Love is...

You know when I said I knew little about love? That wasn't true. I know a lot about love. I've seen it, centuries and centuries of it, and it was the only thing that made watching your world bearable. All those wars. Pain, lies, hate... It made me want to turn away and never look down again. But when I see the way that mankind loves... You could search to the furthest reaches of the universe and never find anything more beautiful. So yes, I know that love is unconditional. But I also know that it can be unpredictable, unexpected, uncontrollable, unbearable and strangely easy to mistake for loathing, and... What I'm trying to say, Tristan is... I think I love you. Is this love, Tristan? I never imagined I'd know it for myself. My heart... It feels like my chest can barely contain it. Like it's trying to escape because it doesn't belong to me any more. It belongs to you. And if you wanted it, I'd wish for nothing in exchange - no gifts. No goods. No demonstrations of devotion. Nothing but knowing you loved me too. Just your heart, in exchange for mine.

Love is…

…Unconditional. Χωρίς όρους. Ναι... Η αγάπη είναι χωρίς όρους... Ποιος μπορεί να θέσει όρους σε κάτι τόσο απροσδιόριστο όπως η αγάπη; Δηλαδή, τι, θα πεις στο άλλον: "Θα σε αγαπήσω μόνο αν μου πάρεις αυτό/ μου κάνεις αυτό...;". Και εσύ τι κάνεις σε αντάλλαγμα; Τίποτα, that's right. Η αγάπη δεν είναι εμπόριο για να γίνονται ανταλλαγές. Δεν γίνεται να αγαπήσεις κάποιον για τα υλικά αγαθά και τις ανέσεις που σου προσφέρει... Όταν αγαπάς κάποιον, απλά τον αγαπάς για αυτό που είναι. Τον αγαπάς για το χαρακτήρα του και επειδή σε κάνει χαρούμενο, ευτυχισμένο και σε ολοκληρώνει...

…Unpredictable. Απρόσμενη. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αγάπη; Συχνά δε το πιστεύουμε αυτό; Ακόμα και αν μας αρέσει απλά κάποιος, αναρωτιόμαστε: "Από πότε έγιναν έτσι τα πράγματα, έτσι ώστε όποτε με φώναζες, θα ένιωθα πως το όνομά μου σημαίνει κάτι το ιδιαίτερο; Πόσα χαμόγελα χρειάστηκε; Πόσες φορές μέχρι αν αρχίσω να σκέφτομαι αυτά εδώ τα πράγματα που μέχρι πιο πριν μου φαίνονταν χαζά; Από πότε μου φάνηκε επώδυνο το να μη σε αγαπάω;". Σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλαβαίνουμε η αγάπη για το οποιοδήποτε άτομο, ειβάλλει στην καρδιά μας, στα κρυφά, κάποια στιγμή που δεν προσέχουμε. Και έτσι, ξανφικά, αιφνίδια, απρόσμενα, αγαπάμε.

…Uncontrollable. Δεν ελέγχεται. Ποιος μπορεί να ελέγξει την αγάπη; Κανένας αυτοκράτορας, κανένας βασιλιάς, όση δύναμη και πλούτο και αν έχει δε μπορεί να υπερνικήσει και να ελέγξει τη δύναμη της αγάπης. Κανείς δε μπορεί να πει σε κάποιον "Θα με αγαπήσεις", φασιστικά και απόλυτα. Όχι. Δεν μπορείς να ελέγξεις κάτι τόσο δυνατό. Και σαν παράδειγμα, μπορούμε να κοιτάξουμε τα παραμύθια που μας λέγανε σαν παιδιά. Όταν η πριγκίπισσα ήταν νεκρή ή κοιμησμένη, τι την έσωζε; Το φιλί της αληθινής αγάπης. Είναι το πιο ισχυρό μαγικό σε όλο τον κόσμο. Και για αυτό κανένας, ούτε ο πιο ισχυρός άνθρωπος του κόσμου όλου δε μπορεί να την ελέγξει.

…Unbearable. Αβάσταχτη. Φυσικά. Ώρες-ώρες η αγάπη ξεχειλίζει από μέσα μας. Μας κατακλύει. Τόσο που δε μπορούμε να την ανεχθούμε. Είναι τόση πολύ μέσα μας που μας κάνει να πονάμε. Να πονάμε όμως ευχάριστα. Δε μπορούμε να την αντέξουμε, όχι επειδή είναι βάρος, φορτίο, αλλά επειδή το δυνατό συναίσθημα αυτό μας είναι άγνωστο. Και μερικές φορές το φοβόμαστε και κάποιες άλλες το κρύβουμε.