(You can find this image right here!)
Γιατί κάθε φορά που ακούω μελωδίες από τον αγαπητό μου φίλο Yann μελαχγολώ; Τόσο υπέροχη μελωδία... Απλά ακούστε το σας παρακαλώ.
Τώρα, πάμε στο σημερινό θέμα. Έχετε νιώσει ποτέ...παγιδευμένοι; Εγώ... εγώ έτσι νιώθω τώρα παγιδευμένη. Νιώθω σαν ένα πιόνι που έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές στο σκάκι και τελικά έσπασε από την πολυκαιρία. Σαν ένα παιχνίδι που έχει χάσει τη λάμψη του και δε μπορεί πια να μαγέψει τα πλήθη. Νιώθω... κενή. Δεν ξέρω τι φταίει... Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου; Ο θάνατος μία αγάπης; Όλα μαζί; Ίσως...
Και γενικά, δε ξέρω γιατί... νιώθω προδωμένη από τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί συνειδητοποίησα μερικά πράγματα. Δεν ξέρω αν αυτό που είμαι τώρα, αυτή που σας γράφει τις αναρτήσεις 3 μήνες τώρα, είναι η πραγματική Creepy Dreamer. Aυτός είναι ο πραγματικός μου χαρακτήρας; Έτσι είμαι; Έτσι ήμουν; Έτσι θα μείνω; Μήπως όμως όλο αυτό το ''είμαι'' είναι η μάσκα που με υποχρέωσαν να βάλω; Η μάσκα της καλής μαθήτριας, του καλού παιδιού, του υπεύθυνου παιδιού και αλλα χίλιες δυό μάσκες που δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ μου να τις βγάλω...
Αυτό που έκανα σ'εμένα, δεν ήξερα να το κάνω,
Κι αυτό που θα μπορούσα να κάνω για μένα, δεν το έκανα.
Το ντόμινο που φόρεσα ήταν λάθος,
Για κάποιον άλλο με περάσανε, δε μίλησα και χάθηκα.
Όταν τη μάσκα θέλησα να βγάλω,
Κολλημένη στο πρόσωπό μου ήταν.
Κι όταν την έβγαλα και στον καθρέφτη το πρόσωπό μου είδα,
Είχα γεράσει κιόλας.
Μεθυσμένος ήμουν και το ντόμινο δεν ήξερα να βάλω,
Που ποτέ δεν είχα βγάλει.
Πέταξα η μάσκα και κοιμήθηκα στην γκαρνταρόμπα
Σαν σκυλί που του το επέτρεψαν
Γιατί ήταν ακίνδυνο.
Και θα γράψω αυτή την ιστορία για ν' αποδείξω
Πως υπέροχος είμαι.
Απόσπασμα από το ποιήμα Καπνωπολείο, του Φερνάντο Πεσσόα.(1928)
Πόσες μάσκες και πόσες άλλες
Πάνω στο πρόσωπο της ψυχής μας φοράμε;
Άραγε όταν γι 'αστείο η ψυχή τη μάσκα θελήσει να βγάλει
Ξέρει πως έτσι αφήνει το πρόσωπο γυμνό να φανεί;
Η μάσκα η πραγματική, δε νιώθει τίποτα κάτω απ' τη μάσκα
Αλλά κοιτάζει μεσ' απ' αυτή με μάτια κρυμμένα.
Απόσπασμα VΙΙ από το ποιήμα 35 Σονέτα, του Φερνάντο Πεσσόα.
Οκέι, παρότι έχει πεθάνει εδώ και αρκετά χρόνια, νομίζω συμφωνώ σε πολλά μαζί του. Πάντα μας πρωθούν να κάνουμε το ένα ή το άλλο. Πάντα υπάρχει μία δεύτερη φωνή δίπλα μας που θα μας υποδείξει τι να κάνουμε και θα μας επηρεάσει να το κάνουμε. Το κάνουν για να μας καθοφηγήσουν, για να μας προστατεύσουν... Όμως όταν μας αφήνουν μόνους... θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι μόνοι μας; Η μάσκα θα πέσει, το πραγματικό πρόσωπο θα φανεί... Μπορεί αυτό να αντεπεξέλθει στην πραγματικότητα; Ή θα συντριφθεί και θα γίνει κομμάτια, τα οποία θα διασκορπιστούν σαν κόκκοι άμμου στο Αιγαίο; Θα μπορέσουμε να είμαστε εμείς; Χωρίς φόβο; Χωρίς να διστάσουμε; Χωρίς να δειλιάσουμε; Ή όλα αυτά θα είναι υπερβολικά και στην πρώτη μας προσπάθεια να ''πετάξουμε'' μακριά θα προσγειωθούμε πολύ απότομα στο έδαφος;
Ναι... Θα τα καταφέρουμε. Έτσι νομίζω. Παρότι νιώθω τόσο παγιδευμένη, παρότι νιώθω πως τώρα δε μπορώ να κάνω τίποτα, πιστεύω ότι θα μπορέσουμε. Γιατί θα υπάρχουν άτομα που θα μας στηρίξουν. Άτομα που μας αγαπάνε. Άτομα για τα οποία είμαστε σημαντικοί.
Θα κλείσω αυτή την ανάρτηση με (άλλο) ένα κομμάτι από το Yann Tiersen. Και ένα απόσπασμα από το Μικρό Πρίγκιπα. Ξανά. :Ρ
Καθώς ο μικρός πρίγκιπας αποκοιμιόταν, τον πήρα στην αγκαλιά μου και άρχισα πάλι να περπατάω. Ήμουν συγκινημένος. Ένιωθα να κουβαλάω έναν εύθραυστο θησαυρό. Μου φαινόταν μάλιστα πως δεν υπήρχε τίποτα πιο εύθραυστο πάνω στη Γη. Κοίταζα στο φως του φεγγαριού το χλωμό μέτωπο, τα κελιστά μάτια, τις τούφες των μαλλιών που τρεμόπαιζαν στον άνεμο και σκεφτόμουν: "Αυτό που βλέπω δεν είναι παρά μία φλούδα. Το πιο σημαντικό είναι αόρατο..."
