True Colors

Ναι, οκέι, το έχω ξαναμελετήσει το θέμα, αλλά είναι πρόσφατο και θα ήθελα να ξαναμιλήσω για αυτό, μιας και μου έχει έρθει ως ιδέα για τη συμμετοχή μου σε ένα Πανελλήνιο Διαγωνισμό Συγγραφής Διηγήματος. Plus, έχω πωρωθεί με το gLee, άκουσα ένα τραγούδι και το χρησιμοποιώ. Και τέλος, ήταν μέρος μία από τις πολλές συζητήσεις με ένα άτομο αρκετά σημαντικό.
Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε περάσει αυτή τη φάση. Τη φάση που γινόμαστε άλλοι. Υποχείρια μίας μόδας, μίας παρέας, υποχείρια μίας "δύναμης" ανώτερη ίσως. Προσωπικά, τρία χρόνια στο Γυμνάσιο, δεν ήμουν εγώ. Τουλάχιστον εγώ όπως είμαι τώρα.
Προσπαθούσα να γίνω μία άλλη. Προσπαθούσα να ντυθώ αλλιώς, όπως οι συμμαθήτριές μου, να ακούω άλλη μουσική, δεν διάβαζα τόσα εξωσχολικά, ούτε που ζωγράφιζα. Και αυτά για να γίνω αρεστή. Είχα βαρεθεί τη μοναξιά και είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο εαυτός μου, η προσωπικότητά μου είναι βαρετή και αποθητική, οπότε έπρεπε, αφού δεν μπορούσα να αλλάξω το μέσα, όχι τελείως τουλάχιστον, να αλλάξω το έξω για να αποκτήσω φίλους.
Ούτε και τότε το κατάφερα. Γιατί όπως είπα, το μέσα δεν αλλάζει. Το υποστηρίζει και ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του. Η φύσις του ανθρώπου, τα ελλατώματα και τα πλεονεκτήματά του, μπορούν να καλλιεργηθούν και να βελτιωθούν, να γίνει λίγο καλύτερος ή χειρότερος, αναλόγως με τις συνθήκες, αλλά η ουσία, αυτό το κεντρικό, δεν αλλάζει. Η φύσις μένει ίδια. Είναι σαν να είναι ο χαρακτήρας μας ένα τετράγωνο. Οι γωνίες του ίσως, αναλόγως με τα βιώματα και τις εμπειρίες θα μπορούσαν να γίνουν πιο στρογγυλές, ή να κοπούν και να καταλήξει να είναι ένα παράξενο στρογγυλεμένο τετράγωνο ή ένα πρωτότυπο άνισο πολύγωνο, αλλά ωστόσο, δε θα έπαυε να έχει την τετραγωνισμένη του μορφή. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί με κάθε χαρακτήρα, με κάθε σχήμα. Τέλος πάντων, προφανέστατα, ο μη normal χαρατκήρας μου δεν προσελκύει και πολύ κόσμο.
Έχει να κάνει κατά κύριο λόγο πως είμαι, όπως και πολλοί άλλοι, διαφορετική. Δε ζούμε όλοι μας στον εικονικό κόσμο, σε αυτόν που ζούσαν-και ζουν- οι συμμαθητές μου. Ζούμε ίσως σε μία δική μας σφαίρα, με σύννεφα ίσως, μερικοί τη λένε και Ουτοπία. Είναι η σφαίρα των ελαφρώς διαφορετικών ανθρώπων. Αυτών που ερωτεύονταο χαρακτήρες βιβλίων και κλαίνε όταν πεθαίνει ο αγαπημένος τους χαρακτήρας βιβλίου και ζωγραφίζουν κεραυνούς στο κεφάλι τους όταν πάνε σε ΧαριΠοτερική πρεμιέρα και γράφουν fan fictions και ποιήματα και ζωγραφίζουν και τραγουδούν και δεν ντύνονται συχνά σύμφωνα με τη μόδα.
Αλλά το θέμα είναι πως κανείς σε αυτή τη σφαίρα. Υπάρχουν κι άλλοι. Και άλλοι που ονειρεύονται, και άλλοι που γελάνε με μία αστεία ατάκα ενός συγγραφέα και άλλοι που ανατριχιάζουν με ένα ποιήμα και άλλοι που διαβάζουν Ντοστογέφσκι και αναθεωρούν απόψεις. Κανείς δεν είναι μόνος. Γιατί όπως είπε και η Quinn, υπάρχουν άτομα που θα σε δεχτούν.
Ποιο το νόημα να προσπαθείς να ταιριάξεις με μία μάζα άχρωμη και άοσμη και και και; Απλά δεν είσαι σαν αυτούς. Πολλοί δεν είναι σαν αυτούς. Παρότι όλοι μας είμαστε προσωπικότητες ξεχωριστές, και μάλιστα μερικοί υπερβολικά ενδιαφέροντες, λίγοι έχουν το κουράγιο να βγουν έξω και να το δείξουν. Συνήθως γίνονται θύματα πειραγμάτων. Αλλά δεν έχει σημασία.
Γιατί να έχει; Έχουμε αποδεχτεί τον εαυτό μας όταν το κάνουμε αυτό. Έχουμε δεχτεί το γεγονός πως, ναι, έτσι είμαστε. Και για αυτό νιώθουμε καλύτερα. Γιατί, όπως είπε ο Μπουσκάλια, δε μπορούμε να γίνουμε μπανάνες, που τις τρώνε οι περισσότεροι, όταν είμαστε ροδάκινα. Είναι τρομερό χάσιμο ενέργειας να προσπαθείς να είσαι μπανάνα. Καλύτερα να είσαι ροδάκινο και κάποια στιγμή, κάπως, θα βρεθεί ένα άτομο, και μετά κι άλλο κι άλλο που θα σε δεχτεί έτσι, επειδή είσαι ένα ροδάκινο και θα αγαπηθείς για αυτό το λόγο: επειδή είσαι ροδάκινο και όχι μία ψεύτικη μπανάνα.
Πίστευα ότι ίσως είναι λίγο δύσκολο να βρεις αυτούς τους ανθρώπους, αυτούς που θα σε αγαπήσουν επειδή είσαι ένα ροδάκινο, αυτούς που δε θα κοιτάξουν αν το τζιν σου είναι Diesel και η μπλούζα σου WESC και τα παπούτσια σου All Star. Αυτούς τους ανθρώπους που θα κοιτάξουν αυτό που είναι μέσα. Αυτό που είναι μέσα, που είναι το πιο σημαντικό, όπως είχε πει και η Αλεπού στον Μικρό Πρίγκιπα. Mais les yeux sont aveugles. Il faut chercher avec le cœur. Αλλά τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να ψάχνουμε με την καρδιά. Δυστυχώς, λίγα είναι τα άτομα που ψάχνουν με την καρδιά. Οι περισσότεροι, ψάχνωντας με τα μάτια, γίνονται τυφλοί και χάνουν το πιο ουσιώδες.
Ωστόσο, έχω βρεί ανθρώπους που κοιτάνε αυτό, το πιο ουσιώδες, αυτό που είναι αόρατο για τα μάτια. Και πραγματικά, σε αποδέχονται για όλα όσα έχεις. Για τα πάντα. Μπορείς να τους πεις τα πάντα και να μη σε παρεξηγήσουν. Σε δέχονται επειδή είσαι αυτό που είσαι. Επειδή είσαι ένα onigiri μέσα σε ένα καλάθι με φρούτα. Επειδή μπορούν να ξεχωρίσουν το ουέμπόσι σου, παρότι είναι κρυμμένο πίσω στην πλάτη σου. Επειδή είσαι εσύ...
Θέλω να ευχαριστίσω αυτούς τους ανθρώπους που υπάρχουν, πραγματικά :) Ευχαριστώ Αλεξάνδρα, Κωνσταντίνα, Γιάννα, Γιώργο, Θάνο, Μιχάλη, Σαράντη. :)

Είμαι σίγουρη πως και εσείς οι υπόλοιποι θα έχετε κάποιους ανθρώπους που να σας δέχονται για τον εαυτό σας :)

Voici mon secret. Il est très simple: on ne voit bien qu'avec le cœur. L'essentiel est invisible pour les yeux.

You with the sad eyes
don't be discouraged
oh I realize
it's hard to take courage
in a world full of people
you can lose sight of it all
and the darkness inside you
can make you fell so small

But I see your true colors
shining through
I see your true colors
and that's why I love you
so don't be afraid to let them show
your true colors
true colors are beautiful
like a rainbow

Show me a smile then
don't be unhappy, can't remember
when I last saw you laughing
if this world makes you crazy
and you've taken all you can bear
you call me up
because you know I'll be there

And I'll see your true colors
shining through
I see your true colors
and that's why I love you
so don't be afraid to let them show
your true colors
true colors are beautiful
like a rainbow