Απλά ακούστε καθώς διαβάζετε...
Λοιπόν, η σημερινή ανάρτηση υπάρχει περίπτωση να είναι πολύ χάλια, λόγω συναισθημάτων της blogger, οπότε ζητάω προκαταβολικά συγνώμη.
Όλοι μας, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, με ανοιχτά ή με κλειστά μάτια, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ονειρευτεί. Συνήθως τα όνειρα με ανοιχτά μάτια είναι αυτά που συσχετίζονται άμεσα με τη φαντασία και τους ευσεβείς πόθους. Σε αυτά τα όνειρα δημιουργούμε αυτό που κοινώς ονομάζεται fictional reality, αλλά εγώ προτμώ να το αποκαλώ "Utopia". Δημιουργούμε τη δική μας Ουτοπία. Τι θα έχει αυτή μέσα; Πεταλούδες; Σύννεφα; Νεράιδες; Μπόλικα χρώματα, πολύχρωμα πουλιά και καταρράχτες; Για αυτό ακριβώς το λόγο ονομάζεται όνειρο. Εκεί έχουμε το ελεύθερο να ζήσουμε όσο θέλουμε, να βάλουμε τα δικά μας όρια, τους δικούς μας κανόνες και γενικά να ξεφύγουμε από τα πρότυπα και τα στερεότυπα με τα οποία μας έχουν μεγαλώσει.
Εδώ νομίζω ταιριάζει ένα μικρό παραμυθάκι, δικής μου δημιουργίας...
Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα κορίτσι. Είχε βαρεθεί την πραγματική ζωή. Είχε βαρεθεί τα ανώριμα παιδιά της ηλικίας της και την καθημερινότητα που μέρα παρά μέρα ήταν ίδια. Έτσι, στο μυαλό της δημιούργησε το δικό της κόσμο, μέσα στον οποίο μπορούσε να ξεφύγει.
Ο κόσμος αυτός ήταν τόσο ιδανικός, τόσο τέλειος. Όλα ήταν ακριβώς όπως τα ήθελε... Ονειρευόταν ό,τι ήθελε και κανείς δε μπορούσε να παρεμβεί στα όνειρά της αυτά. Ήταν τόσο ευτυχισμένη μέσα στην όμορφη φούσκα Ουτοπίας που είχε δημιουργήσει, μέσα στο δεύτερό της κόσμο.
Ώσπου μία μέρα, μεγάλωσε. Σταμάτησε να είναι παιδί και η Ουτοπία της έπεσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Κοίταξε γύρω της και συνειδητοποίησε πόσο φρικιαστική και ξένη ήταν η πραγματικότητα και πόσο ήθελε να γυρίσει πίσω στην Ουτοπία. Μόνο που εκείνη δεν υπήρχε πλέον...
Ναι, λοιπόν, έχουμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε. Πρέπει να το κάνουμε, έτσι ώστε να ξεφεύγουμε πού και πού από την πλήξη, την ανία και τη βαρεμάρα. Μα τη γίνεται όταν πλέον έχουμε ονειρευτεί τόσο πολύ που η πραγματικότητα μας φαίνεται βαρετή;
Το όνειρο είναι σα μία θεατρική παράσταση. Κατάφωτη, με κουστούμια, χρώματα και μία ονειρική υπόθεση, τόσο τέλεια, τόσο εκπληκτική και ξεχωριστή που μας ταιριάζει απόλυτα...
Μετά, η παράσταση τελειώνει, τα φώτα σβήνουν και καταλαβαίνουμε τι είμαστε, πού βρισκόμαστε και τι συμβαίνει.
Η πραγματικότητα μας τρομάζει. Μας τρομάζει επειδή δεν είναι ένα όνειρο. Στο όνειρο κανείς δε μπορεί να πληγωθεί, κανείς δε μπορεί να πονέσει και μπορεί να καθορίσει το τι θα γίνει στη συνέχεια και πως θα εξελιχθεί ο μύθος του ονείρου...Όμως η πραγματικότητα μας τρομάζει για τον αντίθετο λόγο. Δεν μπορούμε να κανονίσουμε τίποτα. Δεν ξέρουμε τι θα συμβεί, δεν ξέρουμε αν θα τύχει κάτι καλό ή κακό και μπορούμε πολύ εύκολα να πληγωθούμε και να κλάψουμε... Η πραγματικότητα δεν είναι γεμάτη χρώματα, αλλά μας φαίνεται γκρίζα και άγνωστη.
Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα.... Ναι, σαφώς υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσαν να μας φοβήσουν, όπως οι φίλιες που μπορούν να καταστραφούν. Η αγάπη που δεν υπάρχει. Η Βία, η εγκληματικότητα, η διαφθορά, ο υλικός ευδαιμονισμός και τόσα άλλα. Και το όνειρό μας, μας φαίνεται σα φάρος στο σκοτάδι.
Πρέπει να μαθαίνουμε να στεκόμαστε όρθιοι, να πατάμε γερά στη Γη και να προσπαθούμε να παλεύουμε για κάτι το αληθινό, για κάτι που αξίζει, για τη ζωή ή την αγάπη. Η ζωή μας δεν είναι παραμύθι, δεν είναι όλα ρόδινα, μα με την κατάλληλη αντιμετώπιση, όλα λύνονται.
Τα όνειρα είναι καλά. Και πρέπει να ονειρευόμαστε. Αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό έτσι ώστε η πραγματικότητα να μας ''σκοτώνει'' και να μην έχουμε που να στηριχτούμε, να μην μπορούμε να ορθοποδήσουμε εαν συμβεί αυτό...
Καλό απόγευμα ^^
