Διπλοδαύλι, οργή και ζάλη,
βράζε, κόχλαζε τσουκάλι.
βράζε, κόχλαζε τσουκάλι.
Ήρθε το Χάλογουιν! Τι; Μη με κοιτάτε με τα φρύδια σηκωμένα 3 εκατοστά, λατρεύω αυτό το έθιμο, θα μετοίκιζα δια παντός στην Αγγλία άνετα μόνο για να ντύνομαι στις 31 Οκτωβρίου και να παίζω apple bobbing. :Ρ
Πλάκα-πλάκα πέρασε ο καιρός. Αύριο είναι 1η Νοεμβρίου. Νιώθω συχνά τους κόμπους να ανεβαίνουν από το στομάχι στο λαιμό, δε μπορώ να φάω, αγχώνομαι, διαβάζω πολύ, πετάω τα βιβλία πέρα από τα νεύρα μου, ξαναδιαβάζω. Ούτε όρεξη να ζωγραφίσω δεν έχω, πράγμα που σημαίνει πως τα πράγματα είναι άσχημα… :/
Τελειώνουμε 2 Δεκεμβρίου την ύλη στην Ιστορία, 13 Δεκεμβρίου τα Αρχαία(Γνωστό) και κάπου εκεί γύρω τα Μαθηματικά, την ΑΟΘ και τα Κείμενα. Και νιώθω τον κόμπο να μεγαλώνει, όλο και να μεγαλώνει.
Οκ, τα πάω καλά στα διαγωνίσματα, μπορώ και παραπάνω και προσπαθώ να μην αφήνω κενά και να είμαι διαβασμένη στην εντέλεια στην καθημερινή εξέταση αλλά βλέπω πως δεν είναι αρκετό. Θέλει και άλλο και άλλο και τόσο παραπάνω διάβασμα που εγώ απλά αδυνατώ να κάνω, καθώς απλά δεν αντέχω. Δεν αντέχω να κάθομαι μέχρι τις τρεις κάθε βράδυ. Δεν αντέχω να έχει ο κάθε καθηγητής στο σχολείο, σε μάθημα ΓΕΝΙΚΗΣ απαιτήσεις, ενώ έχω τόσα άλλα. Δεν αντέχω να διαβάζω για 5-6 πρόχειρα την εβδομάδα(σχολείο + φροντιστήριο). Δεν το αντέχω. Ξέρω ότι είμαι εγωίστρια και ότι γκρινιάζω, γιατί και άλλοι τόσα έχουν και άλλα παιδιά δεν έχουν καν την πολυτέλεια να πάνε φροντιστήριο, αλλά δεν αντέχω τόση πίεση, είμαι στα πρόθυρα της κατάρρευσης. :/
Δεν ξέρω αν θα τα βγάλω πέρα. Βλέπω πως αυτό που κάνω δεν είναι αρκετό. Και θα καταλήξω να πληγώσω τους πάντες γύρω μου. Τους γονείς μου, τα αδέρφια μου, της καθηγήτριές μου, που κάνουν τόσο κόπο και εν τέλει εμένα, γιατί πραγματικά προσπαθώ. Αλλά δεν είναι αρκετό, σωστά;
