This is Halloween!

Διπλοδαύλι, οργή και ζάλη,
βράζε, κόχλαζε τσουκάλι.

Ήρθε το Χάλογουιν! Τι; Μη με κοιτάτε με τα φρύδια σηκωμένα 3 εκατοστά, λατρεύω αυτό το έθιμο, θα μετοίκιζα δια παντός στην Αγγλία άνετα μόνο για να ντύνομαι στις 31 Οκτωβρίου και να παίζω apple bobbing. :Ρ

Πλάκα-πλάκα πέρασε ο καιρός. Αύριο είναι 1^η Νοεμβρίου. Νιώθω συχνά τους κόμπους να ανεβαίνουν από το στομάχι στο λαιμό, δε μπορώ να φάω, αγχώνομαι, διαβάζω πολύ, πετάω τα βιβλία πέρα από τα νεύρα μου, ξαναδιαβάζω. Ούτε όρεξη να ζωγραφίσω δεν έχω, πράγμα που σημαίνει πως τα πράγματα είναι άσχημα… :/

Τελειώνουμε 2 Δεκεμβρίου την ύλη στην Ιστορία, 13 Δεκεμβρίου τα Αρχαία(Γνωστό) και κάπου εκεί γύρω τα Μαθηματικά, την ΑΟΘ και τα Κείμενα. Και νιώθω τον κόμπο να μεγαλώνει, όλο και να μεγαλώνει.

Οκ, τα πάω καλά στα διαγωνίσματα, μπορώ και παραπάνω και προσπαθώ να μην αφήνω κενά και να είμαι διαβασμένη στην εντέλεια στην καθημερινή εξέταση αλλά βλέπω πως δεν είναι αρκετό. Θέλει και άλλο και άλλο και τόσο παραπάνω διάβασμα που εγώ απλά αδυνατώ να κάνω, καθώς απλά δεν αντέχω. Δεν αντέχω να κάθομαι μέχρι τις τρεις κάθε βράδυ. Δεν αντέχω να έχει ο κάθε καθηγητής στο σχολείο, σε μάθημα ΓΕΝΙΚΗΣ απαιτήσεις, ενώ έχω τόσα άλλα. Δεν αντέχω να διαβάζω για 5-6 πρόχειρα την εβδομάδα(σχολείο + φροντιστήριο). Δεν το αντέχω. Ξέρω ότι είμαι εγωίστρια και ότι γκρινιάζω, γιατί και άλλοι τόσα έχουν και άλλα παιδιά δεν έχουν καν την πολυτέλεια να πάνε φροντιστήριο, αλλά δεν αντέχω τόση πίεση, είμαι στα πρόθυρα της κατάρρευσης.  :/

Δεν ξέρω αν θα τα βγάλω πέρα. Βλέπω πως αυτό που κάνω δεν είναι αρκετό. Και θα καταλήξω να πληγώσω τους πάντες γύρω μου. Τους γονείς μου, τα αδέρφια μου, της καθηγήτριές μου, που κάνουν τόσο κόπο και εν τέλει εμένα, γιατί πραγματικά προσπαθώ. Αλλά δεν είναι αρκετό, σωστά;

We are burnt to the bone!

(Βάζω το άρθρο εδώ διότι α] είναι υπερτιτάνιο ιστορικό κάψιμο και β] θέλω να νιώσω καλύτερα. Το είχαμε γράψει μέσω συζητήσεων στο msn για ένα θεσμό ενός φόρουμ. Στο άρθρο που ακολουθεί Creepy Dreamer(that's me)=Maria Lovegood, Virgilia = Cassandra Black :P Aπολάυστε... :Ρ )

Maria Lovegood: Λοιπόν....πώς σου φαίνεται το 07-Ghost?

Cassandra Black: Για να μην μπω σε fangirl-mode-on, θα απαντήσω αντικειμενικά :Ρ Έχει γαμάτους χαρακτήρες, πολύ καλή πλοκή κ τέλειο σχέδιο. ΑΛΛΑ ο teito είναι emo, πρώτον

ML: Δεν είναι -.-

CB: Είναι!

ML: Δεν είναι!...Απλά όλο κλαψουρίζει!

CB: Επί 10 επεισόδια κλαίγονταν για τα πάντα! Άρα είναι emo, στα λόγια μου έρχεσαι :Ρ Τέλος πάντων, συνεχίζω :Ρ Δεύτερον, τα 10 επεισόδια κλαψουρίσματος του Teito που μας τα πάσαραν για εσωτερική αναζήτηση…είναι fillers. Δηλαδή δεν υπάρχουν στο μάνγκα :Ρ

ΜL: Αλήθεια; Ο_Ο

CB: Ω ναι :Ρ

ML: *πανικόβλητη* Γιατί τα είδα μετά;

CB: Έλα ντε? Και εγώ αυτήν την απορία έχω :Ρ

ML: Εσύ μου το πρότεινες *θυμώνει*

CB: Και τρίτον πάνε και μου κλείνουν τη σεζον με τον Ayanami να λέει "Τώρα αρχίζει το καλό" Κ ΔΕΝ ΒΓΑΖΟΥΝ ΔΕΥΤΕΡΗ *θυμώνει* Εγώ στο πρότεινα για τους bishonen αγαπητή!(είδες? είμαι ειλικρινής :Ρ)

ML: Βασικά η αλήθεια είναι πως απλά ερωτεύτηκα Frau, Lab και Castor και ας με διαμελίσει η Ρέα XD Όντως πρέπει να βγάλουν δεύτερη ρε γμτ=/ Και να σκοτώσουν τον Teito για το κοινό καλό *σατανικό χαμόγελο*

CB: Όχι να αφήσουν ΕΜΕΝΑ να σκοτώσω τον Teito! Θα ζητήσω άδεια από τον Ayanami-sama…! Πάντως τώρα που είπες Frau, θυμάμαι ότι στην αρχή δεν τον πήγαινες…Βέβαια εσύ στην αρχή ήσουν και team Light αλλά anyway. :Ρ

ML: Απλά ήταν σνομπάκι ρε συ…Mετά έγινε γλυκούλης! Eγω αλλάζω άποψη αρκετά εύκολα για τους χαρακτήρες, μέχρι να κατασταλάξω στον τελικό μου αγαπημένο! Eξάλλου, βλέπεις συχνά επίσκοπο να καπνίζει;

CB: Όχι αλλά και γι’ αυτό είναι γαμάτος. Εγώ πέθανα εκεί που τον έδειξε να κοιμάται σε φέρετρο :Ρ

ML: Ναι ρε αυτό ήταν επικό! Και εν τω μεταξύ να χει και το κρεβάτι από δίπλα XD

CB: Ναι και γω ήμουν "...the hell?? :Ο" :Ρ Εντωμεταξύ στην αρχή ήμουν τόσο διχασμένη ανάμεσα σε Frau κ Ayanami… Αλλά δεν θα μπορούσα να έχω για αγαπημένο χαρακτήρα κάποιον που το όνομά του σημαίνει κυρία :Ρ

ML: Α, ναι, το Frau σημαίνει κυρία στα Γερμανικά. Γερμανία δεν βρίσκονται αυτοί και καλά;

CB: Έτσι φαίνεται. Ή μάλλον σε μια παράλληλη Γερμανία. Αλλά τότε γιατί όλοι στα Black Hawks έχουν ιαπωνικά ονόματα? :Ρ

ML: Αυτοί είναι σε παράλληλη Ιαπωνία :Ρ Αλλά ποια συνωμοσία κρύβεται πίσω από το όνομα του Frau;

CB: Μήπως κάποιος θέλει να βγάλει τον Frau γκέι? Αυτή είναι δουλειά για τη Λίζα Σκίτερ :Ρ

ML: Όμως δεν νομίζω να ήταν γκέι να την έπεφτε σε τόσες :Ρ

CB: Εδώ την έχει πέσει κ στον Teito! Δε θυμάσαι τι αγκαλιές τον έπαιρνε? :Ρ

ML: Eπειδή τον ένιωθε γιό του. Πω μωρέ και ‘συ, όλους γκέι ή ίμο τους βγάζεις :Ρ

CB: Οι σεναριογράφοι με προκαλούν, δε φταίω εγώ :Ρ Καλά άντε να μην ήταν γκέι, να ήταν μπάι :Ρ

ML: Γιάννα *θυμώνει* Ο δικός σου(aka Ayanami) ούτε πορνοπεριοδικά δεν είχε :Ρ

CB: Ο δικός μου ήταν ασέξουαλ :Ρ Αλλά κ πάλι το προτιμώ από τον πορνό-επίσκοπο :Ρ

ML: Πάμε Death Note πριν πέσουν αβάντες γιατί τα πήρα :@

CB: Καλά καλά ηρέμησε… Τώρα…τι να πω για DN...; Ό,τι και να πω λίγο θα ναι :Ρ Αγαπάμε απεριόριστα! Δηλαδή έχω δει αστυνομικές ταινίες και έτσι αλλά καμία σε τέτοιο στυλ. Επίσης αγαπάμε και L :Ρ

ML: Σε αγαπώ τώρα *κρίση αγάπης* Αγαπάμε L

CB: Εδώ είμαι χειρότερη από σένα! Έφτασα στο 16ο επεισόδιο για να διαλέξω ανάμεσα σε L κ Light :Ρ

ML: Και διάλεξες τον άντρα ΜΟΥ! Χαίρομαι! Και επίσης ο Light ήταν μανιακός…αλλά ιδιοφυία

CB: Ο Φώτης(aka Light:P) είχε όραμα κ σκοπό…αλλά πήγε να τα πραγματοποιήσει με λάθος τρόπο :Ρ Άσε που με ξενέρωσε απίστευτα στο τέλος

ML: Έκανε σαν κοριτσάκι '.'

CB: Ναι! Δεν μπορούσε να το υπομείνει σαν άντρας? Μήπως να το κόψουμε? θα βγάλουμε σπόιλερς

ML: Ναι.... Εκτός και αν βάλουμε Spoiler Alert στο άρθρο μας :Ρ

CB: Κι αυτό γίνεται :Ρ Αν και δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που να μην ξέρει το τέλος του ντεθ νόουτ με τόσα σπόιλερς που έχουμε πετάξει σε όλο το φόρουμ :Ρ

ML: Λοιπόν ας που με για ΧΠ Β) Σχολίασε την…Τζίνι Ουέσλι

CB: Μπάζο.- (στις ταινίες) Υποτίθεται ότι είναι η όμορφη του σχολείου κ μου έχουνε βάλει το πιο άσχημο κοριτσάκι που μπορούσαν να βρουν!

ML: Ναι! Είδες; Δεν έβαλαν ούτε σένα ούτε μένα! Χαλάει η παραγωγή εξαρχής:P

CB: Εμείς δεν είμαστε κοκκινομάλλες :Ρ

ML: Θα τα βάφαμε, βρε! Ούτε αυτή είναι….τα ΒΑΦΕΙ *σατανικό χαμόγελο*

CB: Απορώ τι της βρήκε ο Bower! Ολόκληρος Γκρίντελβαλντ και να καταλήξει με τη Τζίνι?? :Ο

ML: Και αυτός μπαζουκλας είναι

CB: Έλα ρε ωραίος είναι αυτός! Λίγο φλωράκι αλλά οκ…Εχει ωραιο μαλλι :Ρ

ML: Επαιζε στη ΝΕΑ ΣΕΛΗΝΗ!

CB: Ποιον? Ο_Ο

ML: Τον Κάιο που είναι στους Βολτούρι...:Ρ

CB: Έπαιζε στον Sweeney Todd, όμως! Α, κατάλαβα. Σιωπηλός ρόλος ο Κάιος :Ρ Εγώ έχασα πάσα ιδέα για την Ντακότα Φάννινγκ απ' τη νέα σελήνη :Ρ

ML: Όχι είπε 2 ολόκληρες ατάκες XD

CB: Δεν τον θυμάμαι καθόλου… Οκ μόλις έχασα πάσα ιδέα -.- Είδα φωτό από τη Νέα Σελήνη… -.- Πάντως είναι καλύτερος απ' τον Κούλλεν :Ρ

ML: Μη συγκρίνεις αυτό το πράγμα με κανέναν άνθρωπο, δυσφημίζεται η ανθρωπότητα! Ας πούμε για τον Ρον Ουέσλι

CB: Ούτε κρύο ούτε ζέστη :Ρ Βασικά μου την έσπαγε γιατί ήταν ανασφαλής, αλλά είχε φοβερές ατάκες :Ρ

ML: Και προσπαθούσε να την πει στη Λούνα

CB: Πφ, δεν την λες στη ΛΟΥΝΑ! ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να την πει στη Λούνα

ML: Λούνα Λάβγκουντ, σχολίαζε :P

CB: Θεά.- Απροσάρμοστη, διαφορετική, εκκεντρική, ότι να ‘ναι… Αυθεντική Ράβενκλοου! Όχι σαν κάτι άλλους, ονόματα δε λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε, Γκίλντροι Λόκχαρτ, Τσο Τσανγκ= ντράμα κουίν. -.- Άχρηστοι και οι δυο τους. Τι διάολο, για διακοσμητικά τους έβαλε η Ρόουλινγκ εκεί?

ML: Εμ, ναι :Ρ Η προπαγάνδα υπερ του Γκρίφιντορ και τα λοιπά…Πολύ μου τη σπάει ΚΑΙ αυτό

CB: Ααααα ας μην ξεκινήσω γι' αυτό το θέμα! Έλεος δηλαδή. Όλοι οι Γκρίφιντορ είναι τα καλά παιδιά, οι γενναίοι, οι έξυπνοι, οι οι οι…οι υπόλοιποι ρε δεν έχουνε ψυχή?

ML: Μπα….Γιάννα, άκου τον πόνο μου *κλαίγεται* NevilleXLuna

CB: ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ!!! Μου είχε περάσει από το μυαλό αλλά ο Νέβιλ είναι ξενέρωτος! Δεν της αξίζει.-

ML: Σε κάποια φάση είχα φανταστεί HarryXLuna και το επικό φέιλ RonXLuna

CB: Ιιιι εγώ πάντα ήμουν Ηarry x Hermione, αλλά είναι τόσο ίδιοι που και πάλι φέιλ θα ‘ταν :Ρ Όσο για το Ron x Luna δεν είναι κακό :Ρ Θα έπεφτε γέλιο :Ρ

ML: Mικρή όταν διάβαζα το 3^ο, που δεν είχε εμφανιστεί το φλερτ Ερμιόνη-Ρον, ήμουν πεπεισμένη για ένα Hermione x Draco

CB: Αυτοί μισιούνται καλέ :Ρ

ML: Νόμιζα πως ο τυπάς θα άλλαζε

CB: Nαι ουυυυ σίγουρα :Ρ Βασικά ψιλοάλλαξε στο 7, αλλα και παλι δειλος παρεμεινε :Ρ

ML: Μουσίτσα είναι ο Προστάτης του! Ή αλλιώς παγώνι :Ρ

CB: Στρουθοκάμηλος ρε! Tο παίζει κάποιος αλλα στα δύσκολα κρύβεται ;Ρ Αν κ σιγά μην μπορεί να κάνει προστάτη ο Μαλφόι…Κανείς Θανατοφάγος δεν μπορούσε :Ρ

ML: Το είπε και η Τζόαν δε μπορεί… Αδύναμοι Θανατοφάγοι. :Ρ

CB: Το ‘ξερα :Ρ Σιγά μη μπορούσαν… Αδύναμοι ξε-αδύναμοι είχαν μια που έκανε για 10

ML: Την Μπέλατριξ...ναι. Ήταν πολύ δυνατή και ημίτρελη! Ίσως και αυτό να ήταν κινητήρια δύναμή της

CB: Eντελώς τρελή θα έλεγα εγώ :Ρ Aλλά γι' αυτό την αγαπώ

ML: Πάντα υποψιαζόμουν πως γούσταρε τον Βόλντι...

CB: Tον γούσταρε, το χει πει κ η Tζόαν :Ρ

«Isabel: Did Bellatrix ever love her husband, or did she have love only for Voldemort

J.K. Rowling: She took a pureblood husband, because that was what was expected of her, but her true love was always Voldemort.» Εγώ πάντα στήριζα Voldemort/Bellatrix, υπό την προϋπόθεση ότι ο Βόλντι θα μπορούσε να αγαπήσει

ML: Καλά αυτός ήταν ΤΟΣΟ τυφλός; Πιστεύω φοβόταν να αγαπήσει...=/

CB: Και ‘γω αυτό πιστεύω. Κρίμα στο παιδί δηλαδή γιατί ήταν ωραίος στα νιάτα του… Και όχι ο 16χρονος Ρίντλ της 6ης ταινίας δεν είναι ωραίος!! *θυμώνει*

ML: Μπάζο είναι *θυμώνει εξίσου* Κούκλος ήταν ρε εκείνος που έπαιζε τον 16χρονο Ριντλ στο 2^ο. Τέλος.-

CB: Α ‘γεια σου <3 Τι παιδί κι αυτό…

ML: Ταίριαζε στο ρόλο… Και έμοιαζε σατανικός και υπερβολικά θεός! Πώς τον λένε; Ας τον απαγάγουμε! Β)

CB: Christian Coulson. Θα φέρω το φορτηγάκι, φέρνεις τα εργαλεία? Β)

ML: *παράθεση από πηγή στο Ίντερνετ* Coulson is openly gay. Το λένε όλοι. Και ο ίδιος. Τον Βερλορέν μου μέσα *θυμώνει*

CB: Απ' το στόμα μου το πήρες! Γιατί όλοι οι ωραίοι είναι γκέι???? Πού έχουμε φτάσει?

ML: Βασικά είναι και μεγάλος ρε Γιάννα…Πού να πάμε εμείς τα νιάτα να μπλέξουμε με τον 32άρη; Είμαστε femmes fatales εμείς. Β) :Ρ

CB: Έλα ντε :Ρ Που είναι κ γκέι, παρεμπιπτόντως ;Ρ Εμείς περπατάμε κ τρίζουν τα πεζοδρόμια :Ρ Σιγά μην περιμένουμε αυτόν ;Ρ

ML: Εμένα μου ζήτησε αυτός να βγούμε *της δείχνει τον Γκρέιμπακ*, αλλά είπα όχι γιατί θα βγω με τον Σκάμπιορ <3

CB: Επ κάτω τα χέρια απ 'τον Σκάμπιορ! :Ρ

ML: Είναι δικός μου!-.-

CB: Ξαναβλέπω άνετα το 7 μονό κ μονό για χάρη του :Ρ Να τον μοιραστούμε? :3

ML: Δεν νομίζω να τον πειράξει

CB: Σιγά μην τον χαλάσει :Ρ Το ‘χει το στυλ του "κάνω και τρίο κ όργιο άμα λάχει" :ρ

ML: Πώς λένε τον Σκάμπιορ στο κανονικό του;

CB: Nick Moran!

ML: Σταδιάλα, είναι χλες-χλες λίγο κανονικά ή μου φαίνεται;

CB: Σ’ αυτή τη φωτό είναι ψιλοφλώρι, αλλα όπως τον έχουν φτιάξει στην ταινία είναι μανάρι :Ρ

ML: Και γω όπως είναι στη ταινία τον θέλω! Ωχ! Σου ‘χω άσχημα νέα :|

CB: Τι?

ML: Είναι... 42!!!!

CB: *ύψιστος θυμός* Ο LELOUCH KΑΙ H MANA TOY!!!!ΓΙΑΤΙ? ΓΙΑΤΙ? ΓΙΑΤΙ?

ML: Για να μας σπάνε τα νεύρα -.- Ας μιλήσουμε για το Naruto…

CB: Ναρούτο λοιπόν. Βασικά μου τη δίνει ο πρωταγωνιστής. Μου θυμίζει τον Χάρι

ML: Tον Πότερ; :P

CB: Ναι… Δεν ξέρω γιατί, χωρίς να έχω δει και πολλά πράγματα από το Ναρούτο μου τη σπάει που κάθονται και κλαίγονται επειδή δεν είναι αρκετά δυνατοί :Ρ Αν και να πω την αλήθεια αυτό συμβαίνει σε σχεδόν όλα τα shonen :Ρ

ML: Εγώ αγαπάω Sasuke <3

CB: Επειδή είναι ωραίος? *πονηρό βλέμμα*

ML: Ίιιιισως :Ρ *κοκκινίζει*  Και είναι πιο δυνατός από τον Naruto *σατανικό χαμόγελο* Καλά. δεν είναι ΤΕΛΕΙΟ ζευγάρι με τη Sakura; Αλλά τα σχέδια είναι άθλια=/

CB: Η Σακούρα δεν είναι αυτή με το ροζ μαλλί? :Ρ

ML: Ναι αυτή είναι :Ρ:

CB: Καλά θυμόμουν XD Ναι ταιριάζουνε <3 Εκείνη η Hinata παλι…όλο "Naruto-kuuuuuun!!!!" Τελείως fangirl.-

ML: HinataxNaruto

CB: Πάντως μου τη σπάει που σε όποιο cosplay party και να πάω, θα υπάρχουν τουλάχιστον 3-4 τύποι, που θα έχουν κόσπλει από ‘κει :Ρ

ML: Πω, πω έλεος….

CB: Και ειδικά ξέρεις ποιον/ποια/δεν ξέρω τι είναι? Αυτο το πράγμα που φοράει μια φλόραλ ρόμπα :Ρ *δείχνει φωτογραφία*

ML: Ουτε γω ξέρω ποιο είναι :Ρ

CB: Τόσο καλά :Ρ Πάντως το βλέπω συνέχεια :Ρ Τώρα που έψαχνα φωτό είδα τον Kakashi! Τι παιδί είναι αυτό? Ο_Ο

ML: Εμ....θεϊκό; <3*δείχνει φωτογραφία του Kakashi*

CB: Ωωω ναι…. Ο ΜΑΪ ΓΚΑΝΤ *μόλις είδε τη φωτογραφία* Αυτήν είδα κ έπαθα :Ρ Πρέπει να παραδεχτούμε κάτι…. Έχει 2-3 ωραίους :Ρ

ML: Sasuke και Kakashi

CB: οι άλλοι είναι μπάζα όλοι :Ρ Πάντως έχει καλύτερο σχέδιο από το one piece

ML: Δεν συγκρίνουμε τώρα :Ρ ΤΟ ΟΡ έχει ωραία υπόθεση ρε γμτ, αλλα το σχέδιο με σκοτώνει…Κυριολεκτικά

CB: Το OP ούτε μικρή που το έβαζαν στο σταρ μπορούσα να το δω. Ακριβώς γιατί με σκότωνε το σχέδιο :Ρ  Κι επειδή είχαν σκοτώσει τα ονόματα των χαρακτήρων :Ρ Άκου Ντρέηκ ο Luffy :Ρ

ML: Όντως Ο_Ο Και γενικότερα, το OP έχει απλα αθλία σχέδια! Άσε που η Nami έχει στήθος 15 μέτρα :Ρ Είναι υπερβολή-.-

CB: Μεγαλύτερο κι απ' το κεφάλι της Ρ Fanservice μου μυρίζει :Ρ

ML: Δηλαδή;:Ρ

CB: Δηλαδή μεγάλα στήθη, μεγάλα οπίσθια, "πονηρές" πόζες, λίγα ρούχα προς τέρψιν του ανδρικού κοινού :Ρ Όπως και η Nel στο Bleach, όλα έξω τα' χει ;Ρ

ML: Λογικό, shonen δεν είναι; :P

CB: Ε μα ναι :Ρ

ML: Και έτσι δεν είναι και εύκολο μερικές-μερικές να τις κάνουν cosplay Β) :Ρ:

CB: Όντως Β) Αρκεί να είναι καλλίγραμμες, γιατί έχω δει ένα τελείως φέιλ κόσπλει για τη Nel :Ρ

ML: Ωχ… :|

CB: Ναι... τίγκα στην κυτταρίτιδα η άλλη και μου ήθελε και Nel, που μπορεί να έχει πλούσια ελέη αλλα τουλάχιστον είναι πολεμίστρια και χωρίς περιττά παχάκια :Ρ

ML: You know more dear B)

CB: Of course I do B) Κάτσε να σου πω τον πόνο μου… Πάμε Bleach. Για το Bleach λοιπόν, ένας άνθρωπος άξιζε εκεί μέσα και πήγαν κ τον έκαναν πεταλούδα :Ρ

ML: Aizen?

CB: Ω ναι :Ρ *της δείχνει εικόνα*

ML: Είναι σίγουρα ο Aizen? :Ρ

CB: Ναι, επιβεβαιωμένο :Ρ

ML: OMG. Tι άνθρωποι Θεέ μου-.- Kαι ο Ichigo ή όπως στο καλό λέγεται ο ξανθός από το Bleach έγινε βάτραχος; :Ρ

CB: Ναι, Ichigo λέγεται. Αυτός όχι απ' ότι ξέρω μόνο hollow έχει γίνει, δεν έχει υποστεί καμία άλλη γελοία μεταμόρφωση :Ρ

ML: Σκέτο πνεύμα; Ξενέρα-.-

CB: Ρε εμείς τον κοροϊδεύαμε τον Ίτσιγκο, γιατί το όνομά του σημαίνει φράουλα :Ρ Ο φράουλας :Ρ Πάντως αυτά τα μεγάλα δεν παίζει να τελειώσουν ούτε σε 10 χρόνια! Και βλέπω και το Fairy Tail να έρχεται από κοντά

ML: Ναι, σίγουρα και αυτό! Έχει 65 επεισόδια νομίζω…Ή και παραπάνω! Και να μη σχολιάσω το σχέδιό του, ε; Είναι άθλιο.-

CB: Τελείως όμως :Ρ Το πιο άθλιο σχέδιο που χω δει το είχε το Paranoia Agent :Ρ

ML: Δεν το χω δει… πώς είναι;

CB: *της στέλνει λινκ* Ούτε γω το χω δει όλο, μόνο σκηνές που έπαιζαν στο κόσπλει πάρτι που χα πάει τον Οκτώβρη. Το εκθειάζουν λόγω πλοκής αλλα το σχέδιο δεν μ' αρέσει καθόλου :Ρ

ML: Ίου, ίου μην μου ξαναστείλεις κάτι παρόμοιο.

CB: Δεν ήταν άθλιο?

ML: ΑΘΛΙΟΤΑΤΟ-.-

CB: Ήξερα ότι θα με νιώσεις *συγκίνηση*

ML: Μα λογικό δεν είναι;;; Εξάλλου τι να σου αρέσει από ένα όπενινγκ που κάνει "Άι άι";

CB: Έλα ντε :Ρ Μονό ο τρόπος που γελάγανε μ' άρεσε. Ήταν κρίπι!

ML: *γελάει* Και παρανοϊκός :Ρ

CB: Ω ναι :Ρ Να πούμε για Άρχοντα? Τα καλύτερα για το τέλος!!!

ML: Αγαπάω Λέγκολας και Άραγκορν

CB: Εγώ με τον Λέγκολας ήμουν τελείως φάνγκερλ στο Λύκειο :Ρ Τώρα αγαπώ Φαραμιρ πιο πολύ <3

ML: Μήπως με τον Λέγκολας υποδυόμενο από τον Ορλάντο; Β)

CB: Και αυτό *κοκκινίζει*

ML: Τι τέλειο μαλλί που είχε ο Ορλάντο εκεί  *πετούν καρδούλες παντού* Ήθελα πάντα τέτοιο μαλλί

CB: Αχ, εγώ να δεις! Εντάξει ίσως όχι ξανθό, αλλα τέτοιο στυλ :Ρ Το μαλλί της Γκαλάντριελ ρε! Τι τέλειο *ξαναπετούν καρδούλες παντού*

ML: Ναι η Γκαλάντριελ, είχε μαλλάρα <3 Και τι έχεις να πεις για τον Ελάιζα Κάτι;*δε θυμάται το επίθετό του*

CB: Δεν μου άρεσε ποτέ ούτε σαν άντρας ούτε ο Φρόντο σαν χαρακτήρας :Ρ Αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως έχει ματάρες

ML: Ναι ο Φρόντο ήταν σπαστικός -.- Αλλά νομίζω εσύ ήθελες να πέσει μαζί με το δαχτυλίδι στο ηφαίστειο, ε;

CB: Ναι *σατανικό χαμόγελο* Έλεγα "πέσε μέσα!" :Ρ

ML: Φαντάζομαι την απογοήτευσή σου -.-

CB: Ε, όσο να ‘ναι…Κ μ' αρέσει που τον είχαν και για ήρωα μετά, ενώ στην ουσία έσπρωξε το Γκόλουμ μέσα επειδή θύμωσε που του πήρε το δαχτυλίδι, αλλα φυσικά αυτά δεν τα λέμε στον αγνοώντα λαό *αγγελική έκφραση*

ML: Βασικά είπαμε θα βάλουμε σπόιλερ αλέρτ στη συζήτηση ούτως ή άλλως. *αγγελική έκφραση*

CB: Ναι γιατί υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει δει/διαβάσει άρχοντα? :Ρ

ML: Μερικοί ανίδεοι…Θες να θάψουμε και λίγο τον Παολίνι; *αγγελική έκφραση*

CB: ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙ

ML: Λοιπον Έραγκον= κλαψιαρης και τάχα μου ανίδεος :Ρ

CB: Ο μόνος θεός εκεί μέσα είναι ο Μέρταγκ, τέλος.- Και είμαι σίγουρη πως θα μου τον ψοφήσει

ML: ΟΧΙ, αν τον σκοτώσει θα φάει ξύλο! O Μέρταγκ θα καταλήξει με τη Ναζουάντα.- Τέλος.- (αφού τον μαστιγώσουν) H Άρυα δε στη σπάει;

CB: Η Άρυα είναι τόσο μη μου άπτου που ξεπερνάει και τα δικά μου κολλήματα περί σχέσεων…Τουλάχιστον εγώ ήξερα γιατί τους απέρριπτα, γιατί δεν μου άρεσαν :Ρ Αυτή τον αγαπάει και το παίζει κάποια :Ρ

ML: Nαι… θυμάσαι το σημείο που λέει "Η Άρυα δε μπορεί να σε αγνοήσει γιατί είσαι Δρακοκαβαλάρης, αλλά δεν μπορεί να ανταποδώσει τα συναισθήματά σου γιατί κάτι-τέλος-πάντων" :Ρ Και στην ταινία είναι τόοοοοοσο μπαζόλα

CB: Στην ταινία δεν είναι καν Άρυα! Υποτίθεται πως είναι μελαχρινή for Verloren's sake! Και η Ναζουάντα γίνεται ολόκληρη αρχηγός και με το ζόρι αν είπε 3 κουβέντες -.-

ML: Η Ναζουάντα έπαιξε σίγουρα στην ταινία; =/ Δεν την θυμάμαι :Ρ

CB: Και όμως υπήρχε :Ρ Μια μαύρη κοπελίτσα :Ρ

ML: Ναι; :Ρ Καλά η Ναζουάντα στο βιβλίο έκανε φλερτ και στον Έραγκον και στον Μέρταγκ

CB: Χαρέμι θα ανοίξει αυτή :Ρ Αλλά εγώ τη θέλω με τον Μέρταγκ.-

ML: Και εγώ! Δεν ταιριάζουν απίστευτα πολύ; Βασικά είναι γλυκούλα σα χαρακτήρας

CB: Ρε είναι θεά ξέρω ‘γω! Πάει να μας βγάλει την Άρυα ως την δυναμική γυναικά κλπ, αλλά δεν πιάνει μια μπροστά στη Ναζουάντα! Θυμάσαι τότε που κόπηκε στα χέρια?

ML: Ναι με τη Μάχη των Μαχαιριών ή όπως τη λένε

CB: Ναιιιι! Άνετα το καλύτερο κεφάλαιο στο 2ο

ML: Βασικά...η Άρυα είναι ξωτικό…λογικό είναι να είναι δυνατή.  Αλλά μοιρλίζει λίγο και μας το παίζει μυστηριώδης και έτσι. Μου τη σπάει, απλό :Ρ

CB: Ψόφος στην Άρυα ρε! *σατανικό χαμόγελο* Βασικά και ο Έραγκον να ψοφήσει δεν θα με χαλάσει, αλλα δεν παίζει να γίνει :Ρ

ML: Σιγά μην σκοτώσει τον Έραγκον ρε:Ρ

CB: Ναι αλλα θα μας άρεσε….ε? :Ρ

ML: Ναι λιγο :Ρ Εντάξει απλα αν τον σκότωνε δεν θα ‘χε νόημα το βιβλίο, απλά. Καλά η Σαφίρα δεν είναι τζαμάτη;

ML: Η Σαφίρα είναι η πιο θεά εκεί μέσα (οκ πριν τον Μέρταγκ)! Δεν της αξίζει ο emo ο Έραγκον :Ρ

ML: Emo;;;; Eragon X Teito, λοιπόν :Ρ

CB: *γελάει* Μη μου βάζεις ιδέες :Ρ

ML: Γιατί; Β)

CB: Γιατί και μονό που το φαντάζομαι είναι χάρμα οφθαλμών :Ρ

ML: *γελάει* Ναι ρε φάση θα χε XD

CB: Και Safira x Burupya, όταν θα μεγάλωνε ο δεύτερος :Ρ

ML: Εεε; Ποιος είναι ο Burupya?

CB: Το ροζ δρακάκι του Teito ρε :Ρ

ML: Δεν τον λένε Μikage? Έτσι τον έλεγε στο άνιμε

CB: Μετενσάρκωση του Mikage είναι :Ρ Νομίζω κανονικά τον λένε Burupya από τους θορύβους που κάνει :Ρ Πάντως φαντάσου το ζευγάρι με τη Σαφίρα :3

ML: Είχα την εντύπωση πω το φώναζαν Mikage, αλλά anw. Ναι, φαντάζομαι…Η Σαφίρα να ‘ναι όμοια με την εκκλησία του District 07 και ο Burupya σε μέγεθος τσέπης.

CB: *γελάει* Επικό.- :Ρ

ML: *γελάει* Όντως! :Ρ Βασικά, να κλείσουμε εδώ; Θα μας πάρει μέχρι Κυριακή νταν αν συνεχίσουμε έτσι XD

CB: Nαι :Ρ Nα κάνουμε έναν χαιρετισμό προς όσους άντεξαν να διαβάσουν? :P

ML: Φυσικά! Λοιπόν, αγαπητοί μάγοι, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κλείνουμε XD

CB: Ευχαριστούμε που αντέξατε να διαβάσετε τις ασυναρτησίες μας μέχρι εδώ XD

ML: Η υπομονή σας πρέπει να είναι απεριόριστηXD Είθε ο Feist να σας φέρνει αγάπη!

CB: Είθε ο Verloren να σας συνοδεύσει στο Καθαρτήριο!

Me myself and I

Είδα μία ανάρτηση του CineFre@k που αναφερόταν σε ένα μπλογκοπαίχνιδο που είχε ξεκινήσει η Αγανακτισμένη Έφηβη. Από ότι κατάλαβα έπρεπε να γράψεις 7 γνωρίσματά σου(?). Θα προσπαθήσω να καταγράψω όσα μπορώ. :Ρ

1. Έχω ζωηρή φαντασία.  Υπερβολικά ζωηρή. Δεν ξέρω γιατί, κανείς στην οικογένεια δεν είναι έτσι. όλοι λένε πως είμαι το μόνο άτομο που είμαι έτσι (όπου έτσι βάλτε περιφρονητικό-έκπληκτο-ξαφνιασμένο τόνο ανάλογα με το άτομο που το λέει. Η αδερφή μου π.χ. το λέει περήφανα :Ρ). Τις περισσότερες φορές δεν είναι κακό, απλά λίγο ‘‘κάπως’’. Βρίσκω λ.χ. εξαιτίας αυτού πάντα την πλοκή σε ταινία ή/και βιβλίο από τα πρώτα 10 λεπτά ή τις 30 σελίδες αντιστοίχως. Αυτό με χρεώνει πολύ στην έκθεση. Πάω να γράψω δοκίμιο πειθούς, πετάω δέκα ‘‘λυρικές’’ προτάσεις και χαλάει όλο το plot :P Τουλάχιστον θα μπορούσα να γίνω σε καμιά 30αριά χρόνια συγγραφέας, όχι βιβλίων Άρλεκιν όμως, προς Θεού. (Αν δεν καταστραφούμε στις 21 Δεκεμβρίου του 2012 λόγω των προφητών Μάγια ή whatever. :P )
2. Θυμώνω πολύ εύκολα όταν κάποιος δε δέχεται τη γνώμη μου. πριν πείτε οτιδήποτε, όχι δεν είμαι ένας μικρός Αριστοτέλης εν εξελίξει.  Δέχομαι τις απόψεις των άλλων και μάλιστα χαίρομαι να κάθομαι να συζητώ με συνομηλίκους ή και μεγαλύτερους και να εκθέτουμε τις απόψεις μας στα πλαίσια ενός λογικού διαλόγου. Όταν όμως ο άλλος σε παίρνει από τα αυτιά και δε σε αφήνει να πεις τη δική σου άποψη, δε σε αφήνει να ακουστείς, εκεί είναι που τα παίρνω στο κρανίο. Τσακώνομαι πολύ συχνά με καθηγητές για αυτό το λόγο, μάλιστα ένας στο Γυμνάσιο δε μου είχε βάλει ποτέ πάνω από 18 για αυτό το λόγο. -.-’
3. Είμαι ευαίσθητη στα όρια αηδίας. Θα μπορούσα άνετα να κλάψω αν έβλεπα την Ποκαχόντας να πεθαίνει. :Ρ Σίριουσλι. Δεν ξέρω γιατί αλλά το έχω και αυτό. -.- Σε μερικές περιπτώσεις είναι οκέι, αλλά ώρες-ώρες καταντάει υπερβολικό, σε στυλ, είμαι έτοιμη να κλάψω άμα χάσω το λεωφορείο και έχω σοβαρή δουλειά(η Virgilia κάτι ξέρει και γι’ αυτό. :Ρ).  Στο Δημοτικό (προπολεμικές εποχές) όταν μου τραβούσαν τις πλεξούδες έκλαιγα (είχα μακριά μαλλιά κάποτε, ω ναι Ο.ο). Ωστόσο πιστεύω έγινα λίγο πιο σκληροτράχηλη τώρα :Ρ Αλλά και πάλι με διακρίνει μία γενική ευαισθησία διότι πάντα σκέφτομαι πριν  από εμένα τους άλλους. Κλασσική Ιχθύς. *χαμογελά ειρωνικά*
4. Πιστεύω ότι είμαι λίγο πολυλογού. Μιλάω πολύ. Ώρες-ώρες πάρα πολύ. Πραγματικά δεν το κάνω επίτηδες. :Ρ Απλά συμβαίνει. Ειδικά εάν η συζήτηση είναι πάνω σε θέμα που με ενδιαφέρει. Μία φορά μιλούσα για το Game of Thrones σε ένα άτομο που δεν το βλέπει πάνω από μισή ώρα ενώ με τον καθηγητή Λογοτεχνίας στο σχολείο είχα ανοίξει συζήτηση όταν είχα τελειώσει το μάθημα για την ιδανική παιδεία που κράτησε μία ώρα και κάτι. Θα συνεχίζονταν, αλλά είχα μάθημα γαμώτο :Ρ Γενικότερα, μιλάω πολύ και μιλάω γρήγορα. Αυτό είναι κακό, υποθέτω. Ο αδερφός μου συνηθίζει να με βρίζει όποτε το κάνω. :Ρ Well, what to do. It’s good to be so imperfect xD
5. Είμαι καθαρά παιδί των ‘90. Τι σημαίνει αυτό; Μεγάλωσα ως νήπιο ακούγοντας συνεχώς παραμύθια και μετά άρχισα να τα βλέπω και σε ταινίες. Να ‘ναι ευλογημένη για αυτό η υπεροχότατη Ντίζνεϊ. Για αυτό το λόγο έγινα αυτό που λέμε ‘‘τηλεορασάκιας’’. Μεγάλωσα ως μικρό παιδί(από 6 έως και 9)  αγκαλιά με τις ταινίες Χάρι Πότερ. Έμαθα να αγαπώ τον κινηματογράφο και τη μαγεία του. Από τα 9 και μετά μαζί με τις ταινίες ήρθαν και τα βιβλία του Πότερ. Έμαθα να αγαπάω την ομορφιά της λογοτεχνίας, το πώς ένα βιβλίο, μία τυπωμένη σελίδα σε ρουφάει μέσα στη δίνη μίας ιστορίας τόσο μακριά από την πραγματικότητα. Είμαι, και χαίρομαι που το λέω, ένα από τα άτομα που όταν θα στρεσαριστούν θα πάρουν μια κόλα και θα ζωγραφίσουν ή θα ακούσουν το αγαπημένο τους συγκρότημα ή θα θυμηθούν ένα αστείο διάλογο ταινίας. Και χαίρομαι που είμαι έτσι.
6. Θαυμάζω διάφορους ανθρώπους. Κατά κύριο λόγο θαυμάζω άτομα καθημερινά. Άτομα που δε διαφέρουν τόσο από εμένα ή από εσένα που διαβάζεις τώρα αυτή την ανάρτηση. Είναι τα άτομα που μαζεύουν μέσα τους δύναμη και κοιτούν τη ζωή στα μάτια. Στέκονται στη μέση του δρόμου της και πονηρά-πονηρά ξεγελούν κάθε εμπόδιο, ξεπερνούν κάθε δυσκολία. Αν βρουν λακκούβα και πέσουν, αν πάρουν λάθος στροφή, δεν τους πειράζει. Χαμογελούν, ζουν την περιπέτεια, σηκώνονται στα πόδια τους και συνεχίζουν. Είναι οι άνθρωποι που κυνηγούν το όνειρό τους και πιστεύουν στα αδύνατα και τα κάνουν δυνατά. Τέτοια άτομα είναι η Virgilia λόγου χάρη ή η Creep. Και τις θαυμάζω και αυτές όπως και πολλά άλλα άτομα, που έχουν γίνει τα πρότυπά μου.

Δεν έβαλα 7^ο χαρακτηριστικό. Δε βρήκα κάτι. Damn it I’m so shallow. -.- δεν ξέρω τι άλλο να πω για μένα είναι λίγα αυτά που με χαρακτηρίζουν. :Ρ Πάλι καλά που βρήκα 6. Τσάγια και τίλια και χαμομήλια everyone!

It is light.

(Έφτιαξα το Ίντερνετ. Ποιος τεχνικός και αηδίες :Ρ Μόνοι μας τα κάνουμε όλα.-)

Πέρασε ένας χρόνος και κάτι πια και ήρθε η στιγμή που έπρεπε να ξαναπώ σε κάποιο άτομο ό,τι συνέβη με τη Μυρτώ, την πρώην κολλητή μου. Παρότι πριν μερικές εβδομάδες πόναγα, πόναγα στη σκέψη της, στη σκέψη πως έχει βρει άλλο άτομο να βγαίνει, να αγκαλιάζει, να αγαπά, τώρα δεν ήταν έτσι. Όχι πια.

Δεν πόναγα τόσο. Οκέι, πόναγα. Αλλά λίγο, πολύ, πολύ, πολύ λίγο. Η εγκατάλειψη είχα σταματήσει, μάλλον να με πληγώνει τόσο.

Εξιστόρησα τα συμβάντα, όπως έχω κάνει κάμποσες φορές, στην Creep του μπλογκόκοσμου σίγουρα, ίσως στην Virgilia-Timotei και κάποιους άλλους. Και η απάντηση που πήρα ήταν ένα σήκωμα του φρυδιού και το κλασσικό πλέον: ‘‘Και στενοχωριέσαι ακόμα για αυτήν;’’.

Η αλήθεια είναι πως πλέον πιστεύω ότι στενοχωριέμαι στην ιδέα της κολλητής που κάποτε είχα, που έφυγε παίρνοντας μαζί της ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Βλέποντας όμως πώς έχω αλλάξει, ιδιαιτέρως τους τελευταίους μήνες, προς το καλύτερο(ευελπιστώ τουλάχιστον), συνειδητοποιώ πως μάλλον πήρε μαζί της ένα παλιό, ξεχασμένο και δηλητηριασμένο κομμάτι μου. Ένα κομμάτι που είχε κακοποιηθεί από τους γύρω μου, ένα κομμάτι που άκουγε σκυλάδικα κάποτε, ντύνονταν emo και άκουγε Tokio Hotel κάποτε, που έκανε πολλά. Κάποτε. Και αυτό δεν ήταν καθόλου εγώ. Δεν ήταν καν η Creepy Dreamer.  

Οπότε πιστεύω πως παρότι με στενοχώρησε η απώλεια αυτού του κομματιού, η απώλεια της Μυρτώς και όλων όσων αυτή αντιπροσώπευε, δεν νομίζω πως πληγώνομαι τόσο πια. Not anymore… I guess.

Εξάλλου με το πέρας του χρόνου θα περάσει και αυτό. Όλα περνάνε. Όπως είχα πει και κάποτε στον Mike P. ‘‘Όλα τα σημάδια φεύγουν. Πάντα φεύγουν.’’.

Τυχαίως δύο βράδια  αργότερα, κάπου ανάμεσα στο διάβασμα κειμένων(Αναγνωστάκης) και αγνώστου(Δημοσθένης) έτυχε να θυμηθώ το Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός που πήραμε στο τοπικό παζάρι με τον Father. Και διάβασα αυτό το απόσπασμα και έμεινα στο πόσο ταίριαζε.

‘‘ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ τον ρωτούν από πού προέρχεται η ενεργητικότητά του.

Αυτός απαντά: «Από το μυστικό εχθρό.».

Οι φίλοι τον ρωτούν ποιος είναι.

Ο πολεμιστής λέει: «Κάποιος που δε μπορούμε να τραυματίσουμε».

Μπορεί να είναι ένα παιδί που τον νίκησε κατά τη διάρκεια ενός καβγά στα παιδικά χρόνια του, το κορίτσι που αγαπούσε και που τον άφησε στα έντεκά του, ο δάσκαλος που τον αποκαλούσε «γαϊδούρι». Όταν είναι κουρασμένος, ο πολεμιστής θυμάται πως δεν είδε ακόμα του θάρρος του.

Δε σκέφτεται την  εκδίκηση, επειδή ο μυστικός εχθρός δεν ανήκει πλέον στην ιστορία του. Σκέφτεται μόνο πώς θα βελτιώσει την ικανότητά του, ώστε η φήμη των εγχειρημάτων του να κάνει το γύρο του κόσμου και να φτάσει στ’ αυτιά όσων τον πλήγωσαν στο παρελθόν.

Ο πόνος του χθες είναι η δύναμη του πολεμιστή του φωτός.’’

–Paulo Coelo, Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός, σελ. 105.

Σύμπτωση; Δεν το νομίζω. Τα λέμε συμπολεμιστές του φωτός!

No Internet :|

Δεν μπαίνω εδώ γιατί δεν έχω ίντερνετ :/ Μή νομίζετε πως σας παράτησα θα επανέλθω κάααααποια στιγμή. Arrivederci everyone!

Votre cœur va devenir sec et cassant

«Γιατί κάτι στιγμές, αρχίζει σιγά-σιγά να μου δίνεται η εντύπωση ότι ποτέ δε θα είμαι ικανός ν’ αρχίσω μία πραγματική ζωή, γιατί νομίζω ότι έχω χάσει πια κάθε ρυθμό, κάθε αίσθηση του παρόντος, της πραγματικότητας, γιατί, τελικά, καταριόμουν ο ίδιος τον εαυτό μου και γιατί, μετά τις νύχτες της φαντασίας μου, έρχονται στιγμές νηφαλιότητας, οι οποίες είναι φοβερές! Στο μεταξύ, ακούς πως γύρω σου βροντοφωνάζει και στριφογυρίζει στον ανεμοστρόβιλο της ζωής το ανθρώπινο πλήθος, ακούς, βλέπεις πως ζουν οι άνθρωποι. Ζουν ξύπνιοι, βλέπεις ότι η ζωή για αυτούς δεν ήρθε κατά παραγγελία, δε θα εξανεμιστεί σαν όνειρο, σαν οπτασία, συνεχώς ανανεώνεται, μένει πάντα νεανική κι ούτε μία ώρα της δε μοιάζει με την άλλη, ενώ η λιγόψυχη φαντασία είναι τόσο καταθλιπτική, ποταπή και μονότονη, σκλάβα μιας σκιάς, μιας ιδέας, σκλάβα του πρώτου σύννεφου που θα κρύψει ξαφνικά τον ήλιο.[…] Στο μεταξύ, η ψυχή ζητάει και θέλει κάτι άλλο! Ο ονειροπόλος μάταια σκαλίζει τα παλιά του όνειρα, όπως τη στάχτη, γυρεύοντας έστω κάποια μικρή σπίθα, να τη φυσήξει, να ζεστάνει την κρύα του καρδιά με φλόγα ανανέωσης και ν’ αναστήσει μέσα της απ’  την αρχή όλα αυτά που πρώτα ήταν τόσο αγαπητά, που συγκινούσαν την ψυχή, που έκαναν το αίμα να βράζει, τα μάτια να δακρύζουν, κι εξαπατούσαν με τόση μεγαλοπρέπεια! Οι ανόητοι και άυλοι ρεμβασμοί δεν υπάρχουν, επειδή δεν υπάρχει κάτι που να τους κάνει να διατηρούνται. Ακόμα και τα όνειρα, σβήνουν, τελειώνουν! Τα χρόνια θα διαβαίνουν, θα έρθει η σκληρή μοναξιά, θα έρθουν, τρέμοντας και με μπαστούνι, τα γηρατειά, κι ύστερα με τη σειρά τους η ανία και η κατάθλιψη. Ο φανταστικός σου κόσμος θα χλομιάσει, τα όνειρά σου θα σβήσουν, θα μαραζώσουν, και, σαν τα κίτρινα φύλλα, θα πέσουν κάτω από τα δέντρα. Είναι θλιβερό να μένεις μόνος, τελείως μόνος, και να μην έχεις ακόμα και τι να λυπηθείς- τίποτε, απολύτως τίποτε… Γιατί όλα αυτά που έχασες, ήταν όλα ένα τίποτε, ήταν ένα ανόητο, στρογγυλό μηδενικό, ένα όνειρο και τίποτε άλλο!»           Φίοντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογέφσκι ‘‘Λευκές Νύχτες’’


Αυτά του Ντοστογέφσκι με χαρακτηρίζουν. Ίσως χαρακτηρίζουν και άλλους. Οι ονειροπόλοι είμαστε ένα ξεχωριστό και μοναδικό είδος ανθρώπων, ένα είδος καλά καλυμμένο πίσω από μισοσκισμένα All Star και χοντρά φούτερ. Φανταζόμαστε σημαίνει για εμάς ζούμε. Ζούμε μέσα από όνειρα, μέσα από διάφορες φαντασιώσεις, μέσα από βιβλία, μέσα από ποιήματα, μέσα από πλαστικούς χαρακτήρες, μέσα από κάτι άλλο τέλος πάντων. Κλεινόμαστε μέσα σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο όταν ο άλλος, αυτός που είναι στο δρόμο, έξω από το παράθυρο και παντού γύρω μας είναι τόσο πραγματικός που μας πονάει.

Μας πονάει και μας σπάει σε χίλια κομμάτια. Αυτό είναι το αρνητικό χαρακτηριστικό, μία συνέπεια ας το θέσω της πραγματικότητας. Όμως, η φαντασία δεν είναι έτσι. Μας προσέχει, μας κανακεύει, μας φροντίζει. Είναι πάντα εκεί για εμάς. Όταν πρέπει να τρέξουμε για να κρυφτούμε, τυλίγοντας τα χέρια μας γύρω από τα γόνατά μας, όταν είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε τα δάκρυα να κυλήσουν και τα δάκρυα είναι τόσα πολλά που θα γέμιζαν μία θάλασσα ή έστω μία λίμνη.

Και εκεί όλα είναι τόσο τέλεια. Τόσο τέλεια.

Η πραγματικότητα δεν είναι. Όμως με το να μένουμε στη φτιαχτεί αυτή τελειότητα, στην υπερβολική αυτή τελειότητα, χάνουμε πράγματα.

Πιστεύω ότι το κάνουμε επειδή φοβόμαστε πως η προσγείωση από το σύννεφό μας στη γη θα είναι τόσο απότομη που θα μας κόψει τα φτερά. Φοβόμαστε πως δε θα μπορέσουμε να ξαναπετάξουμε. Και έτσι, εξασφαλίζουμε μία φτιαχτή ευτυχία.

Είναι όμως σωστό αυτό;

Και εγώ το κάνω. Δεν το αρνούμαι. Ξέρω πως δεν είμαι καλά. Και ξέρω γιατί το κάνω.

Φοβάμαι την πραγματικότητα. Βλέπετε, οι ονειροπόλοι είμαστε και πάνω από όλα ευαίσθητοι. Και αν σπάσει η καρδιά μας μία φορά, τη μαζεύουμε, την κολλάμε όπως-όπως και φοβόμαστε να την ξαναχρησιμοποιήσουμε γιατί θα σπάσει. Γιατί είμαστε τόσο ευαίσθητοι που δε θέλουμε ο τόπος να γεμίσει με τα κόκκινα απομεινάρια της καρδιάς μας-με τα απομεινάρια που θα μείνουν αν η επαφή μας με την πραγματικότητα, με τους άλλους ανθρώπους, μας πληγώσει ξανά.

Voilà, ma petite Amélie, vous n'avez pas des os en verre. Vous pouvez vous cogner à la vie. Si vous laissez passer cette chance, alors avec le temps, c'est votre cœur qui va devenir aussi sec et cassant que mon squelette. ~Le fabuleux destin d’ Amélie Poulain

Λοιπόν, μικρή μου Αμελί, δεν έχετε οστά από γυαλί. Μπορείτε να γνωρίσετε τους χτύπους της ζωής. Εάν αφήσετε αυτή την ευκαιρία να περάσει, αργότερα με τον καιρό, είναι η καρδιά σας που θα γίνει το ίδιο ξηρή και εύθραυστη με τον σκελετό μου.

Αφήνουμε έτσι μερικές ευκαιρίες να περνούν και η καρδιά μας αραχνιάζει.

Δε λέω να μην ονειρευόμαστε. Εγώ ονειρεύομαι πολύ, τι Creepy Dreamer θα ήμουν αν δεν το έκανα;

Ωστόσο υπάρχουν ευκαιρίες που αξίζει να ζήσουμε. Υπάρχουν όνειρα που μπορούμε να κυνηγήσουμε. Όνειρα ζωντανά και αληθινά. Υπάρχουν άνθρωποι που θα μας δώσουν ένα μέρος της καρδιάς τους, αν τους δώσουμε ένα μέρος της δικής μας. υπάρχουν μέρη να επισκεφθούμε, πράγματα να δούμε και να ζήσουμε.

Και αν η πραγματικότητα μας πονέσει ξανά; Αν μας σπάσει; Αν μας πληγώσει;

Τουλάχιστον πιστεύω ότι θα έχουμε ζήσει μερικά λεπτά ευτυχίας. Δεν είναι μία τεράστια ανταμοιβή που να αντισταθμίζει και τη χειρότερη από όλες τις πτώσεις;

Θεέ μου! Ένα ολόκληρο λεπτό υπέρτατης ευτυχίας! Είναι, μήπως, λίγο αυτό, έστω και σ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ζωής;…

Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι

Is it ever gonna be enough? Is it ever gonna be perfect?

Τέλειοι. Αυτό θέλουμε να είμαστε. Τέλειοι.

Φτιάχνουμε τα μαλλιά μας. Τα βάφουμε. Τα ξυρίζουμε.

Προσέχουμε τι είδους ρούχα αγοράζουμε-είναι μάρκας ή όχι;

Γιατί το κάνουμε αυτό;

Για να τους κάνουμε να μας δουν.

Όμως ποιοι είμαστε εμείς μετά;

Κανείς. Αυτό είμαστε.

Ένας Κανείς. Κανείς αυτός που περπατά και μιλά.

Ένα κομμάτι υφάσματος και γυαλιστερής σκιάς.

Μία εικόνα. Ένα είδωλο. Ένα πουκάμισο αδειανό.

Ένα τίποτα.

Και ότι και αν κάνεις.

Και ότι και αν κάνεις νιώθεις αόρατος.

Σαν ένα κομμάτι από γυαλί πάνω σε μία τζαμαρία

Τόσο ασήμαντο ανάμεσα στα υπόλοιπα γυαλιά

Που κανείς δεν το κοιτά

Τι και αν προσπαθείς;

Ότι και αν κάνεις, είναι σα να σε έχουν καλύψει με ένα μανδύα

Ένα μανδύα αόρατο.

Και σε ακούει κανείς; Ακούει;

Η καρδιά σου.

Ναι, η καρδιά σου είναι αυτή που τόσο απελπισμένα ζητά βοήθεια.

Ζητά προσοχή.

Και σε προσέχουν.

Προσέχουν αυτό το κομμάτι υφάσματος και γυαλιστερής σκιάς.

Την εικόνα, το είδωλο.

Προσέχουν το τίποτα.

Προσέχουν αυτό το οποίο ποτέ σου δε θα γίνεις

Αυτό το οποίο δεν είσαι

Αυτό που έγινες για να γίνεις κάποιος

Και έγινες Κανένας.

Και κανείς δε βλέπει Εσένα.

Αυτό που Είσαι, τα χρώματα που είναι Εσύ.

Γιατί έχουν καλυφθεί από μία πλαστική τελειότητα

Γιατί έγινες Κανένας.

Home is wherever my books are.

Καλησπέρα και καλό σας μήνα.

Με έπιασε τώρα τελευταία να αναπολώ τις αγάπες μου. Τις αιώνιες αγάπες, αυτές που δε θα φύγουν ποτέ-ποτέ.

Χμ, ακόμα δε θυμάμαι καθαρά πώς ακριβώς ξεκίνησα να διαβάζω βιβλία. Νομίζω ήταν επειδή με κορόιδευε ο αδερφός της πρώην κολλητής μου, ο Πέτρος, όταν είχαμε πάει να δούμε το Χάρι Πότερ και τη Φιλοσοφική Λίθο. Ήμουν γύρω στα 6, δεν ήξερα να διαβάζω γρήγορα υπότιτλους. Αλλά θα μάθαινα για να τον εκνευρίσω :Ρ Άρχισα λοιπόν να παίρνω κόμιξ νομίζω. Ναι είναι γελοίο, αλλά ξεκίνησα με κόμιξ. Δεν είχαμε βιβλία στο σπίτι ούτε ήξερα τι σήμαινε το βιβλίο.

Μέχρι που γνώρισα την Αλεξάνδρα. Η Αλεξάνδρα είναι η κολλητή μου τα τελευταία 8-9 χρόνια. Τη γνώρισα το καλοκαίρι από Τρίτη Δημοτικού για Τετάρτη. Όταν γνωριστήκαμε, πήγα σπίτι της, μένουμε απέναντι. Εκεί, γνώρισα τη μεγάλη της αδερφή. Την Ανθή. Με είχε ρωτήσει αν διαβάζω βιβλία. Χαμογέλασε όταν απάντησα αρνητικά και μου έδωσε ένα χιλιοδιαβασμένο βιβλίο με ψιλοσκισμένο εξώφυλλο. Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος. Μη με κατηγορήσετε που μου πήρε 1.5 μήνα να το διαβάσω. Τότε ξεκίνησα. Αλλά το διάβασα. Και μετά το δεύτερο και το τρίτο και το τέταρτο(το οποίο με φόβισε στο νεκροταφείο) και το πέμπτο στα κρυφά και μου πήραν το έκτο δώρο και το έβδομο το αγόρασα πρώτη-πρώτη μόνη μου. Από τότε όμως που άρχισα να διαβάζω, έχω γεμίσει τη βιβλιοθήκη μου. Πρέπει να έχω πάνω από 100 βιβλία. Η προφητεία της Πέτρας, ο Μικρός Πρίγκιπας, ο Αλχημιστής, το Εγχειρίδιο ενός Πολεμιστή του Φωτός, Τα χρονικά του Σπάιντεργουικ, κάποια της Τζάκλιν Ουίλσον, ένα Ντοστογέφσκι, τα πέντε από τα έξι του Vampire Academy, τα 4 από τα 6 του The Mortal Instruments, την τριλογία των Αγώνων Πείνας, μία ποιητική συλλογή Καβάφη-Πεσσόα, τη Μάγισσα του Μπλιθόρ και κάμποσα άλλα, άλλα το ίδιο και άλλα λιγότερο αγαπημένα.

Δεν είναι όμως αυτή η ανάρτηση για να μετρήσω τα βιβλία μου, αυτό θα γίνει άλλη φορά-ναι, δεν το γλιτώνετε. Απλά σήμερα θέλω να περιγράψω τη μαγεία που νιώθω όταν ‘‘κρύβω τη μύτη μου συνεχώς πίσω από ένα βιβλία’’, όπως το θέτει ο πατέρας μου.

Τα βιβλία σημαίνουν πολλά για εμένα. Είναι σα μυστικά που περιμένουν να ειπωθούν. Κρυμμένα μέσα σε ένα σκονισμένο ράφι ή θαμμένα κάτω από ένα σωρό ασιδέρωτων ρούχων. Ξεχασμένα από τα παιδιά εξαιτίας της τηλεόρασης και των παιχνιδιών, θεωρούμενα τγέ μπανάλ και χάσιμο χρόνου από τους μεγάλους. Πάντα λένε πως δεν έχουν χρόνο να τα διαβάσουν… Οπότε αυτά κάθονται, δίπλα το ένα στο άλλο, παγωμένα, μόνα τους και ξεχασμένα. Σε κάθε μπανταρισμένο αντίτυπο, σε κάθε κιτρινισμένη, τσαλακωμένη και μερικές φορές λερωμένη σελίδα κρύβονται ιστορίες κόσμων που δεν περίμενες ποτέ σου να υπάρξουν. Και απλά μένουν εκεί, στο ράφι, μέχρι να τα μετακινήσεις σε κάποιο άλλο σπίτι.

Ωστόσο, μερικοί ξέρουμε καλύτερα. Τα βιβλία αναπνέουν, είναι ζωντανά. Όταν έχει πέσει σκοτάδι, ο υπόλοιπος κόσμος έχει κοιμηθεί και οι σκέψεις μας κυλάν χωρίς σταμάτημα στο μυαλό μας αυτά μας ψιθυρίζουν από την άλλη άκρη του δωματίου, λέγοντάς μας να τα πάρουμε στα χέρια μας, να τα ανοίξουμε. Προσφέρουν ένα μέρος όπου μπορείς να τρέξεις όταν τα πόδια σου φοβούνται να κουνηθούν. Ένα μέρος να κρυφτείς όταν ο κόσμος έξω από το παράθυρό μας φαίνεται σκοτεινός και πολύ πραγματικός.  Βρίσκουμε τους εαυτούς μας κρυμμένους ανάμεσα στις σελίδες και στους πόνους ή τις νίκες των χάρτινων εαυτών μας. Υπάρχει δύναμη να μοιραστεί, απώλειες που πρέπει να τις θρηνήσουμε, μάχες να κερδίσουμε. Υπάρχουν περισσότερα όνειρα και αγάπες και ψέματα από όσα θα μπορούσαμε να αντέξουμε έξω από τις κιτρινισμένες αυτές σελίδες.

Τσαλακωμένες στην άκρη σελίδες και ‘‘σπασμένη’’ η ραχοκοκαλιά του βιβλίου από το ξανά-διάβασμα της ιστορίας του πρίγκιπα με τη σπασμένη καρδιά ξανά και ξανά αργά το βράδυ, όταν βρέχει και όταν η ίδια η δική σου η καρδιά είναι σπασμένη σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια. Έχουν λεκέδες από τσάι και βιαστικά γραμμένα σημειώματα σε κάποιο περιθώριο. Ίσως και κομματάκια από κέικ, μαζί με το αποτύπωμα των χειλιών μας σε μία ένδειξη αληθινής αγάπης.

Στα βιβλία μας βρίσκουμε νέους κόσμους. Βρίσκουμε δύναμη και θάρρος, πράγματα που δεν είχαμε παλιότερα. Βρίσκουμε έναν ώμο για να κλάψουμε πάνω του και χέρια που θα σκουπίσουν με προσοχή και τρυφερότητα τα δάκρυα. Βρίσκουμε τον ιππότη μας μέσα στην αστραφτερή στολή του, την πριγκίπισσά μας μέσα στον πύργο και τα βασίλειά μας, στα οποία μπορούμε να τρέξουμε. Βρίσκουμε τις δικές μας ιστορίες, τις δικές μας λέξεις, λέξεις που δεν ξέραμε ποτέ πως θέλουμε να πούμε.

Λυπούμαστε τους ανθρώπους που δε διαβάζουν, ή που λένε πως δεν διαθέτουν τον χρόνο να το κάνουν. Γελάμε όταν άνθρωποι λένε «Είναι απλώς ένα βιβλίο.» ή «Τι τα θες τα δύο αντίγραφα από αυτό;» γιατί για εμάς κάθε βιβλίο περιέχει μικρές, μικροσκοπικές διαφορές που το καθιστούν μοναδικό. Ξέρουμε τη μαγεία που περιέχουν τα βιβλία. Ξέρουμε πόσο μεγάλη είναι η σημασία τους. Ακόμα και αν οι υπόλοιποι τα έχουν πετάξει μακριά τους.