Είμαι ειλικρινά το πιο απαίσιο άτομο που γνωρίζω. Το πιο απαίσιο, το πιο ποταπό, άθλιο και σιχαμερό πλάσμα. Νιώθω τόσο απαίσια. Νιώθω κομματιασμένη.:( Όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχθώ. Όσο και αν προσπαθώ να χαμογελάσω για τους άλλους, πρέπει κάπου να πω πως είμαι και γιατί είμαι.
Όσο ήλιο και ζέστη είχε σήμερα, τόσο κρύο ένιωθα μέσα μου. Ο Γ.Ο. προσπαθούσε να μου φτιάξει το κέφι, αλλά μόνο μερικά χαμόγελα βγήκαν. Τίποτα. Δεν ξέρω πόσα σοκ θα μπορέσω να αντέξω ακόμα σε αυτή τη ζωή. Και το χειρότερο είναι πως αυτή τη φορά φταίω εγώ. Εγώ και μόνο εγώ. Το εγωιστικό και εγωκεντρικό και αλαζονικό και ηλίθιο και βλαμένο πλάσμα που υπάρχει.
Απλά με μισώ. Ειλικρινά. Πάντα καταλήγω να πληγώνω αυτούς που αγαπάω... Πάντα. Κουλουριάζομαι σαν μπάλα στην γωνία του δωματίου μου και θυμάμαι...
27 Σεπτεμβρίου του 2009
Μ:Πρώην Κολλητή
Ε:Εγώ.
*Στο παζάρι που διεξάγεται στην πόλη μας*
Μ:Α,κοίτα αυτόν τον πάγκο! Φτιάχνει κοσμήματα από σύρμα!
Πωλητής: Μπορώ να σας φτιάξω ότι θέλετε.
Ε: Βραχιόλι φιλίας! Είσαι;
Μ: Ναι! Με τα αρχικά μας! Μ+Μ.\
Τα φτιάξαμε λοιπόν.
Μ:Και δε θα τα βγάλουμε ποτέ.
Ε: Ποτέ.
Στις 20κάτι Σεπτεμβρίου σταματήσαμε να μιλάμε και είδα πως είχε πετάξει το βραχιόλι στα σκουπίδια καιρό πριν.
Σήμερα.
Γ:(Πρώην?) Κολλητός
Ε:Εγώ
Γ: Εγώ πάντα, σε όλη τη διάρκεια της φιλίας μας, ήμουν ειλικρινής μαζί σου. Δε... δε μου άρεσαν αυτά που έγραφες στο μπλογκ. Και ξέρεις για ποιο θέμα μιλάω. Αστειευόμασταν με αυτό. Και εσύ δε μου είπες τίποτα. Πραγματικά δε το περίμενα από εσένα αυτό.
Ε: Συγνώμη... Απλά δεν είναι θέμα για το οποίο μιλάς καθημερινά... Με συγχωρείς;
Γ:Πραγματικά δεν ξέρω.
Είμαι άθλια φίλη.:(
