίλα. Οκέι, πήγαινε με στο 17 για μία λάθος ρίζα. Δε με νοιάζει. Ίσως απλά εξαιτίας σου να χάσω το απουσιολόγιο στην κατεύθυνση. Ξέρεις όμως τι, κύριε Χ.; Θα στην πω, με μεγάλη μου χαρά κιολας μετά το χουνέρι του προχείρου, μπροστά σε όλους τους συναδέλφους σου. :)
Και αφού ξέσπασα για τις ηλίθιες αντιπαιδαγωγικές φετινές εξετάσεις, συνειδητοποιώ πως ήρθε το καλοκαίρι. Βασικά, εγώ δεν πολυχαίρομαι. Φυσικά και δεν κατάφερα να πάω Θεσσαλονίκη. Λυπάμαι Κωνσταντίνα. Θα σε δω τον Ιούλιο λογικά. :Σ Και την τρίτη ξεκινάω με 2ώρο Ιστορία κατεύθυνσης. Συνειδητοποιώ ότι έχω να διαβάσω τα 2 τελευταία μαθήματα του 1ου μέρους του δευτέρου κεφαλαίου. Η αντίδρασή μου;

Aλλά σταδιακά το ξεπέρασα. Θέλω να πω ένα καλοκαίρι είναι. Και μετά άλλοι 9 μήνες. Θα περάσουν και μετά από αυτούς πραγματικά δε θέλω καν να μετρήσω πόσους μήνες θα είμαι ευτυχισμένη.
Και παρότι μέχρι 15 Ιουλίου θα βγαίνω με τον Πλάτωνα, τα Λατινικά, τα Μαθηματικά και τα κεφάλαια Ιστορίας, έχω λόγους να είμαι χαρούμενη που είναι καλοκαίρι. :) Θα πάω Αθήνα να δω την πρεμιέρα. Δε με νοιάζει τι θα γίνει ή ποιον κόσμο θα φέρω ανάποδα, θα πάω. Μετά, θα ρθει η onee-sama και ο Ηλίας!

Θα περάσουμε τέλεια!!!! Θα πάω επίσης κάποιες μέρες στο χωριό μου για διακοπές. Ακούγεται ξενέρωτο, αλλά θα περάσω καλά I'm sure :) Και μετά έχω τόσα σχέδια για πρότζεκς ζωγραφικής αυτό το καλοκαίρι και θα φτιάξω και κάτι σε ένα από τους καμβάδες μου. Κατα αυτόν τον τρόπο ελπίζω να γίνω καλύτερη στη ζωγραφική. Θέλω να πάω για μπάνιο και να περάσω καλά. 

Καλοκαίρι XD

These wounds won't seem to heal....

 Δεν ξέρω γιατί δε μπορώ να κλάψω. Απλά δεν ξέρω. Πρέπει κάπως να το βγάλω όλο αυτό από μέσα μου. Νομίζω πλέον ο μόνος τρόπος είναι το μπλογκ. Το απεχθάνομαι να γεμίζω το μπλογκ γεμάτο απαισιόδοξες αναρτήσεις αλλά έτσι είμαι εγώ. Δυσάρεστη και μέσα στην αρνητική ενέργεια, όπως πολύ εύστοχα έθεσε ένας φίλος μου προχθες.  Από πού να ξεκινήσω;
Χαίρομαι αφάνταστα που χαράμισες το χρόνο σου, σχεδόν ενάμιση χρόνο μαζί μου. Δε μπορείς να φανταστεις πόσο χαίρομαι. Και πόσο χαίρομαι που δεν είχες θυμώσει μαζί μου όταν είχα αμφισβητήσεις τις προθέσεις σου απέναντί μου. Ήσουν πάντα τόσο μα τόσο καλός μαζί μου. Λυπάμαι. Λυπάμαι. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο λυπάμαι. Λυπάμαι που δε μπορώ να είμαι αρκετά καλή για να είμαι φίλη σου. Λυπάμαι αφάνταστα πολύ. Λυπάμαι που δεν προσπάθησα να σε κρατήσω κοντά μου. Και λυπάμαι που δεν μπορώ να στα πω δυνατά αυτά, ποτέ δεν ημουν καλή με τα λόγια. Όχι ότι βέβαια θα με ακούσεις. Ούτε καν θα δεις το μπλογκ αυτό. Προφανέστατα με μισείς πια. Προφανέστατα δεν ενδιαφέρεσαι. Συγνώμη. Ξέρω ότι φταίω. Γιατί δε μπορεί εσύ, εσύ, εσύ από όλους τους ανθρώπους που δεν κρατάς ποτέ κακίες και που τα καταλαβαίνεις όλα να μη μου μιλάς έτσι στο άσχετο. Μακάρι να μπορούσα να θυμηθώ τι ακριβώς σου έκανα για να μπορέσω να ζητήσω μία κανονική συγνώμη απο 'σενα. Μάλλον δεν το αξίζω ούτε αυτό.
Λυπάμαι που ποτέ δε μπόρεσα να σου πω πόσα πολλά σήμαινες και ακόμα σημαίνεις για εμένα. Συγνώμη και γιάυτό. Δυστυχώς ούτε στα ίδια μου τα αδέρφια δε λέω ότι τα αγαπάω. Συγνώμη που δε σου έδωσα να καταλάβεις ποτέ πόσο σε αγαπάω. Ότι σε είχα σαν αδερφό μου. Ότι ήσουν ένα από τα πιο πολύτιμα άτομα για μένα. Γιατί μονο εσύ με καταλαβαινες. Μόνο εσύ. Από όλους τους ανθρώπους που εχω συντατησει στη ζωή μου δεν νομίζω να έχω συναντησει κάποιον άλλον που να ενδιαφέρεται τόσο πολύ για ένα άτομο που γνώρισε σε μία 3ήμερη. Ήσουν ο μόνος. Ο μόνος που καταλάβαινε το χιούμορ μου. Ο μόνος που ό,τι, ό,τι κουλό και αν του έλεγα δε θα με κοίταγες σα να έχω διανοητική βλάβη. Θα με ρώταγες: "Γιατί το πιστεύεις αυτό;". Ήσουν ο μόνος που όταν έχασα τη Μυρτώ με έκανες να γελάω, παρότι ξέρω πως ένιωθες τύψεις για αυτό που έγινε, ακόμα και αν σου έλεγα πως δε φταις εσύ. Συγνώμη που δε βγήκαμε ούτε μία φορά μαζί. Συγνώμη. Αλλά δε ξέρεις πόσα απεριόριστα πολλά σου χρωστάω που ήσουν εκεί. Που μοιραζόμασταν το ίδιο θρανίο στα γαλλικά και στη θεωρητική. Που με άκουγες πάντα. Που με έκανες να γελάω. Που προσπαθούσες να με πείσεις ότι δεν είμαι και τόσο άχρηστη και απαίσια. Που με καταλάβαινες. Που ήμασταν τόσο ίδιοι.
Συγνώμη, συγνώμη. Ήξερα πως κάποια στιγμή όλη αυτή η απαισιότητα που έχω μέσα μου θα έβγαινε και θα σε έδιωχνε απο μενα. Συγνώμη που δεν είμαι αρκετά καλή για να σε κρταήσω κοντά μου. Συγνώμη που σε έκανα να θυμώσεις και να στενοχωρηθείς και οτιδήποτε άλλο. Συγνώμη που είμαι τόσο απαίσια. Που δεν σε αξίζω. Συγνώμη για όλα. Ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα ένα από τα πιο σημαντικά και πολύτιμα άτομα για εμένα. Δεν περιμένω να δεις ποτέ στη ζωή σου αυτή την ανάρτηση ή να με ακούσεις ξανά ή να μου μιλήσεις ή οτιδήποτε. Απλά θα ήθελα να ξέρεις ότι εγώ σε αγαπάω. Ότι είσαι φίλος μου. Ο καλύτερος που είχα ποτέ μου. Ότι νιώθω απεριόριστη ευγνωμοσύνη στο άτομό σου που δε με παράτησες. Ότι σε ευχαριστώ για τις χαρούμενες αναμνήσεις που μου χάρισες.
Δεν έπρεπε να δεθώ εξαρχής μαζί σου. Ήξερα που θα κατέληγε όλο αυτό. Είμαι ένα άτομο τόσο απαίσιο και...και... κακό που δεν πρέπει να δένομαι με άλλους. Δεν πρέπει να αγαπάω και να κάνω φίλους. Δεν πρέπει να νοιάζομαι. Στο τέλος καταλήγω να σας πληγώνω όλους. Ασχέτως αν σας αγαπάω τόσο πολύ. Δεν είναι διόλου παράξενο που δεν έχω φιλους. Συγνώμη που σε πλήγωσα Γ. Συγνώμη πραγματικά. Ξέρω ότι δεν αξίζω τη συγχώρεση αλλά θέλω να γνωρίζεις ότι νιώθω μετανοημενη για ό,τι και αν έκανα. Με μισώ τόσο αφάνταστα πολύ που σε πλήγωσα και σε έκανα να θυμώσεις. Δε σου αξίζει αυτό. Αυτή η συμπεριφορά. Η φιλία ενός τέρατος της φύσεως. Καλά έκανες και έφυγες. Δεν πειράζει. Θέλω να σε βλέπω ευτυχισμένο, να γελάς. Συγνώμη που σπατάλησα τόσο χρόνο από εσένα. Σε αγαπάω. Θα είσαι μια ζωή ο κολλητός μου. Σε ευχαριστώ. Για όλα.

I'm so tired of being here
Suppressed by all my childish fears
And if you have to leave
I wish that you would just leave
Your presence still lingers here
And it won't leave me alone

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase


When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

You used to captivate me
By your resonating light
Now I'm bound by the life you left behind
Your face it haunts
My once pleasant dreams
Your voice it chased away
All the sanity in me

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase
When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

I've tried so hard to tell myself that you're gone
But though you're still with me
I've been alone all along

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

People change.... =/

Οι άνθρωποι αλλάζουν. Πάντα πίστευα βέβαια ότι ο πυρήνας μένει ίδιος. Και ότι αλλάζουν μερικά μικρά κομμάτια. Πολύ μικρά αλλά και πάλι σημαντικά. Δεν είμαι κατά των αλλαγών. Αντιθέτως, όταν κάποιος αλλάζει, συνήθες είναι να αλλάζει προς το καλύτερο. Να γινεται καλύτερος άνθρωπος. Με αυτού του είδους την αλλαγή εγώ δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Με την άλλη έχω. Όταν το άτομο για το οποίο τόσο νοιάστηκες σου παρουσιάζει ένα παντελώς διαφορετικό. Δεν το καταλαβαίνω όλο αυτό. Είναι ανούσιο. Και πραγματικά αυτού του είδους η αλλαγή με εκνευρίζει. Γνωρίζεις κάποιον, δένεσαι μαζί του, τον συμπαθείς, τον αγαπάς, γίνεται φίλος σου και εν τέλει καταλήγει να αλλάζει. Να μετατρέπεται σε κάτι που δεν είναι καλό. Και πως να είναι καλό; Αφού τον αγάπησες για αυτό που ήταν. Επιεδή είχε δύο-τρια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Όταν αυτά τα χάνει για να τα...αντικαταστήσει με καινούρια, τότε πού είναι αυτό το άτομο που αγάπησες; Αυτό που εμπιστεύτηκες; Αυτό για το οποίο νοιάστηκες; Έχει φύγει. Έχει χαθεί. Και δεν είναι ότι δε δίνω ευκαιρία σε δεύτερες ευκαιρίες. Για 'μένα και τρίτες και τέταρτες και πέμπτες υπάρχουν. Απλά σε μερικά πράγματα είμαι το ίδιο ψυχρή και απόλυτη όπως ο κύριος Ντάρσι.

"My good opinion, once lost, is lost forever."

-Mr. Darcy, Pride and Prejudice 2005 

Δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είμαι και εγώ. Δεν μπορώ τις αλλαγές. Και αν χάσω την καλή γνώμη που έχω για κάποιον, πάει... Φινίτο οι σχέσεις μου μαζί του. Οπότε να ξέρεις εσύ, ο οποιοδησποτε εσύ που διαβάζεις αυτήν εδώ την ανάρτηση, πως απλά δε σου μιλάω επειδή έχεις αλλάξει. Και η αλλαγή σου, ήταν κατ'εμένα, άσχημη.

There is a song that never ends....

Ένα τραγούδι. Αυτό είναι η ζωή. Ένα περίεργο και πολύπλοκο τραγούδι. Γεμάτο ήχους που βγάζουν συναίσθημα.
Κάποιες φορές, φαίνεται ότι το τραγούδι είναι γραμμένο από κάποιον μελαγχολικό, από κάποιον λυπημένο, από κάποιον θυμωμένο. Άλλες  φορές φαίνεται πως ο μουσικός είναι υπερβολικά χαρούμενος, είναι ερωτευμένος, μαγεμένος, ονειρεύεται, ελπίζει, έχει φιλοδοξίες.
O κάθε ένας από εμάς γράφει το δικό του μοναδικό τραγούδι. Συνθέτει μουσική και στίχους, βρίσκει την κατάλληλη ορχήστρα και το εκτελεί. Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με το τραγούδι του.
Το δικό μου τραγούδι δεν ξέρω γιατί, αλλά μία ζωή ήταν μουντό, μονόχνωτο, πικρό και απαίσιόδοξο. Όμως πρόσφατα συνειδητοποίησα πως το τραγούδι μου έχει αλλάξει. Έχει γίνει χαρούμενο.
Σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να θλίβομαι. Έχω τις καμενιές στο μσν με τον Πάνο, το γλυκό μου e-γιο που με βρίζει ακατάπαυστα καθημερινά. Και εγώ σε αγαπάω μικρέ.
Με τη Γιάννα απλά πιάνουμε μία οποιαδήποτε συζήτηση και φτάνουμε σε άλλα άκυρα πράγματα περνώντας τέλεια. Οι 3 ώρες στο Mall δεν ήταν τίποτα. Ανέμενε κάψιμο onee-sama το καλοκαίρι XD
Με το Μυρτάκι τι να πω; Είναι λατρεία. Βασικά η Μυρτώ με έχει κάνει το άτομο που είμαι τώρα σε μεγάλο βαθμό. Γιατί όταν συναναστρέφεσαι με ήρεμα και γλυκά άτομα, γίνεσαι και εσύ ένας από αυτούς. Σε λατρεύω γλυκό μου.
Η Κωνσταντίνα. Απλά η Κωνσταντίνα με νιώθει 100%. Λατρεύω να μιλάω μαζί της. Ελπίζω να σε δω σύντομα αγάπη. <3
New additions πλέον. Το Μιχάλη. Καλά οκ από ότι φαίνεται ο Μιχάλης με έχει ψυχολογήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό Ο.ο Οι συζητήσεις με το Μιχαλη μπορούν να είναι πολύ καμένες αλλά και ενδιαφέρουσες. Mη λες ότι σε βαριέμαι. Ξέρεις ότι δεν ισχύει. ;)
Σαράντη :Ρ Οκέι και με το Σαράντη μιλάμε. Πολύ. έχουμε κλείσει 7ωρο. Ο_Ο Λατρεύουμε σαράντη XD
Χαίρομαι που το τραγούδι έχει γεμίσει με μικρά όμορφα πράγματα που το κάνουν χαρούμενο. Πάντα μετά από ένα-δύο λυπημένα κουπλέ έρχεται το καλό κουπλέ. Το αναζωογονητικό.
'Cause every little thing is gonna be all right C: