Δεν...δεν μπορώ να κάνω τα πράγματα που έκανα παλαιότερα. Δε μπορώ να ζωγραφίσω, να διαβάσω, να γράψω, να είμαι αυτή που είμαι. Γιατί στη ζωή μου έχεις εισβάλλει εσύ. Γιατί εισέβαλες με τόσο αιφνίδιο τρόπο; Τρόμαξα με τον εαυτό μοθ όταν συνειδητοποίησα πόσο μετράει η κάθε σου λέξη. Πόσο στενοχωριέμαι όταν εσύ στενοχωριέσαι, πόσο χαίρομαι όταν χαίρεσαι. Πόσο λυπάμαι όταν έχουμε να μιλήσουμε μέρες... Γιατί συμβαίνει αυτό;
Είχα δώσει παλιά μία υπόσχεση...Πως μόνο ένα άτομο θα είναι στην καρδιά μου. Αλλά ήρθες εσύ και τα άλλαξες όλα. Πώς μπόρεσα να δεθώ τόσο μαζί σου; Πώς με κάνεις να ξεχνάω οτιδήποτε μου συμβαίνει; Είσαι μάγος; Ή απλά με καταλαβαίνεις περισσότερο από τον καθένα;
Πότε ήρθε η στιγμή που σχεδόν χωρίς να το καταλάβω σε ένιωθα σαν ένα special someone; Πότε; Δεν το κατάλαβα... Μάλλον αυτά τα πράγματα έρχονται αργά και χωρίς πυροτεχνήματα...
Και απλά φοβάμαι πως πιέζω τα συναισθήματά μου. Τα κρύβω σε ένα μέρος που δεν το βλέπει κανείς για να μην καταλάβεις εσύ και οι άλλοι τι μου συμβαίνει. Τι μου συμβαίνει αλήθεια; Δε μπορώ να το προσδιορίσω... Δεν ξέρω αυτό το συναίσθημα... Όμως το αφήνω πίσω... Το θάβω όλο και πιο βαθιά και πιο βαθιά και έτσι δεν το παραδέχομαι ούτε η ίδια στον εαυτό μου... Φοβάμαι να πω τι νιώθω. Το φοβάμαι... Είναι τόσο παράξενο συναίσθημα... Και νιώθω να προδίδω την υπόσχεση που έδωσα με το συναίσθημα αυτό να με κατακλύει συνεχώς...
Όμως... όποτε μιλάμε η μέρα μου γεμίζει με χρώμα και είμαι χαρούμενη. Με κάνεις χαρούμενη και αυτό είναι αρκετό... Και ελπίζω να σε κάνω και εγώ χαρούμενο μερικές φορές. Να σε βοηθάω με τα προβλήματά σου.
Και θέλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ακόμα και αν δε το δεις ποτέ σου. Με έχεις κάνει καλύτερο άνθρωπο ξέρεις.
Και ελπίζω...ελπίζω μία μέρα να μπορέσω να ανοίξω το κουτί των συναισθημάτων μου και να σου πω αληθινά τι νιώθω...
