one step at a time

Και άρχισαν κιόλας οι ανησυχίες για την μετέπειτα εκπαίδευσή μου, λες και δεν είχαμε άλλες έγνοιες.

Πέρασα στη σχολή που ήθελα, από τα πρώτα άτομα και είμαι κάτι παραπάνω από ικανοποιημένη με τον εαυτό μου, είμαι περήφανη. Βγάζω καλούς βαθμούς στη σχολή, με ένα μέσο όρο το 7.5 και όλοι μου οι καθηγητές λένε πως έχω μέλλον και απίστευτα πολλές προοπτικές γιατί είμαι ιδιαίτερη και δυναμική και δημιουργική σε αυτά που κάνω και κοιτάω τα πράγματα σφαιρικά.

Ωστόσο, εγώ αναρωτιέμαι ΤΙ στο καλό θα κάνω στο μέλλον; Κάναμε Πεζό Λόγο και Ποίηση στο προηγούμενο εξάμηνο, από τους τομείς του Αμερικανικού και Αγγλικού πολιτισμού, αντιστοίχως. Τα λάτρεψα, και τα δύο. Κάναμε Εισαγωγή στη Γλωσσολογία και εκεί που δεν με ελκύουν τα θεωρητικά, αυτό το αγάπησα. Τώρα κάνουμε Δράμα, και πέρα από το γεγονός πως η καθηγήτρια είναι εκπληκτική και μας ενημερώνει για τα κινήματα της τέχνης γενικά στην εποχή που μελετάμε, δεν παύω να το αγαπώ και αυτό και να εκπλήσσομαι ευχάριστα από το πόσο διαφορετικά έργα μπορούν να γραφούν σε μία ίδια εποχή και από την περίεργη οπτική που έχει κάθε θεατρικός συγγραφέας. Κάνουμε μετάφραση και είναι θεωρία, ξανά, αλλά λατρεύω να μαθαίνω πώς θα κάνουμε τη μετάφραση που θα κάνουμε στο μέλλον στα εργαστήρια, ακόμη και αν μαθαίνω αχρείαστες θεωρίες. Και λιώνω για τα Ιταλικά.

Και αναρωτιέμαι, εγώ σε τι τομέα θα επεκταθώ; Και όχι μόνο σε 3-4 χρόνια που (λογικά) θα πάρω το πτυχίο μου, αλλά και από του χρόνου ακόμα, που θα πρέπει να επιλέξω σχολή και τομέα μαθημάτων για το Erasmus. Έχω τόσες πολλές προοπτικές από αυτή τη σχολή, που δεν ξέρω τι να διαλέξω.

Και αν διαλέξω κάτι; Ποιος μου εγγυάται ότι θα είμαι καλή σε αυτό; Ποιος μου λέει πως θα βρω δουλειά και πως δε θα συνεχίζω να είμαι ένα βάρος στη μητέρα μου; Λες και δεν ξέρω πως υπάρχουν άτομα καλύτερα εκεί έξω, πιο έτοιμα για μία δουλειά, πιο έξυπνα και δημιουργικά, άτομα που έχουν γεννηθεί να λάμπουν.

Κάπου-κάπου συνειδητοποιώ πόσο ανώριμη ήμουν/είμαι. Όλο το άγχος και οι περιπέτειες υγείας και οι κατάρες στην Ιστορία, για να περάσω στη σχολή, και νόμιζα πως μετά από αυτό όλα θα ήταν ΟΚ. Πόσο λάθος έκανα…ήταν το πρώτο βήμα στο πρώτο σκαλί μίας τεράστιας σκάλας… το μόνο που μένει υποθέτω είναι να στρωθώ κάτω και να προσπαθήσω με μικρά ή μεγάλα βήματα να ανέβω παραπάνω… Και βλέπουμε πού θα μας πάει μετά!

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΑΛΙ

Eις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν

μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης

«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω

κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.

Το μόνον άρτιον μου έργον είναι.

Αλλοίμονον, ειν’ υψηλή το βλέπω,

πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα

κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι

ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος».

Ειπ’ ο Θεόκριτος «Αυτά τα λόγια

ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.

Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει

νάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.

Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο

πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.

Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο

πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι

πολίτης εις των ιδεών την πόλι.

Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι

και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.

Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας

που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.»

-Κ.Π.Καβάφης, από τα Ποιήματα 18977-1933

Take your candle and go light your world

Η κατινιά στο μεγαλείο της

Καλησπέρα.

Νιώθω πως αυτή την ανάρτηση την κάνω για λάθος λόγους. Απλά θέλω κάπου να ξεσπάσω και κάπου να εκτονωθώ καθότι από τα νεύρα μου έσπασα το μολύβι μου, οπότε εν τη συγκεκριμένη κατάσταση δεν δύναται να ξεφύγω στα φύλλα, τις μπογιές και τον κόσμο που έχω στο κεφάλι μου.

Η φίλτατη και πάντοτε αγαπημένη Virgilia έκανε μία ανάρτηση. Ορίστε το λινκ: http://the-dunwich-horror.blogspot.gr/2013/01/im-never-going-to-be-artist.html

Και ιδού, ένα σχόλιο που έγινε για εμένα:

Ξέρεις μαλάκα ποιος δεν έχει ταλέντο; Η Λάβγκουντ που δεν ξέρει τι της γίνεται, ποιο είναι το πρόβλημά της και, είναι και μέτρια στο κεφάλι.

Από την  Creep με όλη τη χολή που θα μπορούσε να βγάλει ποτέ άνθρωπος.

Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, απλά παλιά η Creep ήταν και καλά η καλύτερή μου φίλη και τώρα θέλει να με υποβιβάσει στα πάντα: οικογενειακές, φιλικές και ερωτικές σχέσεις, χαρακτήρα, ασχολίες και σχολή.

Και λοιπόν, τα καταφέρνει!

Ναι, ξέρω τι είμαι. Είμαι η Μαρία. Είμαι 18 χρονών. Το μόνο αξιόλογο που κατάφερα στη ζωή μου ποτέ είναι να περάσω στην Αγγλική Φιλολογία Θεσσαλονίκης.

Δεν ζωγραφίζω ούτε γράφω καλά. Δεν θέλω άλλους να μου το λένε. Ματάκια μου έδωσε ο Θεός να κρίνω μόνη μου.

Έλεος.

Δεν ανέχομαι να με κρίνει ο όποιος και όποιος έτσι. Να με βεβηλώνει και να με υποβιβάζει επανειλημμένα σε δημόσιους χώρους(facebook, forum, τώρα ΚΑΙ μπλόγκερ). Δεν είμαι πορνοστάρ, δεν είμαι τρομοκράτης. Δεν έκανα κακό σε κανένα, δε σκότωσα κανένα, δεν ΑΞΙΖΩ τέτοια συμπεριφορά και δεν ξέρω αν θα την ξαναδεχτώ.

Τη γνώμη μας μπορούμε να την κρατάμε για τον εαυτό μας, δε χρειάζεται να τη βγάζουμε έξω με όση χολή έχουμε μέσα μας.

Ξέρω ότι κάθομαι και στενοχωριέμαι για μαλακίες. Δεν ξέρω ποιο είναι το πρόβλημα του συγκεκριμένου ατόμου. Ίσως να έγκειται σε κάποια ενδότερα μέρη του εγκεφάλου. Πολύ που χέστηκα! Το θέμα είναι ότι μου γαμάει την ψυχολογία αυτό το πράγμα. Άντεξα bullying στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο, ΦΤΑΝΕΙ. ΟΧΙ ΑΛΛΟ.

Αν είναι δυνατόν δηλαδή. Δεν μπορεί ο καθένας να κοιτά τα μπούτια του, σχολιάζει τα δικά μου.

Συγνώμη για την ανάρτηση, απλά αγανάκτησα.

give me something i can believe

“Only once in your life, I truly believe, you find someone who can completely turn your world around. You tell them things that you’ve never shared with another soul and they absorb everything you say and actually want to hear more. You share hopes for the future, dreams that will never come true, goals that were never achieved and the many disappointments life has thrown at you. When something wonderful happens, you can’t wait to tell them about it, knowing they will share in your excitement. They are not embarrassed to cry with you when you are hurting or laugh with you when you make a fool of yourself. Never do they hurt your feelings or make you feel like you are not good enough, but rather they build you up and show you the things about yourself that make you special and even beautiful. There is never any pressure, jealousy or competition but only a quiet calmness when they are around. You can be yourself and not worry about what they will think of you because they love you for who you are. The things that seem insignificant to most people such as a note, song or walk become invaluable treasures kept safe in your heart to cherish forever. Memories of your childhood come back and are so clear and vivid it’s like being young again. Colours seem brighter and more brilliant. Laughter seems part of daily life where before it was infrequent or didn’t exist at all. A phone call or two during the day helps to get you through a long day’s work and always brings a smile to your face. In their presence, there’s no need for continuous conversation, but you find you’re quite content in just having them nearby. Things that never interested you before become fascinating because you know they are important to this person who is so special to you. You think of this person on every occasion and in everything you do. Simple things bring them to mind like a pale blue sky, gentle wind or even a storm cloud on the horizon. You open your heart knowing that there’s a chance it may be broken one day and in opening your heart, you experience a love and joy that you never dreamed possible. You find that being vulnerable is the only way to allow your heart to feel true pleasure that’s so real it scares you. You find strength in knowing you have a true friend and possibly a soul mate who will remain loyal to the end. Life seems completely different, exciting and worthwhile. Your only hope and security is in knowing that they are a part of your life.” 
-Bod Marley

Όχι ότι ακούω ρέγκε, αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω διαβάσει ποτέ μου. Κατάφερε με λέξεις απλές να περιγράψει πράγματα που νιώθουμε. Αυτό το αίσθημα που νιώθεις πως θα σκάσεις από την ευτυχία. Όταν ο ήλιος για σένα φαντάζει ένα τικ πιο λαμπερός και με πιο πολλές ακτίνες και νιώθεις το χάδι του ανάλαφρο πάνω σου. Όταν με απλανές βλέμμα κοιτάς ξαπλωμένος στο γρασίδι τα σύννεφα να περνούν και για σένα έχουν ιδιαίτερα σχήματα. Όταν και μόνο που ακούς μία φωνή το στομάχι σου δένεται κόμπος σφιχτός και άλυτος και τα μάγουλά σου κοκκινίζουν και νιώθεις 15.000.000 πεταλούδες να πετούν στο στομάχι σου δημιουργώντας τυφώνα. Και παρά αυτά τα "δυσάρεστα" αποτελέσματα, η φωνή αυτή και μόνο αρκεί για να σε κάνει να χαμογελάσεις μέσα σε μία μέρα δύσκολη και πικρή και μίζερη και μαύρη. Όταν μία αγκαλιά σε χωράει τόσο άνετα, που λες "ναι ρε παιδί μου, για αυτή εδώ την αγκαλιά φτιάχτηκα, τέλος". Όταν, από εκεί που δεν το περιμένεις, μερικά άτομα είναι εκεί για σένα. Για να σε κάνουν να γελάς, να σε πειράζουν, να σε αγαπάνε, να σε δέχονται για αυτό που είσαι, να σε αφήνουν να μπεις μέσα στη ζωή τους και να σου δίνουν ένα κομμάτι από την καρδιά τους και ίσως αυτό να μην φαίνεται τόσο σημαντικό, αλλά πραγματικά τι θα έκανες χωρίς αυτούς τους ανθρώπους; Χωρίς αυτά τα γέλια, τις χαρούμενες στιγμές, τα νεύρα και τα κλάματα, τις χαζές ατάκες, τα ηλίθια αστεία που μόνο εσείς καταλαβαίνετε, το κάψιμο και τις ατελείωτες συζητήσεις; Χωρίς να το καταλάβεις αυτά τα άτομα απλώνουν τα χέρια τους και αγκαλιάζουν τη ζωή σου και το είναι σου και ξαφνικά από εκεί που ήταν ένα "τίποτα", σημαίνουν τα πάντα. Το γέλιο σου και τα δάκρυά σου. Την αγάπη σου, τη χαρά σου, το θυμό σου, τις αναμνήσεις σου. Όλα αυτά. Τα πάντα και το τίποτα, το άπειρο και το μηδέν, όλα, όλα σου το σύμπαν τριγυρίζει γύρω από κάποια ζευγάρια μάτια και κάποια χαμόγελα. Και ξέρεις ότι δε θα είσαι μόνος. Για κάμποσο καιρό τουλάχιστον.

Can you still see the heart of me?

All my agony fades away

when you hold me in your embrace

Don't tear me down for all I need

Make my heart a better place

Give me something I can believe

Don't tear me down

You've opened the door now, don't let it close

P.S. Ιδέα δεν έχω γιατί βγήκε έτσι η ανάρτηση, απλά αγνοήστε το. :Ρ

make mistakes :D

I hope that in this year to come, you make mistakes.Because if you are making mistakes, then you are making new things, trying new things, learning, living, pushing yourself, changing yourself, changing your world. You're doing things you've never done before, and more importantly, you're Doing Something.So that's my wish for you, and all of us, and my wish for myself. Make New Mistakes. Make glorious, amazing mistakes. Make mistakes nobody's ever made before. Don't freeze, don't stop, don't worry that it isn't good enough, or it isn't perfect, whatever it is: art, or love, or work or family or life.Whatever it is you're scared of doing, Do it.

Make your mistakes, next year and forever.

~Neil Gaiman on December the 31st, 2011

Αχ Neil, με οδηγείς να σε αγαπώ όλο και πιο πολύ, you know that?

Πιστεύω πως αυτό το κείμενο συνδυάζεται πολύ εύκολα με τον επίσης αγαπημένο μου Λέο Μπουσκάλια, που μας λέει πως ό,τι αξίζει πιο πολύ στη ζωή είναι να ρισκάρουμε.
Να λέμε ένα "βρε δεν πάει στο διάολο;" και να δίνουμε μία ευκαιρία στο κάθε τι. Να βλέπουμε νέα πράγματα, νέους ανθρώπους, νέες εμπειρίες. Να γελάμε και να κλαίμε. Να πέφτουμε, να χτυπάμε, να ματώνουμε και να σηκωνόμαστε πάλι. Κάπως έτσι δεν κάναμε όταν ήμασταν μικρά παιδιά; Πέφταμε, χτυπάγαμε, κλαίγαμε, αλλά μετά σκουπίζαμε με λερωμένα χέρια τα μάγουλα και με γόνατα σκισμένα και ένα χαμόγελο (συνήθως φαφούτικο) ως τα αυτιά συνεχίζαμε το παιχνίδι.
Η ζωή έχει τόσες πτυχές, τόσα επίπεδα, τόσους ήχους, τόσες γεύσεις, τόσα χρώματα, τόσες οσμές.
Γιατί να μιζεριάζουμε; Είναι μία νέα χρονιά, ένα νέο ημερολόγιο με σελίδες λευκές σα το χιόνι. Ας πάρουμε μία πένα, ένα στυλό και ας αρχίσουμε να γράφουμε. Και ας αφήσουμε στην άκρη το διορθωτικό. Ποιος χέστηκε; Ας κάνουμε λάθη. Ας βάλουμε έναν εξτρά τόνο ή ένα "λ" παραπάνω, δε χάθηκε η δουλειά. Μπορεί να βγει ένα αποτέλεσμα τόσο πολύχρωμο και σπάνιο και ιδιαίτερο που να μη μπορείτε να πάρετε τα μάτια σας από πάνω του.

Ας κάνουμε λάθη παρέα αυτή τη χρονιά λοιπόν, φίλοι bloggers :D

wishing for some light

Kαλή μας χρονιά με υγεία και λοιπά και λοιπά.
Πιο σκατά δε θα μπορούσε να ξεκινήσει το 2013. Τι τέλεια.
Το παρελθόν μου ήρθε και άρχισε τις κατηγορίες. Και για μία ακόμη φορά, here I stand, wondering about the human nature. Πώς γίνεται ένα άτομο που ισχυρίζονταν πως σε ήξερε τρία χρόνια και που έλεγε ότι ήσασταν κολλητοί να αμφιβάλλει για τα λεγόμενά σου δεν ξέρω. Οι άνθρωποι είμαστε μίζεροι και δεν εχουμε τι να κάνουμε και μάλλον γουστάρουμε άσχημα να καταστρέφουμε τη ζωή μας και τη ζωή των άλλων. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η κατάσταση ή τουλάχιστον εγώ τώρα στα 18 μου χρόνια δε μπορώ να την εξηγήσω... Γενικά, θεωρώ πως ο Einstein είχε δίκιο όταν έλεγε πως η ανθρώπινη ηλιθιότητα είναι απεριόριστη. Είναι επίσης απερίγραπτη και απαίσια.
Και επίσης, έχουμε και το παρόν μου που αδικαιολογήτως ασχολείται με το παρόν μου. Πώς γίνεται επίσης ένας άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι είσαι ο λόγος που ξυπνάει χαρούμενος το τελευταίο δίμηνο και που πιστέυει ότι είσαι ό,τι πιο όμορφο του έχει συμβεί να μιλάει με κάποια που τον πλήγωσε, του έκανε μαλακίες και γενικά δεν υπήρξε σωστή απέναντί του. Δε γίνεται. Και είναι άδικο ρε πούστη μου να έχεις βρει ένα νορμάλ άτομο με το οποίο σοβαρά επικοινωνείς και να υπάρχει τέτοιο θέμα. Και ναι ξέρω πως δεν υπάρχουν αδικίες και δικαιοσύνες στη ζωή αλλά και πάλι, I'v had enough.
Έχω βαρεθεί να πληγώνομαι, έχω βαρεθεί να κλαίω, έχω βαρεθεί να νοιάζομαι, έχω βαρεθεί να ανησυχώ, έχω βαρεθεί να χάνω τον ύπνο μου, έχω βαρεθεί να υπάρχουν μαύρα φαντάσματα να στοιχειώνουν τα μάτια μου, έχω βαρεθεί να φοβάμαι να αγαπήσω, αν αγγίξω, να νιώσω, έχω βαρεθεί να είμαι μέσα στις ανασφάλειες και τα κόμπλεξ και τις συγνώμες, έχω βαρεθεί να είμαι συνέχεια αυτή που κρύβει με χαμόγελο τα δάκρυά της, έχω βαρεθεί. ΒΑΡΕΘΗΚΑ.
Καλή μας Χρονιά.


#quote ανάρτησης: “People are all over the world telling their one dramatic story and how their life has turned into getting over this one event. Now their lives are more about the past than their future.” ~Chuck Palahniuk, Invisible Monsters