Έχω
καταλήξει στο συμπέρασμα πως η αγάπη είναι το πιο υποχθόνιο πράγμα. Πονάει
πολύ. Πάρα πολύ.
Δυστυχώς
σε αγαπάω. Ίσως πιο πολύ από ότι θα μάθεις ποτέ ότι σε αγαπάω, ότι σε αγάπησα
και δεν ξέρω αν θα μπορούσα να σταματήσω να σε αγαπάω και να σε θέλω δίπλα μου.
Έχω
προσπαθήσει τόσες χιλιάδες φορές να σε βγάλω από το μυαλό μου, από την καρδιά
μου. Μ’ αρέσει κιόλας που μου λες μισο-σοβαρά μισο-αστεία: «Υπάρχουν και φορές
που κάνουμε και μήνα να μιλήσουμε».
Ναι.
Γιατί δε θέλω άλλο να πονάω για ‘σένα. Ηλίθιε.
Το
θέμα είναι πως δεν είσαι ηλίθιος. Δε σε μισώ. Συνεχίζω να θεωρώ πως είσαι ένα
από τα εκπληκτικότερα άτομα που έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου. Είσαι επίσης
εξαιρετικά σημαντικό άτομο, ένα άτομο που δε θα ήθελα με καμία δύναμη να χάσω.
Δε θέλω να σε χάσω. Για αυτό ανησυχώ τόσο πολύ μήπως κάνω κάτι που σε
εκνευρίζει ή οτιδήποτε.
Και
λυπάμαι που σταματήσαμε να μιλάμε για έξι μήνες περίπου. Όμως προσπαθούσα πάλι
να κάνω αυτό, να σε ξεχάσω, να σε βγάλω από το μυαλό μου γιατί μου είχε φανεί
πως είχες αλλάξει τόσο πολύ. Και δεν ήθελα να αλλάξεις, ειδικά εσύ από όλους
τους ανθρώπους.
Απλά
θα ‘θελα ρε γαμώτο να σφίγγεται και ‘σένα η καρδιά σου όταν βλέπεις πως σε
παίρνω τηλέφωνο. Να περιμένεις και εσύ με ανυπομονησία να σου στείλω μήνυμα. Να
χαμογελάς όταν ακούς τη φωνή μου. Να νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι.
Θα
ήθελα να νιώθεις και εσύ ό,τι νιώθω και εγώ.
Και
για μια στιγμή μάλιστα το πίστεψα.
Ό,τι
μπορεί να ένιωθες ό,τι νιώθω εγώ.
Σκατά.
Σήμερα
κατάλαβα πως δεν…απλά δεν.
Και
εκεί που ‘χα βγάλει φτερά και ήλπιζα πως θα άλλαζαν τα πράγματα, με έσπρωξες
πίσω και τα φτερά χάθηκαν και προσγειώθηκα με δύναμη στο έδαφος και πόνεσα.
Πονάω.
Μακάρι
να μπορούσα να κάνω κάτι για να αλλάξει αυτό. Ίσως να γίνω καλύτερη;
Μακάρι
απλά να σταματούσε να γίνεται πάντα αυτό, να σταματούσα να ερωτεύομαι αυτούς
που με βλέπουν παντελώς και εντελώς φιλικά.
Μακάρι…
Αλλά…sometimes it
lasts in love but sometimes it hurts instead.
