Μία φορά και έναν καιρό, βασικά πριν δύο ημέρες, έψαξα τα παλαιά μου μπλοκ σχεδίου... Από την εποχή που η ηλικία μου δεν είχε διψήφιο αριθμό...
Περιττό να πω πως συγκινήθηκα ελαφρώς καθώς τα είδα... Οι παλιές μου ζωγραφιές, σε ένα σκονισμένο μπλοκ σχεδίου, όλες μαζεμένες. Μαζί με τις αναμνήσεις που τις συνοδεύουν.
Θυμάμαι καθαρά, πόσο νευριασμένη ήμουν όταν δεν πετύχαινε το σχέδιο και έσβηνα εκνευρισμένη ότι είχα φτιάξει ή έσκιζα το φύλλο. Ο καθηγητής σχεδίου στο εργαστήρι, απλά γελούσε και με καθοδηγούσε για κάτι καλύτερο...
Καθώς τα κοίταζα, από μακριά μου φαίνονταν τόσο τέλεια, τόσο υπέροχα... Ήταν εκπληκτικά για αυτήν την ηλικία και γενικά πίστευα πως έχω κάποιο ταλέντο...
Όμως καθώς τα κοίταγα... δεν ήταν τόσο τέλεια... Κάπου είχε ξεφύγει μία σκιά με το μολύβι. Ή είχε τρέξει η μπογιά στην ακουαρέλα. Ή κάπου δεν είχα βάψει όπως ακριβώς έπρεπε με το παστέλ ή την ξυλομπογιά... Συνειδητοποίησα πως οι ζωγραφιές ήταν τόσο μέτριες, τόσο μη τέλειες, που χάλασε παντελώς η αρχική άποψη που είχα για αυτές...
* * *
Κάπως έτσι δεν είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις; Στην αρχή, γνωρίζουμε κάποιον. Πιθανότατα τον θαυμάζουμε, τον αγαπάμε, τον λατρεύουμε... Είναι κάτι το καινούριο, το αστραφτερό, το τόσο φαντασμαγορικό-υπέροχο-καταπληκτικό άτομο με τον τόσο ενδιαφέρον χαρακτήρα σε εξιτάρει. Θες να τον γνωρίσεις, να του μιλήσεις. Να γίνετε φίλοι... Και έτσι περνάει ο καιρός με το νέο σου, τόσο cool φίλο, τον οποίο ήθελες τόσο μα τόσο απελπισμένα πολύ να γνωρίσεις... Στον καιρό που περνάει, σίγουρα δημιουργούνται δεσμοί... Όμως και στη συνέχεια μαθαίνεις καλύτερα τον άλλον.
Και δε σου φαίνεται πλέον τόσο τέλειος... Ίσως να κάνει κάτι που να σε εκνευρίζει... Κάτι που εσύ το θεωρείς λάθος... Σιγά-σιγά, μαζεύονται χιλιάδες μικροελαττώματα που δεν τα είχες προσέξει αρχικά. Ο φίλος καταντάει βαρετός. Τόσο απελπιστικά ίδιος με τους άλλους. Δεν είναι πλέον αυτό το αστραφτερό, καινούριο πράγμα που κέντριζε την προσοχή σου... Είναι ίδιος με τους άλλους, τους παλιούς σου, χαζούς, μη ενδιαφέροντες φίλους...
In every doomed relationship there comes what I like to call the "oh oooh"-moment. And a certain little something happens and you know you've just witnessed the beginning of the end. Suddenly you stop and you think: "oh oooh"... iceberg ahead.
"Alfie" Movie
Πάντα υπάρχει κάτι που χαλάει μία σχέση, μία οποιαδήποτε σχέση... Η ''μαγεία'' χαλάει. Σπάνε οι δεσμοί που μας ενώνουν με κάποιους... Είτε φταίμε εμείς είτε αυτοί...
Όμως δεν είναι πάντα έτσι.... Υπάρχουν φιλίες και αγάπες που κρατούν.... Δεν είναι όλα τα λόγια ψεύτικα... Όπως δεν είναι και όλες οι ζωγραφιές ελλιπείς...
Καλό απόγευμα!^^
