Και ενώ όλοι μετράνε τις μέρες ανάποδα για τα Χριστούγεννα εγώ δεν το κάνω. Έχω διαφορετική αντίστροφη μέτρηση από το μέσο όρο του πληθυσμού. Γιατί Creepy δε σου αρέσουν τα Χριστούγεννα; θα ρωτήσετε, δικαιολογημένα. Λατρεύω τα Χριστούγεννα. Το δέντρο, τα λαμπάκια, τα στολίδια. Τα τελευταία χρόνια στολίζω το δωμάτιο με δικά μου χειροποίητα στολίδια, δίνω κάρτες στα πρόσωπα που αγαπώ(Γιάννα, να μου στείλεις τη διεύθυνση σου και να περιμένεις κάρτες για ‘σένα και τον Ηλία C: ) και τους φτιάχνω/αγοράζω δώρα. Καλά, φέτος θα φτιάξω. Έχω ήδη σκεφτεί τι:Μαμά= θα της αγοράσω μία ποδιά(μη γελάσετε, λατρεύει να μαγειρεύει) και θα της ζωγραφίσω κάτι πάνω. Για να με θυμάται του χρόνου, που θα είναι ολομόναχη.
Αλεξάνδρα(=κολλητή)= σκέφτομαι να της τελειώσω επιτέλους μια ζωγραφιά που της χρωστάω και να της φτιάξω κάποιο κολιέ ή βραχιόλι ^.^
Βάσω(=αδερφή μου)= σε ένα κουτί θα κολλήσω φωτογραφίες από όλα της τα χρόνια και θα δω τι θα βάλω μέσα στο κουτί :Ρ Ίσως τίποτα που έχει παρατήσει στο σπίτι και το αγαπά πολύ :)
Ελένη= σκουλαρίκι B)
Θάνος= δε λέω τι γιατί θα διαβάσει το μπλογκ κάποια στιγμή και θα το δει -.-
Γιώργος= περικάρπιο :D
Αλλά για να επιστρέφω στο θέμα… Θέλω τις διακοπές. Ένας Θεός ξέρει πόσο, έχω λιώσει στο διάβασμα, έχω σαπίσει πραγματικά. Τουλάχιστον ανταμείβομαι, σχετικά. Τα πάω παντού πολύ καλά (: Όμως θέλω τις διακοπές. Θέλω να ξυπνάω 8 και 9 αντί για 7, θέλω να μην έχω φροντιστήριο για 2 βδομάδες. Θέλω να μη διαβάζω τόσο ασταμάτητα πολύ. Και θέλω να πάω εκεί. Στην Κωνσταντίνα, γνωστή και ως Creep. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που επιθυμώ τόσο τα Χριστούγεννα.
Αν πάω, θα πάω 27, οπότε στην αντίστροφη μέτρηση που έχω κάνει στο μυαλό μου έμειναν 28 μέρες. Γκαντ, θέλω τόσο να τη δω. Μου έχουν αρνηθεί, μου έχουν απαγορεύσει τόσες φορές να πάω, λόγω συγκυριών, μετά δεν το επέτρεπα και εγώ στον εαυτό μου. Δε γίνεται όμως να μην πάω τώρα. Δε γίνεται. Μου έχει λείψει. Πολύ. θέλω να τη δω ξανά να γελά και να μιλάμε για τα πάντα και το τίποτα, όπως το καλοκαίρι που είχα τη δυνατότητα να τη δω μόλις δύο φορές, από μία ώρα την κάθε φορά.
Δε…απλά θέλω αυτό. Δε με νοιάζουν τα δώρα, τίποτα άλλο. Δεν πάω πενταήμερη για να πάω Θεσσαλονίκη 27-30/12. Έχω τελειωθεί στο διάβασμα για να πάω. Πρέπει να με αφήσουν, πρέπει. Για να τη δω, να την αγκαλιάσω, να της πω πόσο μου έχει λείψει, πόσο πολύ τη νοιάζομαι, να της δώσω την κάρτα, το δώρο της, τον Kaname Kuran που της είχα φτιάξει για τα γενέθλιά της, για να βολτάρουμε στην πόλη που αναμένεται να γίνει σπίτι μου για τα 4 επόμενα χρόνια, για να δω –επιτέλους- το Μιχάλη και το Σαράντη και τον Ανδρέα και ίσως το Θάνο Μ. και τη Μυρτώ, αν εκείνη έρθει.
Θέλω τόσο τόσο τόσο να πάω. Απλά το θέλω. Ίσως συμπεριφέρομαι κακομαθημένα που το απαιτώ έτσι, ενώ ξέρω πως δεν είναι καιροί για σπατάλη, αλλά μα τη Luna Lovegood, ποτέ δεν έχω ζητήσει κάτι. Ποτέ. Ε, να που ήρθε ο καιρός.
Απλά θέλω να δω την Κωνσταντίνα. Θέλω επιτέλους να γίνει, έστω για λίγο, πραγματικότητα αυτό που ίσως να έβλεπα αν υπήρχε ο καθρέφτης του Έριζεντ. Θέλω να δω τους φίλους μου.
