watch it disappear

Σου λέω σε αγαπάω και δε λες τίποτα.

Δεν πειράζει.

 Οι σχέσεις, ακόμη και οι φιλικές, σα και αυτή που έχουμε – ή μήπως να πω, είχαμε; – είναι γεμάτες τέτοια γεγονότα. Πάντα κάποιος νιώθει λίγο παραπάνω από τον άλλο, το πιστεύω ακράδαντα αυτό.

Έλα όμως που αυτό το σε αγαπάω, σε έδιωξε.

Και τι ήταν εν τέλει; Μια απλή παραδοχή των συναισθημάτων μου προς το πρόσωπό σου. Είσαι φίλος μου και σε αγαπάω, γιατί σε νιώθω κοντά μου. Παρότι είχα  χτίσει τοίχους γύρω από εμένα, εσένα σε είχα κρατήσει.

Αλλά εσένα μάλλον δε σου άρεσε όλο αυτό. Δε μου ξαναμίλησες. Μιλήσαμε τις προάλλες. Είχαμε να μιλήσουμε 2 μήνες και αν δε σου έστελνα εγώ, ούτε που θα νοιαζόσουν να στείλεις. Έθιξα το θέμα. Το ότι πάντα εγώ σου μιλάω πρώτη. Και είπα πως κάτι μάλλον σημαίνει αυτό. Και είπες ναι.

Έχω βαρεθεί

να βλέπω

ανθρώπους που αγαπάω

να φεύγουν μακριά μου.

                                               

Νιώθω μερικές φορές σαν οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους να ναι απλή άμμος. Προσπαθώ να την κρατήσω στα χέρια μου, μα είναι λεπτή και κόκκοι, άπειροι, χιλιάδες μικροί κόκκοι πέφτουν και χάνονται.

Μέχρι που τα χέρια μου θα μείνουν άδεια.

Δε θέλω να μείνουν άδεια. Φοβάμαι. 

Ίσως και να 'χω βαρεθεί λιγουλάκι. 

Όλο βλέπω πλάτες γυρισμένες. Όλο δε μπορώ να αποφύγω να χάνω κόσμο από τη ζωή μου. 

Τι στο διάολο πάει τόσο λάθος με εμένα;
Προσπαθώ εδώ και αρκετά χρόνια να απαντήσω αυτή την ερώτηση μα δεν.....

Αλλά δε θέλω

να χάσω

όλη την άμμο

από τα χέρια μου.

Φοβάμαι.