Deep in the meadow, hidden far away A cloak of leaves, a moonbeam ray Forget your woes and let your troubles lay And when it's morning again, they'll wash away Here it's safe, here it's warm Here the daisies guard you from every harm Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true Here is the place where I love you.
Το κουλό του να διαβάζεις για τη Lena Duchannes και να την καταλαβαίνεις 100%. Αυτή είχε ένα κολιέ γεμάτο πολύτιμα σκουπίδια. Ένα μενταγιόν κοράκι, ένα καπάκι αναψυκτικού, μία μαύρη χάντρα, μία κόκκινη κλωστή, μία παραμάνα, ένα χρυσό αστεράκι και πόσα άλλα. Για κάποιους αυτά είναι το τίποτε. Για εκείνη ήταν τα πάντα.
Εγώ έχω ένα κουτί γεμάτο πολύτιμα σκουπίδια.Ένα βιβλιαράκι ξενοδοχείψν για το Ντουμπάι.Έμα χαρτονόμισμα των 5 ντίχραμ και κάμποσα ασημένια κέρματα ντίχραμ. Την κρατούλα που είχε δέσει το ξενοδοχείο από το Ντουμπάι στη βαλίτσα μου με τον αριθμό 263. Ένα μισό εισητήριο της πτήσης G9 282 την 25η Οκτωβρίου 2009 απο την Αθήνα για Sharjah. Και άλλο ένα μισό εισητήριο της πτήσης G90281 αυτή τη φορά την 29η Οκτωβρίου 2009 απο Sharjah για Αθήνα. Άλλο ένα μικροσκοπικό μπλε εισητήριο-κάρτα που μας επέτρεψε να παίξουμε 4 ώρες σε ένα χιονοδρομικό κέντρο μέσα στο Ντουμπάι. Μια μικρή κάρτα με μία τρισδιάστατη πασχαλίτσα στην οποία μία φίλη μου ευχόταν χρόνια πολλά. Ένα ζευγάρι 3D γυαλιά από το Allou! Fun Park. Μία καρτ ποστάλ της 4ης ταινίας Χάρι Πότερ. Ένα καπελάκι από το πάρτι του κυρίου των αρχαίων στο φροντηστήριο. Το εισητήριο από το λεωφορείο που μας πήγε για μπάνιο με την Ελένη και το Θάνο. Τα φετινά εισητήρια Άρτα-Καλαμάτα και Καλαμάτα-Άρτα.Μία συλλογή από χρησιμοποιημένες τηλεκάρτες. Δύο τρία μικρά μολύβια 4Β.
Και έτσι συνειδητοποίησα πόσο μοιάζω με την Lena. Και αυτή δεν έχει πραγματική ζωή.
Όμως συνειδητοποιώ ότι παρ'όλα αυτά για εμένα, για τη Lena, αυτά τα σκουπίδια κάνουν τη διαφορά. Αυτά τα σκουπίδια είναι που μας θυμίζουν τις χαρούμενες και σημαντικές στιγμές. Αυτό που αξίζει για εμάς. Αυτό που μας έκανε να γελάσουμε και να περάσουμε καλά...
Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Με τα γράμματα από τον κανένα, σε ένα ορφανό αγόρι που οι γονείς του είχαν πεθάνει σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, από το οποίο ο ίδιος κέρδισε ένα σημάδι σε σχήμα κεραυνού. Το αγόρι έμενε με το θείο και τη θεία του. Το όνομά του ήταν Χάρι Πότερ.
Ακόμα θυμάμαι ξεκάθαρα πόσο μιρκοσκοπική ήμουν. Ήμουν σχεδόν 7. Με δυσκολία διάβαζα όταν πήγαμε σινεμά με την τότε καλύτερή μου φίλη και τον αδερφό της. Προσπαθούσα τόσο τραγικά πολύ να διαβάσω τους υποότιτλους, αλλά δε μπορούσα. Μετά ψιλοπαράτησα το θέμα.
Ώσπου γνώρισα την Αλεξάνδρα. Ήμουν 9 περίπου. Παίζαμε ένα υποτιθέμενο σκάκι όταν στο δωμάτιο εισέβαλλε η 14χρονη τότε Ανθή.
'Διαβάζεις βιβλία;',με ρώτησε.
'Κάτι λίγα.',απάντησα. 'Δεν έχουμε πολλά στο σπίτι.'
Χαμογέλασε. 'Έλα εδώ.',μου είπε και με πήρε από το χέρι. Πήγαμε στο δωμάτιό της και μου έδωσε ένα λεπτό σχετικά βιβλίο που είχε ως τίτλο το 'Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος'.
Και κάπως έτσι το ταξίδι ξεκίνησε.
Καθόμουν στο δωμάτιο, στον καναπέ, πάνω στην εσοχή του τζακιού, στο δέντρο και διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα.
Δεν ήταν απλά ένα βιβλίο. Αρχικά ήταν ένα πείσμα. Όσο δε με άφηναν οι δικοί μου να διαβάσω, τόσο έκρυβα τα βιβλία σε συρτάρια, κάτω από το κρεβάτι και έμπαινα στην ντουλάπα να το διαβάσω. Θυμάμαι καθαρά πως το 7ο το αγόρασα κρυφά. Αλλά μετά από ένα σημείο και μετά δεν ήταν απλά μία σειρά βιβλίων. Ήταν τα πάντα.
Μεγάλωνα παρέα με το Χάρι και ήθελα, βαθιά μέσα μου, και εγώ να λάβω μία μέρα το Hogwarts Acceptance Letter.
Όμως είμαι απλά μία Μαγκλ, σε έναν απαίσιο Μαγκλ κόσμο, γεμάτο με άλλους Μαγκλ, χειρότερους από εμένα, που δεν ξέρουν τιποτα από μαγεία, τίποτα από χαμόγελο και χαρά.
Και έτσι σκέφτομαι πως εγώ δεν είμαι σαν αυτούς. Όπως ειπώθηκε και κάπου στο 3ο βιβλίο, οι Μαγκλ δε βλεπουν τίποτα. Δεν παρατηρούν. Οι άλλοι Μαγκλ, αυτοί που δεν ξέρουν τι θα πει η λέξη Μαγκλ και που γυρίζουν ειρωνικά τα μάτια τους όταν τους λέω πως έληξε όλη μου η παιδική ζωή με την πρεμιέρα στις 13/7, δεν έχουν μπει σε αυτόν τον κόσμο. Δεν έχουν διαβάσει αυτή τη σειρά. Δεν περίμεναν με αγωνία να βγει το επόμενο βιβλίο. Δεν έφτιαξαν κολιέ με το σύμβολο των Κλήρων και δεν έκλαψαν με τις αναμνήσεις του Σνέιπ. Δεν διάβασαν τα βιβλία.
Μέσα από αυτά εγώ έμαθα να βλέπω χιλιάδες πράγματα που αγνοούσα και είχα ξεχάσει. Τη δύναμη της φιλίας. Τη δύναμη της αγάπης. Το πόσο σημαντικό είναι να γυρνάς πίσω, ακόμα και αν έχεις φύγει. Το νόημα του να μην τα παρατάς και να ελπίζεις πάντα, ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές. Το πόσο σημαντικό είναι να είσαι ο εαυτός σου, ακόμα και αν σου παίρνουν τα πράγματα και σε φωνάζουν Loony. Το πόσο ωραίο είναι να υπάρχουν 2 δίδυμοι που σε κάνουν πάντα να γελάς. Πόσο γενναίο είναι να πολεμά κανείς για να κάνει ένα κόσμο καλύτερο...Τα σοφά λόγια ενός σοφού γέρου. Το πώς η αγάπη αλλάζει έναν άνθρωπο. Τη δυσκολία που υπάρχει ανάμεσα στο σωστό και το εύκολο. Το ότι υπήρχε ένα άτομο που αγαπούσε κάθε τι τερατώδες καθώς εμπιστεύονταν το χαρακήτρα του..
Τζόαν....σε ευχαριστώ που μου χάρισες την πιο μαγική και επική παιδική ηλικία. Νομίζω πρέπει να είμαι ευτυχισμένη που ο Χάρι ήταν φίλος μου από τα 9 μέχρι τα 14. Που μπορούσα να έχω ένα κόσμο κατάδικό μου, ένα κόσμο μαγείας, ένα κόσμο που αγαπούσα και που αγαπώ.
ϟ All was well ϟ
Απλά ακούστε το...
-After all this time?
-Always.
Mischief Managed.
You're just as sane as I am.
The ones that love us never truly leave us. You can always find them in here.
I solemnly swear to carry this story with me for the rest of my life.
Καθώς κάηκε κάτι από τον υπολογιστή και ήμουν χωρίς τίποτα για πολλές μέρες το μόνο που έκανα ήταν να διαβάζω για τα φροντηστήρια, να διαβάζω εξωσχολικά, να διαβάζω για τα φροντηστήρια(το ανέφερα αυτό ε;), να ακούω μουσική, να ζωγραφίζω, α, και να διαβάζω για τα φροντηστήρια. Η ζωή μου μπορεί να χαρακτηρηστεί miserable. Βασικά, δεν είναι ζωή. :Ρ Η μόνη ζωή που έχω είναι αυτή σε ένα χαρτί μπροστά μου, ένα χαρτί που είτε είναι γεμάτο γράμματα είτε περιμένει να το γεμίσω με χρώμα και μολύβι.
Στην πραγματικότητα η ζωή μου τις τελευταιες δύο εβδομάδες ήταν χά-λια. Ένα ΠΟΛΥ σημαντικό για εμένα άτομο δε μου μίλαγε. Καθολου. Και είχε πει ήδη αρκετές φορές "δε θα σε αφήσω", αλλά εγώ νόμιζα πως το έκανε. Νόμιζα πως με άφηνε... Αλλά τελικά μου είπε(δύο φορές κιόλας) μία φράση που δεν περίμενα ποτέ των ποτών να πει ("μου έλειψες") και νομίζω δε θα με αφήσει...ακόμα.
Όμως όντως κάποιος με άφησε. Κάποιος πολύ σημαντικός. Κάποιος που αναφέρθηκε λίγες αναρτήσεις πιο πριν. Γιατί όταν κάποιος σου στέλνει μέιλ με τίτλο ''A last goodbye'' σημαίνει πως δε σε θέλει πλέον δίπλα του. Πως σε απεχθάνεται και σε μισεί. Απλά πονάει. Εδώ και καιρό θέλω απλά μία αγκαλιά. Και δεν τη βρισκω πουθενά. Πουθενά.
Nαι αυτό^ το έφτιαξα εγώ. Και αυτός είναι ο μισός πίνακας. <3 Είμαι πραγματικά περήφανη για αυτό. Σκέφτομαι μέχρι και να το κρεμάσω. Γενικά παρατήρησα ότι άρχισα να βελτιώνομαι τον τελευταίο καιρό. Θα σας δείξω από τα πιο πρόσφατά μου. :Ρ
The Riddler
La Soledad de Chloe(Victoria Frances<3)
Misa-Misa
Kamina
Isabelle Lightwood(αυτό δεν το 'δα από πουθενά. Το έφτιαξα παντελώς μόνη, ολόκληρο ^_^)
Forgive Me(δικό μου :Ρ Και έκανα και μόνη μου τα γράμματα \m/)
Dark Beauty(αυτό είναι μία περίεργη κατάσταση... Χρησιμοποίησα ref pic αυτή εδώ και βγήκε αυτό)
Ο ΦράουλαςIchigo
Γενικά έχω καλυτερεύσει μου φαίνεται :D Xαίρομαι λοιπόν για αυτή την αλλαγή.
Βιβλίο που προτείνω: Hunger Games by Suzanne Collins. Eίναι φοβερή τριλογία. Peeta Mellark <3
It's unfortunate that when we feel a storm
we can roll ourselves over 'cause we're uncomfortable
oh where the devil makes us sin
but we like it when we're spinning in his grip.
Love is like a sin my love
For the one that feels it the most
Look at her with her eyes like a flame
She will love you like a fly will never love you, again
It's unfortunate that when we feel a storm
we can roll ourselves over when we're uncomfortable
oh well the devil makes us sin
but we like it when we're spinning in his grip.
Love is like a sin my love
For the one that feels it the most
Look at her with a smile like a flame
She will love you like a fly will never love you, again
