Freak...

Δεν καταλαβαίνω γιατί τα κορίτσια έχουμε πάντα μία μανια για το πως θα δείχνουμε, τι θα φορέσουμε, πως θα βαφτούμε και όλα τα συναφή. Προσπαθούμε να είμαστε υπεβολικά τέλειοι, υπερβολικά ωραίοι και όλα αυτά για να γίνουμε αρεστοί. Ποτέ δε μου άρεσε αυτό. Το θεωρούσα πολύ πολύ πολύ ρηχό. Και για ένα διάστημα στο γυμνάσιο και εγώ ήμουν ρηχή. Προσπαθούσα να κολλήσω και να γίνω αρεστή και συμπαθής με αυτά που φορούσα. Ακόμα έχω μία μπλούσα σκακιέρα από τη Δευτέρα Γυμνασίου, τότε που στη μόδα ήταν τα emo. Και έτσι άρχισα σιγά σιγά να γίνομαι εγώ, επειδή μισούσα όλη αυτή την υποκρισία, τη ρηχότητα και δεν ήθελα ποτέ να είμαι ίδια με τους άλλους.
Αυτό το εγώ βέβαια δεν είναι τίποτα ιδαίτερο. Περικλίει μπόλικα μαύρα ρούχα, μερικά άσπρα με πολύχρωμες λεπτομέρειες, κίτρινα και πράσινα την άνοιξη και το καλοκαίρι, τζιν φούστες, All Star και κάτι αγαπημένα Pepe Jeans μποτάκια που πήρα και προσφάτως μία φούστα με διπλή επένδυση και κάτι φιόγκους πάνω της.
To θέμα είναι πως χθες γυρίσαμε στις εποχές του Δημοτικού όπου όλοι με κορόιδευαν επειδή ήμουν old fashion και με έλεγαν γεροντοκόρη και κάμποσα άλλα. Και χθες λοιπόν είχα βάλει αυτά:

Πράγματι αυτά, έβγαλα φωτογραφία το πρωί επειδή μου άρεσε το ντύσιμο. Anyway, στην Άρτα δεν ξέρω γιατί, αλλά σνομπάρουν οτιδήποτε διαφορετικό και ξένο. Και έτσι λοιπόν με το που πάτησα το πόδι μου στο σχολείο, άρχισαν οι κοροϊδίες όπως και στο Δημοτικό. Τι λαμπάδα, τι Patty, τι παλαιοληθική... Και πολλά άλλα.
Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουν αυτό. Δεν μπορώ να με κοροϊδεύουν. Δεν το αντέχω. Και συγκεκριμένα, όταν δεν τους πειράζω, δεν τους μιλάω καν, για ποιο λόγο να σκάνε στα γέλια όταν με βλέπουν μέσα στο προαύλιο; Δεν μπορώ να αμφιβάλλω ακόμα περισσότερο για τον εαυτό μου και μισώ το γεγονός πως χθες με έκαναν να κλάψω. Απλά δεν είμαι θύμα της μόδας οκέι; Αυτή είμαι. Και αν σας αρέσει.