Τότε λοιπόν εμφανίστηκε η αλεπού...
-Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος.
-Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δεν είμαι εξημερωμένη.
-Α, συγνώμη, είπε ο μικρός πρίγκιπας
Όμως, μετά από σκέψη, πρόσθεσε:
-Τι πάει να πει εξημερώνω;...
-Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Σημαίνει "δημιουργώ δεσμούς...".
-Δημιουργώ δεσμούς;
-Βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι ολόιδιο με άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σε χρειάζομαι. Κι ούτε εσύ με χρειάζεσαι. Για σένα δεν είμαι παρά μία αλεπού ίδια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αν όμως με εξημερώσεις, θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο. Θα είσαι για εμένα μοναδικός στον κόσμο. Θα είμαι για εσένα μοναδική στον κόσμο...
Η αλεπού σώπασε και κοίταξε ώρα πολλή το μικρό πρίγκιπα:
-Σε παρακαλώ... εξημέρωσέ με, είπε.
-Το θέλω, είπε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.
-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τα αγοράζουν όλα έτοιμα από τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θες ένα φίλο, εξημέρωσέ με.
Να, λοιπόν, που βρίσκομαι εδώ, στο δωμάτιό μου, μία κρύα(;) ημέρα του Δεκεμβρίου, συγκεκριμένα την όγδοη μέρα του μήνα αυτού, και συμφωνώ με τα λόγια μίας αλεπούς σε ένα παραμύθι τόσο αγαπημένο παγκοσμίως από όλους εμάς τους ''μεγάλους''.(Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν το νόημά του).
Σοφή, έξυπνη η αλεπού. Με αληθινά διδάγματα ζωής, φιλοσοφίες, που τις χάρισε όλες στο Μικρό Πρίγκιπα. Όταν εξημερώνεις κάποιον, σύμφωνα λοιπόν με τη σοφή μας αλεπού, δημιουργείς δεσμούς μαζί του. Είναι πια μοναδικός για εσένα, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους όμοιους με αυτόν. Τον αγαπάς. Αυτό είναι που τον κάνει τόσο μα τόσο ξεχωριστό. Η αγάπη που του δίνεις, η φροντίδα. Και έτσι αρχίζεις να αγαπάς κάθε μικρή λεπτομέρεια αυτού του ατόμου. Τον τρόπο που γελά, τον τρόπο με τον οποίο σου χαμογελά, τον τρόπο που διαβάζει, τον τρόπο που σου εξηγεί χημεία ή φυσική, τον τρόπο με τον οποίο νευριάζει. Κάθε μικρή λεπτομέρεια, ακόμα και η πιο ασήμαντη, είτε καλή είτε κακή συντελεί στο να αγαπήσεις ένα άτομο με όλο σου το είναι. Να το αγαπήσεις πραγματικά για αυτό που είναι. Χωρίς υποκρισίες. Όχι αγάπες για συμφέροντα.
Όμως εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Η αλεπού έχει δίκιο. -.-
Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Προσπαθούμε. Προσπαθούμε για το καλύτερο. Είτε διαβάζουμε εξοντωτικά πολύ για εξετάσεις, για πτυχία, για φροντιστήρια, προσπαθούμε να είμαστε καλοί στη σχολή μας, στη δουλειά μας, προσπαθούμε να αγγίξουμε μία τελειότητα την οποία οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει. Πιεζόμαστε, αγχωνόμαστε, κάνουμε τα πάντα για να είμαστε τέλειοι και στο τέλος ίσως να καταλήξουμε μόνοι. Έχουμε πειστεί, από τα ΜΜΕ ότι για να είσαι χαρούμενος πρέπει να έχεις πολλά ρούχα/φαγητά/διακοσμητικά χώρου κλπ κλπ κλπ. Έτσι αναλώνουμε όλο μας το χρόνο στο να αγοράζουμε πράγματα ανούσια, πράγματα που δε μας προσφέρουν απολύτως τίποτα μόνο και μόνο για να νιώσουμε(υποτίθεται) καλά. Αλλά έχουμε ξεχάσει το πιο σημαντικό, αυτό που δεν φαίνεται. Καλά νιώθουμε όταν αγαπάμε και αγαπιόμαστε. Όταν γύρω μας έχουμε φίλους. Πρέπει να το θυμόμαστε σιγά-σιγά, καιρός δεν είναι;
-Τι πρέπει να κάνω για να σε εξημερώσω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσει κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά...
Την επόμενη ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.
-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θα αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη, Όσο περνάει η ώρα, τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θα ανησυχώ. Θα ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι, όμως, όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της...
Ξανά σωστή η αλεπού. Το να δημιουργείς δεσμούς δεν είναι κάτι το απλό, το συνηθισμένο. Πρέπει να αρχίσεις να γνωρίζεις πρώτα τον άλλο, να έχετε κάποιες κοινές εμπειρίες, έτσι ώστε να χτιστούν τα πρώτα γερά θεμέλια μία σχέσης. Μετά, έρχεται η συμπάθεια. Αρχίζεις να συμπαθείς τον άλλον. Έρχεται όλο και πιο πολύ κοντά σου, μέχρι που κλέβει μία θέση στην καρδιά σου. Και τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι σε έχει εξημερώσει.
Και πρέπει όλοι να παραδεχθούμε ότι έχει δίκιο και στο άλλο που λέει. Μπορείτε να το πείτε ελεύθερα, θα το κρατήσω μυστικό! ^_^
Όλοι μας ξέρουμε αυτό το συναίσθημα. Το πως νιώθεις πριν δεις ένα πρόσωπο αγαπημένο. Κοιτάς συνεχώς την ώρα(αχ γιατί έχουν κολλήσει οι δείκτες;). Σίγουρα η καρδιά σου φτερουγίζει και νιώθεις αγωνία μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα. Όσο τα λεπτά περνούν, η αγωνία κορυφώνεται. Σκέφτεσαι αναλυτικά τι θα κάνεις με αυτό το άτομο: τι θα συζητήσετε, ποια αστεία θα πεις, πού θα κάτσετε; Όταν έρθει η ώρα για τη συνάντηση αγωνιάς: θα έρθει τελικά ή μήπως τύχει κάτι τελευταίας στιγμής; Και όταν τελικά έρχεται... Η ευτυχία, η πληρότητα που νιώθεις μέσα σου καθώς το άτομο αυτό σου χαμογελά και σε χαιρετά. Είστε μαζί. Ό,τι και να γίνει, ακόμα και να θυμώσει, να νευριάσει ή απλά να γελάσετε παρέα, είναι ο φίλος σου, αυτός που περίμενες με τόση αγωνία.
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.
-Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια με άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριανάτφυλλα στέκονταν θιγμένα.
-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για εσάς. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία από όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω από τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβ'αν. Αφού σε εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.
