Μια φορά και έναν καιρό, στη Νάπολη, ήταν ένα όμορφο κορίτσι, ντόπια Ιταλίδα, με μαύρα μαλλιά. Η κοπέλα δούλευε σε μία καφετέρια ως σερβιτόρα για να βγάλει χρήματα για τη φοιτητική της ζωή. Από το μικρό καφέ πέρασε ένας νέος. Ένας γάλλος, ψηλός και γλυκός. Δεν ήξερε ιταλικά, αλλά λάτρευε την Ιταλία... Και ερωτεύτηκε την κοπέλα όταν την είδε... Ήθελε τόσο να τη γνωρίσει... Να της μιλήσει... Αλλά δεν το τόλμησε... Έφυγε από την καφετέρια. Την επόμενη μέρα, βρέθηκαν ξανά σε μία βιβλιοθήκη και η κοπέλα τον πλησίασε... Του έπιασε τα χέρια και του χαμογέλασε. Χαμογέλασε και εκείνος. Μοιράζονταν τα ίδια συναισθήματα...
Αυτό λοιπόν είναι ο έρωτας; Ένα στιγμαίο συναίσθημα που προκαθορίζει τις πράξεις στη ζωή σου; Κάτι που γεννιέται σταδιακά; Κάτι το οποίο δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ίσως; Ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία... Είναι όλες έννοιες απροσδιόριστες... ξένες... παράξενες... πρωτόγνωρες σε πολλούς από εμάς. Μας φοβίζουν πολλές φορές. Φοβόμαστε να παραδεχτούμε τι νιώθουμε, γιατί εκτός από την απόρριψη, μας φοβίζει το γεγονός πως δεν μπορούμε να περιγράψουμε το συναίσθημα αυτό...
...I'm afraid of all the things I can't describe
Και έτσι ίσως να μένουμε άπραγοι... Όμως δεν είναι αυτό το νόημα της σημερινής ανάρτησης(αν και ίσως πρέπει να σκεφτώ να κάνω μία ανάρτηση και για το θέμα αυτό).
Σήμερα θα αναλύσω τις παρενέργειες του έρωτα. Κατά την άποψή μου, βέβαια, κάθε άνθρωπος εκφράζει μέσα του τον έρωτα ή έστω το "μου αρέσει", διαφοερτικά.
Κάποιος ίσως να ζωγράφιζε. Να ζωγράφιζε πολλές κόκκινες καρδιές... Ίσως και ροζ συννεφάκια και το όνομα του πολυπόθητου προσώπου με πολλές καρδιές γύρω-γύρω(οι καρδιές είναι πάντα ''ιν'').
Κάποιος ίσως όλη την ημέρα να έγραφε ποιήματα ή απλά παραγράφους, σκεφτόμενος το πρόσωπο που τον ενδιαφέρει.
Κάποιος άλλος θα κοίταγε φωτογραφίες, αναστενάζοντας...
Σε γνεικές γραμμές όμως, ο έρωτας μας κάνει να χαζογελάμε. Να κοκκινίζουμε. Να ονειρευόμαστε το fictional με αυτό το άτομο. Μας φαίνεται πως όλος ο κόσμος λάμπει και τραγουδά μαζί με εμάς. Χτυπούν καμπανάκια; Κοιτάς τα αστέρια και αναστεενάζεις; Χοροπηδάς στο δρόμο; Χορεύεις στριφογυρίζοντας γύρω-γύρω μπροστά σε πολλά άτομα; Νομίζεις πως ονειρεύεσαι, ενώ στην πραγαμτικότητα δεν κοιμάσαι καν; Yeap, είσαι όντως ερωτευμένος!
Αλλά ξέρεις κάτι; Μπορεί να στενοχωριέσαι λόγω έλλειψης ανταπόρκισης ή κάποιου παρεμφερούς προβλήματος... Όμως είσαι τυχερός! Τυχερός που ένιωσες αυτή τη μαγείας έστω του έρωτα. Που ένιωσες πως πετάς πάνω σε ένα μικρό συννεφάκι, πως είσαι έτοιμος να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να γελάσεις υστερικά μέχρι δκαρύων. Είναι ένα συναίσθημα που σπάνια το νιώθουμε, οπότε πρέπει να ευγνωμονείς το άτομο που σε έκανε να νιώσεις έτσι...
Και αν...αν δεν βγει... αν δεν σε έχει ερωτευτεί το άτομο αυτό... Δε σημαίνει κάτι ξέρεις... Δεν έχουν όλοι το ίδιο γούστο και δε μπορείς να αρέσεις σε όλους το ίδιο. Κάποιοι σε συμπαθούν και κάποιοι όχι. Τέλος. Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτή που χάνει.
Δεν ξέρω καν αν αυτή η ανάρτηση ήταν σοβαρή ανάρτηση :Ρ
Συγνώμη αν σπατάλησα την ώρα σας :[
