Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας μικρός πρίγκιπας...
Ήρθε η στιγμή που ο μικρός πρίγκηπας, αφού πολύ περπάτησε στην άμμο, στους βράχους και στα χιόνια, ανακάλυψε επιτέλους ένα δρόμο. Κι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στους ανθρώπους.
«Καλημέρα», είπε.
Ήταν ένας ανθισμένος κήπος με τριαντάφυλλα.
«Καλημέρα», είπαν τα τριαντάφυλλα.
Ο μικρός πρίγκηπας τα κοίταξε. Έμοιαζαν όλα στο λουλούδι του.
«Τι είσαστε;», τα ρώτησε έκπληκτος.
«Είμαστε τριαντάφυλλα», είπαν τα τριαντάφυλλα.
«Α!» έκανε ο μικρός πρίγκηπας... Κι αισθάνθηκε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του του 'χε πει, πως ήταν το μοναδικό στο σύμπαν. Και να που υπήρχαν πέντε χιλιάδες, όλα τους όμοια, μέσα σ' έναν μόνο κήπο. «θα αισθανόταν πολύ προσβεβλημένο, αν το 'βλεπε αυτό», σκέφτηκε, «θα 'βηχε πολύ καί θα 'κανε πως πεθαίνει, για ν' αποφύγει τη γελοιοποίηση. Και θα 'μουνα υποχρεωμένος να κάνω, πως το φροντίζω, γιατί αλλιώς για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' άφηνόταν στ' αλήθεια να πεθάνει...» Μετά σκέφτηκε κι αυτό: «Νόμιζα, πως έχω τον πλούτο ενός μοναδικού στον κόσμο λουλουδιού καί δεν έχω παρά ένα συνηθισμένο τριαντάφυλλο. Αυτό καί τα τρία μου ηφαίστεια, που μου φτάνουν ως το γόνατο και που το ένα τους ίσως να 'χει σβύσει για πάντα, δεν με κάνουν δα και κανένα μεγάλο πρίγκηπα...» Καί ξάπλωσε στα χορτάρια κι έκλαψε.
Πώς θα ένιωθε ο καθένας από εμάς, αν ανακάλυπτε κάτι τέτοιο; Κάτι τόσο φοβερό, τόσο απαίσιο;
Ο πολυτιμότερος θησαυρός σου να μην είναι τίποτε παραπάνω από κάτι που ήδη υπάρχει... Κάτι το ίδιο.
Και οι άνθρποι έτσι δεν είμαστε; Όλοι ίδιοι... Όλοι έχουμε δύο πόδια, δύο χέρια, δύο μάτια και αυτιά, μύτη, στόμα, μιλάμέ, περπατάμε, λύνουμε ασκήσεις στα μαθηματικά... Είμαστε όλοι ίδιοι λοιπόν.
Πώς λοιπόν θα σας φαινόταν αν συνειδητοποιούσατε πως είστε ένα τίποτα; Ένα ίδιο πλάσμα όπως όλοι...; Απλά να είσαι ίδιος, η ίδια μονοτονία, να μην είσαι ξεχριστός... Να μην έχεις κάτι να προσφέρεις... Να είσαι απλά... το τίποτα.
Τραγική συνειδητοποίηση. Να ξέρεις πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να ξεχωρίσεις, για να ανοίξεις τα φτερά σου, να πετάξεις, να πας ένα επίπεδο παραπάνω...
But I'm a creep
I'm a weirdo
What the hell am I doing here?
I don't belong here....
Ποιος όμως στο λέει αυτο;Όλοι μας αναρωτιόμαστε "Ποιος στο διάτανο είμαι εγώ για να είμαι ιδιαίτερος, ξεχωριστός, τέλειος, έξυπνος, δημιουργικός, ταλαντούχος;".
Και εγώ ρωτάω "Ποιος είσαι για να μην είσαι;".
Με όλη αυτή την αμφιβολία, την αμφισβήτηση που κάνουμε στον εαυτό μας, μπορούμε πραγματικά να καταλάβουμε αν είμαστε ξεχωριστοί ή όχι;
Φυσικά και είμαστε ξεχωριστοί... Ο καθέ ένας μας είναι ιδιαίτερος. Είναι φανταστικός. έχει τις δικές του δυνάμεις και βασίζεται σε αυτές... Και επιπλέον, αυτοί που θα σε αγαπήσουν, θα σε αγαπήσουν ακριβώς για αυτό το λόγο. Επεισή είσαι τόσο ξεχωριστός, τόσο διαφορετικός από τους άλλος ανθρώπους της Γης. Επειδή είσαι εσύ και δεν προσποιείσαι για αυτό που είσαι.
Σε αγάπησαν για το χαρακτήρα σου...
...Μετά η αλεπού πρόσθεσε. «Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο, θα ξανάρθεις να μ' αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.».
Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε να δει ακόμη μια φορά τα τριαντάφυλλα.
«Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο», είπε... «Είστε όμορφα, αλλά κενά... Αν κάποιος τυχαίος περαστικός έβλεπε το τριαντάφυλλό μου, θα νόμιζε ότι σας μοιάζει. Εκείνο όμως είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα σας, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω εγώ ποτίσει. Γιατί είναι το λουλούδι που προστάτεψα. Γιατί έχω σκοτώσει τα σκουλήκια του, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω ακούσει να παραπονιέται, να καμαρώνει ή να σιωπά. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου το καλύτερο απ' όλα! »
Ξανάρθε στην αλεπού.
«Αντίο» είπε.
«Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.. Ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου αυτός είναι που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό.Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια. Αλλά εσύ δεν πρέπει να το ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος γι' αυτό που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...».
«Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται.
Ώστε έτσι έχουν τα πράγματα. Τα άλλα τριαντάφυλλα μοιάζουν με το δικό μας. Αλλά μόνο το δικό μας είναι ξεχωριστό. Γιατί απλά είναι αυτό που μας ''εξημέρωσε''.
Με αυτό δημιουργήσαμε δεσμούς και αυτό θα αγαπάμε για πάντα και πάντα. Και σύμφωνα με τη σοφή αλεπού, είναι το μόνο πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε. Να μην βλέπουμε με τα μάτια. Η καρδιά, ναι, αυτή με την οποία αισθανόμαστε ξέρει να ξεχωρίζει το δικό μας τριαντάφυλλο μέσα σε ένα κήπο με τόσα άλλα ίδια τριαντάφυλλα. Αυτό το ένα και μοναδικό τριαντάφυλλο είναι αυτό το οποίο θα αγαπάμε πραγματικά...
