To you, even if you'll never read it

Οι μέρες και οι βδομάδες και οι μήνες περνούν. Σε δύο εβδομάδες περίπου θα έχουν περάσει 5 μήνες από την τελευταία φορά που σε πήρα στην αγκαλιά μου, από την τελευταία φορά που σε φίλησα, από την τελευταία φορά που τα χέρια σου με κράτησαν σφιχτά κοντά στο σώμα σου και μύρισα το άρωμά σου και εκείνο έμεινε στα ρούχα μου.

Νομίζω η απόφασή μου να φύγω φέτος από τη Θεσσαλονίκη για καλοκαίρι ήταν η καλύτερη. Πώς θα μπορούσα να είμαι εκεί το καλοκαίρι του 2018, όταν ένα χρόνο πριν ήμασταν μαζί και περπατούσαμε χέρι-χέρι στη νέα παραλία και πλέον όταν κοιτάζω δίπλα μου δεν είσαι εδώ; Πώς θα μπορούσα να περνάω τη μέρα μου στην πόλη αυτή όταν ξέρω πως αυτό θα είναι ένα ακόμη βράδυ που δε θα περάσω δίπλα σου, να βλέπουμε ταινία πίνοντας κρασί; Πώς θα μπορούσα να είμαι εκεί, όταν θυμάμαι τη φωνή σου να μου λέει, εκεί που ήμασταν ξαπλωμένοι ο ένας πάνω στον άλλο στο κρεβάτι σου, «Το καλοκαίρι θα είμαστε μαζί, θα φέρνω κρασί σπίτι σου και θα αράζουμε στο μπαλκόνι. Θα είναι τέλεια.»; Πώς θα μπορούσα να περπατάω στους δρόμους, όταν σκέφτομαι κάθε φορά «Εδώ με φίλησες», «Εδώ παίζαμε Pokemon GO και πιάσαμε ένα καλό Magikarp», «Εδώ μου είπες σε αγαπάω και με αγκάλιασες σφιχτά»;

Ξέρεις, όταν με χώρισες, σου είπα, «δε μπορώ να φανταστώ τη μέρα που θα περνάω με λεωφορείο μπροστά από το σπίτι σου μετά το μάθημα και δε θα κατεβαίνω για να σε δω, να πίνουμε καφέ και να περνάμε το βράδυ μαζί». Είχα δίκιο. Κάθε φορά, από το Μάρτιο και μετά που περνούσα μπροστά από το σπίτι σου, η καρδιά μου πονούσε. Στις αρχές, είχα κατέβει εκεί δύο φορές καταλάθος. Πήγα μέχρι την πολυκατοικία σου και πήγα να χτυπήσω κουδούνι και μετά θυμήθηκα και έφυγα κλαίγοντας σα κυνηγημένη.

Θυμάμαι ακόμη σαν να ήταν χθες την πρώτη φορά που βγήκαμε, την πρώτη φορά που φιληθήκαμε, την πρώτη φορά που με πήρες αγκαλιά. Σε είχα βέβαια προσέξει, μήνες και μήνες πριν να γίνουν αυτά, όταν γνωριστήκαμε και γέλασες και το χαμόγελό σου μπήκε στην καρδιά μου και με μάγεψε και έμεινε εκεί.

Η σχέση μας δεν ήταν τέλεια. Μου μιλούσες σπάνια, προτιμούσες να μένεις μόνος παρά να με βλέπεις, προτιμούσες να μην έχουμε σωματική επαφή. Και ενώ όλα αυτά με στενοχωρούσαν τόσο μα τόσο πολύ, εγώ έπεσα με τα μούτρα και προσπάθησα και προσπάθησα και προσπάθησα και σου έδωσα όχι μόνο το 100% μου αλλά το 200% μου. Δεν έχεις ιδέα πόσο με είχε πονέσει που ήξερα πως ακόμη αγαπούσες την πρώην σου, που ήξερα πως δε μου έδινες το 100% μου, που δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω για να ανοίξω την καρδιά σου και να σε κάνω να μου δώσεις σημασία, να με θέλεις, να ενδιαφέρεσαι. Παρόλα αυτά έμεινα εκεί. Και ήμουν δίπλα σου. Και σε αγάπησα με όλο μου το είναι.

Και πλησίαζαν τα γενέθλιά μου και είχες εξαφανιστεί σχεδόν για 2 βδομάδες και ήμουν χάλια γιατί ήθελα να περάσω τα γενέθλιά μου μαζί σου, όπως είχαμε περάσει τα δικά σου παρέα, τότε το Νοέμβριο, που σου είπα για πρώτη φορά πως σε αγαπάω. Ήρθε η μέρα πριν τα γενέθλιά μου και μου ευχήθηκες. Σε λάθος μέρα. Άργησες να έρθεις στο πάρτι μου. Οι φίλες μου ήρθαν πιο πριν από εσένα. Μετά το πάρτι μου σε ρώτησα αν θέλεις να σου δώσω το δώρο για τους 10 μήνες που ήμασταν μαζί, και ας ήταν 10 μέρες νωρίτερα. Είπες «καλύτερα τώρα, ναι» και το άνοιξες και είχα περάσει μήνες να ψάχνω το συγκεκριμένο τεύχος κόμιξ που ήξερα πως ήθελες και απλά είπες «Στον αδερφό μου θα αρέσει πολύ».

Μία εβδομάδα μετά, ήρθες από το σπίτι μου και μου είπες να χωρίσουμε. Προσπάθησα να σου μιλήσω και  να σε μεταπείσω και να σε κάνω να το σκεφτείς ξανά και να δώσεις μία δεύτερη ευκαιρία στη σχέση μας, γιατί άλλωστε, 3 μέρες πριν μου είχες πει ότι θα με αγαπάς για πάντα. Είπες ότι θα δώσουμε δεύτερη ευκαιρία, αλλά τι ήμουν νεκρή, τι η κοπέλα σου, δε σου έκανε διαφορά. Ενώ είχα κάτσει παραπάνω Θεσσαλονίκη για εσένα, με το ζόρι σε έπεισα να βρεθούμε πριν να φύγω για διακοπές του Πάσχα και όταν ήρθες σπίτι μου έδωσες το τέλος.

Μου είπες πως δε μπορούσες να με αγαπάς πια, διότι τα αρνητικά μου είναι περισσότερα από τα θετικά μου, ότι σε θλίβει να είσαι μαζί μου και ότι θες να γίνεις χαρούμενος. Μου είπες πως προσπαθούσες τον τελευταίο μήνα να είσαι μαζί μου αλλά δεν τα κατάφερνες. Έμεινες μαζί μου εκείνο το βράδυ πριν να φύγω για τις πασχαλινές διακοπές και το επόμενο πρωί επειδή έκλαιγα μου είπες πως σε κουράζω και πως η υπομονή σου με τη συμπεριφορά μου είχε εξαντληθεί. Με πήγες να πάρω ταξί για να πάω στα ΚΤΕΛ, με αγκάλιασες και μου είπες «Ήταν 10 υπέροχοι μήνες». Μου έδωσες ένα τελευταίο φιλί ανάμεσα στα δάκρυά μου και με είδες να φεύγω.

Δεν θυμάμαι πώς πέρασαν οι βδομάδες μέχρι να επιστρέψω Θεσσαλονίκη. Έκλαιγα συνεχώς, ήμουν πάντα στο κρεβάτι, δε μπορούσα να κοιμηθώ. Γύρισα και ήθελα να πάρω τα πράγματά μου από το σπίτι σου και επειδή δεν κατάφερα να έρθω όταν μπορούσες εσύ, μου είπες «με εκπλήσσει που ακόμη και τώρα είσαι τόσο εγωίστρια». Σε εμένα που έβαζα εσένα πάνω από την ίδια μου τη ζωή για ένα χρόνο σχεδόν.

Όταν ήρθα να πάρω τα πράγματά μου, μου είπες ότι μόλις χωρίσαμε ήσουν χαρούμενος. Ότι σου προκαλούσα δυστυχία επειδή σου έλεγα τα προβλήματά μου και ότι έπρεπε να είχα καταλάβει ότι δυσφορείς.

Με διέλυσες. Ένιωσα όχι ότι απλά πλέον με απεχθάνεσαι, αλλά ότι όσο ήμουν μαζί σου με απεχθανόσουν. Ότι όλα όσα έκανα ήταν μάταια.

Ξέρεις, είναι αστείο. 2 χρόνια πριν ήμουν ακριβώς αυτή την εποχή στην ίδια φάση. Χωρισμένη. Πληγωμένη. Κενή.

Νόμιζα πως μαζί θα μπορούσαμε να έχουμε μέλλον, αλλά τελικά μείναμε στα «θα»… κοίτα να δεις, τελικά η ζωή είναι ένας φαύλος κύκλος, με τη μόνη διαφορά πως αυτή τη φορά για το πέρας αυτής της σχέσης γνωρίζω πως δε φταίω εγώ.

Όχι ότι αυτό με κάνει να νιώθω καλύτερα.

Ελπίζω να είσαι καλά. Ελπίζω μία μέρα αυτό το κενό που νιώθω να φύγει και το φάντασμα του χαμόγελού σου να σταματήσει να στοιχειώνει την καρδιά μου.

Ελπίζω…