Hunger Games

Deep in the meadow, hidden far away
A cloak of leaves, a moonbeam ray
Forget your woes and let your troubles lay
And when it's morning again, they'll wash away
Here it's safe, here it's warm
Here the daisies guard you from every harm
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true
Here is the place where I love you.

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Black

Και τι καταφέρνεις με όλα αυτά που έχεις; Είναι απλά αναμνήσεις στοιβαγμένες μέσα σου, και σε κάνουν να πονάς τόσο μα τόσο πολύ, σα να φουσκώνει το στήθος σου, η καρδιά σου από τον πόνο και την απελπισία. Από τη δυστυχία. Που σου πήραν το πιο πολύτιμο δώρο. Ό,τι πιο όμορφο σου είχαν χαρίσει ποτέ. Εκείνο το ένα πράγμα που σε έκανε χαρούμενο. Το ένα πράγμα που κάνει έναν άνθρωπο άνθρωπο. Την αγάπη τους. Την πήραν πίσω. Αφού τύλιξαν την καρδιά σου με τη θέρμη της αγάπης τους, την πήραν πίσω και άφησαν στη θέση της ένα σωρό από το τίποτα, μερικά μαύρα αγκάθια ίσως που σε τρυπάνε όποτε τους βλέπεις. Και τους βλέπεις συχνά. Εγώ τους βλέπω.
Πρώτα ήταν ο Γιώργος. Είχα βγει με το Θάνο. Και ενώ είχαμε περίπου 3 μήνες ή και παραπάνω να μιλήσουμε, ήρθε. Μου είπε χρόνια πολλά.  Για τη γιορτή που δεν είχα.
Δεν
καταλαβαίνεις
πόσο
πονά;
Λες και με ξέρει λίγες μέρες. Δεν ξέρει πόσο έκλαψα όταν μου έστειλε εκείνο το e-mail, το e-mail με τον τίτλο A last goodbye, πόσο σήμαινε για εμένα αυτό, πως σκέφτηκα να κάνω κακό στον εαυτό μου επειδή με μισούσα που του κατέστρεψα τη ζωή. Και ήρθε έτσι απλά και μου μίλησε. Τα αγκάθια τύλιξαν την καρδιά μου, σαν ένα σαρκοβόρο φυτό, ή μήπως καλύερα ένα σαρκοβόρο θυλαστικό, έτοιμο να κατασπαράξει το θήραμά του, να το κάνει να χαθεί μια για πάντα στην άβυσσο, στο τίποτα.
Και με έστειλε σε ένα χειρότερο τίποτα. Με έστειλε σε ένα τίποτα με μία ελπίδα πως ίσως να θέλει να μου μιλήσιε ξανά. Με έστειλε σε ένα τίποτα όπου κόντευα να κλάψω μπροστά σε ένα άτομο που απλά ξέρει το όνομά μου. Με έστειλε σε ένα άζωο, μπεζ τίποτα, ένα τίποτα γεμάτο απελπισία.
Και σήμερα η Μυρτώ. Όχι τόσο η Μυρτώ. Το σπίτι της. Που είναι χτισμένο απέναντι στο δικό μου. Που υπήρξε το σπίτι μου για 11 χρόνια. Το σπίτι όπου ουσιαστικά μεγάλωσα. Μαζί της. Πήγα για να μοιράσω τα προσκλητήρια. Για το γάμο του μεγάλου μου αδερφού.
Μου άνοιξε ο αδερφός της. Ευτυχώς που δε μου άνοιξε αυτή. Με το που είχε πατήσει στην αυλή, η καρδιά μου σφίχτηκε και τα γακάθια ξανάκαναν την εμφάνισή τους, απειλιτικά, έτοιμα να κατασπαράξουν. Έτοιμα να καταστρέψουν. Και εκείνη...εκείνη απλά μου έριξε μία ματιά. Την πιο αδιάφορη που θα μπορούσε να μου ρίξει. Μία ματιά που ρίχνουμε σε ένα αδέσποτο ίσως, το οποίο σιχαινόμαστε. Με το οποίο αηδιάζουμε. Κι άλλα αγκάθια. Τα δάκρυα ήταν έτοιμα να φύγουν. Με το ζότι πίεσα τον εαυτό μου να χαμογελάσει στην οικογένειά της, στα άτομα που ήταν σαν δική μου οικογένεια και να βγάλω δύο τρεις λέξεις από το λαιμό μου. Δε φάνηκαν να το προσέχουν. Γιατί να το προσέξουν άλλωστε.
Στο σπίτι άπλωσα μηχανικά τη μπουγάδα, διάβασα μηχανικά τη μετάφραση. Δεν πίστευα ότι θα ξαναέβλεπα την πόρτα αυτού του σπιτιού να ανοίγει.
Γιατί όλα αυτά πονάνε; Και κάνουν ξανά τα αγκάθια να εμφανίζονται; Να εμφανίζονται και να ανοίγουν πληγές που εν μέρει είχε καταφέρει να επουλώσει το γέλιο του Θάνου ή η καμενιά της Ιωάννας ή οι υπέροχες συζητήσεις με την Κωνσταντίνα;
Είναι άδικο...
Γιατί
να
έχεις
μια
καρδιά;
Ποιο
το
νόημα
να
την
έχεις
αν
ραγίζει
τόσο
εύκολα;
Αν
γίνεται
τόσο
εύκολα
μαύρη;

Why?
Tell me, why?
You don't call me anymore
Don't you want me anymore?

Black
It's all black
It's the colour of my heart
It's the colour of my eyes

But I'm here
Yes I'm here
Everybody seems to mean so much
Everybody seems to think I'm fine

Late
It's too late
I am punishing myself
By admitting it's too late

Laugh
You may laugh
You can laugh at me for days
You may spit me if you want

But I'm here
I'm still here
Everybody seems to mean so much
Everybody seems to think I'm fine

Look at me
There were more to see
There were more to be proud of...

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η ζώη σου χαν, δεν είναι μόνο το παρελθόν σου. Γεμισε το παρόν και το μέλλον σου, με άτομα που θα "καθαρίσουν" την καρδιά σου, και θα γεμίσουν τον χαμένο χώρο με χαρά!

Μην κολλάς στο παρελθόν, μονο δυστυχισμένη θα σε κάνει. Το ξέρουμε και οι 2 καλα.

Φιλιά γλυκά! (:

Creepy Dreamer είπε...

MyBeloved, το προσπαθώ. Δε φαίνεται; Προσπαθώ να κάνω νέους φίλους...

Ευχαριστώ για τη συμβουλή. <3

Φιλάκια :*

Fleur είπε...

Η ζωή δυστηχώς έχει και τα πάνω και τα κάτω της.;)
Εγώ θα σου πρότεινα να πάψεις να πονάς για άτομα που δεν σε πονάνε.Είναι ανώφελο.Ίσως δύσκολο,αλλά ανώφελο.
Σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε.:D

Φιλάκιαααα.:*

Beedle είπε...

Ξερω πώς σε πονάει... Απολύτως δικαιολογημένο αλλά δεν βγαίνει τίποτα με το να κοιτας τα σκοτεινά κενά που σου άφησε το παρελθόν, είναι σκληρό και δύσκολο αλλα νομιζω οτι το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να τους ξεπεράσεις.

Και οσο για τους καινουργιους φιλους σου, μην ξεχνας τι σου ειπα, να βλεπεις με θετικη ματια, να πιστευεις στην ελπίδα και το μελλον θα γραφτει πιο φωτεινο...

Weird Fairy είπε...

Πονάει. Ξέρω πόσο πονάει. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Δεν έχεις άδικο. Πονάω κι εγώ... πολύ συχνά. Αλλά έμαθα να προσποιούμαι ότι αδιαφορώ... Ναι, έμαθα να υποκρίνομαι, να καμουφλάρω τις σκέψεις μου, να ξεγελάω τον ίδιο μου τον εαυτό. Δε θα μου βγει σε καλό αλλά είναι το καλύτερο που διαθέτω...
Και ξέρεις τι άλλο έμαθα; Να σκέφτομαι θετικά. Αν κάποιος έφυγε απο τη ζωή σου, δε φταις απαραίτητα εσύ. Όταν τα "αγκάθια" έρχονται κοντά μου και με απειλούν, σκέφτομαι κάτι που με ευχαριστεί. Σκέφτομαι τα άτομα που αγαπώ, σκέφτομαι ότι αν ήταν μαζί μου θα μου έδιναν μια δυνατή αγκαλιά, για να μη φοβάμαι. Γι'αυτό, όποτε νιώθεις έτσι, να θυμάσαι ότι όσα χιλιόμετρα κι αν σε χωρίζουν απο αγαπημένα σου πρόσωπα, πάντα θα είναι κοντά σου.
Σε υπερλατρεύω. Όλα θα πάνε καλά!

Isabelle είπε...

Μαράκι μου, Μαράκι μου, Μαράκι μου, δεν θέλω να σε βλέπω στεναχωρημένη, δεν το θέλω, καθόλου δεν το θέλω. Θέλω να σε βλέπω χαρούμενη και ξέρεις γιατί; Γιατί σου πάει. Η ζωή είναι ωραία γλυκιά μου, αρκεί να πιστέψεις σε αυτήν. Έχει τα πάνω της και τα κάτω της όπως το τρενάκι στο λούνα παρκ. Το θέμα είναι αν θα επιλέξεις να ουρλιάξεις ή να διασκεδάσεις τη βόλτα. Είσαι κάτι παραπάνω από υπέροχη και δεν χρειάζεται να χαλάς την καρδιά σου για άτομα που δεν το αξίζουν. Γιατί αν το άξιζαν δεν θα σε έκαναν ποτέ να κλάψεις, ΑΚΟΥΣ? ΠΟΤΕ! Γιατί εσύ αξίζεις καλύτερο, αρκεί να το πιστέψεις!
Σε αγαπάω πάρα πολύ καλό μου, μόλις αγαπήσεις και εσύ τον υπέροχο εαυτό σου όλα θα φτιάξουν. Και όλα θα πάνε καλά Μαράκι μου, όλα, ακους;
Σε φιλώ και σου δίνω όλη μου την αγάπη, με την ελπίδα να νιώσεις καλύτερα <3 <3.

Creepy Dreamer είπε...

Fleur μου έχεις ένα δίκιο. Απλά οι αναμνήσεις με σκοτώνουν... Μερικές φορές. Φιλάκια :)

Creepy Dreamer είπε...

Beedle, με διαβεβαίωσε ο ένας φίλος τουλάχιστον ότι περνά καλά μαζί μου...οπότε κάτι είναι και αυτό σωστά; :)
Σε ευχαριστώ που είσαι εκεί. Απλά. :)

Creepy Dreamer είπε...

Weird Fairy, άρα εγώ θα σκέφτομαι εσένα <3

Φιλάκια, σ'αγαπάω να ξέρεις <3

Creepy Dreamer είπε...

Isabelle, ξέρεις, τα άτομα που αξίζουν πιστεύω σε κάνουν να κλαις επειδή σήμαιναν τόσα πολλά για σενα...Αυτό πιστεύω δλδ. Αλλά έχεις δίκιο. Πρέπει να απολαμβάνουμε τη ζωή.
:') Και γω σε αγαπάω <3 Να μου δώσεις τον αριθμό σου :Ρ
Τα λέμε :*

Ανώνυμος είπε...

Άργησα αλλά ποτέ δεν είναι αργά to show some love :) Ξέρω πως νιώθεις και μακάρι να μπορούσα να τα φτιάξω όλα. Όχι απλά να εξαφανίσω τον πόνο αλλά να ξαναφτιάξω όλα όσα έχουν χαλάσει. Απ'ότι έχω διαβάσει ειδικά με την Μυρτώ ήσασταν τόσο δεμένες. Ίσως χαζό και αισιόδοξο αλλά θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα θα φτιάξουν. Τέτοια δεσίματα δεν ξεμπλέκονται εύκολα. ΜΑΚΑΡΙ να μπορούσα με ενα ραβδάκι να τα κάνω όλα πιο εύκολα. Το μόνο που μπορώ να κάνω προς το παρόν είναι να σε στηρίξω. Όσο μπορώ δηλαδή... Μη το βάζεις κάτω και να ξέρεις ότι μετά την καταιγίδα υπάρχει και το ουράνιο τόξο! Πάντα!! Ίσως μερικές φορές η καταιγίδα να διαρκεί πολύ αλλά στο τέλος γεμίζουν όλα με χρώμα. Μη φοβάσαι να το δεις. Δεν πονάει. Σε ηρεμεί και σου δίνει μια ελπίδα ότι έρχονται και καλύτερες μέρες.

Μη φοβάσαι να ζήσεις , Μαρία μου. Σου αξίζει να χαμογελάς. Προσπάθησε το λοιπόν!

Σου στέλνω όλη μου την αγάπη και πολλές αγκαλιές για να απαλύνουν τον πόνο από τα αγκάθια. Κουράγιο... WE <3 U

Creepy Dreamer είπε...

Sleepless, συγνώμη που θα σε απογοητεύσω, αλλά με τη Μυρτώ τα πράγματα δε φτιάχνουν. Δε πρόκειται...

Αλλα ξερεις...δεν πειραζει. Εν τελει θα σταματησει καποια στιγμη να πονα :)

Σε ευχαριστω για ολα.... Είσαι τόσο καλή <3

Φιλακια <3

Blogger είπε...

Γεια σου Μαράκι,
λοιπόν όπως συνηθίζω να λέω η ζωή είναι ένα σκάκι. Εσύ από όσα περιγράφεις αυτή την περίοδο έχεις το πιόνι σου σε μαύρο τετραγωνάκι... Απλά κάνε την κίνηση σου και προχώρα στο άσπρο! Ξέρεις η ζωή έτσι είναι... έρχονται πίκρες πολλές, λύπες μεγάλες, απώλειες πέφτουμε χαμηλά!! Όμως ο νικητής είναι αυτός που μετά το πέσιμο σηκώνεται με μεγαλύτερο πείσμα να ζήσει, να πετύχει... Εύχομαι όλα να φτιάξουν... Να θυμάσαι μόνο να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο μη σου πω και γεμάτο!!! Καλοκαίρι είναι, βάλε ζεστασιά στην καρδιά σου.
Σου στέλνω τη συμπαράσταση μου
Νεκ

Blogger είπε...

ΥΓ ξεκινώντας λοιπόν να βλέπεις αισιόδοξα τη ζωή και κατά τη γνώμη μου: Άλλαξε το blog σου, λίγο η μελαγχολική μουσική λίγο τα σκοτεινά χρώματα σε καταβάλουν ψυχολογικά. Βάλε φως και χαρά στο ιστολόγιο... ΓΙΑ ΑΡΧΗ

Ioanna Nikita είπε...

δεν ξερω τι να πω.. σε καταλαβαινω οσο μπορω.
και ειμαι σιγουρη πως θα ερθει μια μερα που ολα αυτα θα εχουν σβηστει.. κουραγιο

Creepy Dreamer είπε...

Nek, τι καλος ^_^
Ίσως να αλλάξω το ιστολόγιο, αν και λατρεύω τους Dark Sanctuary. Θα δείξει. :)

Ευχαριστω για τις συμβουλές, για όλα!

Creepy Dreamer είπε...

lostdream, νομίζω η μέρα φτάνει :)

Φιλακια :)