Αφήνω και πάλι την
καρδιά μου στην παλάμη σου. Την κοιτάζεις με απάθεια, τη διαλύεις, φεύγεις. Νιώθω το κενό μέσα μου πάλι.
Ο πόνος αυτός δεν συνηθίζεται κι ας τον έχω
ξανανιώσει. Γονατίζω, δεν έχω πια άλλη δύναμη. Πόσο να αντέξει, άραγε, η ψυχή;
Φοβάμαι. Κλαίω και φοβάμαι.
Έχεις φύγει και δεν θα ξανάρθεις. Είμαι μόνη. Σιωπή
τριγύρω. Δεν είναι κανείς εδώ να σκουπίσει τα δάκρυά μου.
Σιγά-σιγά, μικρά κομματάκια της ψυχής μου ξεκολλάνε.
Πόνος και έρωτας, ποια η διαφορά
Δεν νιώθω πια. Το επέλεξα. Δεν έχουν θέση εδώ τα
συναισθήματα. Κι όσοι νιώθουν, να ξέρετε, είναι αδύναμοι, τους εκμεταλλεύονται.
Χαρά, Λύπη, Αγάπη, Μίσος, Έρωτας. Τίποτα, δεν νιώθω
πια τίποτα.
Το κενό μέσα μου δεν το γέμισε κανείς. Όχι επειδή δεν ήταν
κανείς αρκετά καλός, όχι επειδή δεν αγάπησα κανέναν, αλλά επειδή δεν βρέθηκε
κανείς να αγαπήσει εμένα. Δεν βρέθηκε
κανείς δίπλα μου, ΠΟΤΕ.
