Θυμάμαι πριν 2 χρόνια. Έβαλες απαλά το χέρι σου στο μάγουλό
μου και με φίλησες και χιλιάδες πυροτεχνήματα έσκασαν μέσα στην κοιλιά μου.
Ξέρεις, ο κόσμος μου μέχρι τότε, ήταν ασπρόμαυρος. Και λίγο
γκρι. Αλλά ήρθες εσύ με αυτά τα όμορφα μελοκαστανά σου μάτια και άρχισες να μου
προσθέτεις λίγους τόνους μπλε, λίγες πινελιές κόκκινο και το ασπρόμαυρο τοπίο
μου γέμισε με χρώματα και τα χρώματα ήσουν εσύ.
Θυμάμαι που ψιθύρισες το πρώτο σε αγαπάω στον αυχένα μου και
πόσο σοκαρισμένη ένιωθα. Εσύ. Εμένα; Με αγαπούσες. Οι δύο λέξεις αυτές μου
άλλαξαν τη ζωή.
Δεν είχα δεθεί ξανά με άνθρωπο τόσο. Γιατί; Γιατί αγαπούσα
εσένα. Και αγαπούσα αυτό που γινόμουν όταν ήμουν μαζί σου.
Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος. Λαμπερός. Καλοσυνάτος. Και με
έκανες και εμένα να γίνομαι σαν εσένα. Γιατί με αγαπούσες.
Και ας είμαι έτσι όπως είμαι. Γκρινιάρα. Κομπλεξική. Ανασφαλής.
Πάντα άκουγες τα προβλήματά μου, πάντα με βοηθούσες να τα λύσω, όχι
προσφέροντάς μου λύσεις. Αλλά επειδή ήσουν εκεί.
Ήσουν εκεί.
Δύο χρόνια μετά, δεν είσαι εδώ. Εξαιτίας μου. Σκότωσα αυτό
που ένιωθες για εμένα. Εγώ. Το πήρα στα χέρια μου και το έκανα κομμάτια.
Και ενώ ξέρω ότι εγώ φταίω και πως μου αξίζει να νιώθω μίζερη,
μου αξίζει να νιώθω άθλια, πονάω. Μου λείπεις. Γύρνα πίσω σε παρακαλώ. Συγγνώμη.
Στο ξαναείπα πως ξέρω πως δεν μετράει η συγγνώμη μου. Αλλά σκόπευα…σκόπευα
να σου δώσω όλη μου τη ζωή. Για να εξιλεωθώ. Για να γίνω η κοπέλα που θα άξιζε
να είναι στο πλευρό σου.
Αλλά.
Έφυγες.
Δε σε κατηγορώ.
Απλά πονάει. Τόσο. Πολύ.
Και είναι μερικές μέρες, ή μερικά λεπτά, ή δευτερόλεπτα, ή
ώρες που με χτυπάει άσχημα. Γιατί συνειδητοποιώ πως έχεις φύγει. Δε θα σου
ξανακρατήσω το χέρι. Δε θα σε ξαναπάρω αγκαλιά. Δε θα σε ξαναφιλήσω στο μέτωπο.
Δε θα πάμε στα μέρη που είπαμε να πάμε, δε θα κάνουμε ότι είχαμε σχεδιάσει να
κάνουμε.
Δε θα σε ξαναδώ να γελάς με τα χαζά μου αστεία. Και δε θα
μπορέσω να ξαναπώ τα αστεία αυτά σε κανέναν γιατί δάκρυα θα αναβλύζουν από τα
μάτια μου.
Είναι μερικές φορές που μου λείπεις τόσο που όλος ο αέρας
βγαίνει από τα πνευμόνια μου και δεν ξέρω από πού να κρατηθώ γιατί εσύ ήσουν η
ζωή μου και στο χέρι σου στηριζόμουν για να περπατήσω και να σταθώ όρθια μετά
από κάθε πτώση μου.
Ξέρεις, κάθε φορά που βλέπω την κόκκινη μπλούζα που σου πήρα
και δεν πρόλαβα ποτέ να σου δώσω, τα χέρια μου τρέμουν. Σου πηγαίνει πολύ το
κόκκινο, μάτια μου. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σου τη δώσω ποτέ τη μπλούζα και
κάθε φορά που τη βλέπω, νιώθω κενή.
Τις προάλλες, στις πέντε το πρωί ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο. Τα
δάκρυα είχαν στερέψει και το μόνο που ήθελα ήταν να ακούσω τη φωνή σου, γιατί
έχω να την ακούσω δύο βδομάδες. Αλλά και να ακούσω τη φωνή σου. Δεν θα υπάρξουν
ποτέ ξανά. Ποτέ. Τηλεφωνήματα που να τελειώνουν με ένα «σε αγαπάω Μαράκι». Ποτέ.
Δε θα ξαναέρθεις σπίτι μου να μαγειρέψουμε παρέα. Δε θα ξαναδούμε ταινία
αγκαλιά. Δε θα ξυπνήσω ποτέ ξανά με εσένα πλάι μου. Ποτέ ξανά.
Το μόνο που έχω πια είναι ένα κάρο αναμνήσεις. Αλλά εγώ. Ήθελα.
Να κάνω και άλλες αναμνήσεις. Μαζί σου. Είναι τόσο θλιβερό. Όλη μου η ζωή ως
τώρα τα τελευταία δύο χρόνια γύριζε γύρω σου και τώρα. Τώρα είσαι ένας ξένος. Και
εγώ είμαι μόνη.
Και το αξίζω. Το αξίζω. Αλλά πονάει.
Είναι εγωιστικό, είμαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου,
αλλά πονάει πονάει πονάει πονάει. Πονάει τόσο να μην είσαι εδώ. Να μη σε βλέπω
να μου χαμογελάς. Να μη μου πιάνεις το χέρι. Να μην μου λες καληνύχτα. Να μη
μου λες καλημέρα. Να μην πηγαίνουμε βόλτες. Πονάει γιατί όλα τα «αν» μου και
ό,τι είχα φανταστεί για εμάς ξαφνικά χάθηκαν και δε θα πάμε στη Ρόδο που είχα
κλείσει εισιτήρια, ούτε στην Πράγα το φθινόπωρο όπως είχαμε πει και δε θα σου
δώσω την κόκκινη μπλούζα και απλά πονάει τόσο πολύ και φταίω εγώ για όλα και
συγγνώμη συγγνώμη συγγνώμη συγγνώμη.
Δεν ξέρω αν ποτέ μου θα βρω κάποιον που να φωτίσει τη ζωή μου όπως εσύ.
Σε αγάπησα και σε αγαπάω με όλο μου το είναι και ποτέ δε θα αγαπήσω κάποιον όπως
αγάπησα εσένα.
Συγγνώμη. Σε αγαπάω. Να προσέχεις.
