Μία φορά και έναν καιρό, σε ένα πολύ μακρινό βασίλειο από αυτό της Ελλάδας, όταν δεν υπήρχε η οικονομική κρίση και ο ''Τζέφρεϋ'', ζούσε ένα μικρό κορίτσι.
Είχε φοβερή αδυναμία στα μαύρα φορέματα με φραμπαλάδες, στα μακριά μαλλιά, στα All Star και στις φωτογραφίες.
Ήταν ένα χαρούμενο άτομο, κοινωνικό, ονειροπόλο και με πολλή δημιουργηκότητα.
Μία ημέρα, συνέβη κάτι τρομερό, κάτι φρικτό και απαίσιο. Η καλύτερή της φίλη, την παράτησε για άλλες κοπέλες.
Τότε η ηρωίδα του μικρού παραμυθιού αυτού, λύγισε. Άρχισε να κλαίει. Να στενοχωριέται. Κλείστηκε στον εαυτό της. Μίλαγε άσχημα και απότομα στους άλλους. Ώσπου στο τέλος όλοι την άφησαν... Μέχρι που έμεινε μόνη της για πάντα και πάντα, να κλαίει για τη φίλη που είχε χάσει τόσα χρόνια πριν...
Οκέι, ίσως είναι λίγο epic fail το παραμύθι, αλλά το έγραψα εγώ.
Λοιπόν, η κοπελίτσα της ιστορίας μας είχε μία φίλη. Πιθανότατα για πάρα μα πάρα πολλά χρόνια.
Κια η φίλη της την παράτησε. Χαζή φίλη. Ποτέ της η φίλη δεν κατάλαβε τι ξεχωριστό είχε στη κατοχή της...
Πόσοι είναι τόσο τυχεροί ώστε να έχουν έναν άνθρωπο να τους νοιάζεται, να τους αγαπά, να τους στέκεται; Και πόσοι από αυτούς τον εκτιμούν;
Μερικοί άνθρωποι απλά δεν ξέρουν τι έχουν δίπλα τους. Και μετά το αφήνουν να φύγει. Ή το διώχνουν.
Δεν είναι ανάγκη να στενοχωριόμαστε για κάποιον που μας άφησε. Ναι, τον στηρίζαμε. Ναι, ήμασταν εκεί για αυτον. Ναι, τον αγαπάγαμε.
Αλλά όταν σε παρατάει για νέες παρέες, ε τότε, δε χρειάζεται να στεναχωριέσαι. Τα δάρκυα που θα χύσεις, ο πόνος που θα περάσεις μόνο θα σε βλάψουν, διότι απλά θα σταματήσεις να προχωράς μπορστά. Θα σταματήσεις να νιώθεις, να αγαπάς, να εξελίσσεσαι. Θα σταματήσεις να μαθαίνεις και εν τέλει να ζεις. Θα είσαι μόνο εσύ, οι φόβοι σου και οι σκέψεις σου.
Δεν και η καλύτερη προοπτική αυτή, έτσι;
Πρέπει να υπάρχει κάποια ανάπτυξη στη ζωή μας. Κάποιος λόγος για τον οποίο να ζούμε.
Ακόμα και αν κάτι ή κάποιος μας απογοήτευσε πρέπει να συνεχίσουμε. Έτσι είναι η ζωή. Έχει τις ατυχίες της. Αγαπάμε ανθρώπους και είμαστε χαρούμενοι. Ίσως μας πληγώσουν. Στενοχωριόμαστε. Όμως αυτό μας διδάσκει κάτι από τη ζωή. Μας μαθαίνει πως να είμαστε δυνατοί, πως να βγαίνουμε από κάθε δυσκολία και κάθε σκαμπανέβασμα.
