Μία ξεχασμένη σημείωση από ένα σκονισμένο βιβλίο ποιημάτων

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ

Αξιοποίησε το χρόνο!

Αλλά τι είναι ο χρόνος που θα έπρεπε να αξιοποιήσω;

Αξιοποίησε το χρόνο!

Ούτε μία μέρα χωρίς μερικές αράδες...

Έντιμη και πρώτης τάξεως δουλειά

Σαν τη δουλειά του Βιργιλίου ή του Μίλτον...

Αλλά να είσαι έντιμος ή πρώτης τάξεως είναι τόσο δύσκολο!

Να γίνεις Μίλτον ή Βιργίλιος είναι τόσο απίθανο!

Αξιοποίησε το χρόνο!

Αχ, αφήστε με να μην αξιοποιήσω τίποτε!

Ούτε από το χρόνο ούτε από την ύπαρξη,

Ούτε από τις αναμνήσεις του χρόνου ή της ύπαρξης!

Αφήστε με να είμαι ένα φύλλο δέντρου, τρέμοντας στο αεράκι,

Η σκόνη ενός δρόμου αθέλητου ή μοναχικού,

Το συμπτωματικό στάξιμο της βροχής που πια κοπάζει

Το ίχνος που άφησαν οι τροχοί στο δρόμο,

Μέχρι να περάσουν άλλοι,

Η σβούρα ενός παιδιού, που πάει να σταματήσει,

Που ταλαντεύεται, με την ίδια κίνηση όπως η γη.

Που δονείται, με την ίδια κίνηση όπως η ψυχή.

Και που πέφτει, όπως πέφτουν οι θεοί

Στο έδαφος του Πεπρωμένου.

Φερνάντο Πεσσόα

11-4-1928

Όλοι ζούμε και απλά κάνουμε ότι μας λένε οι άλλοι. Τις πιο πολλές φορές δηλαδή. Διαβάζουμε για να περάσουμε σε μία αξιοπρεπή σχολή, για να μπορέσουμε μετά να εξασκήσουμε το ''υπέροχο'' επάγγελμα, να βγάλουμε λεφτά, μετά πρέπει να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά και τα παιδιά να ζήσουν ακριβώς όπως εμείς.
Oh, please, cut all that crap!
Θέλω να πω, εκπληρώνει κανείς όλους του τους στόχους, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες κάνοντας κατά γράμμα ότι μας έχει επιβάλλει η κοινωνία με τα στερεότυπα και τα πρότυπά της; Φυσικά και όχι! Κάποιοι μπορεί να θέλουν να κάνουν το γύρω του κόσμου, άλλοι να φτιάξουν το μεγαλύτερο κάστρο από άμμο και κάποιοι άλλοι να συλλέξουν όσα περισσότερα αναμνηστικά από ταξίδια μπορούν. Με το να παντρευτούν δε νιώθουν ευτυχισμένοι.
Και επιπλέον, είναι και το άλλο. Δεν αφηνόμαστε να ζήσουμε το τώρα. Θέλω να πω, είμαι Λύκειο τώρα. Έχω την κατεύθυνση στο σχολείο, έχω γύρω στις 16 ώρες φροντηστήριο ανά εβδομάδα. Έχω τις ασκήσεις και διαβάζω για να προετοιμάζομαι για τις Πανελληνιες. Εγώ και τόσα χιλιάδες άλλα παιδιά. Και πότε θα ζήσουμε το σήμερα; Θα είμαστε άραγε, για πολύ καιρό 16 χρονών έφηβοι, γεμάτοι τρέλα, ανοησία, χαζοχαρούμενα παιδιά που δεν έχουν έγνοιες;
Γενικά, εμένα η άποψή μου είναι η εξής: Να ζούμε όσο μπορούμε πιο ανέμελα. Να εκμεταλλευόμαστε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία στιγμή κατά την οποία ζούμε. Και να μην έχουμε μέσα μας το πνεύμα του υλικού ευδαιμονισμού. Τα πράγματα που αξίζουν πιο πολύ, είναι αυτά που δεν εκτιμάμε πάντα ως τα πολυτιμημότερα.
Ένα γέλιο. Ένα παγωτό. Μία βουτιά στη θάλασσα μαζί με ένα φίλο. Μία φωτογραφία η οποία σε κάνει να χαμογελάς. Ίσως ένα ξεραμένο λουλούδι που σου έδωσε ένα άτομο αγαπημένο. Ένα εισητήριο από μία συναυλία. Ένα βίντεο που σε κάνει να γελάς. Ένα sms που αποθήκευσες απλά γιατί είναι σημαντικό. Μία ανάρτηση στο blog ενός αγνώστου που απλά σε εκφράζει. Ένα φιλί. Μία κούπα ζεστή σοκολάτα. Ίσως η βροχή και το χιόνι.
Όλα αυτά είναι πράγματα που κάνουν κάποιους χαρούμενους. Η ευτυχία βρίσκεται σε πολύ απλά πράγματα. Όπως λέει ο κύριος Πεσσόα, ένα φύλλο δέντρου, μία σκόνη σε ένα δρόμο, η βροχή που πια κοπάζει... Τα απλά πράγματα είναι αυτά που μας κάνουν ευτυχισμένους.

Μάθε να ακούς... Η ευτυχία χτυπά πολύ απαλά την πόρτα!

Καλό Δεκέμβριο κόσμε της Μπλογκόσφαιρας!