It is light.

(Έφτιαξα το Ίντερνετ. Ποιος τεχνικός και αηδίες :Ρ Μόνοι μας τα κάνουμε όλα.-)

Πέρασε ένας χρόνος και κάτι πια και ήρθε η στιγμή που έπρεπε να ξαναπώ σε κάποιο άτομο ό,τι συνέβη με τη Μυρτώ, την πρώην κολλητή μου. Παρότι πριν μερικές εβδομάδες πόναγα, πόναγα στη σκέψη της, στη σκέψη πως έχει βρει άλλο άτομο να βγαίνει, να αγκαλιάζει, να αγαπά, τώρα δεν ήταν έτσι. Όχι πια.

Δεν πόναγα τόσο. Οκέι, πόναγα. Αλλά λίγο, πολύ, πολύ, πολύ λίγο. Η εγκατάλειψη είχα σταματήσει, μάλλον να με πληγώνει τόσο.

Εξιστόρησα τα συμβάντα, όπως έχω κάνει κάμποσες φορές, στην Creep του μπλογκόκοσμου σίγουρα, ίσως στην Virgilia-Timotei και κάποιους άλλους. Και η απάντηση που πήρα ήταν ένα σήκωμα του φρυδιού και το κλασσικό πλέον: ‘‘Και στενοχωριέσαι ακόμα για αυτήν;’’.

Η αλήθεια είναι πως πλέον πιστεύω ότι στενοχωριέμαι στην ιδέα της κολλητής που κάποτε είχα, που έφυγε παίρνοντας μαζί της ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Βλέποντας όμως πώς έχω αλλάξει, ιδιαιτέρως τους τελευταίους μήνες, προς το καλύτερο(ευελπιστώ τουλάχιστον), συνειδητοποιώ πως μάλλον πήρε μαζί της ένα παλιό, ξεχασμένο και δηλητηριασμένο κομμάτι μου. Ένα κομμάτι που είχε κακοποιηθεί από τους γύρω μου, ένα κομμάτι που άκουγε σκυλάδικα κάποτε, ντύνονταν emo και άκουγε Tokio Hotel κάποτε, που έκανε πολλά. Κάποτε. Και αυτό δεν ήταν καθόλου εγώ. Δεν ήταν καν η Creepy Dreamer.  

Οπότε πιστεύω πως παρότι με στενοχώρησε η απώλεια αυτού του κομματιού, η απώλεια της Μυρτώς και όλων όσων αυτή αντιπροσώπευε, δεν νομίζω πως πληγώνομαι τόσο πια. Not anymore… I guess.

Εξάλλου με το πέρας του χρόνου θα περάσει και αυτό. Όλα περνάνε. Όπως είχα πει και κάποτε στον Mike P. ‘‘Όλα τα σημάδια φεύγουν. Πάντα φεύγουν.’’.

Τυχαίως δύο βράδια  αργότερα, κάπου ανάμεσα στο διάβασμα κειμένων(Αναγνωστάκης) και αγνώστου(Δημοσθένης) έτυχε να θυμηθώ το Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός που πήραμε στο τοπικό παζάρι με τον Father. Και διάβασα αυτό το απόσπασμα και έμεινα στο πόσο ταίριαζε.

‘‘ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ τον ρωτούν από πού προέρχεται η ενεργητικότητά του.

Αυτός απαντά: «Από το μυστικό εχθρό.».

Οι φίλοι τον ρωτούν ποιος είναι.

Ο πολεμιστής λέει: «Κάποιος που δε μπορούμε να τραυματίσουμε».

Μπορεί να είναι ένα παιδί που τον νίκησε κατά τη διάρκεια ενός καβγά στα παιδικά χρόνια του, το κορίτσι που αγαπούσε και που τον άφησε στα έντεκά του, ο δάσκαλος που τον αποκαλούσε «γαϊδούρι». Όταν είναι κουρασμένος, ο πολεμιστής θυμάται πως δεν είδε ακόμα του θάρρος του.

Δε σκέφτεται την  εκδίκηση, επειδή ο μυστικός εχθρός δεν ανήκει πλέον στην ιστορία του. Σκέφτεται μόνο πώς θα βελτιώσει την ικανότητά του, ώστε η φήμη των εγχειρημάτων του να κάνει το γύρο του κόσμου και να φτάσει στ’ αυτιά όσων τον πλήγωσαν στο παρελθόν.

Ο πόνος του χθες είναι η δύναμη του πολεμιστή του φωτός.’’

–Paulo Coelo, Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός, σελ. 105.

Σύμπτωση; Δεν το νομίζω. Τα λέμε συμπολεμιστές του φωτός!