Χειμώνας... Η εποχή που όλα είναι κρύα, και σε μερικές πόλεις λευκά. Εδώ όμως, βρέχει... Βρέχει και έχει κρύο. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Οι σταγόνες βροχής μαστιγώνουν τα φύλλα των δέντρων, κατακλύζουν τους δρόμους και κάνουν τους ανθρώπους σαν και εμένα να μελαγχολούν. Είναι τόσο απαίσια η βροχή... Με κάνει να νιώθω τόσο...ανενεργή, αβοήτη. Νιώθω σα να είμαι κλεισμένη σε ένα κουτί και να μη μπορώ να δράσω.
Και τέτοιες είναι οι μέρες που αυτό το σκέπασμα των συναισθημάτων και των αναμνήσεων μέσα μου σηκώνεται... Και βγαίνουν όλα στη φόρα. Είτε σε δάκρυα, είτε σε ζωγραφιές είτε σε αναρτήσεις σε μπλογκ.
Ανοίγει συγκεκριμένα το κουτί με τις αναμνήσεις από τη Μ. Πφφφ, πάλι τα ίδια... Here we go again. Γιατί απλά δε μπορείς να βγεις από το κεφάλι μου και από την καρδιά μου; Γιατί όποτε σε σκέφτομαι δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου; Γιατί σε θεωρώ ακόμα κάτι πολύτιμο; Ενώ, δεν είσαι...Το ξέρω ότι δεν είσαι. Αν ήσουν... Αν ήσουν δεν θα μου είχες αποδείξει με τόσο επίπονο τρόπο πόσο αηδιαστικά ίδια είσαι με όλες τις άλλες. Αλλά... εγώ γιατί έχω σα θησαυρό μέσα μου την κάθε ανάμνηση, το κάθε γέλιο, την κάθε λέξη στοργής;... Δεν με καταλαβαίνω... Γιατί;
Πεταλουδίτσα μου,
σου εύχομαι καλά Χριστούγεννα και καλή Χρονιά!!! Το 2010 να είναι γεμάτο με χαρά και επιτυχίες! Βασικά, όλα τα έχεις, οπότε μην περιμένεις και πολλά! ;)
Ελπίζω να μη χαθούμε ποτέ Μητσοτάκη μου! <3
Σ' αγαπώ πολύ,
το Φεγγαράκι σου!!!
Αυτό ακριβώς είχες γράψει στην κάρτα που μου είχες δώσει πέρισυ τα Χριστούγεννα μαζί με το δώρο που μου έδωσες. Και εγώ σα χαζή πίστεψα τα λόγια αγάπης και τη λέξη που μισώ να λέω. Το "ποτέ". Ποια αγάπη κρατά για πάντα; Καμία... Ποια φιλία; Ποιες υποσχέσεις τηρούνται...;
Άλλαξες... Αυτό ήταν το μόνο που σου είπα. Πως άλλαξες. Και πραγματικά έχεις αλλάξει. Κάνεις παρέα με τόσο ρηχά άτομα. Δεν ακούς πια ροκ και χορεύεις πάνω στα τραπέζια. Σαν... Να μην πω σαν τι, αλλά εσύ δεν ήσουν έτσι. Και δεν έχει σημασία που δεν θα δεις ποτέ σου αυτή την ανάρτηση, ξέρεις πως με πλήγωσες. Και τώρα απλά με στοιχείωνεις, καθώς θυμάμαι όλα τα παιδικά μας χρόνια και το περσινό καλοκαίρι που ήμασταν αυτοκόλλητες. Ήμασταν.
Τα συναισθήματα μέσα μου είναι σκοτεινά. Νιώθω σα να βρέχει πολύ, σα να υπάρχει καταιγίδα. Νιώθω απελπιστικά κενή. Νιώθω σαν να μην είναι τίποτα καλό. Σα να έχει σκιστεί το στήθος μου. Τρεις λέξεις... "Θέλω να ξεκόψουμε". Αυτές ήταν που με κατέστρεψαν...
Και νιώθω μέσα μου τη βροχή να συνεχίζει... Μέχρι να έρθει η ώρα που θα μου χαμογελάσει η Α. Που θα την δω και θα γελάσουμε.
Και τότε η βροχή σταματά και ο ήλιος βγαίνει. Και σχηματίζεται ένα πολύχρωμο ουράνιο τόξο.
Σε ευχαριστώ...που πάντα είσαι εκεί για να γεμίζεις ουράνια τόξα το βροχερό μου ουρανό. Σε ευχαριστώ.
