Once Upon A December...

Eίμαι πολύ επίκαιρη, το ξέρω :Ρ

Δε ξέρω γιατί, αλλά με έχει πιάσει τώρα τελευταία να συσχετίζω τη ζωή μου με κάποιο τρόπο με ταινίες. Ή τουλάχιστον τις αντιστοιχίζω στην περίοδο που τις έβλεπα....

Δεν ξέρω γιατί αλλά μου έχει κάτσει πως αυτή η ταινία έχει να κάνει με ντεζαβού και με κάρμα και πως με πολύ προσπάθεια μπορείς να βρεις αυτό που θες :Ρ

Πλέον δεν ξέρω γιατί, αλλά μου έρχονται χαρούμενες αναμνήσεις. Μάλλον είμαι χαρούμενη. Όχι μάλλον. Είμαι χαρούμενη. Μία φίλη μου είπε πως με θεωρεί φίλη της, πράγμα που είναι σημαντικό, έχω ακούσει πολλά ''σε συμπαθώ'' και πραγματικά πιστεύω πως έχω ελπίδες κάποια στιγμή να μην είμαι πια το άτομο που είναι όλο στην απ' έξω, αλλά να βρω φίλους. Hurray. Ανυπομονώ να πάω Θεσσαλονίκη. :Ρ

Απλά το θέμα είναι πως εξαιτίας όλων αυτών έχω γίνει πολύ πιο ντροπαλός άνθρωπος και φοβάμαι να εκφραστώ ελεύθερα, φοβάμαι μήπως με αντιπαθήσει ο άλλος. Φοβάμαι πολλά. Όμως πιστέυω πως αυτό είναι καλό, γιατί σημαίνει πως έτσι έχω αρχίσει να γίνομαι κοινωνική.
(Εδώ σημείωση: Για αυτό, αν σας ζητάω στο msn συγνώμη σα μανιακή, απλά θέλω να με συμπαθήσετε, μη με παρεξηγείτε :$)

Ταυτόχρονα όμως θυμάμαι κάθε γέλιο που είχαμε μαζί, κάθε βόλτα, τα μπάνια μας παρέα, ειδικά μικρές, τα παιχνίδια, τα κουτσομπολιά, όταν τσακωνόμασταν ποια θα παντρευτεί τον Πάμπλο από το Rebelte Way(ναι όταν ήμουν 11 έβλεπα μεξικάνικα, βραζιλιάνικα, τι στο καλό είναι :Σ) και θάβαμε τους καθηγητές. Με έβαλες να σου ζωγραφίζω κάτι, μου βγήκε το χέρι γιατί ήταν χαρτί Α3 όμως η ανταμοιβή μου ήταν τεράστια: το κόλλησες στον τοίχο σου, μαζί με τις φωτογραφίες από την κατασκήνωση στην Πέρδικα Θεσπρωτίας. Πφ, μαζί μεγαλώσαμε γαμώτο... Το 'πε και ο Μ. προχθές... Απέναντί μου μένεις, φυσικά και πειράζει που δε μιλάμε. Αλλά... τι να κάνουμε. Life can be a real bitch sometimes...

Όμως πραγματικά, δεν είναι πλέον χάλια η κατάσταση. Γιατί απλά υπάρχουν τόσα πολλά νέα άτομα που συζητάω μαζί τους. Που με κάνουν να γελάω και να χαμογελάω και να θέλω τρελά να ταξιδέψω σχεδόν σε όλη την Ελλάδα για να τα δω. Χθες για παράδειγμα, μίλησα τόση ώρα στο τηλέφωνο, που η μπαταρία έπεσε και παραλίγο να κλείσει :Ρ Και στο 2ωρο τηλεφώνημα που έγινε, γέλασα και μίλησα. Πάρα πολύ. Ήταν... απλά ήταν ωραία η αίσθηση να έχεις φίλους. Ακόμα και αν ο κοντινότερος είναι γύρω στο 3ωρο από εδώ.

Και παρότι μερικές φορές νιώθω τις αναμνήσεις να με τραβάνε πίσω και να με τυλίγουν σητν ομίχλη ξέρουν πως, eventually, θα πρέπει να πάω μπροστά...  Και ξέρω πως κάποια στιγμή θα γίνει. Οι αναμνήσεις δεν ξεχνιούνται, απλά μας κάνουν δυνατότερους. Και δε μας αφήνουν να επαναλάβουμε τα λάθη που κάναμε. Μας κάνουν καλύτερους... Και μόνο για αυτό, για της αναμνήσεις που μου πρόσφερες, σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ για όσα έκανες για 'μένα 11 χρόνια. Ευχαριστώ που με άκουγες και που ήσουν φίλη μου. Ξέρεις πως πάντα θα σε αγαπάω, σαν αδερφή μου ήσουν ούτως ή άλλως...


Αλλά πρέπει να σε αφήσω πίσω. Λυπάμαι. Αλλά... Υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω και πρέπει να τους αγαπήσω και αυτούς εξίσου. (: Τα λέμε...

Once Upon A December
Dancing bears, painted wings
Things I almost remember
And a song someone sings
Once upon a December.

Someone holds me safe and warm
Horses prance through a silver storm
Figures dancing gracefully
Across my memory.

Someone holds me safe and warm
Horses prance through a silver storm
Figures dancing gracefully
Across my memory.

Far away, long ago
Glowing dim as an ember
Things my heart
Used to know
Things it yearns to remember.

And a song
Someone sings
Once upon a December.