Όταν το τριαντάφυλλο αποφάσισε να απλώσει τα αγκάθια του...

Μια φορά και έναν καιρό, πολλά και πολλά χρόνια πριν, ένα κατακόκκινο, μυρωδάτο τριαντάφυλλο άνθιζε στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού της χώρας.

Ήταν ένα μοναδικό τριαντάφυλλο, που ο κάθε ένας κάτοικος της Γης ολόκληρης το ποθούσε. Ήταν το τριαντάφυλλο του οποίου τα πέταλα πρόσφεραν την αθανασία.

Όμως, δεν γινόταν να το αποκτήσουν. Τα αγκάθια του τριαντάφυλλου, κατάμαυρα, δηλητηριώδη και κοφτερά, είχαν τυλίξει όλο το βουνό.

Κανένας δε μπορούσε να σκαρφαλώσει και να κόψει το πολυπόθυτο φυτό. Όσοι είχαν προσπαθήσει, πέθαναν.

Και το τριαντάφυλλο έμεινε μόνο του εκεί, να μαραίνεται και να μη χαρίζει σε κανέναν τα τόσο πολύτιμα πέταλά του.

Κάπως έτσι δεν είναι και ο καθένας από εμάς; Ένα πολύτιμο, μικρό τριαντάφυλλο, το οποίο αρχικά φαίνεται ασήμαντο. Αν κοιτάξεις το ρόδο από κοντά, αν πλησιάσεις και το μυρίσεις, θα καταλάβεις πόσο ξεχωριστό και ιδιαίτερο είναι και δε θα θέλεις να το αποχωριστείς ποτέ.

Τι γίνεται όμως αν υπάρχουν αγκάθια;

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύπλοκες. Οι περισσότεροι άνθρωποι διπρόσωποι και υποχθόνιοι. Κοιτάνε το συμφέρον τους. Είναι φιλικοί μαζί σου και μετά σε πληγώνουν. Σου ξεριζώνουν από μέσα σου όσα συναισθήματα μπορεί να είχες και όλη την καλή θέληση να αγαπήσεις και να νιώσεις.

Έτσι, κάποιος που αγάπησες, που εμπιστεύτηκες, που εναπόθεσες πάνω του όλες σου τις ελπίδες και τα όνειρα σου. Τον θεώρησες φίλο σου, ιδιαίτερα αν σου έχει σταθεί σε κάποιο πρόβλημα. Και τελικά, τις περισσότερες φορές, σε απογοητεύει.

Και έτσι, σαν ένα ντροπαλό και ευαίσθητο τριαντάφυλλο απλώνεις τα αγκάθια σου γύρω σου, φτιάχνεις ένα αγκάθινο κλουβί, μην αφήνοντας κανέναν να σε προσεγγίσει, έτσι ώστε να μην ξανανιώσεις αυτόν τον πόνο, αυτή την απογοήτευση, που τη μία στιγμή είσαι στα σύννεφα και την άλλη έχεις πέσει στη Γη και συνειδητοποιείς την πραγματικότητα.

Πραγματικά όμως, αξίζει; Αξίζει μία τέτοια ζωή; Μία ζωή μόνος; Μια ζωή χωρίς φιλία, αγάπη και τη ζεστασιά που νιώθεις όταν ξέρεις πως κάποιος σε νοιάζεται. Αξίζει να τα χάσεις όλα αυτά για κάποιον που ήταν απλά χαζός που δε σε γνώρισε καλύτερα; Για κάποιον ο οποίος δε δίνει δεκάρα τσακιστή για τα συναισθήματά σου; Όπως είπα και στο προηγούμενο ποστ μου, η ζωή περνάει, φεύγει και, ίσως, όταν ανοίξεις ξανά τα μάτια να έχουν περάσει τόσες ευτυχισμένες και χαρούμενες στιγμές, που θα μπορούσαν να σε κάνουν να χάσεις την ανάσα σου από τα γέλια.

Μην κλείνεσαι στον εαυτό σου. Θα είναι το μεγαλύτερό λάθος που θα κάνεις στη ζωή σου.

Γιατί έτσι, θα καταλήξεις όπως το τριαντάφυλλο του μικρού παραμυθιού. Μόνος. Έρημος. Χωρίς να μπορείς να προσφέρεις σε κανέναν τον εαυτό σου, χωρίς να μπορείς να κάνεις κάποιον να χαμογελάσει και να πει μία κουβέντα ενδιαφέροντος. Και όχι μόνο αυτό. Αν ποτέ σου κάνεις το λάθος να κλειστείς μέσα σε ένα καβούκι, τότε μετά από χρόνια, εσύ, ο χαρακτήρας, η προσωπικότητά σου και τα συναισθήματά σου θα είναι ξερά και κούφια.

Πιθανότατα όλα τα παραπάνω να είναι ένα απλό παραλήρημα μίας έφηβης που έχει πληγωθεί από τους φίλους της. Όπως και να έχει, δεν πειράζει.

Εγώ προσπαθώ να μη γίνω το τριαντάφυλλο και να δω τη θετική πλευρά της ζωής, να δω το ποτήρι μισογεμάτο. Εσείς;