Nothing lasts...

Nothing is ever going to be as easy as it looks,
And nothing will ever go exactly how you plan it.
People promise that they'll always be there for you,
But that's a promise no one can keep.
Everyone leaves you at some point
Whether they mean to or not.
Nothing lasts forever
And everything has it's time to end,
There's nothing you can do to stop it.
Best friends grow apart
Until eventually they don't know each other any more.
Most importantly:
People change.

But no matter how things change,
No matter what bad things happen,
Take solace
Because you had those people in your life
And they made it special.
No matter where they are now,
There are always memories to treasure.

Εγώ από την άλλη δε στέκομαι μόνο στο πως οι άνθρωποι αλλάζουν αλλά και στο πώς φεύγουν. Και επίσης στο πώς αποκαλύπτουν στα ξαφνικά μία μίζερη πλευρά του εαυτού τους. Ω ναι, another hole in my heart. But guess what, δεν νιωθω πως εγώ είμαι αυτή που χάνω. Όχι αυτή τη φορά. Δε θα είμαι το υποκατάστατο κανενός ούτε θα κάνω τον αχθοφόρο σαν τον μαλακά, να δίνω να δίνω να δίνω και να μην παίρνω ποτέ τίποτα.
Και γενικά, συνεισητοποιήσα πως μαλάκες υπάρχουν πολλοί. Πρόσφατα. Και δε με νοιάζει που πονά αυτή η συνειδητοποίηση, κέρδισα κάτι. Εμπειρία να μην ξαναμπλέξω με τέτοιο σκατόκοσμο ποτέ μου. Γιατί δε θα κάνω εγώ πάντα ην ψυχολογία μου κουρέλια για μερικά εγωκεντρικά πλάσματα. Όχι πια, όχι πια, ποτέ ξανά.

Και ξέρεις εγώ φταίω που πίστεψα έστω και για λίγο ότι μπορεί να βρήκα ένα νορμάλ άνθρωπο. Μπα, θέλει πολύ ψάξιμο ακόμη. Γιατί ένας νορμάλ άνθρωπος όταν φεύγει δεν αφήνει πίσω του όλη τη χολή που μπορούν να βγάλουν τα έντερά του.
Αυτή η χολή προσπαθεί να με δηλητηριάσει - ακόμη και τώρα, οι λέξεις προσπαθούν να βιάσουν το ψυχικό μου είναι. Αλλά έχω μεγαλώσει πολύ για να χαλιέμαι για τέτοιες μαλακίες πια. Ή μάλλον όχι, ίσως να χαλαστώ, αλλά δε θα το αφήσω να με ρίξει εμένα αυτό κάτω.

Στο κατω κάτω δε χάνω εγώ κάτι. Για κανένα λόγο.

I carry your heart in my heart

Τώρα που το σκέφτομαι, από τότε που με θυμάμαι, εσύ ήσουν εκεί. Πάντα και πάντα. Ήσουν εκεί όταν έσπασα το χέρι μου και με πήρες τρυφερά στην αγκαλιά σου όταν εγώ έκλαιγα, αν και είχες τρομοκρατηθεί όσο και εγώ, γιατί για να λέμε την αλήθεια, ήσουν μόλις 18 τότε. Όμως με κράτησες σφιχτά και είπες «Θα περάσει μωρό μου, θα περάσει.». Σε εσένα ήρθα μυστικά μυστικά και σου είπα με ένα παιδικό ενθουσιασμό και με μάγουλα κατακόκκινα και σου είπα για τον πρώτο μου έρωτα, το Βασίλη. Πόσο ήμουν 4; Δε γέλασες. Με αντιμετώπισες σοβαρά και με υποστήριξες. Την άλλη φορά, είχα άρρωστη πολύ άσχημα και δε μπορούσα να ανασάνω καλά. Και εσύ έμεινες ξύπνια όλη νύχτα να με προσέχεις και ας δούλευες εξαντλητικές ώρες την επόμενη μέρα. Ήσουν εκεί όταν έφυγε η Μυρτώ. Ίσως να μη μου είπες τα πιο ενθαρρυντικά λόγια του κόσμου, μα ξέρω πως όταν με μαλώνεις το κάνεις για εμένα. Επειδή με αγαπάς τραγικά πολύ και επειδή θες να με βοηθήσεις να γίνω καλύτερος άνθρωπος – και ίσως να μη φαίνεται, μα το καταφέρνεις σιγά και σταδιακά.

Με αγαπάς και ας μην είμαι τέλεια και ας κάνω λάθη και ας τρώω τα μούτρα μου. Έχω ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου.

Θυμάμαι ακόμη το τελευταίο βράδυ στο σπίτι. Με πήρες αγκαλιά και έβαλες τα κλάματα και είπες ότι θα σου λείψω. Ότι τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο. Ότι δεν ήθελες να φύγω και να είμαι μακριά σου. Λογικό δεν είναι; Μέχρι πριν 7 χρόνια μέναμε κάθε μέρα μαζί στο ίδιο σπίτι. Μεγάλωσα μαζί σου. Μεγάλωσα εξαιτίας σου. Και σου το είπα αυτό και σου είπα πως δε θα είμαστε μακριά. Είμαστε αδερφές εξάλλου. Τίποτα, ούτε 500κατι χιλιόμετρα δε μπορούν να μπουν ανάμεσά μας. Αλλά το ξέρεις αυτό, έτσι;

Ανησυχείς πάντα τόσο πολύ για μένα. Πόσες ώρες να μιλάμε στο τηλέφωνο καθημερινά; Είναι αστείο, είσαι πάντα τόσο προστατευτική. Πιο πολύ και από τη μαμά, ίσως γιατί είμαστε κοντά μεταξύ μας, και έχουμε μία σχέση που δε θα μπορέσουμε να καταφέρουμε να αποκτήσουμε ποτέ με τη μαμά.

Που και που, όταν νιώθω τρομερά θλιμμένη για τον ένα ή τον άλλο λόγο, βγάζω από το κουτί που κρατάω μέσα ό,τι πιο πολύτιμο έχω ένα σκισμένο κομμάτι χαρτί. Από το πρώτο μου λεύκωμα. Μου είχες γράψει μία αφιέρωση…

‘‘Θέλω να ξέρεις ότι πάντα – όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο και να μεγαλώσουμε – θα είμαι πάντα κοντά σου. Να σε βοηθάω στα δύσκολα, να χαίρομαι στην ευτυχία σου, να σε εμψυχώνω, να σε καθοδηγώ και να σε μαλώνω όταν πρέπει.

Αυτοί είναι οι δεσμοί αίματος που ποτέ δεν πρόκειται να μας τους σπάσει τίποτε και κανένας και να χωρίσουν οι δρόμοι μας.

Πάντα θα είμαι κοντά σου. Να σου δείχνω τη ζωή που δυστυχώς την έμαθα μόνη μου. Χωρίς μία μεγαλύτερη αδερφή να με συμβουλεύει. Εκμεταλλεύσου ότι έχεις 2 μεγαλύτερα αδέλφια που σε υπεραγαπούν και που θα κάνουν τα πάντα για να είσαι ευτυχισμένη και επιτυχημένη στη ζωή σου.

Φιλιά, με αγάπη,

η αδερφή σου!’’

Κάνουμε ποίηση τώρα ξέρεις στη σχολή και βρήκα ένα ποιητή τον E. E. Cummings. Ψάχνοντας τα ποιήματά του, έπεσα πάνω σε ένα το οποίο θα στο δώσω την επόμενη φορά που θα βρεθούμε.

“I carry your heart with me (I carry it in my heart)I am never without it (anywhere
I go you go, my dear; and whatever is done by only me is your doing, my darling)
I fear no fate (for you are my fate, my sweet)I want no world (for beautiful you are my world, my true)
and it's you are whatever a moon has always meant and whatever a sun will always sing is you

here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud of the bud and the sky of the sky of a tree called life; which grows
higher than the soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that's keeping the stars apart

I carry your heart (I carry it in my heart)”
-E. E. Cummings