Οι άνθρωποι αλλάζουν. Πάντα πίστευα βέβαια ότι ο πυρήνας μένει ίδιος. Και ότι αλλάζουν μερικά μικρά κομμάτια. Πολύ μικρά αλλά και πάλι σημαντικά. Δεν είμαι κατά των αλλαγών. Αντιθέτως, όταν κάποιος αλλάζει, συνήθες είναι να αλλάζει προς το καλύτερο. Να γινεται καλύτερος άνθρωπος. Με αυτού του είδους την αλλαγή εγώ δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Με την άλλη έχω. Όταν το άτομο για το οποίο τόσο νοιάστηκες σου παρουσιάζει ένα παντελώς διαφορετικό. Δεν το καταλαβαίνω όλο αυτό. Είναι ανούσιο. Και πραγματικά αυτού του είδους η αλλαγή με εκνευρίζει. Γνωρίζεις κάποιον, δένεσαι μαζί του, τον συμπαθείς, τον αγαπάς, γίνεται φίλος σου και εν τέλει καταλήγει να αλλάζει. Να μετατρέπεται σε κάτι που δεν είναι καλό. Και πως να είναι καλό; Αφού τον αγάπησες για αυτό που ήταν. Επιεδή είχε δύο-τρια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Όταν αυτά τα χάνει για να τα...αντικαταστήσει με καινούρια, τότε πού είναι αυτό το άτομο που αγάπησες; Αυτό που εμπιστεύτηκες; Αυτό για το οποίο νοιάστηκες; Έχει φύγει. Έχει χαθεί. Και δεν είναι ότι δε δίνω ευκαιρία σε δεύτερες ευκαιρίες. Για 'μένα και τρίτες και τέταρτες και πέμπτες υπάρχουν. Απλά σε μερικά πράγματα είμαι το ίδιο ψυχρή και απόλυτη όπως ο κύριος Ντάρσι.
"My good opinion, once lost, is lost forever."
-Mr. Darcy, Pride and Prejudice 2005
Δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είμαι και εγώ. Δεν μπορώ τις αλλαγές. Και αν χάσω την καλή γνώμη που έχω για κάποιον, πάει... Φινίτο οι σχέσεις μου μαζί του. Οπότε να ξέρεις εσύ, ο οποιοδησποτε εσύ που διαβάζεις αυτήν εδώ την ανάρτηση, πως απλά δε σου μιλάω επειδή έχεις αλλάξει. Και η αλλαγή σου, ήταν κατ'εμένα, άσχημη.
