Hunger Games

Deep in the meadow, hidden far away
A cloak of leaves, a moonbeam ray
Forget your woes and let your troubles lay
And when it's morning again, they'll wash away
Here it's safe, here it's warm
Here the daisies guard you from every harm
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true
Here is the place where I love you.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

I'm just one of those ghosts, travelling endlessly.



Δεν πρέπει να συνεχίσω αυτά τα "μαθήματα μουσικής" γιατί με κάνουν να θυμάμαι όοοοολα τα αγαπημένα μου τραγούδια. Και τραγούδια που μου δημιουργούν πολύ παράξενα συναισθήματα. Μελαγχολία ίσως.
Ωρες-ώρες απλά νιώθω πως πρέπει να φύγω. Να φύγω μακριά από όλους και από όλα. Να αποφύγω τα πάντα. Τα λάθη μου, κυρίως, και τις συνέπειες τους. Αυτό φυσικά είναι λάθος, πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα πάντα. Αλλα ούτως ή άλλως....όσο και να φευγω, πάντα θα γυρνάω πίσω. Αλλά όμως αυτό που θέλω πάρα πολύ είναι να βρω τη θέση μου. Να βρω που ανήκω... Μερικές φορές φαίνεται πως είσαι ολομόναχος και απλά γυρίζεις γύρω-γύρω σε ένα απόλυτο σκοτάδι, περιμένοντας να βρεις την άκρη του τούνελ. Άλλες φορές ακους και άλλους που ψάχνουν. Και μερικές φορές φαίνεται αδύνατο να βρεις αυτό που ψάχνεις. Γιατί ξέρεις τι ψάχνεις;
Ταξιδεύεις ελπίζοντας να βρεις το τέλειο, το ιδανικό, το υπέροχο. Και όμως δε χρειάζεται πάντα να ψάχνεις για το τέλειο, το ιδανικό, το υπέροχο. Σε αποσυντονίζει το να ψάχνεις αυτό το τέλειο. Όμως λογικό δεν είναι; Μας έχουν πληγώσει όλοι τόσο ανεπανόρθωτα οι άνθρωποι γύρω μας... Διάβαζα ξανά το ημερολόγιό μου σήμερα. Στις 27/09/2009 έγραφα: ''Σήμερα με τη Μυρτώ πήραμε στο παζάρι που έρχεται κάθε χρόνο στην Άρτα κάτι βραχιόλια. Πάνω γράφουν και τα δύο 'Μ+Μ'. Είναι η απόλυτη έκφραση φιλίας, μετά από 9 χρόνια που είμαστε μαζί. Είμαστε τόσο τυχερές που τα βρήκαμε! Και η Μυρτώ υποσχέθηκε πως δε θα το βγάλει ποτέ. Ποτέ...''. Δεν είναι μόνο αυτές οι σχέσεις που μας πληγώνουν. Είναι και άλλες, μυριάδες και μυριάδες. Και όταν σε πληγώνουν νιώθεις πως στέκεσαι απόμερα, πως βλέπεις τη ζωή να περνά μπροστά σου.
Και απλά ταξιδεύεις πιστεύοντας πως θα βρεις κάτι καλύτερο. Πάντα ταξιδεύεις. Και ταξιδεύεις. Και είναι το ταξίδι σου ατελείωτο. Αλλά πάντα καταλαβαίνεις πως εν τέλει αυτό που έψαχνες ήταν ακριβώς εκεί. Μπροστά σου τόσο καιρό. Κρυμμένο....


I'm going away for a while
But I'll be back, don't try to follow me
'cause I'll return as soon as possible
See I'm trying to find my place
But it might not be here that I feel safe
We all learn to make mistake

And run
From them
With no direction
Run from them, from them
With no direction

I'm just one of those ghosts
Traveling endlessly
Don't need no road
In fact they follow you
And we just go in circles
Now I'm told that this life
And pain is just a simple compromise
So we can get what we want out of it

Someone try to classify,
A broken heart and twisted minds
So I can find someone to rely on

So run
To them, to them
Full speed ahead
Oh you are not
Useless
We are just

Misguided ghosts
Traveling endlessly
The ones we trusted the most
Pushed us far away
And there's no one role
We should not be the same
But I'm just a ghost
And still they echo me
They echo me in circles.



Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Letter to Mother...

Καλησπέρα. Συγνώμη για το δεύτερο ποστ, αλλά πραγματικά, αυτό πρέπει να το γράψω. Είναι ένα γράμμα στη μητέρα μου. Κάτι που δε θα διαβάσει ποτέ.


Πραγματικά, δε σε αντέχω. Κάθομαι μία ολόκληρη χρονιά και διαβάζω σαν τον είλωτα. Σαν τον είλωτα. Δεν έχω γράψει κάτω από 18.5 σε τεστ ή πρόχειρο κατεύθυνσης. Δεν έχω ζητήσει κάποια χάρη, τίποτε παράλογο. Δεν βγαίνω καν βόλτα.
Όλα αυτά τα χρόνια, από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο Γυμνάσιο, το μόνο που λαμβάνω από εσένα και από τον πατέρα μου είναι μία πλήρης αδιαφορία. Και εξωφρενικές απαιτήσεις. Να βγάζω καλούς βαθμούς, γιατί δεν έβγαζαν τα αδέρφια μου... Θυμάμαι. καθαρά. Πρώτη Γυμνασίου, ήμουν άρρωστη 1.5 μήνα με γαστρεντερίτιδα και πήραμε βαθμούς πρώτου τετραμήνου. Έβγαλα 18 και 3/13. Το τι φωνές μου έβαλες, ακόμα το θυμάμαι. Μου έλεγες πόσο σε απογοήτευσα και πως δε διάβαζα καθόλου. Και στο δρόμο συναντήσαμε ένα τρίτο ξάδερφό μου, τον Ο. Γέλαγε και οι γονείς του του έδιναν ως δώρο το στερεοφωνικό που ήθελε. ''Βλέπεις; Ο Ο. παίρνει δώρο γιατί έβγαλε καλούς βαθμούς. Όχι σαν εσένα.''. Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Και όμως... εγώ πήρα το Lower, 13 χρονών παιδί και αντί να ακούσω ένα μπράβο η παρατήρηση ήρθε αμέσως: "Η αδερφή σου το πήρε και είχε παντού Pass! Εσύ γιατί είχες δύο Low Pass;". Σημείωση μητέρα: Η αδερφή μου το πήρε 27 χρονών, αρραβωνιασμένη και με την 4η προσπάθεια. Στη Β' Γυμνασίου είχαμε ολόκληρο θέμα που πήρα 17 και 7/13 στο Α' τρίμηνο. Ω, ο διασυρμός της οικογένειας! Δεν έβγαλα 18... Ούτε λόγος βέβαια να κοιτάξουμε τα 19 Αρχαία και Μαθηματικά. Και κάπως έτσι με οδηγήσατε σε κόμπλεξ. Όσο και να το αρνείστε, το κάνατε. Ποτέ των ποτών δεν πήρα μία επιβράβευση για τις επιδόσεις μου. Μόνο ατέλειες ξέρατε να βρίσκετε. Ποτέ καμία καλή κουβέντα. Με φτάσατε σε σημείο να ΚΛΑΙΩ που δεν γράφω 19 στα πρόχειρα. Θυμάσαι μαμά μου τι έγινε πέρσι; Όταν πήγαμε να πάρουμε βαθμούς; 19 Αρχαία, Έκθεση, Φυσική, 19.7 Κείμενα και βρήκες να σχολιάσεις το 13 στα Θρησκευτικά και το 14 στις Αρχές Οικονομίας. Μου ΦΩΝΑΞΕΣ. Φέτος λοιπόν, φέρεσαι σαν να μην έχεις κάνει τίποτα από όλα αυτά. Σου 'πα πως σκάτωσα στο πρόχειρο Λατινικών(άσχετο αν έγραψα τέλεια) και απλά είπες ''δεν πειράζει''. Αλλά σε πειράζει που δε διαβάζω Δίκαιο(ένα μάθημα ΑΧΡΗΣΤΟ) 3 βδομάδες πτιν το δώσω στις εξετάσεις. Δε ρωτάς ποτέ τι κάνω, αν είμαι καλά, πώς νιώθω. Το μόνο που ξέρεις να κάνεις είναι να μου προσάπτεις συνεχείς κατηγορίες. Εγώ έχω τον σκατοχαρακτήρα, εγώ είμαι ειρωνική, εγώ σου μιλάω απότομα, εγώ αδιαφορώ για 'σένα, εγώ φταίω για όλα και επειδή είμαι τόσο τέρας της φύσεως δεν θα κάνω ποτέ μα ποτέ φίλους και κανείς δε θα με αγαπήσει και δε θα 'χω τίποτα στη ζωή μου πέρα από το pc και τα βιβλία μου. Και δεν αντιλέγω, έχεις δίκιο. Γιατί αν είχες άδικο, εγώ θα είχα φίλους. Όμως με ρώτησες ποτέ πόσο με πληγώνουν αυτά που μου λες; Πόσο μόνη νιώθω; Πόσο απελπισμένα χρειάζομαι μία αγκαλιά; Κάποιον να με ακούσει; Να μου πει: "Ξέρεις... δεν είσαι τόσο άχρηστη. Εγώ Σ'ΑΓΑΠΑΩ!"; ΌΧΙ; Γιατί άραγε...; Ρώτησε ποτέ; Όχι φυσικά... Ούτε κάθισες να σκεφτείς πως όταν τόσο απελπισμένα σου μιλάω για τη βαρετή μου σχολική ζωή είναι σα να σου λέω: "Δες με λιγάκι. Είμαι εδώ. Δες με...". Ούτε ρώτησες πώς και τα χάλασα με τη Μυρτώ, τη Μυρτώ που ουσιαστικά ήταν κάτι παραπάνω από κολλητή, ήταν ΑΔΕΡΦΗ μου 10 χρόνια. Δε ρώτησες πόσο έκλαψα εκείνο το βράδυ. Δε ρώτησες πόσο κακό έκανα στο εαυτό μου, ξανά και ξανά και ξανά, επειδή νόμιζα πως έφταιγα εγώ. Ρωτάς γιατί δε βγαίνω τα Σάββατα και σου απαντάω "Δε θα βγουν τα κορίτσια". Δεν ξέρεις όμως, γλυκιά μου μαμά, πως τα κορίτσια βγαίνουν. ΕΜΕΝΑ δε θέλουν μαζί τους. Δεν έχω φίλους στο σχολείο, δεν έχω παρέες. Υποτίθεται θα 'πρεπε να 'χω φωτογραφίες με τους φίλους μου. Θα 'πρεπε να γελάω. Όμως δεν έχω κάτι να με κάνει να γελάσω. Η ζωή μου μητέρα, το τελευταίο εξάμηνο, περιορίζεται στα: Διάβασμα-Υπολογιστής-Εξωσχολικά-Ζωγραφική-Ύπνος-Διάβασμα κ.ο.κ. Ούτε νοιάζεσαι να μάθεις αν έχω ζωή. Ούτε ρωτάς για να δεις ΓΙΑΤΙ δεν έχω ζωή. Αλλά δεν είσαι εδώ για 'μένα μαμά. Έχεις ένα παιδί για το οποίο δε νοιάζεσαι καθόλου. Και γαμώτο, προσπαθώ με κάθε κύτταρό μου να σε κάνω να νιώσεις περήφανη που είμαι κόρη σου. Προσπαθώ και έρχομαι πάντα και παντού δεύτερη ή τελευταία. Και ξέρω ότι δε σου αρέσει αυτό. Δε σου αρέσω εγώ. Αν μπορούσες να παραγγείλεις άλλο παιδί, να με γυρίσεις πίσω, θα το έκανες. Δυστυχώς, δεν μπορείς. Και 'γω, το μόνο που ζήτησα φέτος, η μόνη χάρη που ζήτησα απο 'σένα μετά από τόσο διάβασμα και τόσες θυσίες και τόση στέρηση της εφηβείας μου είναι να πάω Θεσσαλονίκη. Να δω την Κωνσταντίνα. Και μαζί με αυτή, να δω και αλλα παιδιά. Να δω όλους όσους κάνουν αυτή την ανύπαρκτη ζωή μου να αποκτά κάτι μέσα της. Αλλά δε με αφήνεις. Γιατί να με αφήσεις; Θέλω να πω, ζητάω πάντα τόσο εξωφρενικά πράγματα. Και φυσικά πάντα όταν μου γίνεται το χατίρι μεθάω και καπνίζω και παίρνω μέρος σε όργια. Ξέρεις ρε γαμώτο ότι έχω λιώσει πάνω από την καρέκλα μου φέτος να μαθαίνω αρχικούς χρόνους στα λατινικά και μετατροπή πλαγίου λόγου σε ευθύ στα αρχαία. Έχω ρίξει τόνους διάβασμα και το ξέρεις. Μου το 'πες η ίδια. Αλλά ούτε αυτό καν δεν επιβραβεύεις. Ούτε αυτό. Η Κωνσταντίνα προσπαθούσε να με πείσει πως στην πραγματικότητα θες να είμαι χαρούμενη. Guess what, Mother. Δεν το βλέπω.Μόνο επικρίσεις και έλλειψη εμπιστοσύνης βλέπω. Δεν εμπιστευόμαστε τη Μαρία για τίποτα. Γιατί πότε η Μαρία ήταν αρκετά καλή για να κάνει κάτι; Ποτέ. Απλά ρε γαμώτο, νιώσε λίγο πως δεν έχεις μόνο μία κόρη και δύο εγγόνια. Γέννησες και 'μένα. Κατάλαβέ με λίγο. Νιώσε λίγο περήφανή για 'μένα. Πες μου ένα μπράβο. Δώσε μου μία αγκαλιά., Απλά πες μου μία φορά κάτι καλό. Δες λιγάκι πόσο μόνη νιώθω. Θέλω παρέα. Κάτι. Κάποιον. Και 'συ δε βοηθάς καθόλου. Είσαι απούσα μαμά. Πάντα ήσουν και πάντα αυτό θα είσαι. Μία ζωή ΑΠΟΥΣΑ.


Συγνώμη για άλλη μία φορά. Δεν υπάρχει λόγος να το διαβάσετε. Απλά ήθελα να το γράψω.

Too much to do O.O

Kάπως έτσι είναι το γραφείο μου. Και πώς πάνε οι μέρες μου;
Διάβασμα-Λίγο Υπολογιστής-Διάβασμα-Ύπνος-Διάβασμα-Εξετάσεις-Διάβασμα και ούτω κάθε εξής.
Έχω πήξει στο διάβασμα. Μας έβαλαν όλα τα θεωρητικά μαζί! Πρώτα Αχαία Κατεύθυνσης, μετά Φιλοσοφία και Γαλλικά την ίδια μέρα, μετά Αρχαία Γενικής και αύριο γράφω Λατινικά*φέιντς* και Αρχές Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Έχω κάνει μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου και ταυτόχρονα έχω τόσες ιδέες για το ΧΓ, που απλά δεν προλαβαίνω να τις συζητήσω με κανέναν γιατί μετά τις ξεχνάω και επίσης έχω και στο κεφάλι μου το συνεχές ''Πόπλιος Σκιπίωνας, Κάσσιος από την Πάρμα, Ηρακλής, Κάκος ο βοσκός''. Η θεωρητική κάνει τους ανθρώπους σάικο. '.' Φοβάμαι πως δε θα βγάλω την ύλη στα Λατινικά(ακόμα δεν την έχω βγάλει ολόκληρη) και δεν έχω πάρει ύλη για το ΑΠΕ, οπότε ζήτω που καήκαμε.
Και θέλω να πάω και Θεσσαλονίκη 10-11-12, αλλά η μήτηρ είπε το κλασσικό ''Θα το σκεφτώ Creepy''. Δηλαδή ''Κάτσε διάβασε, χέσε μας, σιγά μη σε αφήσω να πάς.''. -.-''

Συγνώμη για την άσκοπη ανάρτηση. :Ρ

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

What is essential is invisible to the eye.


Και μετά από μία συζήτηση με ένα φίλο(ή τουλάχιστον από ότι θεωρώ εγώ είναι φίλος μου) έρχεται πάλι ο Μικρός Πρίγκιπας. Φιλοσοφίες ζωής είναι αυτές.
Το παιδί αυτό τέλος πάντων είναι πολύ καλό παιδί. Στην αρχή δεν φαίνεται, ίσως επειδή δεν τον γνωρίζεις πολύ καλά. Μετά όμως σου ανοίγεται ο χαρακτήρας του και είναι όπως τραβάς τις κουρτίνες από ένα παράθυρο. Εκεί που είναι σκοτάδι, το φως μπαίνει μέσα και φωτίζεται όλο το δωμάτιο και πλέον βλέπεις καθαρά. Μπροστά σου είναι όοοολος ο κόσμος. Έτσι και με το χαρακτήρα του παιδιού λοιπόν. Στην αρχή δε σου δείχνει πολλά. Στη συνέχεια όμως αρχίζει να σου ανοίγεται, να μιλάτε πιο πολύ, σε κάνει να χαμογελάς και να γελάς. Και εν τέλει ξεκινά να σου φτιάχνει τη μέρα και να σε κάνει να νιώθεις άσχημα όποτε φεύγει, ή να τον ψάχνεις με αγωνία. Και κάπως έτσι ξεκινάς να δημιουργείς δεσμούς και να δένεσαι με τον άλλον. Και να τον συμπαθείς, όχι γιατί σου κάνει χάρες ή γιατί σου λέει μία κολακία για το ντύσιμό σου ή γιατί βγαίνετε παρέα για να πεις ''Κοίτα-εγώ-βγαίνω-με-τον-τόσο-κουλ-τύπο''. Τον συμπαθείς επειδή απλά σου φτιάχνει τη μέρα. Επειδή είναι αυτός που είναι. Μέχρι και ανάρτηση έφτασα να κάνω για χάρη του, for goodness'  sake!
Kαι τέλος πάντων, αυτό το τόσο καλό και γλυκό άτομο με το οποίο άρχισες να δένεσαι, σου λέει πως έχει κόμπλεξ. Με την εμφάνισή του. ΟΜΓΚ. Ο_Ο
Πόσο καιρό θα πρέπει να μας πάρει για να καταλάβουμε ότι δεν χρειαζεται να είμαστε τέλειοι; Δε χρειάζεται. Και 'γω το προσπάθησα. Προσπάθησα να αλλάξω για να γίνω αποδεκτή. Για να τους αρέσω και να με κάνουνε παρέα. Και μετά έγινα ξανά η βαρετή Creepy Dreamer που ήμουν, καθώς κανείς δεν μπορεί να αλλάξει αυτό που είναι. Ποτέ. Και παρότι δεν είχα φίλους εδώ κοντά, συνειδητοποίησα πως κάποια άτομα, όχι όλα, αλλά κάποια, με συμπαθούν. Χωρίς να με βλέπουν, χωρίς να με ξέρουν, με συμπαθούν. Και τότε ήταν που κατάλαβα πως παρότι άκουγα χίλια δυο σχόλια για την εμφάνισή μου, αυτό δεν είναι παρά ένα περιτύλιγμα. Το πιο σημαντικό κρύβεται μέσα.
Γι'αυτό λοιπόν πλέον με εκνευρίζουν όλα αυτά για την εμφάνιση. Πραγματικά, αυτό δεν είναι παρά μία πρώτη εντύπωση. Το ότι ο άλλος έχει ξανθά μαλλιά ή γαλάζια μάτια και μοιάζει με άγγελο δεν τον κάνει ντεμέκ τον καλύτερο άνθρωπο του κόσμου. Ούτε κάποιος που δεν είναι τόσο όμορφος είναι απαραίτητα κακός. Σαφώς ένα όμορφο περιτύλιγμα μας ελκύει για να γνωρίσουμε τον άλλον καλύτερα. Όμως πραγματικά, έχει καμία σημασία; Ό,τι είναι πιο σημαντικό, πραγματικά είναι μέσα. Είναι αυτό που δε βλέπουμε ποτέ, όπως είπε κάπου κάποτε μία σοφή αλεπού. Ο χαρακτήρας είναι αυτός που μετράει και αυτός που μας κάνει τόσο ξεχωριστούς και που κάνει τους άλλους να μας αγαπάνε. Οπότε παρότι τα κόμπλεξ μου παραμένουν και δεν πρόκειται να φύγουν και ποτέ, εγώ έχω αρχίσει να έχω θετικές ελπίδες πάνω στο θέμα αυτό... Μην αφήνεται κανέναν να σας την πει, dreamers. Είμαστε όλοι onigiri εδώ μέσα. Πράγμα που σημαίνει πως είμαστε ξεχωριστοί. ^__^


Καλό Σαββατοκύριακο dreamers! Σας αφήνω με τους Dark Sanctuary, Cet Enfer Au Paradis!

(Για να δείτε που κολλάνε τα onigiri με την όλη υπόθεση, κλικ εδώ! )

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Once Upon A December...

Eίμαι πολύ επίκαιρη, το ξέρω :Ρ

Δε ξέρω γιατί, αλλά με έχει πιάσει τώρα τελευταία να συσχετίζω τη ζωή μου με κάποιο τρόπο με ταινίες. Ή τουλάχιστον τις αντιστοιχίζω στην περίοδο που τις έβλεπα....

Δεν ξέρω γιατί αλλά μου έχει κάτσει πως αυτή η ταινία έχει να κάνει με ντεζαβού και με κάρμα και πως με πολύ προσπάθεια μπορείς να βρεις αυτό που θες :Ρ

Πλέον δεν ξέρω γιατί, αλλά μου έρχονται χαρούμενες αναμνήσεις. Μάλλον είμαι χαρούμενη. Όχι μάλλον. Είμαι χαρούμενη. Μία φίλη μου είπε πως με θεωρεί φίλη της, πράγμα που είναι σημαντικό, έχω ακούσει πολλά ''σε συμπαθώ'' και πραγματικά πιστεύω πως έχω ελπίδες κάποια στιγμή να μην είμαι πια το άτομο που είναι όλο στην απ' έξω, αλλά να βρω φίλους. Hurray. Ανυπομονώ να πάω Θεσσαλονίκη. :Ρ

Απλά το θέμα είναι πως εξαιτίας όλων αυτών έχω γίνει πολύ πιο ντροπαλός άνθρωπος και φοβάμαι να εκφραστώ ελεύθερα, φοβάμαι μήπως με αντιπαθήσει ο άλλος. Φοβάμαι πολλά. Όμως πιστέυω πως αυτό είναι καλό, γιατί σημαίνει πως έτσι έχω αρχίσει να γίνομαι κοινωνική.
(Εδώ σημείωση: Για αυτό, αν σας ζητάω στο msn συγνώμη σα μανιακή, απλά θέλω να με συμπαθήσετε, μη με παρεξηγείτε :$)

Ταυτόχρονα όμως θυμάμαι κάθε γέλιο που είχαμε μαζί, κάθε βόλτα, τα μπάνια μας παρέα, ειδικά μικρές, τα παιχνίδια, τα κουτσομπολιά, όταν τσακωνόμασταν ποια θα παντρευτεί τον Πάμπλο από το Rebelte Way(ναι όταν ήμουν 11 έβλεπα μεξικάνικα, βραζιλιάνικα, τι στο καλό είναι :Σ) και θάβαμε τους καθηγητές. Με έβαλες να σου ζωγραφίζω κάτι, μου βγήκε το χέρι γιατί ήταν χαρτί Α3 όμως η ανταμοιβή μου ήταν τεράστια: το κόλλησες στον τοίχο σου, μαζί με τις φωτογραφίες από την κατασκήνωση στην Πέρδικα Θεσπρωτίας. Πφ, μαζί μεγαλώσαμε γαμώτο... Το 'πε και ο Μ. προχθές... Απέναντί μου μένεις, φυσικά και πειράζει που δε μιλάμε. Αλλά... τι να κάνουμε. Life can be a real bitch sometimes...

Όμως πραγματικά, δεν είναι πλέον χάλια η κατάσταση. Γιατί απλά υπάρχουν τόσα πολλά νέα άτομα που συζητάω μαζί τους. Που με κάνουν να γελάω και να χαμογελάω και να θέλω τρελά να ταξιδέψω σχεδόν σε όλη την Ελλάδα για να τα δω. Χθες για παράδειγμα, μίλησα τόση ώρα στο τηλέφωνο, που η μπαταρία έπεσε και παραλίγο να κλείσει :Ρ Και στο 2ωρο τηλεφώνημα που έγινε, γέλασα και μίλησα. Πάρα πολύ. Ήταν... απλά ήταν ωραία η αίσθηση να έχεις φίλους. Ακόμα και αν ο κοντινότερος είναι γύρω στο 3ωρο από εδώ.

Και παρότι μερικές φορές νιώθω τις αναμνήσεις να με τραβάνε πίσω και να με τυλίγουν σητν ομίχλη ξέρουν πως, eventually, θα πρέπει να πάω μπροστά...  Και ξέρω πως κάποια στιγμή θα γίνει. Οι αναμνήσεις δεν ξεχνιούνται, απλά μας κάνουν δυνατότερους. Και δε μας αφήνουν να επαναλάβουμε τα λάθη που κάναμε. Μας κάνουν καλύτερους... Και μόνο για αυτό, για της αναμνήσεις που μου πρόσφερες, σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ για όσα έκανες για 'μένα 11 χρόνια. Ευχαριστώ που με άκουγες και που ήσουν φίλη μου. Ξέρεις πως πάντα θα σε αγαπάω, σαν αδερφή μου ήσουν ούτως ή άλλως...


Αλλά πρέπει να σε αφήσω πίσω. Λυπάμαι. Αλλά... Υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω και πρέπει να τους αγαπήσω και αυτούς εξίσου. (: Τα λέμε...



Once Upon A December
Dancing bears, painted wings
Things I almost remember
And a song someone sings
Once upon a December.
Someone holds me safe and warm
Horses prance through a silver storm
Figures dancing gracefully
Across my memory.
Someone holds me safe and warm
Horses prance through a silver storm
Figures dancing gracefully
Across my memory.
Far away, long ago
Glowing dim as an ember
Things my heart
Used to know
Things it yearns to remember.
And a song
Someone sings
Once upon a December.



Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Why are you always so far away...?


Οι αναρτήσεις μου έχουν αραιώσει και εγώ δεν νιώθω καλά. Καθόλου καλά. Παραθέτω εδώ τι είχα γράψει σε φόρουμ. Καλά ήταν για άλλο λόγο, αλλά από αυτά που έχω καταλάβει, ισχύει και εδώ.

 
 
 
Kαι πώς νιώθεις όταν την αγγίζεις; Όταν αγγίζεις την απόλυτη υπέρτατη ευτυχια; Νιώθεις ότι δεν υπάρχει τίποτα μέσα σου. Ότι όλα είναι ήρεμα και γαλήνια, σα μια λίμνη που απλά υπάρχει, χωρίς να ταράζεται από πέτρες. Και όσο για το άτομο που σου προκαλεί αυτό το συναίσθημα; Όταν μιλάς μαζί του όλος ο άλλος κόσμος σβήνει. Ξεχνάς τα πάντα. Τα πάντα. Και αυτή η στιγμή υπέρτατης ευτυχίας κρατάει για λίγο καιρό. Μέχρι να πέσουν οι πέτρες. Και αυτή είμαι εγώ που ρίχνει τις πέτρες στη λίμνη. Μιλάω στους άλλους για συναισθήματα αγάπης και φιλίας και καλοσύνης και αλληλεγγύης και για την ήρεμη λύση προβλημάτων, ενώ δεν μπορώ καν να λύσω τα δικά μου. Ανόητη, ανόητη. Καταστρέφεις τα πάντα! Ποιος Τζόναθαν Κρίστοφερ Μόργκενστερ; Ποιο τέρας με δαιμονικό αίμα; Ποιο τέρας που δε νιώθει αγάπη; Τα αληθινά τέρατα είναι αυτά σαν εμένα. Μπορεί να αγαπούν αλλά πληγώνουν. Πληγώνουν και σπάνε όσους αγαπάνε. Τους διαλύουν και τους τσακίζουν σε χίλια κομμάτια και εν τέλει πληγώνουν και τον ίδιο τους τον εαυτό, κλαίγοντας στη θέα μία πεθαμένης αγάπης. Κλαίγοντας τρόπος του λέγειν καθώς τέρατα του είδους μου, απλά προσπαθούν να απομυζίσουν την αγάπη και την προστασία και τον οίκτο νέων θυμάτων. Θυμάτων που είναι ή θα γίνουν φίλοι τους. Θυμάτων που θα βρεθούν με μία σπασμένη καρδιά. Τα τέρατα δεν βρίσκονται στα βιβλία και στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Τα αληθινά τέρατα βρίσκονται σε μικρή ή μεγάλη ποσότητα μέσα μας. Πόσο μεγάλο είναι το δικό σου τέρας;

Και λοιπόν κάπως έτσι μπορεί να καταλάβει κανείς πως νιώθω απλά κομμάτια. Οι ανθρώπινες σχέσεις με διαλύουν σιγα-σιγά. Δεν πρέπει να κάνω φιλίες και να γνωρίζω άτομα. Απλά προσθέτει μία επιπλέον πληγή όταν σε απαριούνται. Όσο για το να δένομαι με κάποιον; Ακόμα χειρότερα. Τι 11 χρόνια, τι 1, όσο φίλοι να στε με τον άλλον πάντα θα σε αφήνει. Όλοι μας αφήνουν. Δε μπορούμε να στηριζόμαστε στους ανθρώπους.
Τις σχέσεις μου μέσα δηλαδή. Για ποιο λόγο να ανοιγεις την καρδια σου και να δένεσαι αν ειναι να σε μαχαιρώσουν ξανά και ξανά και ξανά; Πφ, δεν το καταλαβαίνω απλά. Νιώθω άδεια και ταυτόχρονα πονάω ._.

Καληνύχτα