Hunger Games

Deep in the meadow, hidden far away
A cloak of leaves, a moonbeam ray
Forget your woes and let your troubles lay
And when it's morning again, they'll wash away
Here it's safe, here it's warm
Here the daisies guard you from every harm
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true
Here is the place where I love you.

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

This is the end....







''Μέσα σε ένα κιβώτιο ή μέσα σ' ένα έπιπλο από πολύτιμο έβενο θα βάλω και θα φυλάξω τα ενδύματα της ζωής μου. Τα ρούχα τα κυανά. Και έπειτα τα κόκκινα, τα πιο ωραία αυτά από όλα. Και κατόπιν τα κίτρινα. Και τελευταία πάλι τα κυανά, αλλά πολύ πιο ξέθωρα αυτά τα δεύτερα από τα πρώτα. Θα τα φυλαξω με ευλάβεια και με πολλή λύπη. Όταν θα φορώ μαύρα ρούχα και θα κατοικώ μέσα σε ένα μαύρο σπίτι, μέσα σε μία κάμαρη σκοτεινή, θα ανοίγω καμιά φορά το έπιπλο με χαρά, με πόθο και απελπισία. Θα βλέπω τα ρούχα και θα θυμούμαι την μεγάλη εορτή- που θα είναι τότε ολώς διόλου τελειωμένη. Όλως διόλου τελειωμένη. Τα έπιπλα σκορπισμένα άτακτα μες τις αίθουσες. Πιάτα και ποτήρια σπασμένα κατά γης. Όλα τα κεριά καμένα ως το τέλος. Όλο το κρασί πιωμένο. Όλοι οι καλεσμένοι φευγάτοι. Μερικοί κουρασμένοι θα κάθονται ολομόναχοι, σαν κ' εμένα, μέσα σε σπίτια σκοτεινά....''
Κ. Π. Καβάφης

Ναι λοιπόν, μέσα στο μπαούλο του μυαλού μας, αυτό που βρίκσεται στα απύθμενα βάθη των σκέψεών μας, έτσι ώστε κανείς να μην το βρίσκει όσο και αν ψάξει, κρύβουμε τον πολυτιμότερο θυσαυρό που μπορούμε να βρούμε όσο ζούμε: τις αναμνήσεις.
Εγώ έχω πολλά ξεχωριστά μπαούλα, καθώς προσπαθώ να κρατώ τις αναμνήσεις τακτοποιημένες, σε μία σωστή σειρά, ανάλογα με το πόσο σημαντικές μου είναι. Πρόσφατα έτυχε να ανοίξω ένα μπαούλο, που παλαιότερα ήταν ένα από τα αγαπημένα μου. Το λάτρευα. Ήταν το μπαούλο της φιλίας της. Φωτογραφίες. Γράμματα. Κάρτες με γλυκές χριστουγεννιάτικες ευχές. Υποσχέσεις του τύπου "Δε θα σε αφήσω ποτέ μου", "Θα σε αγαπάω για πάντα", "Θα είμαστε οι καλύτερες φίλες για μία ολόκληρη ζωή.". Αναμνήσεις γέλιου, χαράς και αγάπης. Τόσης πολλής αγάπης. Αναμνήσεις ίσως όχι τόσο ευχάριστες, αλλά πάλι γεμάτες με την παρουσία της.
Ξέρετε κάτι; Ήταν πράγματα σημαντικά για εμένα. Αποτελούσαν ένα μεγάλο, αγαπημένο κομμάτι της ζωής μου. Ήταν το άτομο που υπήρξε φίλη μου, η καλύτερή μου φίλη, το άτομο που γνώριζε όλα μου τα μυστικά επί 11 χρόνια.... 11 χρόνια, περισσότερο από την ίδια μου τη ζωή μέχρι τώρα... Όμως... Ξαφνικά αποφάσισε να ''ξεκόψουμε... Δεν ξέρω για πόσο, αλλά πρέπει να ξεκόψουμε''.
Υπήρχε μία περίοδος, μετά από αυτό(^) που καταριόμουν τα πάντα. Τριγύριζα σαν πτώμα. Δεν υπήρχα. Δεν ήμουν εγώ. Δε μπορούσα να ζωγραφίσω, να διαβάσω, να είμαι αυτή που είμαι τέλος πάντων. Έγινα μία άλλη. Σαν φάντασμα. Οι αναμνήσεις του μπαούλου με κατέκλυζαν. Με στοίχειωναν. Με έκαναν να νιώθω τίποτα. Πώς μπορεί κάποιος να σπάει τις υποσχέσεις του προς εσένα...;
Και τελικά, είχα βάλει τα μαύρα ρούχα μου, ήμουν κλεισμένη σε ένα δωμάτιο, κουλουριασμένη, κλαίγοντας. Όποτε άνοιγα το μπαούλο να δω τα παλιά μου ''ρούχα'', ένιωθα απελπισία και θλίψη.


Afraid to love, afraid to lose 
 Afraid to start, afraid to choose 
Afraid to live, afraid to die 
Afraid to let these days go sail by 
Afraid to change or stay the same 
Afraid to lose yourself again



Ήμουν έτσι... Φοβόμουν τα πάντα...Να δεθώ... Να ζήσω... Να ονειρευτώ κάτι καλύτερο...
Πέρασε αρκετός καιρός...Το μπαούλο παραμένει εκεί. Στο μικρό μου σκοτεινό, αραχνιασμένο δωμάτιο. Το ανοίγω πού και πού. Βλέπω τι είχε συμβεί. Το ξανακλείνω. Παίρνω βαθιές αναπνοές. Χαμογελάω και βγάζω τα μαύρα ρούχα. Φοράω κάτι πολύχρωμο. Βγαίνω από το δωμάτιο και το κλειδώνω πίσω μου...
Η ζωή δεν είναι τεράστια... Δε ζούμε για πάντα... Για ποιο λόγο να στερώ από τον εαυτό μου και από τους φίλους που έχω και αυτούς που δεν έχω γνωρίσει ακόμη, ευτυχισμένες στιγμές, γεμάτες χαμόγελα και γέλια που προκαλούν δάκρυα; Γιατί; Οι άνθρωποι πληγώνουν. Οι άνθρωποι μας πονάνε. Αλλά η απουσία τους πονάει περισσότερο, είπε μία σοφή μου φίλη κάποτε... Έχει δίκιο.
Πρέπει να χαμογελάμε. Να αντιμετωπίζουμε τη ζωλη με αισιοδοξία και να μπορούμε να την γελάσουμε αμα μας φέρει μερικές αναποδιές. Να έχουμε δύναμη. Να μην είμαστε μίζερη. Θα χάσεις δύο-τρεις φίλους. πραγματικά άξιζαν; Όσοι δε προτιμούν την παρέα σου, είναι οι losers της όλης υποθέσεως. 
Εξάλλου, υπάρχουν τόσα άτομα εκεί έξω, έτοιμα να σε γνωρίσουν και να σε κάνουν ευτυχισμένο...Να γίνουν φίλοι σου.
Οι αναμνήεις που μας πλήγωσαν, είναι του παρελθόντος. Μας διδάσκουν και μας δείχνουν πως να είμαστε πιο καλοί στο μέλλον. Για ποιο λόγο να ζήσεις χωρίς να αγαπάς, χωρίς να παίρνεις πρωτοβουλίες, ζωρίς να έχεις φίλους, γεμάτος φόβους; Δεν είναι ζωή...
Ό,τι και αν έχει συμβεί χαμογέλα... Χαμογέλα ειρωνικά στο φίλο/η που σε πλήγωσε, βγάλε τα μαύρα ρούχα και προχώρα μπορστά. Εκατοντάδες άτομα ανυπομονούν να σε γνωρίσουν... Μην τους αφήσεις να σε περιμένουν.

Λοιπόν, ελπίζω να μην είναι πολύ χαζή ανάρτηση, απλά ήθελα να την κάνω εδώ και καιρό. Να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα, γράφοντάς τα. Καλό βράδυ.

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

When you dance down the street with a cloud at your feet, you're in love


Μια φορά και έναν καιρό, στη Νάπολη, ήταν ένα όμορφο κορίτσι, ντόπια Ιταλίδα, με μαύρα μαλλιά. Η κοπέλα δούλευε σε μία καφετέρια ως σερβιτόρα για να βγάλει χρήματα για τη φοιτητική της ζωή. Από το μικρό καφέ πέρασε ένας νέος. Ένας γάλλος, ψηλός και γλυκός. Δεν ήξερε ιταλικά, αλλά λάτρευε την Ιταλία... Και ερωτεύτηκε την κοπέλα όταν την είδε... Ήθελε τόσο να τη γνωρίσει... Να της μιλήσει... Αλλά δεν το τόλμησε... Έφυγε από την καφετέρια. Την επόμενη μέρα, βρέθηκαν ξανά σε μία βιβλιοθήκη και η κοπέλα τον πλησίασε... Του έπιασε τα χέρια και του χαμογέλασε. Χαμογέλασε και εκείνος. Μοιράζονταν τα ίδια συναισθήματα...



Αυτό λοιπόν είναι ο έρωτας; Ένα στιγμαίο συναίσθημα που προκαθορίζει τις πράξεις στη ζωή σου; Κάτι που γεννιέται σταδιακά; Κάτι το οποίο δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ίσως; Ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία... Είναι όλες έννοιες απροσδιόριστες... ξένες... παράξενες... πρωτόγνωρες σε πολλούς από εμάς. Μας φοβίζουν πολλές φορές. Φοβόμαστε να παραδεχτούμε τι νιώθουμε, γιατί εκτός από την απόρριψη, μας φοβίζει το γεγονός πως δεν μπορούμε να περιγράψουμε το συναίσθημα αυτό...


...I'm afraid of all the things I can't describe

 Και έτσι ίσως να μένουμε άπραγοι... Όμως δεν είναι αυτό το νόημα της σημερινής ανάρτησης(αν και ίσως πρέπει να σκεφτώ να κάνω μία ανάρτηση και για το θέμα αυτό).
Σήμερα θα αναλύσω τις παρενέργειες του έρωτα. Κατά την άποψή μου, βέβαια, κάθε άνθρωπος εκφράζει μέσα του τον έρωτα ή έστω το "μου αρέσει", διαφοερτικά.
Κάποιος ίσως να ζωγράφιζε. Να ζωγράφιζε πολλές κόκκινες καρδιές... Ίσως και ροζ συννεφάκια και το όνομα του πολυπόθητου προσώπου με πολλές καρδιές γύρω-γύρω(οι καρδιές είναι πάντα ''ιν'').
Κάποιος ίσως όλη την ημέρα να έγραφε ποιήματα ή απλά παραγράφους, σκεφτόμενος το πρόσωπο που τον ενδιαφέρει.
Κάποιος άλλος θα κοίταγε φωτογραφίες, αναστενάζοντας...
Σε γνεικές γραμμές όμως, ο έρωτας μας κάνει να χαζογελάμε. Να κοκκινίζουμε. Να ονειρευόμαστε το fictional με αυτό το άτομο. Μας φαίνεται πως όλος ο κόσμος λάμπει και τραγουδά μαζί με εμάς. Χτυπούν καμπανάκια; Κοιτάς τα αστέρια και αναστεενάζεις; Χοροπηδάς στο δρόμο; Χορεύεις στριφογυρίζοντας γύρω-γύρω μπροστά σε πολλά άτομα; Νομίζεις πως ονειρεύεσαι, ενώ στην πραγαμτικότητα δεν κοιμάσαι καν; Yeap, είσαι όντως ερωτευμένος!
Αλλά ξέρεις κάτι; Μπορεί να στενοχωριέσαι λόγω έλλειψης ανταπόρκισης ή κάποιου παρεμφερούς προβλήματος... Όμως είσαι τυχερός! Τυχερός που ένιωσες αυτή τη μαγείας έστω του έρωτα. Που ένιωσες πως πετάς πάνω σε ένα μικρό συννεφάκι, πως είσαι έτοιμος να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να γελάσεις υστερικά μέχρι δκαρύων. Είναι ένα συναίσθημα που σπάνια το νιώθουμε, οπότε πρέπει να ευγνωμονείς το άτομο που σε έκανε να νιώσεις έτσι...

Και αν...αν δεν βγει... αν δεν σε έχει ερωτευτεί το άτομο αυτό... Δε σημαίνει κάτι ξέρεις... Δεν έχουν όλοι το ίδιο γούστο και δε μπορείς να αρέσεις σε όλους το ίδιο. Κάποιοι σε συμπαθούν και κάποιοι όχι. Τέλος. Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτή που χάνει.

Δεν ξέρω καν αν αυτή η ανάρτηση ήταν σοβαρή ανάρτηση :Ρ
Συγνώμη αν σπατάλησα την ώρα σας :[


 

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

I'm dreaming in colors, no boundaries are there






Απλά ακούστε καθώς διαβάζετε...

Λοιπόν, η σημερινή ανάρτηση υπάρχει περίπτωση να είναι πολύ χάλια, λόγω συναισθημάτων της blogger, οπότε ζητάω προκαταβολικά συγνώμη.
Όλοι μας, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, με ανοιχτά ή με κλειστά μάτια, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ονειρευτεί. Συνήθως τα όνειρα με ανοιχτά μάτια είναι αυτά που συσχετίζονται άμεσα με τη φαντασία και τους ευσεβείς πόθους. Σε αυτά τα όνειρα δημιουργούμε αυτό που κοινώς ονομάζεται fictional reality, αλλά εγώ προτμώ να το αποκαλώ "Utopia". Δημιουργούμε τη δική μας Ουτοπία. Τι θα έχει αυτή μέσα; Πεταλούδες; Σύννεφα; Νεράιδες; Μπόλικα χρώματα, πολύχρωμα πουλιά και καταρράχτες; Για αυτό ακριβώς το λόγο ονομάζεται όνειρο. Εκεί έχουμε το ελεύθερο να ζήσουμε όσο θέλουμε, να βάλουμε τα δικά μας όρια, τους δικούς μας κανόνες και γενικά να ξεφύγουμε από τα πρότυπα και τα στερεότυπα με τα οποία μας έχουν μεγαλώσει.
Εδώ νομίζω ταιριάζει ένα μικρό παραμυθάκι, δικής μου δημιουργίας...

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα κορίτσι. Είχε βαρεθεί την πραγματική ζωή. Είχε βαρεθεί τα ανώριμα παιδιά της ηλικίας της και την καθημερινότητα που μέρα παρά μέρα ήταν ίδια. Έτσι, στο μυαλό της δημιούργησε το δικό της κόσμο, μέσα στον οποίο μπορούσε να ξεφύγει.
Ο κόσμος αυτός ήταν τόσο ιδανικός, τόσο τέλειος. Όλα ήταν ακριβώς όπως τα ήθελε... Ονειρευόταν ό,τι ήθελε και κανείς δε μπορούσε να παρεμβεί στα όνειρά της αυτά. Ήταν τόσο ευτυχισμένη μέσα στην όμορφη φούσκα Ουτοπίας που είχε δημιουργήσει, μέσα στο δεύτερό της κόσμο.
Ώσπου μία μέρα, μεγάλωσε. Σταμάτησε να είναι παιδί και η Ουτοπία της έπεσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Κοίταξε γύρω της και συνειδητοποίησε πόσο φρικιαστική και ξένη ήταν η πραγματικότητα και πόσο ήθελε να γυρίσει πίσω στην Ουτοπία. Μόνο που εκείνη δεν υπήρχε πλέον...

Ναι, λοιπόν, έχουμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε. Πρέπει να το κάνουμε, έτσι ώστε να ξεφεύγουμε πού και πού από την πλήξη, την ανία και τη βαρεμάρα. Μα τη γίνεται όταν πλέον έχουμε ονειρευτεί τόσο πολύ που η πραγματικότητα μας φαίνεται βαρετή;
Το όνειρο είναι σα μία θεατρική παράσταση. Κατάφωτη, με κουστούμια, χρώματα και μία ονειρική υπόθεση, τόσο τέλεια, τόσο εκπληκτική και ξεχωριστή που μας ταιριάζει απόλυτα...
Μετά, η παράσταση τελειώνει, τα φώτα σβήνουν και καταλαβαίνουμε τι είμαστε, πού βρισκόμαστε και τι συμβαίνει.
Η πραγματικότητα μας τρομάζει. Μας τρομάζει επειδή δεν είναι ένα όνειρο. Στο όνειρο κανείς δε μπορεί να πληγωθεί, κανείς δε μπορεί να πονέσει και μπορεί να καθορίσει το τι θα γίνει στη συνέχεια και πως θα εξελιχθεί ο μύθος του ονείρου...Όμως η πραγματικότητα μας τρομάζει για τον αντίθετο λόγο. Δεν μπορούμε να κανονίσουμε τίποτα. Δεν ξέρουμε τι θα συμβεί, δεν ξέρουμε αν θα τύχει κάτι καλό ή κακό και μπορούμε πολύ εύκολα να πληγωθούμε και να κλάψουμε... Η πραγματικότητα δεν είναι γεμάτη χρώματα, αλλά μας φαίνεται γκρίζα και άγνωστη.
Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα.... Ναι, σαφώς υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσαν να μας φοβήσουν, όπως οι φίλιες που μπορούν να καταστραφούν. Η αγάπη που δεν υπάρχει. Η Βία, η εγκληματικότητα, η διαφθορά, ο υλικός ευδαιμονισμός και τόσα άλλα. Και το όνειρό μας, μας φαίνεται σα φάρος στο σκοτάδι.
Πρέπει να μαθαίνουμε να στεκόμαστε όρθιοι, να πατάμε γερά στη Γη και να προσπαθούμε να παλεύουμε για κάτι το αληθινό, για κάτι που αξίζει, για τη ζωή ή την αγάπη. Η ζωή μας δεν είναι παραμύθι, δεν είναι όλα ρόδινα, μα με την κατάλληλη αντιμετώπιση, όλα λύνονται.
Τα όνειρα είναι καλά. Και πρέπει να ονειρευόμαστε. Αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό έτσι ώστε η πραγματικότητα να μας ''σκοτώνει'' και να μην έχουμε που να στηριχτούμε, να μην μπορούμε να ορθοποδήσουμε εαν συμβεί αυτό...

Καλό απόγευμα ^^


Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Just watch my wildest dreams come true...



Όλοι μας, για να κάνουμε κάποια κίνηση που θεωρούμε υπερβολικά τολμηρή, κρυβόμαστε πίσω από μία μάσκα.
Και η Σταχτοπούτα δεν έβαλε μία ''μάσκα'' για να πάει στο χορό του πρίγκιπα; Έβαλε τα καλά της και δεν την αναγνώρισε κανένας.
Πιστεύω πως έχω καταλάβει για πιο λόγο σαν άνθρωποι το κάνουμε αυτό. Γιατί φοβόμαστε. Θέλουμε να κάνουμε μία πράξη. Μία πράξη που ίσως θα μας κάνει χαρούμενους, θα μας απελευθερώσει, θα μας κάνει να γελάσουμε, θα μας δώσει ελπίδα να ονειρευτούμε. Η κοινωνία στην οποία, όμως, ζούμε, έχει δημιουργήσει κάποια καλούπια, κάποια πρότυπα και στερεότυπα.
Έτσι, οι ευσεβείς μας πόθοι μένουν ανικανοποίητοι... Όμως μερικοί από εμάς, κρυφά, ίσως την ώρα που το φεγγάρι ανατέλει, κανένας δεν προσέχει και υπάρχει ''άκρα του τάφου σιωπή'', αυτοί οι άνθρωποι, αψηφώντας κάθε κανόνα, κάθε όριο, κάθε στερεότυπο και αντίληψη επιχειρούν να πιάοσυν το όνειρο, να ζήσουν αυτή τη μία και μοναδική στιγμή ευτυχίας, μία στιγμή για την οποία αξίζει κανείς να περιμένει σε όλη του τη ζωή...Χρειάζεται τόσο θάρρος, τόλμη και π΄σιτη στον εαυτό μας για να τολμήσουμε, για να ρισκάρουμε...
Αυτό όμως είναι όλη η ζωή. Ένας κύκλος στον οποίο ρισκάρουμε. Μπορεί να κάνουμε κάτι λάθος. Δεν πειράζει. Μπορούμε πάντα να έχουμε μία δεύτερη ευκαιρία, να επανορθώσουμε και να διορθωθούμε.
Όπως ένα κοριτσάκι που βάζει τα τακούνια της μαμάς του για πρώτη φορά. Θα πέσει. Θα χτυπήσει. θα κλάψει. Μετά από λίγε ημέρες, με ένα πονηρό χαμόγελο, θα ξαναβάλει τα τακούνια, νομίζοντας πως έτσι θα γίνει μεγάλη, σπουδαία και τρανή... Και ίσως ξαναπέσει. Μα θα προσπαθήσει ξανά και ξανά.
Έχει πολύ μεγάλο νόημα να προσπαθείς. Παλεύεις. Δεν ξέρεις γιατί ακριβώς. Παλεύεις για να ζήσεις το όνειρο που έχεις δει τα μεσάνυχτα μίας κρύας νύχτας. Πάλεψε όσο μπορείς. Με κάθε δύναμη. Και σταμάτα πια να κρύβεσαι. Οι μάσκες είναι για τις Απόκριες. Και για τους άτολμους. Μη φοβάσαι. Μη δίνεις σημασία σε ό, τι μπορεί να πει ο καθένας για εσένα...Απλά κάνε ό,τι κάνει εσένα ευτυχισμένο.
Και αν...αν απλά δε μπορείς να αφήσεις τη μάσκα, μην ανησυχείς. Κανείς δε θα σε κριτικάρει... Απλά να ξέρεις, θα νιώσεις πιο ευτυχισμένος, πιο ολόκληρος όταν κάνεις πράξη το όνειρό σου και δεν κρύβεσαι επειδή φοβάσαι την κοινή γνώμη. 

Man is least himself when he talks in his own person. Give him a mask, and he will tell you the truth. 
Oscar Wilde 

 Δίκιο έχει σε αυτό ο Όσκαρ. Φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια, για να μη μας παρεξηγήσουν, για να μην ξεφύγουμε από το πρώτυπο, το στερεότυπο.
Όμως μία ζωή χωρίς ελπίδα, χωρίς αλήθεια, χωρίς όνειρα, μία ζωή που μπορείς να την ζήσεις μόνο κρυμμένος, δεν είναι ζωή.
Ίσως αυτή η ανάρτηση να ήταν άσκοπη... Απλά πιστεύω πως πρέπει να αφήσουμε τους φόβους μας στην άκρη και να ζήσουμε, ακόμα και αν το μόνο που θα πάρουμε είναι μόλις ένα λεπτό ανθρώπινης ευτυχίας...


Θεέ μου! Ένα ολόκληρο λεπτό υπέρτατης ευτυχίας! Είναι, μήπως, λίγο αυτό, έστω και σ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ζωής;…
Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι


Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Where were you when everything was falling apart?


Μία φορά και έναν καιρό, σε ένα πολύ μακρινό βασίλειο από αυτό της Ελλάδας, όταν δεν υπήρχε η οικονομική κρίση και ο ''Τζέφρεϋ'', ζούσε ένα μικρό κορίτσι.
Είχε φοβερή αδυναμία στα μαύρα φορέματα με φραμπαλάδες, στα μακριά μαλλιά, στα All Star και στις φωτογραφίες.
Ήταν ένα χαρούμενο άτομο, κοινωνικό, ονειροπόλο και με πολλή δημιουργηκότητα.
Μία ημέρα, συνέβη κάτι τρομερό, κάτι φρικτό και απαίσιο. Η καλύτερή της φίλη, την παράτησε για άλλες κοπέλες. 
Τότε η ηρωίδα του μικρού παραμυθιού αυτού, λύγισε. Άρχισε να κλαίει. Να στενοχωριέται. Κλείστηκε στον εαυτό της. Μίλαγε άσχημα και απότομα στους άλλους. Ώσπου στο τέλος όλοι την άφησαν... Μέχρι που έμεινε μόνη της για πάντα και πάντα, να κλαίει για τη φίλη που είχε χάσει τόσα χρόνια πριν...

Οκέι, ίσως είναι λίγο epic fail το παραμύθι, αλλά το έγραψα εγώ.
Λοιπόν, η κοπελίτσα της ιστορίας μας είχε μία φίλη. Πιθανότατα για πάρα μα πάρα πολλά χρόνια.
Κια η φίλη της την παράτησε. Χαζή φίλη. Ποτέ της η φίλη δεν κατάλαβε τι ξεχωριστό είχε στη κατοχή της...
Πόσοι είναι τόσο τυχεροί ώστε να έχουν έναν άνθρωπο να τους νοιάζεται, να τους αγαπά, να τους στέκεται; Και πόσοι από αυτούς τον εκτιμούν;
Μερικοί άνθρωποι απλά δεν ξέρουν τι έχουν δίπλα τους. Και μετά το αφήνουν να φύγει. Ή το διώχνουν.
Δεν είναι ανάγκη να στενοχωριόμαστε για κάποιον που μας άφησε. Ναι, τον στηρίζαμε. Ναι, ήμασταν εκεί για αυτον. Ναι, τον αγαπάγαμε.
Αλλά όταν σε παρατάει για νέες παρέες, ε τότε, δε χρειάζεται να στεναχωριέσαι. Τα δάρκυα που θα χύσεις, ο πόνος που θα περάσεις μόνο θα σε βλάψουν, διότι απλά θα σταματήσεις να προχωράς μπορστά. Θα σταματήσεις να νιώθεις, να αγαπάς, να εξελίσσεσαι. Θα σταματήσεις να μαθαίνεις και εν τέλει να ζεις. Θα είσαι μόνο εσύ, οι φόβοι σου και οι σκέψεις σου.
Δεν και η καλύτερη προοπτική αυτή, έτσι;
Πρέπει να υπάρχει κάποια ανάπτυξη στη ζωή μας. Κάποιος λόγος για τον οποίο να ζούμε.
Ακόμα και αν κάτι ή κάποιος μας απογοήτευσε πρέπει να συνεχίσουμε. Έτσι είναι η ζωή. Έχει τις ατυχίες της. Αγαπάμε ανθρώπους και είμαστε χαρούμενοι. Ίσως μας πληγώσουν. Στενοχωριόμαστε. Όμως αυτό μας διδάσκει κάτι από τη ζωή. Μας μαθαίνει πως να είμαστε δυνατοί, πως να βγαίνουμε από κάθε δυσκολία και κάθε σκαμπανέβασμα.

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Μια φορά και ενάν καιρό ήταν ένας μικρός πρίγκιπας...



Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας μικρός πρίγκιπας...
Ήρθε η στιγμή που ο μικρός πρίγκηπας, αφού πολύ περπάτησε στην άμμο, στους βράχους και στα χιόνια, ανακάλυψε επιτέλους ένα δρόμο. Κι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στους ανθρώπους.
«Καλημέρα», είπε.
Ήταν ένας ανθισμένος κήπος με τριαντάφυλλα.
«Καλημέρα», είπαν τα τριαντάφυλλα.
Ο μικρός πρίγκηπας τα κοίταξε. Έμοιαζαν όλα στο λουλούδι του.
«Τι είσαστε;», τα ρώτησε έκπληκτος.
«Είμαστε τριαντάφυλλα», είπαν τα τριαντάφυλλα.
«Α!» έκανε ο μικρός πρίγκηπας... Κι αισθάνθηκε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του του 'χε πει, πως ήταν το μοναδικό στο σύμπαν. Και να που υπήρχαν πέντε χιλιάδες, όλα τους όμοια, μέσα σ' έναν μόνο κήπο. «θα αισθανόταν πολύ προσβεβλημένο, αν το 'βλεπε αυτό», σκέφτηκε, «θα 'βηχε πολύ καί θα 'κανε πως πεθαίνει, για ν' αποφύγει τη γελοιοποίηση. Και θα 'μουνα υποχρεωμένος να κάνω, πως το φροντίζω, γιατί αλλιώς για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' άφηνόταν στ' αλήθεια να πεθάνει...» Μετά σκέφτηκε κι αυτό: «Νόμιζα, πως έχω τον πλούτο ενός μοναδικού στον κόσμο λουλουδιού καί δεν έχω παρά ένα συνηθισμένο τριαντάφυλλο. Αυτό καί τα τρία μου ηφαίστεια, που μου φτάνουν ως το γόνατο και που το ένα τους ίσως να 'χει σβύσει για πάντα, δεν με κάνουν δα και κανένα μεγάλο πρίγκηπα...» Καί ξάπλωσε στα χορτάρια κι έκλαψε.


Πώς θα ένιωθε ο καθένας από εμάς, αν ανακάλυπτε κάτι τέτοιο; Κάτι τόσο φοβερό, τόσο απαίσιο;
Ο πολυτιμότερος θησαυρός σου να μην είναι τίποτε παραπάνω από κάτι που ήδη υπάρχει... Κάτι το ίδιο.
Και οι άνθρποι έτσι δεν είμαστε; Όλοι ίδιοι... Όλοι έχουμε δύο πόδια, δύο χέρια, δύο μάτια και αυτιά, μύτη, στόμα, μιλάμέ, περπατάμε, λύνουμε ασκήσεις στα μαθηματικά... Είμαστε όλοι ίδιοι λοιπόν.
Πώς λοιπόν θα σας φαινόταν αν συνειδητοποιούσατε πως είστε ένα τίποτα; Ένα ίδιο πλάσμα όπως όλοι...; Απλά να είσαι ίδιος, η ίδια μονοτονία, να μην είσαι ξεχριστός... Να μην έχεις κάτι να προσφέρεις... Να είσαι απλά... το τίποτα.
Τραγική συνειδητοποίηση. Να ξέρεις πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να ξεχωρίσεις, για να ανοίξεις τα φτερά σου, να πετάξεις, να πας ένα επίπεδο παραπάνω...
But I'm a creep
I'm a weirdo
What the hell am I doing here?
I don't belong here....
Ποιος όμως στο λέει αυτο;
Όλοι μας αναρωτιόμαστε "Ποιος στο διάτανο είμαι εγώ για να είμαι ιδιαίτερος, ξεχωριστός, τέλειος, έξυπνος, δημιουργικός, ταλαντούχος;".
Και εγώ ρωτάω "Ποιος είσαι για να μην είσαι;".
Με όλη αυτή την αμφιβολία, την αμφισβήτηση που κάνουμε στον εαυτό μας, μπορούμε πραγματικά να καταλάβουμε αν είμαστε ξεχωριστοί ή όχι;
Φυσικά και είμαστε ξεχωριστοί... Ο καθέ ένας μας είναι ιδιαίτερος. Είναι φανταστικός. έχει τις δικές του δυνάμεις και βασίζεται σε αυτές... Και επιπλέον, αυτοί που θα σε αγαπήσουν, θα σε αγαπήσουν ακριβώς για αυτό το λόγο. Επεισή είσαι τόσο ξεχωριστός, τόσο διαφορετικός από τους άλλος ανθρώπους της Γης. Επειδή είσαι εσύ και δεν προσποιείσαι για αυτό που είσαι.
Σε αγάπησαν για το χαρακτήρα σου...



...Μετά η αλεπού πρόσθεσε. «Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο, θα ξανάρθεις να μ' αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.».
Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε να δει ακόμη μια φορά τα τριαντάφυλλα. 
«Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο», είπε... «Είστε όμορφα, αλλά κενά... Αν κάποιος τυχαίος περαστικός έβλεπε το τριαντάφυλλό μου, θα νόμιζε ότι σας μοιάζει. Εκείνο όμως είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα σας, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω εγώ ποτίσει. Γιατί είναι το λουλούδι που προστάτεψα. Γιατί έχω σκοτώσει τα σκουλήκια του, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω ακούσει να παραπονιέται, να καμαρώνει ή να σιωπά. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου το καλύτερο απ' όλα! »
Ξανάρθε στην αλεπού.
«Αντίο» είπε.
«Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.. Ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου αυτός είναι που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό.Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια. Αλλά εσύ δεν πρέπει να το ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος γι' αυτό που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...».
«Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται.


Ώστε έτσι έχουν τα πράγματα. Τα άλλα τριαντάφυλλα μοιάζουν με το δικό μας. Αλλά μόνο το δικό μας είναι ξεχωριστό. Γιατί απλά είναι αυτό που μας ''εξημέρωσε''.
Με αυτό δημιουργήσαμε δεσμούς και αυτό θα αγαπάμε για πάντα και πάντα. Και σύμφωνα με τη σοφή αλεπού, είναι το μόνο πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε. Να μην βλέπουμε με τα μάτια. Η καρδιά, ναι, αυτή με την οποία αισθανόμαστε ξέρει να ξεχωρίζει το δικό μας τριαντάφυλλο μέσα σε ένα κήπο με τόσα άλλα ίδια τριαντάφυλλα. Αυτό το ένα και μοναδικό τριαντάφυλλο είναι αυτό το οποίο θα αγαπάμε πραγματικά...


Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου



Μια φορά και ένα καιρό, πολλά χρόνια πριν το 2010, σε ένα όμορφο, dark δάσος με τεράστια δέντρα, των οποίων τα φυλλώματα δημιουργούσαν θόλο, καλύπτοντας τον ήλιο και τα σύννεφα και τον ουρανό, ζούσε μία κοπέλα. Την λέγανε Υβόνη. Είχε μακριά, μαύρα μαλλιά και μεγάλα καστανά μάτια. Όλοι στο δάσος την αγαπούσαν. Τα ζώα, τα λουλούδια, οι Νύμφες των δέντρων, οι μικρές νεράιδες και ακόμα και στα στοιχεία, το νερό, η φωτιά και ο αέρας είχαν ως πολυαγαπημένη την Υβόνη. Ήταν μία εξαιρετική κοπέλα. Προσπαθούσε πάντα για το καλύτερο, κοιτούσε πρώτα πως θα ικανοποιήσει τις επιθυμίες των άλλων πλασμάτων και όχι τα δικά της.
Η ζωή της ερχόταν σε δεύτερη μοίρα.
Μία μέρα λοιπόν, πέρασε από το σκοτεινό δάσος ένας όμορφος πρίγκιπας με το άλογό του, διότι ήθελε να κυνηγήσει. Κυνηγούσε ένα αγριογούρουνο, το οποίο τον τραυμάτισε σοβαρά στο πόδι. Η Υβόνη τον περιποιήθηκε. Ο πρίγκιπας, όταν συνήλθε, ζήτησε από το κορίτσι να τον παντρευτεί και να πάνε μαζί στο παλάτι του, και να γίνει βασίλισσα.
Η Υβόνη ήθελε πάρα πολύ να τον παντρευτεί. Ήθελε να πάει μαζί του στο παλάτι, που φάνταζε μαγικό, όμως τι θα γινόταν το δάσος χωρίς εκείνη; Αρνήθηκε ευγενικά και ο πρίγκιπας έφυγε με σπασμένη την καρδιά του.
Λίγες ημέρες αργότερα, πολλοί κυνηγοί ήρθαν στο δάσος. Είχαν ακούσει πως είχε καλά θηράματα. Σκότωσαν τρία ελάφια.
Η Υβόνη φοβήθηκε. Δεν ήθελε να σκοτώσουν άλλα ζώα.
Έτσι, τη στιγμή που ένας κυνηγός τέντωνε τη χορδή του τόξου του και άφηνε το βέλος να σκίσει τον αέρα, στοχεύοντας ένα ακόμη ελάφι, η Υβόνη πετάχτηκε και… το βέλος χτύπησε εκείνη. Πέθανε.



Λοιπόν… Η Υβόνη πέθανε. Δεν υπήρχε χαρούμενο τέλος για κανέναν, καθώς και ο πρίγκιπας κατέληξε μόνος και έρημος(υποθέτω πως πέθανε μόνος) και η Υβόνη πέθανε και το δάσος έμεινε χωρίς τον προστάτη του…
Οπότε, no happily ever after.
Και αν η Υβόνη διάλεξε λάθος; Αν είχε διαλέξει τον πρίγκιπα θα ζούσε μία ζωή ευτυχισμένη, σα βασίλισσα και ίσως θα μπορούσε να προστατεύσει το δάσος που τόσο αγαπούσε με κάποιο νόμο.
Και όμως. Επέλεξε να μείνει μόνη της, να μην παντρευτεί τον πρίγκιπα, που ήταν ένα από τα όνειρα του κάθε κοριτσιού της τότε εποχής. Επέλεξε να θυσιαστεί για το καλό των άλλων.
Πόσο συχνά βλέπουμε τέτοια αυταπάρνηση; Τέτοια αυτοθυσία; Ποιος θα θυσίαζε τον εαυτό του για κάποιον άλλο; Ακόμα και αν τον αγαπούσε όσο τίποτε άλλο.
Ζούμε σε ένα κόσμο χωρίς αξίες, χωρίς αρχές, χωρίς ήθη. Τίποτα. Πλέον, το μόνο που μας διαχωρίζει από όντα δίχως συναισθήματα. Αλλά επειδή προσπαθώ που και που να είμαι ένα κλικ πιο αισιόδοξη, αυτό που μας σώζει είναι η αγάπη. Η φιλία. Η Υβόνη πέθανε για να υπερασπιστεί αυτούς που αγαπούσε. Για να προστατεύσει κάτι που είχε αξία, για εκείνη.
Και εμείς δεν πρέπει να προστατεύουμε τα πράγματα που αξίζουν; Μία μικρή, ευτυχισμένη ανάμνηση; Μια φωτογραφία; Ένα αρκουδάκι που θυμίζει ‘‘αθώες’’ εποχές; Έτσι, κρατάμε μέσα μας, όχι τα λόγια ή τις πράξεις που έγιναν με κάποιο άτομο, αλλά τα συναισθήματα που νιώσαμε. Το πώς μας έκανε ευτυχισμένους.
Και έτσι, αυτή η μικρή ανάμνηση, θα λειτουργεί όπως το φωτάκι που ανάβουμε τη νύχτα. Θα φωτίζει, θα απομακρύνει το σκοτάδι, θα μας κάνει να νιώθουμε καλά.
Εγώ πιστεύω πως αν ρωτούσε κάποιος την Υβόνη, θα του έλεγε πως είναι υπερήφανη. Υπερήφανη που υπερασπίστηκε κάτι που άξιζε.
Σε μερικά σημεία, πρέπει να γίνουμε σαν την Υβόνη και να σώσουμε ό,τι έχει αξία(αν έχει απομείνει κάτι δηλαδή)….