Hunger Games

Deep in the meadow, hidden far away
A cloak of leaves, a moonbeam ray
Forget your woes and let your troubles lay
And when it's morning again, they'll wash away
Here it's safe, here it's warm
Here the daisies guard you from every harm
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true
Here is the place where I love you.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

I tried to mend my broken heart... with no result=/



Σε αγαπάω. Αυτό δεν είχες πει; Σε αγαπάω. Και το βλέμμα σου ήταν τόσο γεμάτο συναισθήματα, με κοίταγες σα να ήμουν μοναδική. Σα να μην υπήρχε άλλη καμία στον κόσμο. Σα να ήμασταν μόνο οι δυό μας, κλεισμένοι σε μία φανταστική σαπουνόφουσκα, σε ένα όνειρο, κατάδικό μας. Ένα όνειρο γεμάτο αγάπη. Ένα όνειρο που εσύ προσωπικά είχες υποσχεθεί πως θα κρατήσει για πάντα. Θα κρατήσει για πάντα. Για πάντα. Χα.


Ανόητες αγάπες, ανόητα φιλιά, λόγια ψεύτικα.

Ποια αγάπη κρατάει για πάντα μου λες; Ποια; Καμία! Εννοώ αγάπη-σχέση αγοριού κοριτσιού... Δεν περίμενα κάτι τέλειο από εσένα. Και το ξέρεις. Και ξέρεις σίγουρα πως μου έχεις δώσει αυτό τον ένα χρόνο και ένα μήνα ό,τι πιο υπέροχο θα μπορούσα να ζητήσω. Ειλικρινά. Με έκανες καλύτερο άνθρωπο. Πιο ώριμο. Πιο σοφό. Και μου έδωσες ένα λόγο να χαμογελάω πάντα, ό,τι και αν είχα. Ένα χέρι να κρατάω. Μια ζεστή αγκαλιά να χωθώ και να εξομολογηθώ το κάθε μου πρόβλημα. Μου προσέφερες τόσα πολλά. Και εγώ σε αντάλλαγμα προσπάθησα. Προσπάθησα να γίνω αρκετά καλή για εσένα. Τα κατάφερα; Δεν ξέρω...
Μπορώ πλέον να διακρίνω μία ψυχρότητα στο βλέμμα σου. Είσαι πιο απόμακρος και γελάς λιγότερο με τα αστεία μου. Αυτό ξεκίνησε από το καλοκαίρι, έτσι δεν είναι; Που ήμασταν δύο μήνες χώρια, σωστά; Που δε μπορούσες να με δεις. Που δεν ήμουν εκεί. Γιατί όμως να συμβεί αυτό σε εμάς;
Γιατί;
Εγώ ξέρω τι νιώθω και ξέρω τι θέλω. Απλά είναι στο χέρι σου να διαλέξεις τι θα γίνει. Θα προχωρήσουμε; Ή όχι;
Γιατί σήμερα... Σήμερα κλείναμε ένα χρόνο και ένα μήνα. Και σου είπα "Καλή μας επέτειο.". Και ρώτησες "Α, θα γιορτάζουμε και κάθε μήνα ξεχωριστά τώρα;".  
Κρακ.Ένα ράγισμα στην καρδιά.
Σαν να μην έχει νόημα...
Στο live, το Σάββατο. Δε πέρναγες καλά, αλλά ούτε υποκρίθηκες, για χάρη μου, να κάνεις τον κόπο να χαμογελάσεις και να μείνουμε λίγο.
Κρακ. Δύο ραγίσματα.
Δεν περνάς πια καλά με εμένα,ε; Έχω κανταντήσει μπανάλ, βαρετή. Λέω όλο τα ίδια και τα ίδια. Σωστά; Δεν είμαι πια ξεχωριστή. Δεν είμαι μοναδική. Ήμουν σαν ένα λαμπερό παιχνίδι για εσένα, σωστά; Όπως τα παιδάκια... Παίρνουν το παιχνίδι, παίζουν, απομιζούν όση ζωή έχει, το χαλάνε και το παρατάνε, για ένα πιο αστραφτερό...
Αναρωτιέμαι και αν εσύ θα βρεις μία πιο αστραφτερή για εσένα...
Και τι σημασία έχει που δε μπορείς να τα διαβάσεις αυτά;
Απλά ήθελα να τα γράψω.


Μπορείτε να προσπεράσετε αυτή την ανάρτηση, αύριο θα υπάρχει καλύτερη.