"Αμα έγραψες 18 Αγγλικα και εφου εγραψες 16-17 στα άλλα ρε Μαρία, δεν θα περάσεις με την καμία εκεί που θες!"
Θες να βάλουμε στοίχημα;
Ηλίθιε.
Υποτίθεται πως η οικογένεια είναι εκεί για να σου προσφέρει υποστήριξη. Υποστήριξη. Να στο συλλαβίσω μάνα μου; Υ-Π-Ο-Σ-Τ-Η-Ρ-Ι-Ξ-Η. Όχι αυτό που κάνεις εσύ τώρα πάντως.
Δηλαδή νομίζεις ότι εγώ δεν νιώθω ήδη αρκετά άσχημα με την αχρηστότητά μου και την ανικανότητά μου να αποδώσω. Νομίζεις δεν έχω κλάψει φέτος μετά τις εξετάσεις; Αν έκλαψα λέει...Όχι ότι σε αφορά.
Γιατί δε σε νοιάζει η προσπάθεια που έκανα.
Ή γιατί απλά σκέφτεστε, όλοι σας μέσα σε αυτό το σπίτι, ότι "η προσπάθειά της Μαρίας θα φανεί από τα αποτελέσματά της".
Ναι. Επειδή η Μαρία με τα κόμπλεξ με τα οποία τη γαλουχήσατε τόσα χρόνια, είναι απολύτως ήρεμη στη διάρκεια των εξετάσεων. Γαμώτο δηλαδή. Την πρώτη βδομάδα, στα 3 πρώτα μαθήματα, ήμουν σε φάση λιποθυμίας και το μυαλό μου στόκαρε και δε μου ερχόνταν οι απαντήσεις και εσείς μετά είχατε τη συγκαταβατική τάχα μου απάντηση "δεν πειράζει". Τώρα όμως, την πετάτε τη σποντούλα σας.
Το μισώ, το μισώ, το μισώ όλο αυτό.
Κάνετε λες και απλά σπαταλάγατε λεφτά για τα φροντιστήρια και εγώ ήμουν ολημερίς έξω και δε διάβαζα καθόλου.
Λες και δεν προσπάθησα καθόλου.
Ποιος, εγώ, που έκανα διορθώσεις στα βοηθήματα που είχαν λάθη. Όχι ότι σας νοιάζει. Τα γ****μένα αποτελέσματα μετράνε.
Αποτελέσματα που επηρεάζονται από το άγχος μου, από την ψυχολογία που εσείς μου δημιουργούσατε, από την πίεση, από την κούραση και, στην κατεύθυνσή μου, κυριολεκτικά από τα κέφια και τον εγκέφαλο του βαθμολογητή.
Τελικά, ίσως μάλλον θα πρεπε όταν γεννήθηκα να πάτε στις νοσοκόμες και να πείτε "Συγνώμη, δεν είναι δικό μου αυτό το παιδί, γιατί δεν θα βγάλει τα κατάλληλα μόρια στις Πανελλήνιες 18 χρόνια αργότερα. Δώστε μου ένα άλλο.".
Συγνώμη που δεν είμαι το παιδί ρομπότ που θα θέλατε να είμαι.
Πραγματικά λυπάμαι.
Τι να κάνουμε όμως, I am the silly little me, who can't write a 100 even in one lesson.
Oh what to do. Kill me for not being good enough.
Θες να βάλουμε στοίχημα;
Ηλίθιε.
Υποτίθεται πως η οικογένεια είναι εκεί για να σου προσφέρει υποστήριξη. Υποστήριξη. Να στο συλλαβίσω μάνα μου; Υ-Π-Ο-Σ-Τ-Η-Ρ-Ι-Ξ-Η. Όχι αυτό που κάνεις εσύ τώρα πάντως.
Δηλαδή νομίζεις ότι εγώ δεν νιώθω ήδη αρκετά άσχημα με την αχρηστότητά μου και την ανικανότητά μου να αποδώσω. Νομίζεις δεν έχω κλάψει φέτος μετά τις εξετάσεις; Αν έκλαψα λέει...Όχι ότι σε αφορά.
Γιατί δε σε νοιάζει η προσπάθεια που έκανα.
Ή γιατί απλά σκέφτεστε, όλοι σας μέσα σε αυτό το σπίτι, ότι "η προσπάθειά της Μαρίας θα φανεί από τα αποτελέσματά της".
Ναι. Επειδή η Μαρία με τα κόμπλεξ με τα οποία τη γαλουχήσατε τόσα χρόνια, είναι απολύτως ήρεμη στη διάρκεια των εξετάσεων. Γαμώτο δηλαδή. Την πρώτη βδομάδα, στα 3 πρώτα μαθήματα, ήμουν σε φάση λιποθυμίας και το μυαλό μου στόκαρε και δε μου ερχόνταν οι απαντήσεις και εσείς μετά είχατε τη συγκαταβατική τάχα μου απάντηση "δεν πειράζει". Τώρα όμως, την πετάτε τη σποντούλα σας.
Το μισώ, το μισώ, το μισώ όλο αυτό.
Κάνετε λες και απλά σπαταλάγατε λεφτά για τα φροντιστήρια και εγώ ήμουν ολημερίς έξω και δε διάβαζα καθόλου.
Λες και δεν προσπάθησα καθόλου.
Ποιος, εγώ, που έκανα διορθώσεις στα βοηθήματα που είχαν λάθη. Όχι ότι σας νοιάζει. Τα γ****μένα αποτελέσματα μετράνε.
Αποτελέσματα που επηρεάζονται από το άγχος μου, από την ψυχολογία που εσείς μου δημιουργούσατε, από την πίεση, από την κούραση και, στην κατεύθυνσή μου, κυριολεκτικά από τα κέφια και τον εγκέφαλο του βαθμολογητή.
Τελικά, ίσως μάλλον θα πρεπε όταν γεννήθηκα να πάτε στις νοσοκόμες και να πείτε "Συγνώμη, δεν είναι δικό μου αυτό το παιδί, γιατί δεν θα βγάλει τα κατάλληλα μόρια στις Πανελλήνιες 18 χρόνια αργότερα. Δώστε μου ένα άλλο.".
Συγνώμη που δεν είμαι το παιδί ρομπότ που θα θέλατε να είμαι.
Πραγματικά λυπάμαι.
Τι να κάνουμε όμως, I am the silly little me, who can't write a 100 even in one lesson.
Oh what to do. Kill me for not being good enough.
perfect by nature
icons of self-indulgence
just what we all need
more lies about a world that
icons of self-indulgence
just what we all need
more lies about a world that
