Οκέι, το κάναμε και αυτό. Τον παντρέψαμε και τέλος τώρα με τα αδέρφια που θέλουν να παντρευτούν :Ρ Και παρότι γκρίνιαζα για τα πάντα, δε μπορώ να πω, συγκινήθηκα. Ακόμα θυμάμαι που ήμασταν μικρά παρέα, εγώ 80 εκατοστά παιδάκι, 3-4 χρονών και ο αδερφός μου18 να με έχει από το χέρι και να πηγαίνουμε βόλτα, να παίζουμε παρέα. Μετά οι βόλτες με το μηχανάκι. Είχαμε πέσει μία φορά εξαιτίας ενός άκυρου οδηγού και επειδή έβαλα τα κλάματα γιατί χτύπησα σε 15 μεριές έδειρε τον οδηγό :Ρ Με είχε πάρει μαζί του σε ένα μπαρ ενώ ήμουν ηλικίας με ένα αριθμό επειδή απλα ήθελα να το δω :Ρ Και γενικά πάντα με πρόσεχε. :)
Και ήταν κάπως να συνειδητοποιώ πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός… Σπούδασε, πήγε στρατό, βρήκε δουλειά, ερωτεύτηκε, αγάπησε, πόνεσε και χθες… :| Απλά γουάου…
Ο πατέρας μου δάκρυσε όταν τον ξυρίζαμε. Και η αδερφή μου και η μαμά μου και κάτι οικογενειακοί μας φίλοι. Και προπάντων, ο παππούς μου που μετρά 92 χρόνια και είναι ίσως ένας από τους τελευταίους γάμους των εγγονών του, τουλάχιστον ένας από τους τελευταίους που θα δει.
Και δεν είναι ότι σκέφτομαι ότι μεγάλωσα. Απλά άρχισα να σκέφτομαι πώς εξελίσσεται η ζωή. Πριν μπουν στο κέντρο της δεξίωσης, ως παντρεμένο ζευγάρι, έπαιξαν φωτογραφίες(με το βαλς της Αμελί να τις συνοδεύει, να γιατί αγαπάω τη γυναίκα του.-). Και ήμουν και εγώ και η αδερφή μου σε κάθε φωτογραφία μαζί του. Όλοι μας παρέα.
Και απλά σκέφτομαι ότι πια άρχισε ένας νέος κύκλος για τη ζωή του, όπως και για τη ζωή της αδερφής μου. Σκέφτομαι ότι είμαι σε μία τελείως διαφορετική φάση. Και απλά έχω την αίσθηση ότι μου λείπουν. Μου λείπουν όλες εκείνες οι στιγμές που κυλιόμασταν και οι 3 στο κρεβάτι παλεύοντας.
Όμως ένα κεφάλαιο τελείωσε. Αρχίζει το επόμενο… :)
Άντε να μου ζήσουν και στα δικά σας οι ελεύθεροι :Ρ
