Ακόμα δε μπορώ να καταλάβω αυτό το παράξενο συναίσθημα που με πιάνει.Γιατί ένα μολύβι 4Β σημαίνει τόσα πολλά; Γιατί η μυρωδιά του χαρτιού είναι τόσο ξεχωριστή; Γιατί αγαπώ τον ήχο που κάνει η ξυλομπογιά, όταν τρίβεται πάνω στο χαρτί, αφήνοντας πίσω του ένα ποτάμι χρώματος.
Δε θυμάμαι καν πότε άρχισαν τα χρώματα να έχουν τόση σημασία. Μου έχουν πει πως πρώτη φορά έπιασα χρώματα στα χέρια μου όταν ήμουν 2 ετών. Μου τους είχε αγοράσει ο αδερφός μου, με τον πρώτο του μισθό από την part-time δουλειά του. Είχα βάψει τους τοίχους. :Ρ
Δε ξέρω πότε με άφησαν να ξαναπιάσω χρώμα στα χέρια μου. Με θυμάμαι πάντως από όταν ήμουν 5 να έχω όλη την ώρα μαρκαδόρους στα χέρια. Και ένα μπλοκ στη μασχάλη. Με κορόιδευαν για αυτό στον παιδικό. Γιατί να μην κοροϊδέψουν άλλωστε; Ποιο παιδί ζωγραφίζει συνέχεια;
Δε με πτόησε ωστόσο. Και στην Πρώτη Δημοτικού ζωγράφιζα. Και στη Δευτέρα, είχα φτιάξει όοοοολα τα Πόκεμον παρέα με το Στέλιο και τη Χαριτίνη στο ολοήμερο. Στην Τρίτη, την Τετάρτη, την Πέμπτη και την Έκτη η κατάσταση έγινε τρελή. Ειδικά δε στην περίοδο Τρίτη-Τετάρτη. Πήγαινα σε εργαστήρι τέχνης και έκανε μάθημα ο κύριος Νίκος. Τι καλός γαμώτο. Πάντα χαμογελαστός, να με βοηθά να ανακατέψω την ακουαρέλα κατάλληλα για να μου βγει η σωστή απόχρωση, για να μου δείξει να χρησιμοποιώ σωστά το 4Β, για να φτιάξει το φωτισμό της λάμπας, ώστε να βοηθηθώ με την απόχρωση. Ήταν τα δύο πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής μου πιστεύω. Πήγαινα αγγλικά με τη χαρά πως αμέσως μετά θα κατέβαινα τη σκάλα και θα ορμούσα στο υπόγειο εργαστήρι για να συνεχίσω το ‘‘έργο’’ μου στον καμβά μου.
Μετά, έκλεισε :(
Όταν πήγα Γυμνάσιο όμως κατάλαβα πως τα πράγματα δε θα ήταν όπως στο Δημοτικό. Το να είσαι περίεργος, ενώ είσαι μεγαλύτερος, είναι μειονέκτημα και η κοροϊδία είχε φτάσει σε σημείο που δεν αντέχονταν. Δε μπορούσα, δεν άντεχα να κλαίω συνέχεια και συνέχεια επειδή δε με δέχονταν για αυτό που είμαι. Οπότε απλά παράτησα τα χρώματα και τα χαρτιά μου για να βρω φίλους.
Δεν έπιανα μολύβι στα χέρια μου. Τα χρώματά μου ήταν κάπου σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης-ιδέα δεν είχα πού. Τα φύλλα απλά ήταν μέσα στο κουτί, το οποίο μόνο αράχνες δεν είχε πιάσει.
Άρχισα να ζωγραφίζω λίγο ξανά στην Τρίτη Γυμνασίου, αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Μόνο ένα-δύο άνιμε θυμάμαι ότι έφτιαξα συμπαθητικά καλά κάπου στο Μάρτιο της Α’ Λυκείου. Μέχρι το καλοκαίρι της Α’ Λυκείου για Β’ που λόγκαρα στο HarryWorld.
Μέχρι που με άφησε άναυδη το ταλέντο του Θάνου στις προσωπογραφίες και της Μαρίας στα κτήρια.
Μέχρι που κατάλαβα τι έχανα.
Στην αρχή ήταν δύσκολο. Ένιωθα το μολύβι βαρύ στο χέρι μου. Είχα ξεσυνηθίσει. Δεν έβρισκα τα 4Β μου-τα είχα πετάξει. Είχα όμως φύλλα και ξυλομπογιές.
Πήρε καιρό να ξαναβρώ ένα ρυθμό. Ξεκίνησε με χαζό anime fan art του Harry Potter. Μετά, συζήτησα με το Θάνο και θυμήθηκα πόσο αγαπούσα να ζωγραφίζω στο εργαστήρι με μολύβι μόνο συνθέσεις. Ξεκίνησα λοιπόν και έκανα ένα έργο της Frances. Έκανα κάποια anime, οι προσπάθειες να γίνω καλύτερη γίνονταν εντονότερες.
Έφτιαξα και άλλες ζωγραφιές της Frances. Και εντελώς ξαφνικά, λόγω του Harry Potter, λόγω αυτής της ταινίας που τελειώνει, σηματοδοτώντας το τέλος μίας ολόκληρης επικής εποχής για εμένα, ξεκίνησα και το fan art. Στην αρχή ήταν μόνο για Harry Potter, αλλά πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις: Vampire Academy, The Mortal Instruments/The Infernal Devices, Hunger Games, The Caster Chronicles.
Και οκέι, ξέρω ότι παρότι παραπονιέμαι που καταστράφηκε ένα όνειρο ζωής μιας και δε θα μπω ποτέ σε καλών τεχνών-γιατί ποιος θα πλήρωνε για να γίνει το παιδί του καλλιτέχνις;- ξέρω ότι θέλω πολύ δουλειά ακόμα.
Και μισώ τον τότε εαυτό μου, αυτό το υπερφίαλο, άβουλο ον που σταμάτησε να γεμίζει χαρτιά με πινελιές και χρώμα.
Ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου. :| Ώρες-ώρες είμαι τόσο ηλίθια -.-’
Όλες μου τις ζωγραφιές θα τις βρείτε στην gallery μου στο deviantART: http://lunalove2.deviantart.com/gallery/
