Ακόμα θυμάμαι ξεκάθαρα πόσο μιρκοσκοπική ήμουν. Ήμουν σχεδόν 7. Με δυσκολία διάβαζα όταν πήγαμε σινεμά με την τότε καλύτερή μου φίλη και τον αδερφό της. Προσπαθούσα τόσο τραγικά πολύ να διαβάσω τους υποότιτλους, αλλά δε μπορούσα. Μετά ψιλοπαράτησα το θέμα.
Ώσπου γνώρισα την Αλεξάνδρα. Ήμουν 9 περίπου. Παίζαμε ένα υποτιθέμενο σκάκι όταν στο δωμάτιο εισέβαλλε η 14χρονη τότε Ανθή.
'Διαβάζεις βιβλία;',με ρώτησε.
'Κάτι λίγα.',απάντησα. 'Δεν έχουμε πολλά στο σπίτι.'
Χαμογέλασε. 'Έλα εδώ.',μου είπε και με πήρε από το χέρι. Πήγαμε στο δωμάτιό της και μου έδωσε ένα λεπτό σχετικά βιβλίο που είχε ως τίτλο το 'Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος'.
Και κάπως έτσι το ταξίδι ξεκίνησε.
Καθόμουν στο δωμάτιο, στον καναπέ, πάνω στην εσοχή του τζακιού, στο δέντρο και διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα.
Δεν ήταν απλά ένα βιβλίο. Αρχικά ήταν ένα πείσμα. Όσο δε με άφηναν οι δικοί μου να διαβάσω, τόσο έκρυβα τα βιβλία σε συρτάρια, κάτω από το κρεβάτι και έμπαινα στην ντουλάπα να το διαβάσω. Θυμάμαι καθαρά πως το 7ο το αγόρασα κρυφά. Αλλά μετά από ένα σημείο και μετά δεν ήταν απλά μία σειρά βιβλίων. Ήταν τα πάντα.
Μεγάλωνα παρέα με το Χάρι και ήθελα, βαθιά μέσα μου, και εγώ να λάβω μία μέρα το Hogwarts Acceptance Letter.
Όμως είμαι απλά μία Μαγκλ, σε έναν απαίσιο Μαγκλ κόσμο, γεμάτο με άλλους Μαγκλ, χειρότερους από εμένα, που δεν ξέρουν τιποτα από μαγεία, τίποτα από χαμόγελο και χαρά.
Και έτσι σκέφτομαι πως εγώ δεν είμαι σαν αυτούς. Όπως ειπώθηκε και κάπου στο 3ο βιβλίο, οι Μαγκλ δε βλεπουν τίποτα. Δεν παρατηρούν. Οι άλλοι Μαγκλ, αυτοί που δεν ξέρουν τι θα πει η λέξη Μαγκλ και που γυρίζουν ειρωνικά τα μάτια τους όταν τους λέω πως έληξε όλη μου η παιδική ζωή με την πρεμιέρα στις 13/7, δεν έχουν μπει σε αυτόν τον κόσμο. Δεν έχουν διαβάσει αυτή τη σειρά. Δεν περίμεναν με αγωνία να βγει το επόμενο βιβλίο. Δεν έφτιαξαν κολιέ με το σύμβολο των Κλήρων και δεν έκλαψαν με τις αναμνήσεις του Σνέιπ. Δεν διάβασαν τα βιβλία.
Μέσα από αυτά εγώ έμαθα να βλέπω χιλιάδες πράγματα που αγνοούσα και είχα ξεχάσει. Τη δύναμη της φιλίας. Τη δύναμη της αγάπης. Το πόσο σημαντικό είναι να γυρνάς πίσω, ακόμα και αν έχεις φύγει. Το νόημα του να μην τα παρατάς και να ελπίζεις πάντα, ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές. Το πόσο σημαντικό είναι να είσαι ο εαυτός σου, ακόμα και αν σου παίρνουν τα πράγματα και σε φωνάζουν Loony. Το πόσο ωραίο είναι να υπάρχουν 2 δίδυμοι που σε κάνουν πάντα να γελάς. Πόσο γενναίο είναι να πολεμά κανείς για να κάνει ένα κόσμο καλύτερο...Τα σοφά λόγια ενός σοφού γέρου. Το πώς η αγάπη αλλάζει έναν άνθρωπο. Τη δυσκολία που υπάρχει ανάμεσα στο σωστό και το εύκολο. Το ότι υπήρχε ένα άτομο που αγαπούσε κάθε τι τερατώδες καθώς εμπιστεύονταν το χαρακήτρα του..
Τζόαν....σε ευχαριστώ που μου χάρισες την πιο μαγική και επική παιδική ηλικία. Νομίζω πρέπει να είμαι ευτυχισμένη που ο Χάρι ήταν φίλος μου από τα 9 μέχρι τα 14. Που μπορούσα να έχω ένα κόσμο κατάδικό μου, ένα κόσμο μαγείας, ένα κόσμο που αγαπούσα και που αγαπώ.
ϟ All was well ϟ
Απλά ακούστε το...
-After all this time?
-Always.
Mischief Managed.
You're just as sane as I am.
The ones that love us never truly leave us. You can always find them in here.
I solemnly swear to carry this story with me for the rest of my life.
