Και μετά από μία συζήτηση με ένα φίλο(ή τουλάχιστον από ότι θεωρώ εγώ είναι φίλος μου) έρχεται πάλι ο Μικρός Πρίγκιπας. Φιλοσοφίες ζωής είναι αυτές.
Το παιδί αυτό τέλος πάντων είναι πολύ καλό παιδί. Στην αρχή δεν φαίνεται, ίσως επειδή δεν τον γνωρίζεις πολύ καλά. Μετά όμως σου ανοίγεται ο χαρακτήρας του και είναι όπως τραβάς τις κουρτίνες από ένα παράθυρο. Εκεί που είναι σκοτάδι, το φως μπαίνει μέσα και φωτίζεται όλο το δωμάτιο και πλέον βλέπεις καθαρά. Μπροστά σου είναι όοοολος ο κόσμος. Έτσι και με το χαρακτήρα του παιδιού λοιπόν. Στην αρχή δε σου δείχνει πολλά. Στη συνέχεια όμως αρχίζει να σου ανοίγεται, να μιλάτε πιο πολύ, σε κάνει να χαμογελάς και να γελάς. Και εν τέλει ξεκινά να σου φτιάχνει τη μέρα και να σε κάνει να νιώθεις άσχημα όποτε φεύγει, ή να τον ψάχνεις με αγωνία. Και κάπως έτσι ξεκινάς να δημιουργείς δεσμούς και να δένεσαι με τον άλλον. Και να τον συμπαθείς, όχι γιατί σου κάνει χάρες ή γιατί σου λέει μία κολακία για το ντύσιμό σου ή γιατί βγαίνετε παρέα για να πεις ''Κοίτα-εγώ-βγαίνω-με-τον-τόσο-κουλ-τύπο''. Τον συμπαθείς επειδή απλά σου φτιάχνει τη μέρα. Επειδή είναι αυτός που είναι. Μέχρι και ανάρτηση έφτασα να κάνω για χάρη του, for goodness' sake!
Kαι τέλος πάντων, αυτό το τόσο καλό και γλυκό άτομο με το οποίο άρχισες να δένεσαι, σου λέει πως έχει κόμπλεξ. Με την εμφάνισή του. ΟΜΓΚ. Ο_Ο
Πόσο καιρό θα πρέπει να μας πάρει για να καταλάβουμε ότι δεν χρειαζεται να είμαστε τέλειοι; Δε χρειάζεται. Και 'γω το προσπάθησα. Προσπάθησα να αλλάξω για να γίνω αποδεκτή. Για να τους αρέσω και να με κάνουνε παρέα. Και μετά έγινα ξανά η βαρετή Creepy Dreamer που ήμουν, καθώς κανείς δεν μπορεί να αλλάξει αυτό που είναι. Ποτέ. Και παρότι δεν είχα φίλους εδώ κοντά, συνειδητοποίησα πως κάποια άτομα, όχι όλα, αλλά κάποια, με συμπαθούν. Χωρίς να με βλέπουν, χωρίς να με ξέρουν, με συμπαθούν. Και τότε ήταν που κατάλαβα πως παρότι άκουγα χίλια δυο σχόλια για την εμφάνισή μου, αυτό δεν είναι παρά ένα περιτύλιγμα. Το πιο σημαντικό κρύβεται μέσα.
Γι'αυτό λοιπόν πλέον με εκνευρίζουν όλα αυτά για την εμφάνιση. Πραγματικά, αυτό δεν είναι παρά μία πρώτη εντύπωση. Το ότι ο άλλος έχει ξανθά μαλλιά ή γαλάζια μάτια και μοιάζει με άγγελο δεν τον κάνει ντεμέκ τον καλύτερο άνθρωπο του κόσμου. Ούτε κάποιος που δεν είναι τόσο όμορφος είναι απαραίτητα κακός. Σαφώς ένα όμορφο περιτύλιγμα μας ελκύει για να γνωρίσουμε τον άλλον καλύτερα. Όμως πραγματικά, έχει καμία σημασία; Ό,τι είναι πιο σημαντικό, πραγματικά είναι μέσα. Είναι αυτό που δε βλέπουμε ποτέ, όπως είπε κάπου κάποτε μία σοφή αλεπού. Ο χαρακτήρας είναι αυτός που μετράει και αυτός που μας κάνει τόσο ξεχωριστούς και που κάνει τους άλλους να μας αγαπάνε. Οπότε παρότι τα κόμπλεξ μου παραμένουν και δεν πρόκειται να φύγουν και ποτέ, εγώ έχω αρχίσει να έχω θετικές ελπίδες πάνω στο θέμα αυτό... Μην αφήνεται κανέναν να σας την πει, dreamers. Είμαστε όλοι onigiri εδώ μέσα. Πράγμα που σημαίνει πως είμαστε ξεχωριστοί. ^__^
Καλό Σαββατοκύριακο dreamers! Σας αφήνω με τους Dark Sanctuary, Cet Enfer Au Paradis!
(Για να δείτε που κολλάνε τα onigiri με την όλη υπόθεση, κλικ εδώ! )
