Και ήταν η τελευταία φορά που άκουσα το πρώτο κουδούνι του σχολείου. Ο τελευταίος αγιασμός. Η τελευταία φορά που εκνευρίστηκα επειδή με κοιτούσαν όλοι εξονυχιστικά και εξεταστικά από πάνω μέχρι κάτω. Η τελευταία φορά που παρατήρησα πόσο είχαν αλλάξει οι συμμαθητές μου από το ένα καλοκαίρι μέχρι την αρχή του νέου σχολικού έτους. Ήταν επίσης η τελευταία φορά που πήρα σχολικά βιβλία(έστω και αν ήταν τα λυσάρια από Φυσική Γενικής και Μαθηματικά Γενικής :Ρ). Αισθάνομαι περίεργα, αν και πιστεύω ότι θα αισθάνομαι ακόμα πιο περίεργα με το θέμα αυτό προς το τέλος της χρονιάς, στα τελευταία μαθήματα που θα παρακολουθώ. Όμως όλοι ξέρουμε νομίζω, όλοι όσοι γεννηθήκαμε το ’94 τέλος πάντων και είμαστε φέτος Τρίτη Λυκείου, ότι αυτή σήμερα ήταν η αρχή ενός τέλους. Πάει πλέον η δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Νιώθω ήδη το σχολείο να μου λείπει. Νιώθω κάπως που είμαι η ‘μεγάλη’ εκεί γύρω. Δεν ξέρω.
Απλά ήταν 12 χρόνια από τη ζωή μου. Ίσως να μην πέρασα καλά, αλλά τι να κάνουμε… Θα μου λείψει. Όλο αυτό.
