''Μέσα σε ένα κιβώτιο ή μέσα σ' ένα έπιπλο από πολύτιμο έβενο θα βάλω και θα φυλάξω τα ενδύματα της ζωής μου. Τα ρούχα τα κυανά. Και έπειτα τα κόκκινα, τα πιο ωραία αυτά από όλα. Και κατόπιν τα κίτρινα. Και τελευταία πάλι τα κυανά, αλλά πολύ πιο ξέθωρα αυτά τα δεύτερα από τα πρώτα. Θα τα φυλαξω με ευλάβεια και με πολλή λύπη. Όταν θα φορώ μαύρα ρούχα και θα κατοικώ μέσα σε ένα μαύρο σπίτι, μέσα σε μία κάμαρη σκοτεινή, θα ανοίγω καμιά φορά το έπιπλο με χαρά, με πόθο και απελπισία. Θα βλέπω τα ρούχα και θα θυμούμαι την μεγάλη εορτή- που θα είναι τότε ολώς διόλου τελειωμένη. Όλως διόλου τελειωμένη. Τα έπιπλα σκορπισμένα άτακτα μες τις αίθουσες. Πιάτα και ποτήρια σπασμένα κατά γης. Όλα τα κεριά καμένα ως το τέλος. Όλο το κρασί πιωμένο. Όλοι οι καλεσμένοι φευγάτοι. Μερικοί κουρασμένοι θα κάθονται ολομόναχοι, σαν κ' εμένα, μέσα σε σπίτια σκοτεινά....''
Κ. Π. Καβάφης
Ναι λοιπόν, μέσα στο μπαούλο του μυαλού μας, αυτό που βρίκσεται στα απύθμενα βάθη των σκέψεών μας, έτσι ώστε κανείς να μην το βρίσκει όσο και αν ψάξει, κρύβουμε τον πολυτιμότερο θυσαυρό που μπορούμε να βρούμε όσο ζούμε: τις αναμνήσεις.
Εγώ έχω πολλά ξεχωριστά μπαούλα, καθώς προσπαθώ να κρατώ τις αναμνήσεις τακτοποιημένες, σε μία σωστή σειρά, ανάλογα με το πόσο σημαντικές μου είναι. Πρόσφατα έτυχε να ανοίξω ένα μπαούλο, που παλαιότερα ήταν ένα από τα αγαπημένα μου. Το λάτρευα. Ήταν το μπαούλο της φιλίας της. Φωτογραφίες. Γράμματα. Κάρτες με γλυκές χριστουγεννιάτικες ευχές. Υποσχέσεις του τύπου "Δε θα σε αφήσω ποτέ μου", "Θα σε αγαπάω για πάντα", "Θα είμαστε οι καλύτερες φίλες για μία ολόκληρη ζωή.". Αναμνήσεις γέλιου, χαράς και αγάπης. Τόσης πολλής αγάπης. Αναμνήσεις ίσως όχι τόσο ευχάριστες, αλλά πάλι γεμάτες με την παρουσία της.
Ξέρετε κάτι; Ήταν πράγματα σημαντικά για εμένα. Αποτελούσαν ένα μεγάλο, αγαπημένο κομμάτι της ζωής μου. Ήταν το άτομο που υπήρξε φίλη μου, η καλύτερή μου φίλη, το άτομο που γνώριζε όλα μου τα μυστικά επί 11 χρόνια.... 11 χρόνια, περισσότερο από την ίδια μου τη ζωή μέχρι τώρα... Όμως... Ξαφνικά αποφάσισε να ''ξεκόψουμε... Δεν ξέρω για πόσο, αλλά πρέπει να ξεκόψουμε''.
Υπήρχε μία περίοδος, μετά από αυτό(^) που καταριόμουν τα πάντα. Τριγύριζα σαν πτώμα. Δεν υπήρχα. Δεν ήμουν εγώ. Δε μπορούσα να ζωγραφίσω, να διαβάσω, να είμαι αυτή που είμαι τέλος πάντων. Έγινα μία άλλη. Σαν φάντασμα. Οι αναμνήσεις του μπαούλου με κατέκλυζαν. Με στοίχειωναν. Με έκαναν να νιώθω τίποτα. Πώς μπορεί κάποιος να σπάει τις υποσχέσεις του προς εσένα...;
Και τελικά, είχα βάλει τα μαύρα ρούχα μου, ήμουν κλεισμένη σε ένα δωμάτιο, κουλουριασμένη, κλαίγοντας. Όποτε άνοιγα το μπαούλο να δω τα παλιά μου ''ρούχα'', ένιωθα απελπισία και θλίψη.
Afraid to love, afraid to lose
Afraid to start, afraid to choose
Afraid to live, afraid to die
Afraid to let these days go sail by
Afraid to change or stay the same
Afraid to lose yourself again
Ήμουν έτσι... Φοβόμουν τα πάντα...Να δεθώ... Να ζήσω... Να ονειρευτώ κάτι καλύτερο...
Πέρασε αρκετός καιρός...Το μπαούλο παραμένει εκεί. Στο μικρό μου σκοτεινό, αραχνιασμένο δωμάτιο. Το ανοίγω πού και πού. Βλέπω τι είχε συμβεί. Το ξανακλείνω. Παίρνω βαθιές αναπνοές. Χαμογελάω και βγάζω τα μαύρα ρούχα. Φοράω κάτι πολύχρωμο. Βγαίνω από το δωμάτιο και το κλειδώνω πίσω μου...
Η ζωή δεν είναι τεράστια... Δε ζούμε για πάντα... Για ποιο λόγο να στερώ από τον εαυτό μου και από τους φίλους που έχω και αυτούς που δεν έχω γνωρίσει ακόμη, ευτυχισμένες στιγμές, γεμάτες χαμόγελα και γέλια που προκαλούν δάκρυα; Γιατί; Οι άνθρωποι πληγώνουν. Οι άνθρωποι μας πονάνε. Αλλά η απουσία τους πονάει περισσότερο, είπε μία σοφή μου φίλη κάποτε... Έχει δίκιο.
Πρέπει να χαμογελάμε. Να αντιμετωπίζουμε τη ζωλη με αισιοδοξία και να μπορούμε να την γελάσουμε αμα μας φέρει μερικές αναποδιές. Να έχουμε δύναμη. Να μην είμαστε μίζερη. Θα χάσεις δύο-τρεις φίλους. πραγματικά άξιζαν; Όσοι δε προτιμούν την παρέα σου, είναι οι losers της όλης υποθέσεως.
Εξάλλου, υπάρχουν τόσα άτομα εκεί έξω, έτοιμα να σε γνωρίσουν και να σε κάνουν ευτυχισμένο...Να γίνουν φίλοι σου.
Οι αναμνήεις που μας πλήγωσαν, είναι του παρελθόντος. Μας διδάσκουν και μας δείχνουν πως να είμαστε πιο καλοί στο μέλλον. Για ποιο λόγο να ζήσεις χωρίς να αγαπάς, χωρίς να παίρνεις πρωτοβουλίες, ζωρίς να έχεις φίλους, γεμάτος φόβους; Δεν είναι ζωή...
Ό,τι και αν έχει συμβεί χαμογέλα... Χαμογέλα ειρωνικά στο φίλο/η που σε πλήγωσε, βγάλε τα μαύρα ρούχα και προχώρα μπορστά. Εκατοντάδες άτομα ανυπομονούν να σε γνωρίσουν... Μην τους αφήσεις να σε περιμένουν.
Λοιπόν, ελπίζω να μην είναι πολύ χαζή ανάρτηση, απλά ήθελα να την κάνω εδώ και καιρό. Να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα, γράφοντάς τα. Καλό βράδυ.
