Sunset

Πάντα με μάγευε ο ουρανός... Τόσο γαλήνιος και υπέροχος και γεμάτος σχέδια και χρώματα και φως... Και αυτά τα ταξιδιάρικα σύννεφα που παίζουν με τον άνεμο και που στάζουν μικρές και μεγάλες σταγόνες βροχής... Και κυρίως, ο ουρανός κρύβει στην αγκαλιά του κάτι βαθιά αγαπημένο για εμένα... Τα εκατομμύρια αστέρια που λαμποκοπούν μίλια και μίλια μακριά, στο... ''άπειρο και ακόμα παραπέρα''XD
Αλλά αυτό που πραγματικά με μαγεύει στον ουρανό είναι η ώρα του ηλιοβασιλέματος. Τόσο γλυκιά ώρα. Ο ουρανός παίρνει ένα χρωμα ως επί τω πλήστον πορτοκαλί, με λίγο κοκκινο εδώ και εκεί, μπόλικο κίτρινο, μερικές αποχρώσεις λιλά και μωβ και ένα τόνο απαλού ροζ ανακατεμένα με το απαλό baby blue που έχει ο ουρανός όλη μέρα... Και τότε οι πυγολαμπίδες τριγυρίζουν, τα τριαντάφυλλα μοσχοβολάνε και ίσως ένα μικρό αστεράκι εμφανιστεί δειλά δειλά στον ουρανό...
Τα ηλιοβασιλέματα είναι τόσο μελαγχολικά και όμορφα... Πάντα πίστευα πως είναι ξεχωριστά. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή μου θυμίζουν τα καλοκαιρινά βράδια με την παρέα στο χωριό της γιαγιάς και του παππού. Ίσως επειδή παλιά έπαιρνα το μπλοκ σχεδίου και ζωγράφιζα στην ταράτσα(μέχρι να με κάνουν σουρωτήρι τα κουνούπια). Ίσως επειδή κάπου κάποτε με μία φίλη ήμασταν στην παραλία και μαζεύαμε βότσαλα.
Η ώρα του ηλιοβασιλέματος στην κατασκήνωση ήταν φοβερή. Τότε κάναμε μπάνιο. Ακόμα θυμάμαι τα παιχνίδια στην άμμο και την Έφη που είχε πατήσει αχινό και φώναζε, τους Ιταλούς με τους οποίους έπαιζα ρακέτες και το πώς φτιάχναμε λουκάνικα στα κάρβουνα (ναι, βγήκαν ολόμαυρα τα γλυκά μου <3 :Ρ) στην παραλία. Και όλα αυτά κάτω από το ηλιοβασίλεμα. Κάτω από τις αχτίνες του ηλιοβασιλέματος επίσης το μπουγέλο και το κυνήγι του θησαυρού με τα παιδιά και τα γέλια με τη βόλτα στην παραλία. Ηλιοβασίλεμα και όταν βάφαμε τους τοίχους στο Δημαρχείο της Πέρδικας(χωριουδάκι στη Θεσπρωτία) και όταν κάναμε υαλογραφίες και όταν παίζαμε ξερή και όταν βγάζαμε τις βάρδιες για τη σκοπιά το βράδυ. Ηλιοβασίλεμα όταν μιλάγαμε και γελάγαμε και τρέχαμε σαν τα τρελά γύρω-γύρω. Ηλιοβασίλεμα και όταν καθισμένοι σε ένα κύκλο, με κάμποσα κεράκια μπροστά μας να σχηματίζουν το '100' τραγουδάγαμε για τα 100 χρόνια προσκοπισμού. Ηλιοβασίλεμα όταν πιασμένοι χέρι-χέρι κλαίγαμε στο τραγούδι αποχαιρετισμού της κατασκήνωσης.
Το ηλιοβασίλεμα φέρνει πολλά ωραία πράγματα. Συλλέγεις καλές αναμνήσεις αυτή την ώρα της ημέρας;

Και το βράδυ; Τι γίνεται τότε, όταν τα αστέρια κεντάνε τον μπλε σκούρο ουρανό;

Ravenclaw

''It's not that we are smarter than you... Except it totally IS."

Or yet in wise old Ravenclaw,
If you've a steady mind,
Where those of wit and learning,
Will always find their kind

Και έτσι λοιπόν, βρήκα πριν 9 περίπου ή ίσως και παραπάνω μήνες ένα φόρουμ. Εκεί λοιπόν, στο χαριποτερικό αυτό φόρουμ, κατατάχθηκα στο Ράβενκλοου. Μου ήρθε λίγο περίεργα στην αρχή. Ξέρετε, πίστευα πως θα έκανα καλύτερους φίλους στο Gryffindor. Αλλά μάλλον ήμουν λάθος σωστά;
Σε όσους έχουν διαβάσει τη σειρά Χάρι Πότερ. ΠΟΣΗ προπαγάνδα πια; Θέλω να πω, η ΕΡΜΙΟΝΗ, ο ΛΟΥΠΙΝ και ο ΝΤΑΜΠΛΙΝΤΟΡ στο Γκρίφιντορ; :| For the love of Zehel! :|
Τέλος πάντων, ας τα αφήσουμε αυτά κατά μέρος, θεωρώντας τα επιλογή τους. Νομίζετε πώς το Ράβενκλοου είναι ξενέρωτο; Βαρετό; Πως είναι μόνο βιβλία και διάβασμα; Σας πληροφορώ πως είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Μιλάμε για κουλτούρα, για μία κάποια παραπάνω εκπαίδευση. Οι Ράβενζ είναι χωμένοι μέσα σε όλα. Και ας μην κρίνουμε από τη ντράμα κουίν(βλέπε Τσο Τσανγκ) και τον κουτοπόνηρο λωποδύτη(βλέπε Γκίλντροϊ Λοκχαρτ). Η Λούνα, ο Φλίτγουικ... Υπέροχα παραδείγματα Ράβενκλοου. Οι Ράβενς... δεν είναι μόνο εξυπνάδα. Έχουν και αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό που τους κάνει πραγματικά ξεχωριστούς. Είναι δημιουγικοί και ανεπανάληπτοι.
Και για αυτό αγαπάω αυτόν τον κοιτώνα. Ravenclaw ftw dudes!

Something there...

Λοιπόν...για να γέμισα 32 σελίδες με τα favorites μου στο deviantART αποφάσισα πως κάτι θα αξίζουν αυτές οι εικόνες. :Ρ Οπότε αποφάσισα κάθε βδομάδα ή κάθε δύο ή τρεις να παραθέτω κάποιες εικόνες και να γράφω για ποιο λόγο μου κίνησαν το ενδιαφέρον :D

1. One lonely girl

Πώς να το εξηγήσω; Πώς να εξηγήσω τη μελαγχολικότητα που μου βγάζει αυτή η εικόνα;  Μπορεί να φαίνεται απλή ή και ίσως πολύ... τιποτένια, αλλά για εμένα βγάζει μάι μελαγχολική ρομαντικότητα. Είναι πολύ ρομαντική. Και μου δίνει την αίσθηση της κοπέλας που περιμένει κάτι. Ή που προσπαθεί να αποφύγει ή να κρύψει κάτι.

2. princess...... 

Τι να πρωτοσχολιάσω εδώ; Τα υπέροχα φθινοπωρινά χρώματα που απλά αγαπώ; Το όμορφο γλυκό φόρεμα; Ή την αίσθηση που μου βγάζει; Σα μία μικρή πριγκίπισσα που μόλις έμαθε τι πάει να πει αγάπη και παγιδευμένη στον πύργο της περιμένει το δικό της Prince Charming... Παλιά το είχα στην υπογραφή μου σε φόρουμ με τη φράση "Do you know where my Prince Charming is? I think he forgot me..." Ταυτόχρονα δηλαδή καταφέρνει να είναι ΚΑΙ μελαγχολική <3

3. Magic Vial- Love Dreams

Προσωπικά μου θυμίζει κάτι σα φυλαχτό που θα φόραγε μάι μάγισσα. Μέσα του έχει κρυμμένες δυνάμεις. Και οι δυνάμεις αυτές σε βοηθούν να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου. Ή από την άλλη... μέσα του απλά περιέχει ευχές. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω... Αλλά η σκέψη ενός μπουκαλιού που περιέχει τις απόκρυφες ευχές και επιθυμίες κάποιου είναι τόοοοοσο ρομαντική. <3

4. Tattoo

 '' You can't take the sky from me'' γράφει ο ώμος της κοπέλας. Και με τα χρώματα, είναι από τα πιο αισιόδοξα μυνήματα που έχω δει. Είναι σα να σου λέει: Ο ουρανός μου ανήκει. Το μέλλον ανοίγεται μπροστά μου, γεμάτο τόσες προοπτικές. Θα σκαρφαλώσω στο ψηλότερο σύννεφο που μπορώ, ανεβαίνοντας ένα-ένα τα σκαλοπάτια. Και δε μπορείτε να κάνετε τίποτα για να σταματήσω να ονειρεύομαι και να ελπίζω.

Spring Time!!!

Πάντα συνέδεα τις φούσκες με την άνοιξη. Ξέρετε, εκείνες τις γυαλιστερές πολύχρωμες φούσκες που φτιάχναμε φυσώντας μέσα από ένα περίεργο πράγμα πυο πάνω είχε απόρριπαντικό; :Ρ Ελπίζω να καταλάβατε-.-'
Η άνοιξη πάντα για εμένα ήταν εποχή ανεγέννησης, άσχετως αν αγαπάω το κρύο και τη μελαγχολικότητα του χειμώνα. Η άνοιξη είναι πάντα για εμένα το όνειρο. Αυτό το ροζ που συναντιέται με το μπλε και ενώνονται, χροεύουν και στροβιλίζονται δημιουργώντας πλήθος λυολουδιών και χρωμάτων. Τα πρώτα σημάδια της άνοιξης φαίνονται στην αμυγδαλιά που είναι απέναντι από το φορντηστήριο και δειλά-δειλά ξεπέταξε τα πρώτα της ροζ και λευκά μπουμπούκια. Στα κρινάκια και τα κυκλάμινα στον κήπο της μαμάς που άρχισαν να μεγαλώνουν και στις ντάλιες που ξεπέταξαν τα πρώτα κλειστά ακόμα λουλούδια. Στις μέλισσες που πετάνε και στη μία πεταλούδα που έκατσε σήμερα στον ώμο μου. Στα πουλιά που ακούμε συνεχώς να κελαηδάνε. Στην αισιοδοξία που πλανάται στον αέρα και μεταδίδεται πιο γρήγορα και από ασθένια. Στους νέους έρωτες που γεννιπύνται από το πουθενά στα σχολείο μας και στα μικρά φύλλα που πέφτουν και χώνονται στα μαλλιά μου. Στις αλλεργίες της Άννας που ξεκίνησαν μόλις σήμερα. Στη μυρωδιά των νέων βιβλίων της Τρίτης Λυκείου. Στα κοντομάνικα που ένα ένα ξεκίνησαν να κάνουν την πασαρέλα τους από το πατάρι στην ντουλάπα μου. Στα νέα ροζ παπούτσια μάι κοπέλας που έχουν κίτρινα λουλουδάκια πάνω. Στο ουράνιο τόξο που εμαφνίστηκε σήμερα μετά από μία ελαφριά ψιχάλα. Στα ανέκδοτα του Γιώργο Ν. Στο κοκκίνισμα μία καλής φίλης.
Αυτή είναι κατά κάποιο τρόπο η άνοιξη για εμένα. Τρελή, πολύχρωμη και γεμάτη φίλους. Αυτή είναι η άνοιξη. Έχει επιτέλους έθρει. Ας τη χαρούμε! =]

Happy Bithday

Happy Birthday to Me!

Και ναι είχα χθες τα γενέθλιά μου! Έχω μπει πλέον στο μαγικό κόσμο των 17! Εμπειρίες μέχρι πρότεινως; Καμία. Απλά οι γονείς σε γράφουν. Ο πατέρας μου δε με θυμήθηκε XD Δεν πειράζει. Κάποια στιγμή θα σταματήσει να πονάει.

Σήμερα έκανα τον καθιερωμένο ετήσιο καθαρισμό ντουλάπας και PC από άχρηστα πράγματα. Γιατί συνηθίζω να κολλάω φωτογραφίες και σημιώσεις στη ντουλάπα μου. Και να αποθηκεύω εικόνες στον υπολογιστή μου. Και κάθε χρόνο βγάζω τα άχρηστα. Φέτος έβγαλα κάτι φωτογραφίες που ήμουν με την πρώην κολλητή μου από τη ντουλάπα. Τις αφίσες από το λύκοφως. *μπλιάξ* Κρέμασα κάιτ καρτποστάλ με παράθυρα του κόσμου(να 'ναι καλά η UNICEF) και μάι αφίσα από το Όνειρο Θερινής Νυκτός(αγαπάμε Γουίλι)(<---Για τον Σαίξπηρ μιλάω XD ) και κάτι δικές μου ζωγραφιές :P Παλιές ωστόσο.
Πρέπει και κάποια στιγμή ναβγάλω εκείνες τις φρικτές αφίσες τις Ριάνα από την πόρτα μου. Καθάρισα και το PC από εικόνες(καιρός ήταν*faints*) και ολοκλήρωσα μία υπερτιτανομέγιστη ζωγραφιά που θυμίζει σελίδα manga. Μπορείτε να τη βρείτε εδώ! Χρειάστηκε τεράστια προσπάθεια, αλλά βγήκε αρκετά καλή νομίζω. Θέλω να γίνω καλύτερη στη ζωγραφική. Βέβαια, ένα νέο όνειρο/ελπίδα που μου ήρθε πρόσφατα(να γίνω mangaka) είναι φύσει αδύνατο να πραγματοποιηθεί, αλλά εγώ μπορώ να διατηρώ ελπίδες, ε; XD
Άκουσα Theatre of Tragedy και πραγματικά το λάτρεψα!!!!Ταντάαα! Ακούστε το!
Χμμμ... Α, ναι, έκανα πάρτι γενεθλίων! Ήρθαν όλοι όσoι κάλεσα! *joy*  Περάσαμε καλά, αλλά έφυγαν όλοι αρκετά νωρίς(11 μόλις Ο.Ο) και εγώ απέκτησα δύο νέα βιβλία (Αληθινή Αγάπη by Ίθαν Χοκ και Η Χρυσή Κούπα by Μάρσια Γουίλλετ).
Διαβάζω online manga πλέον. Τώρα διαβάζω το πρώτο κεφάλαιο του Kuroshitsuji(Black Butler). I'm in love with Sebastian. <3

Αυτά. Ήταν μία άκυρη ανάρτηση, το ξέρω, αλλά δεν πειράζει :Ρ Δικαιολογείται μία στο τόσο. Πάρτε και ένα κομμάτι από την τουρτίτσα πιο πάνω παιδιά :Ρ See ya around! ^__^

Dreamcatcher

Tι είναι οι ονειροπαγίδες; Αυτές που πιάνουν τα κακά όνειρα έτσι ώστε να τα κρατούν μακριά. Βλακείες.- Αφού προχθές είδα εφιάλτη -.- Κατά τη δική μου άποψη, οι ονειροπαγίδες πιάνουν τα όμορφα, χαρούμενα όνειρα και μας τα κάνουν, κάποτε, ίσως και αρκετά αργά, αληθινά.
Kαι μου αρέσει να πιστεύω κάτι τέτοιο. Η ονειροπαγίδα που είναι κρεμασμένη στο ταβάνι μου είναι γεμάτη μπλε και μωβ και κίτρινες μικρές πεταλουδίτσες, φτερά και ένα μικρό φούξια κουδουνάκι χτυπά όποτε το αεράκι εισχωρεί κρυφά-κρυφά μέσα στο δωμάτιό μου. Αυτή είναι η ονειροπαγίδα μου.
Και φαντάζομαι πως όταν κοιμάμαι αυτή μετατρέπεται σε μία γυναίκα. Σε μία αιθέρια οπτασία με μακριά μαλλιά. Πιθανότατα κρατά ένα μπουκάλι, ένα δίχτυ ή μία σφαίρα και με αυτό μαζεύει τα καλά όνειρα και φροντίζει κάποια μέρα, κάπου να τα κάνει αληθινά. Και ρώτησα την ονειροπαγίδα μου τι όνειρα έχει πιάσει και να τα λοιπόν, σε μία λίστα. Όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα :P

Dreams I want to make true

-   Να περάσω κάπου στη Θεσσαλονίκη ή στην Αθήνα.

-   Να καταφέρω να κάνω το μεταπτυχιακό μου στο εξωτερικό.

-   Να σπουδάσω ταυτοχρόνως σε ιδιωτική σχολή Καλών Τεχνών.

-   Να μάθω Ιαπωνικά και Ισπανικά.

-   Να μάθω να ζωγραφίζω σωστά. Να μάθω να χρησιμοποιώ λαδομπογιές και κάρβουνο

-   Να πάω Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Λουξεμβούργο, Φιλανδία και Ιαπωνία

-   Να μάθω να φτιάχνω ρούχα.

-   Να μάθω να πλέκω.

-    Να γράψω τουλάχιστον 10 καλογραμμένα ποιήματα που να έχουν νόημα.

-   Να γνωρίσω τη Victoria Francés.

-    Να μάθω να ζωγραφίζω έστω και κάτι μικροσκοπικό όπως η προαναφερθείσα.

-  Να γράψω μία φυσιολογική ιστορία που θα ξεπεράσει σε πωλήσεις την Stephenie Meyer(αν και τα Άρλεκιν με βρικόλακες είναι πολύ in, damn it -.- )

-    Να κάτσω μία εβδομάδα σε ένα παραθαλάσσιο σπιτάκι, μόνο ζωγραφίζοντας και κάνοντας μπάνιο.

-    Να είμαι καλή φίλη.

-    Να γνωρίσω την J. K. Rowling(=θεά.-)

-   Να μάθω να φτιάχνω κοσμήματα.

-    Να αποκτήσω σπίτι με κήπο

-    Να κάτσω μία ολόκληρη νύχτα βλέποντας τα αστέρια να πέφτουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο όπου βλέπω κάθε φορά βροχή αστεριών με μία πολύ καλή μεγάλη παρέα.

-    Να κάνω νυχτερινό μπάνιο στη θάλασσα.

-    Να πάω για κάμπινγκ δίπλα σε θάλασσα με αγαπημένα άτομα.

-    Να μείνω φίλη με τα άτομα που πραγματικά αγαπώ.

-    Να είμαι ΕΓΩ.-

Και αυτή ήταν λοιπόν μία μικρή λίστα με τα όνειρά μου. Μικρά, μεγάλα, βλακώδη ή όχι, δεν έχει σημασία. Για εμένα τουλάχιστον. Γιατί κάθε μέρα και κάθε λεπτό με φέρνει πιο κοντά στα όνειρά μου αυτά. Και θα τα κάνω αληθινά. ;)

 

Find Peter Pan

 Listen!

Και να λοιπόν, που ήρθε η ώρα να αναζητήσω τον Πϊτερ Παν. Ναι, καλά ακούσατε.τον Πίτερ Παν.
Απλά δε μπορώ άλλο να μένω εδώ. Δεν το αντέχω άλλο. Δεν μπορώ να είμαι συνεχώς μόνη μου. Χθες πάλι είχαμε 'μπερδέματα'. Υποτίθεται ότι είχαμε κανονίσει να βγούμε και όταν ρώτησα τις 2 δίδυμες μου είπαν πως θα πάνε σε γενέθλια. Ρώτησα την άλλη την κοπέλα, τη Β. και μου είπε πως είχε κανονίσει. Οκ. Κανονίστε ελεύθερα χωρίς εμένα κορίτσια :) Μήπως να πεθάνω κιόλας να δούμε αν θα το καταλάβετε; :)
Απλά δεν αντέχω να είμαι συνεχώς μόνη =/ Και η ίδια μου η μητέρα χθες μου είπε πως πιθανότατα εγώ φταίω για όλα. Γιατί, σύμφωνα με εκείνη, δε γίνεται να μη θέλει κανείς να με κάνει παρέα. Υπέροχα :)
Οπότε πάμε στην αρχική μου δήλωση. Θέλω να βρω τον Πίτερ Παν. Και να με πάει στη Χώρα του Ποτέ. Εκεί όπου θα μείνω για πάντα 16χρονη. Εκεί που θα είμαι εγώ και κανείς δε θα με κατακρίνει. Εκεί που θα πετάμε φρούτα στον Κάπτεν Χουκ. Εκεί που ίσως βρω κάποιον που θα με αγαπήσει για αυτό ακριβώς που είμαι...
Τώρα νιώθω τον Simon από το Misfits. Κανείς δεν τον αγαπά. Δεν έχει φίλους. Δεν κάνει με κανέναν παρέα. Και ακόμα και η δύναμή του, το να γίνεται αόρατος, οφείλεται στο πόσο μόνος νιώθει... Θυμάμαι σε ένα επισόδειο, μίλαγε με μία βλαμμένη και της έλεγε για ένα παιδί που ήταν φίλος του. Του είχε στείλει μήνυμα να πάει στο τάδε μπαρ την τάδε ώρα. Πήγε και τι του είπε  το παιδί; "I text-ed you by mistake" Οκέι. Απλά τον αγάπησα.... "For the first time in my life...I belong. Please don't take this away from me." Να και κάτι άλλο που είπε ο Simon. Και νόμιζα πως θα συμφωνούσα. Νόμιζα πως ανήκα κάπου. =/
Αλλά ξέρω πως πλέον δεν υπάρχουν τα happily ever after. Όχι τουλάχιστον όσο αφορά εμένα, σαν Creepy Dreamer. Και έτσι λοιπόν, θα πάω στη δική μου Neverland. Έχω ήδη πακετάρει. θα φύγω. Θα είναι ένα όμορφο νησί με κληματσίδες και φρούτα και περίεργα ζώα. Και εκεί θα μπορώ να είμαι το περίεργο κορίτσι ζωρίς δισταγμούς. Θα διαβάζω ό,τι μου αρέσει, θα ακούω ό,τι μου αρέσει, θα φοράω ό,τι μου αρέσει και θα είμαι απλά εγώ. Και ελπίζω, κάποια μέρα, σε εκείνη την απομακρυσμένη Χώρα του Ποτέ, θα έρθει εκείνο το μοναδικό άτομο που απλά θα με αγαπάει. Επειδή μου αρέσει το παλ πράσινο και το γαλάζιο. Επειδή είμαι τελείως bookworm. Eπειδή έχω fictional husband τον L από το Death Note. Επειδή είμαι εγώ.-

Kate Bush- In Search of Peter Pan

It's been such a long week.
So much crying.
I no longer see a future.
I've been told when I get older
That I'll understand it all.

But I'm not sure if I want to.

Running into her arms
At the school gates
She whispers that I'm a poor kid.
And Granny takes me on her knee.
She tells me I'm too sensitive.
She makes me sad.

She makes me feel like an old man.
She makes me feel like an old man.

They took the game right out of it.
They took the game right out of it.

When I am a man
I will be an astronaut,
And find Peter Pan.

Second star on the right,
Straight on 'til morning.
Second star on the right,
Straight on 'til morning.

Dennis loves to look
In the mirror.
He tells me that he is beautiful.
So I look too, and what do I see?
My eyes are full,
But my face is empty.

He's got a photo
Of his hero.
He keeps it under his pillow.
But I've got a pin-up
From a newspaper
Of Peter Pan.

I found it in a locket.
I hide it in my pocket.

They took the game right out of it.
They took the game right out of it.

When I am a man
I will be an astronaut,
And find Peter Pan.

Second star on the right,
Straight on 'til morning.
Second star on the right,
Straight on 'til morning.
Second star on the right,
Straight on 'til morning.

"When you wish upon a star,
Makes no difference who you are.
When you wish upon a star
Your dreams come true."

All that I loved is gone.

Και καλωσορίζω το Μάρτιο με μία πολύ χειμερινή ανάρτηση. Πφ, μου τη δίνει που κάθε χρόνο λίγο πριν τα γενέθλιά μου πέφτω σε θλίψη.
Αυτό το τελείωσα σήμερα. Η καθηγήτρια τον μαθηματικών μου ισχυρίστηκε πως η κοπελιά μοιάζει με Κινέζα με στραβά μάτια, μα είναι Αγγλίδα μέχρι και την τελευταία σταγόνα του αίματός της :Ρ

Ο Μάρτιος δε μας ξεκίνησε καλά.
Μία η ζωγραφιά αυτή που με εκφράζει εως ένα βαθμό. Μία τα προβλήματα που έχει ο κολλητός μου και δεν ξέρω πως στο καλό να τον κάνω να σκάσει ένα χαμόγελο της προκοπής.=/ Tέλος πάντων... Ας προσπαθήσουμε να επιβιώσουμε... Μήνας είναι και αυτός, θα περάσει. ;)

She said,
"The moon has fallen into a sea of dirt, and all that I loved is gone."
They said,
"There is still the sea. The clouds. The earth."
She said,
"The ground slides, filthy and bedraggled, into the melting earth, and all that I loved is gone."
They said,
"There is still the sea. The clouds."
She said,
"The sea is but a stench - it devours but it does not live. All that I loved... is gone."
They said,
"But the clouds. We still have the clouds."
She said,
"The clouds are veils of sulphur and acid rain."
They said,
"We love the rain."
She said,
"All that I loved is gone."

Γιατί πάντα ότι αγαπάμε φεύγει; Μας αφήνει... Φοβάμαι. Δύο-τρία άτομα είναι που αγαπάω και θέλω να μείνουν γιατί απλά είναι ό,τι έχει απομείνει εδώ. Φοβάμαι πως θα φύγουν και αυτά. Ξέρω πως κανείς δεν είναι τέλειος ή μόνιμα καλός, αλλά εγώ φοβάμαι πως αυτή η μετριότητα που με διακατέχει θα τους διώξει όλους... =/


Τώρα, το επόμενο που ακολουθεί είναι η ιστορία της ζωγραφιάς που έφτιαξα...στα αγγλικά. Παρακαλώ δείξτε επιείκια για όποιο γραμματικό ή ορθογραφικό λάθος.

Charlotte was walking all alone, listening to music. Snow had fallen from the skies some days before. December has arrived lots of days before; it was nearly Christmas. She sighted. It was the first time in her life she felt completely alone. Like no one was there. It must have been this huge hole in her heart. No it's wasn't just one hole. They say about broken hearts, but Charlotte hurt a lot. Not only in her heart. Her hole body hurt, as it felt neglected.

Her heart hurt so much because she just broke up. It wasn't easy. They used to date for over 3 and a half years. He told her he loved her. He told her he would anything for her. He told her that he would be always there for her. And suddenly one day he came, telling her she didn't deserve him. And just like that, a three-year-old love faded.

As she walked, thinking about what made her cry and cry and cry, she saw a couple. 

He was tall, with black hair, glasses and blue eyes. He was very heavy dressed due to the cold weather of England. She was short for a woman, with really long, straight brown hair and hazel eyes. They were hand-in-hand. They looked so happy together. But Charlotte found familiar the man.

"It's you," she murmured stunned.

Yes, it was him. The one who used to be her boyfriend. He was with someone else now.

They passed right next to her and he didn't even glare at her. So, that how it felt when you see the one you truly love not giving a shit for you.

She remembered some of their moments together; the very first kiss, summer walks, holidays by sea together, eating ice-cream, exchanging Valentine's presents and the first time he said her he loved her: "I love you, Charlotte. Please trust me. I will never be the one who will break your heart".

Some tears appeared and Charlotte lost vision of the happy couple. It started snowing.