Και, τι καλά, ο Φεβρουάριος μας ξεκινά με μία ακόμη υπέροχη ανάρτηση. Τόσο χαρούμενη.:)
Την βλέπετε την κούκλα εκεί πάνω; Την εικόνα της; Ναι, αυτή την άσχημη κούκλα με τα μαύρα κοτσίδια και τα μαύρα ρούχα και τα υπερμηκή άκρα; Είναι η Λαβίνια. Φυσικά και έχει όνομα. Νομίζετε πως τα παιχνίδια δε μιλούν και δεν αισθάνονται; Λάθος. Ειδικά δε η Λαβίνια, ήταν ένα πάρα πολύ ευαίσθητο παιχνίδι. Την αγόρασε ένας κύριος όταν χιόνιζε από ένα μαγαζί του Λονδίνου. Αποχαιρέτησε τις αδερφές της και τους φίλους της από το μαγαζί και την τοποθέτησαν σε ένα σκοτεινό κουτί για αρκετές ημέρες. Όταν βγήκε από εκεί, δύο μικρά χέρια την άρπαξαν και την αγκάλιασαν σφιχτά και ένα ξανθό γιγαντιαίο κορίτσι με κόκκινα μάγουλα την έπαιρνε παντού μαζί της από τότε. Η Λαβίνια είχε πέσει σε λάκκο με λάσπες, είχε συρθεί σε βρεγμένα χόρτα και καυτή άμμο, είχε κάνει παρέα στο κορίτσι πολλές ημέρες και πολλές νύχτες, τόσες που έφτασαν αμέτρητες. Τα μάτια της βγήκαν και απλά της έραψαν δύο καινούρια, αλλήθωρα και τα μαλλιά της χάλασαν. Το φόρεμα κάηκε από ένα ατύχημα στο φούρνο. Κι όμως η Λαβίνια είχε αγαπήσει το κορίτσι με τις χρυσές μπούκλες, ακόμα και αν είχε τραβήξει τα πάνδεινα. Είχε αγαπήσει τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα χέρια έπαιζαν ε το φόρεμά της ή χτένιζαν τις λεπτές μαύρες τρίχες της ή την αγκάλιαζαν. Αυτό το κορίτσι την έκανε να νιώθει σημαντική. Να νιώθει πως άξιζε κάτι. Μέχρι την Μέρα. Ήταν μία συνηθισμένη ημέρα. Η κοπέλα είχε να αγγίξει τη Λαβίνια αρκετές ημέρες, αλλά η Λαβίνια δεν το θεώρησε πρόβλημα. Το ξανθό κορίτσι είχε πληθώρα παιχνιδιών στο δωμάτιό της. Μέχρι που μπήκε μέσα στο δωμάιο το κορίτσι. Τελικά δεν είχαν περάσει μέρες. Είχαν περάσει χρόνια. Το κορίτσι είχε γίνει γυναίκα. "Μαμά, πρέπει να πετάξουμε τα παιχνίδια", είπε η κοπέλα. Και η Λαβίνια μαζί με άλλα κουκλάκια, κούκλες και πολλά άλλα παιχνίδια, μπήκε σε μία τεράστια μαύρη σακούλα και πετάχτηκε έξω από το σπίτι που τόσο αγάπησε. Η καρδιά της ράγισε. Δεν είχε κανέναν στον κόσμο. Και για να έχει παρέα, από ένα μάτσο κουρέλια, έφτιαξε μία μικροσκοπική κούκλα με κόκκινα ρούχα, την Έμελι και ορκίστηκε να μην την αφήσει ποτέ. Όμως αυτή η κούκλα δεν ήταν τίποτε παρά ένα άψυχο παιχνίδι και η Λαβίνια ένιωθε ακόμα πιο πληγωμένη.
Σταμάτα. Αυτή ήταν η μόνη λέξη που είπες. Με αποφεύγεις και από πάνω, ουσιαστικά μου 'πες να το βουλώσω, ωραία, τα δέσαμε. Και ναι ξέρω, ο ανταγωνισμό είναι μεγάλος. You see, she wears shot skirts but I wear T-shirts ;) Αλλά για ποιο λόγο παίζεις έτσι μαζί μου; Σε όλη σχεδόν τη διαδρομή προς την Αθήνα καθόμασταν μαζί, μιλάγαμε, μου χαμογέλαγες και τα τελευταία λεπτά, πέντε ή δέκα νομίζω, κρατιόμασταν χέρι χέρι. Μου έλεγες να κάτσω μαζί σου για να μιλάμε, μου χάιδεψες τα μαλλιά, κάναμε ό,τι καμένο υπήρχε και στην τριήμερη. Να μη σχολιάσω το σχολείο σωστά; Που 'ντάξει, στα μαθήματα γενικής λιώνουμε παρέα στις συζητήσεις. Και τώρα ξαφνικά, δε μου μιλάς, δε με κοιτάς, δεν υπάρχω πια για 'σενα και ούτε να μιλάω θες. Σταμάτα, αυτό δεν είπες όταν πήγα να μιλήσω σε ένα φίλο σου; Και δεν μιλάς πια. Πραγματικά δεν ξέρω τι σου έκανα. Οκέι, ειλικρινά; I might like you. Or something more. Αλλά δεν σου είπα ή έκανα κάτι. Και απλά αδιαφορείς. Fine :) Έτσι δεν είναι τα πράγματα σε αυτή τη ζωή; Για μερικούς είσαι ένα παιχνίδι που φέρνουν τα Χριστούγεννα. Τυλιγμένο με κορδέλες και αστραφτερό. Παίζουν μαζί σου. Σε απομυζούν. Σου παίρνουν ό,τι έχεις: φιλία, αγάπη, αγκαλιές, φιλιά, ένα χαμόγελο... Και στο τέλος, συνειδητοποιούν πόσο κοινά βαρετός είσαι. Πως στην πραγματικότητα αυτή η σχέση που υπήρξε μαζί σας ήταν ένα πυροτέχνημα. Εκσφενδονίστηκε στον ουρανό, έσκασε, έλαμψε με πολύχρωμα μικρά φωτάκια και έσβησε μοιραία, αφήνοντας μία γλυκόπικρη αίσθηση πίσω του. Και έτσι, σε παρατούν. Για να βρουν ένα καλύτερο πυροτέχνημα, κάτι που θα τους κάνει πιο χαρούμενους, πιο ευτυχισμένους. Η φιλία είναι σχέσης εκμετάλευσης. Δεν είναι τίποτα. Δεν υπάρχουν αληθινά συναισθήματα. Δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε ουράνιο τόξο, ούτε ηλιαχτίδα. Κάτι θα φωτίσει το συννεφιασμένο ουρανό, μα είναι καίριο. Εν τέλει, θα φύγει και αυτό, αφήνοντας τη βροχή να γεμίζει τους γκρι δρόμους. Δεν υπάρχει τίποτα το θετικό. Ο άνθρωπος έρχεται στη ζωή μόνος του. Πεθαίνει μόνος του. Στη διάρκεια αυτού του μεγάλου η μικρού διαστήματος, γνωρίζει ανθρώπους, πληγώνει και πληγώνεται. Είναι η αλήθεια. Και παρότι πονάει, πρέπει να τη δεχθούμε.
