...

My Grandmother

© Victoria L. Payne

In my Rose Garden of memories
I see you standing there
An angel in disguise
Who taught me how to care
I long to hear your voice
for real not in my dreams
I am missing you so much these days
how empty my world seems
People say time heals all wounds
that someday the pain will subside
But Grandma I can tell you
I think they must have lied
The emptiness I am feeling now
is strong and I am weak
These days go by without you
so dreary and so bleak
In my Rose Garden of memories
I know you'll always be
for though you're gone
from this mortal world
In my heart you'll always be

Γιαγιά μου... ελπίζω να προλάβω να έρθω σπίτι πριν μου φύγεις. Θέλω να σε δω μία τελευταία φορά.

Account on 2012

Λοιπόν, μια χρονιά κοντεύει να τελειώσει και καθότι είμαι γουρούνα και αδικαιολογήτως ανενεργή blogger, είπα να κάνω μία ανάρτηση (μάλλον τελευταία από το πενιχρό σε αναρτήσεις 2012) για τον απολογισμό μίας χρονιάς.

Στο μεγάλο μέρος της, στους έξη-εφτά πρώτους μήνες της, ήταν pretty much άκαρπη. Πανελλήνιες. Διάβασμα. Άγχος. Πανελλήνιες. Και ούτω κάθε εξής. Μεγάλη στιγμή στη ζωή του κάθε ανθρώπου προφανώς οι Πανελλήνιες αλλά ήταν μία περίοδος τόσης ξηρασίας που δεν έχω να πω κάτι.

Μετά είχαμε ένα συμπαθητικό και κάπως εκρηκτικό καλοκαίρι, με εξελίξεις πάνω στη ζωή μου, εξελίξεις που με έκαναν να σκεφτώ διάφορα πράγματα πάνω στη ζωή, στις ανθρώπινες σχέσεις και πώς μπορεί να στα φέρει η τύχη. Και τότε επίσης, έμαθα πως πέρασα στην πρώτη σχολή που είχα δηλώσει στο μηχανογραφικό *let’s rejoice*

And then, university came. Δεν ξέρω τι να πω. Έχασα μία ακόμη φορά μία κολλητή, πρέπει να φτάνουμε στις 3 φορές που χάνω καλύτερο/η φίλο/η, αλλά ντάξει, θα ζήσω και ας είμαι απαίσιος σκατοχαρακτήρας^_^

Γνώρισα πολλά άτομα στη σχολή και έμαθα να σκέφτομαι διαφορετικά και αν είναι ένας λόγος για τον οποίο χαίρομαι για ότι συνέβη είναι που γνώρισα τη Ρίκα. Η Ρίκα είναι ένα εκπληκτικό άτομο που είναι πάνω κάτω σαν και εμένα και τα πάω πάρα πολύ καλά μαζί της και χαίρομαι που είμαστε φίλες… Ελπίζω να νιώθει και αυτή το ίδιο, αλλά δε θα εκπλαγώ αν τα πράγματα πάρουν άλλη τροπή, η ανθρώπινη φύση με έχει απογοητεύσει παντελώς.

Στενοχωριέμαι που φέτος έχω τόσες λίγες Χριστουγεννιάτικες Κάρτες να γράψω…I mean they’ll be like 3… Φυσικά θα ήθελα να στείλω σε κάποια άτομα αλλά αμφιβάλλω αν θα προλάβω, δυστυχώς :S «Έχασα» πολλούς ανθρώπους φέτος και βρήκα έναν και αναμένεται αναπόφευκτα δυστυχώς να χάσω εξ’ ολοκλήρου και ένα άλλο πολύ σημαντικό άτομο σύντομα.

Ώρες-ώρες απορώ πώς γίνεται να πέφτουν όλα τα άτυχα θέματα μαζί.. Whatevs. Αν μπορούσα να ζητήσω κάτι από τον Άγιο Βασίλη θα ήταν να μην είναι και το 2013 τόσο σκατοχρονιά…I wish… I wish…

Συμπέρασμα της χρονιάς; We hold too much power over each other. So be kind to those around you.

Nothing lasts...

Nothing is ever going to be as easy as it looks,
And nothing will ever go exactly how you plan it.
People promise that they'll always be there for you,
But that's a promise no one can keep.
Everyone leaves you at some point
Whether they mean to or not.
Nothing lasts forever
And everything has it's time to end,
There's nothing you can do to stop it.
Best friends grow apart
Until eventually they don't know each other any more.
Most importantly:
People change.

But no matter how things change,
No matter what bad things happen,
Take solace
Because you had those people in your life
And they made it special.
No matter where they are now,
There are always memories to treasure.

Εγώ από την άλλη δε στέκομαι μόνο στο πως οι άνθρωποι αλλάζουν αλλά και στο πώς φεύγουν. Και επίσης στο πώς αποκαλύπτουν στα ξαφνικά μία μίζερη πλευρά του εαυτού τους. Ω ναι, another hole in my heart. But guess what, δεν νιωθω πως εγώ είμαι αυτή που χάνω. Όχι αυτή τη φορά. Δε θα είμαι το υποκατάστατο κανενός ούτε θα κάνω τον αχθοφόρο σαν τον μαλακά, να δίνω να δίνω να δίνω και να μην παίρνω ποτέ τίποτα.
Και γενικά, συνεισητοποιήσα πως μαλάκες υπάρχουν πολλοί. Πρόσφατα. Και δε με νοιάζει που πονά αυτή η συνειδητοποίηση, κέρδισα κάτι. Εμπειρία να μην ξαναμπλέξω με τέτοιο σκατόκοσμο ποτέ μου. Γιατί δε θα κάνω εγώ πάντα ην ψυχολογία μου κουρέλια για μερικά εγωκεντρικά πλάσματα. Όχι πια, όχι πια, ποτέ ξανά.

Και ξέρεις εγώ φταίω που πίστεψα έστω και για λίγο ότι μπορεί να βρήκα ένα νορμάλ άνθρωπο. Μπα, θέλει πολύ ψάξιμο ακόμη. Γιατί ένας νορμάλ άνθρωπος όταν φεύγει δεν αφήνει πίσω του όλη τη χολή που μπορούν να βγάλουν τα έντερά του.
Αυτή η χολή προσπαθεί να με δηλητηριάσει - ακόμη και τώρα, οι λέξεις προσπαθούν να βιάσουν το ψυχικό μου είναι. Αλλά έχω μεγαλώσει πολύ για να χαλιέμαι για τέτοιες μαλακίες πια. Ή μάλλον όχι, ίσως να χαλαστώ, αλλά δε θα το αφήσω να με ρίξει εμένα αυτό κάτω.

Στο κατω κάτω δε χάνω εγώ κάτι. Για κανένα λόγο.

I carry your heart in my heart

Τώρα που το σκέφτομαι, από τότε που με θυμάμαι, εσύ ήσουν εκεί. Πάντα και πάντα. Ήσουν εκεί όταν έσπασα το χέρι μου και με πήρες τρυφερά στην αγκαλιά σου όταν εγώ έκλαιγα, αν και είχες τρομοκρατηθεί όσο και εγώ, γιατί για να λέμε την αλήθεια, ήσουν μόλις 18 τότε. Όμως με κράτησες σφιχτά και είπες «Θα περάσει μωρό μου, θα περάσει.». Σε εσένα ήρθα μυστικά μυστικά και σου είπα με ένα παιδικό ενθουσιασμό και με μάγουλα κατακόκκινα και σου είπα για τον πρώτο μου έρωτα, το Βασίλη. Πόσο ήμουν 4; Δε γέλασες. Με αντιμετώπισες σοβαρά και με υποστήριξες. Την άλλη φορά, είχα άρρωστη πολύ άσχημα και δε μπορούσα να ανασάνω καλά. Και εσύ έμεινες ξύπνια όλη νύχτα να με προσέχεις και ας δούλευες εξαντλητικές ώρες την επόμενη μέρα. Ήσουν εκεί όταν έφυγε η Μυρτώ. Ίσως να μη μου είπες τα πιο ενθαρρυντικά λόγια του κόσμου, μα ξέρω πως όταν με μαλώνεις το κάνεις για εμένα. Επειδή με αγαπάς τραγικά πολύ και επειδή θες να με βοηθήσεις να γίνω καλύτερος άνθρωπος – και ίσως να μη φαίνεται, μα το καταφέρνεις σιγά και σταδιακά.

Με αγαπάς και ας μην είμαι τέλεια και ας κάνω λάθη και ας τρώω τα μούτρα μου. Έχω ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου.

Θυμάμαι ακόμη το τελευταίο βράδυ στο σπίτι. Με πήρες αγκαλιά και έβαλες τα κλάματα και είπες ότι θα σου λείψω. Ότι τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο. Ότι δεν ήθελες να φύγω και να είμαι μακριά σου. Λογικό δεν είναι; Μέχρι πριν 7 χρόνια μέναμε κάθε μέρα μαζί στο ίδιο σπίτι. Μεγάλωσα μαζί σου. Μεγάλωσα εξαιτίας σου. Και σου το είπα αυτό και σου είπα πως δε θα είμαστε μακριά. Είμαστε αδερφές εξάλλου. Τίποτα, ούτε 500κατι χιλιόμετρα δε μπορούν να μπουν ανάμεσά μας. Αλλά το ξέρεις αυτό, έτσι;

Ανησυχείς πάντα τόσο πολύ για μένα. Πόσες ώρες να μιλάμε στο τηλέφωνο καθημερινά; Είναι αστείο, είσαι πάντα τόσο προστατευτική. Πιο πολύ και από τη μαμά, ίσως γιατί είμαστε κοντά μεταξύ μας, και έχουμε μία σχέση που δε θα μπορέσουμε να καταφέρουμε να αποκτήσουμε ποτέ με τη μαμά.

Που και που, όταν νιώθω τρομερά θλιμμένη για τον ένα ή τον άλλο λόγο, βγάζω από το κουτί που κρατάω μέσα ό,τι πιο πολύτιμο έχω ένα σκισμένο κομμάτι χαρτί. Από το πρώτο μου λεύκωμα. Μου είχες γράψει μία αφιέρωση…

‘‘Θέλω να ξέρεις ότι πάντα – όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο και να μεγαλώσουμε – θα είμαι πάντα κοντά σου. Να σε βοηθάω στα δύσκολα, να χαίρομαι στην ευτυχία σου, να σε εμψυχώνω, να σε καθοδηγώ και να σε μαλώνω όταν πρέπει.

Αυτοί είναι οι δεσμοί αίματος που ποτέ δεν πρόκειται να μας τους σπάσει τίποτε και κανένας και να χωρίσουν οι δρόμοι μας.

Πάντα θα είμαι κοντά σου. Να σου δείχνω τη ζωή που δυστυχώς την έμαθα μόνη μου. Χωρίς μία μεγαλύτερη αδερφή να με συμβουλεύει. Εκμεταλλεύσου ότι έχεις 2 μεγαλύτερα αδέλφια που σε υπεραγαπούν και που θα κάνουν τα πάντα για να είσαι ευτυχισμένη και επιτυχημένη στη ζωή σου.

Φιλιά, με αγάπη,

η αδερφή σου!’’

Κάνουμε ποίηση τώρα ξέρεις στη σχολή και βρήκα ένα ποιητή τον E. E. Cummings. Ψάχνοντας τα ποιήματά του, έπεσα πάνω σε ένα το οποίο θα στο δώσω την επόμενη φορά που θα βρεθούμε.

“I carry your heart with me (I carry it in my heart)I am never without it (anywhere
I go you go, my dear; and whatever is done by only me is your doing, my darling)
I fear no fate (for you are my fate, my sweet)I want no world (for beautiful you are my world, my true)
and it's you are whatever a moon has always meant and whatever a sun will always sing is you

here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud of the bud and the sky of the sky of a tree called life; which grows
higher than the soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that's keeping the stars apart

I carry your heart (I carry it in my heart)”
-E. E. Cummings

Still I Rise

Still I Rise

by Maya Angelou

You may write me down in history
With your bitter, twisted lies,
You may trod me in the very dirt
But still, like dust, I'll rise.

Does my sassiness upset you?
Why are you beset with gloom?
'Cause I walk like I've got oil wells
Pumping in my living room.

Just like moons and like suns,
With the certainty of tides,
Just like hopes springing high,
Still I'll rise.

Did you want to see me broken?
Bowed head and lowered eyes?
Shoulders falling down like teardrops.
Weakened by my soulful cries.

Does my haughtiness offend you?
Don't you take it awful hard
'Cause I laugh like I've got gold mines
Diggin' in my own back yard.

You may shoot me with your words,
You may cut me with your eyes,
You may kill me with your hatefulness,
But still, like air, I'll rise.

Does my sexiness upset you?
Does it come as a surprise
That I dance like I've got diamonds
At the meeting of my thighs?

Out of the huts of history's shame
I rise
Up from a past that's rooted in pain
I rise
I'm a black ocean, leaping and wide,
Welling and swelling I bear in the tide.
Leaving behind nights of terror and fear
I rise
Into a daybreak that's wondrously clear
I rise
Bringing the gifts that my ancestors gave,
I am the dream and the hope of the slave.
I rise
I rise
I rise.

Απλά αυτό το ποιήμα. Με εξέφραζε ούτως ή άλλως, ίσως λίγο πιο πολύ τώρα. Βλακείες.

Whatever.

Συγνώμη που δεν βλέπω τα μπλογκ σας μα 1 μηνα πριν φύγω από το σπίτι και τώρα που είμαι στη φοιτητική μου πόλη δεν μπορώ να μπαίνω στο Ίντερνετ. Λογικά μέσα στην επόμενη βδομάδα θα μαι πάλι κοντά σας.

P.S. "Life always has sadness along but if we know how to get rid of them and trying to smile, it will make our brighter day." I'll keep on that thought.

What is love?

Και εκεί που κάθομαι και διαβάζω στον καναπέ μου το A Storm of Swords και μένω ολίγον τι μ*λάκας με τις εξελίξεις, τσουπ στο ΣΚΑΪ πετάγεται ένα γαλλικό ντοκιμαντέρ ( γιατί μόνο οι Γάλλοι θα μπορούσαν να κάνουν τέτοια ντοκιμαντέρ, honestly -_- )  που μας λέει πως θα μας εξηγήσει για ποιο λόγο αγαπάμε και τα λοιπά.

Και αρχίζει και αναφέρεται σε μηνύματα που μεταβιβάζονται στους νευροδιαβιβαστές όταν ο άλλος σε κοιτάει – και για αυτό η καρδιά σου χτυπά γρήγορα τότε. Μιλάει για ποιο λόγο εστιάζουμε την προσοχή μας στα μάτια του άλλου και πώς αυτό στέλνει μηνύματα σε διάφορους τομείς του εγκεφάλου και έτσι ξεκινά η διαδικασία της ‘‘αποπλάνησης’’ (όπως ονομάζουν τα στάδια πριν αρχίσουμε να νιώθουμε την αγάπη).

Και εγώ ήμουν σε φάση:

Θέλω να πω ποιος είναι ο λόγος να φτιάξεις ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ; Γιατί είμαστε τόσο περίεργοι; Γιατί πρέπει να βρίσκουμε μία λύση σε όλα; Γιατί εγώ έπρεπε να τα μάθω αυτά;

Δηλαδή, φαντάζομαι σκηνικό που θα παίζει φλερτ αγοριού με κοριτσιού και όταν η καρδιά του ενός θα χτυπά δυνατά δε θα σκέφτεται «Α, τι όμορφα που περνάω», θα σκέφτεται, «Α αυτό το άτομο στέλνει μηνύματα στους νευροδιαβιβαστές μου. Άρα είναι το κατάλληλο για ζευγάρωμα».

What the fuck δηλαδή!

Δεν πιστεύω πως χρειάζονταν να φτιαχτεί τέτοιο ντοκιμαντέρ όπως δεν πιστεύω πως χρειάζεται οι γιατροί να κάθονται και να κάνουν έρευνες και ολόκληρα πειράματα επί του θέματος, αντί να κάθονται να εργάζονται πάνω σε λύσεις για τον καρκίνο ή το AIDS.

Η αγάπη, ο έρωτας, ναι, θα το πω και εμένα μου δημιουργούν απορίες. Γιατί να αγαπάμε; Πώς προκύπτει η αγάπη; Πώς προκύπτει ο έρωτας;

Αυτές οι απορίες τριγυρίζουν στο μυαλό μου εδώ και αρκετά χρόνια ομολογουμένως, κυρίως αφότου η αδερφή μου γέννησε τα δίδυμα παιδιά της και τα αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε έχω αγαπήσει ποτέ στη ζωή μου, ενώ δεν έχουν καν διαμορφώσει χαρακτήρα και προσωπικότητα για να αγαπήσω. Όπως και με τους φίλους μου συμβαίνει αυτό. Γιατί δενόμαστε τόσο εύκολα μεταξύ μας, παρά τα χιλιόμετρα που στέκονται ανάμεσά μας και πώς στο καλό συνέβη να εισχώρησε μέσα σε όλους μας η αγάπη για τον άλλον πάνω-κάτω την ίδια στιγμή που και ο άλλος αγάπησε εμάς;

Ναι δε θα το αρνηθώ. Η αγάπη, ταυτόχρονα με τα άλλα συναισθήματα, λύπη, πόνο, αγανάκτηση, θυμό και λοιπά μου δημιουργούν απορίες.

Όμως, δεν θέλω να το ψάξω περαιτέρω. Πιστεύω πως καλό είναι να αναρωτιόμαστε, αλλά είναι μέσα στη φύση μας η περιέργεια. Όπως και το να αγαπάμε. Γιατί να το ψάχνουμε; Γιατί να τα κάνουμε όλα τόσο εργαστηριακά και επιστημονικά;

Ξενέρωσα τη ζωή μου με το ντοκιμαντέρ αλήθεια. Δεν είμαι και κανένας ειδικός στο θέμα της αγάπης, ένα όμως είναι το σίγουρο: όταν αγαπάς, αγαπάς. So simple as that. Δε χρειάζεται να ξέρεις τι κάνουν οι νευροδιαβιβαστές σου ή ποια τμήματα του εγκεφάλου σου αντιδρούν με το κάθε βλέμμα ή άγγιγμα ή γιατί σε ελκύει ο Μήτσος και όχι ο Βαγγέλας. Απλά αγαπάς. Και πιστεύω τότε, όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία.

 

Whenever I'm alone with you,
You make me feel like I am home again.
Whenever I'm alone with you,
You make me feel like I am whole again.

Whenever I'm alone with you,
You make me feel like I am young again.
Whenever I'm alone with you,
You make me feel like I am fun again.

However far away,
I will always love you.
However long I stay,
I will always love you.
Whatever words I say,
I will always love you;
I will always love you.

New Blog!

Όχι, δε θα το αφήσω αυτό :Ρ Όμως έφτιαξα ένα καινούριο, για άλλη χρήση. Αν δε σας κάνει κόπος, τσεκάρετέ το!

Draw your heart out

Growing up

Το βλέμμα μου πέφτει στα τέσσερα άδεια μεγάλα ράφια της βιβλιοθήκης και νιώθω πάλι εκείνο το αίσθημα της μελαγχολίας να πιάνει σφιχτά το στομάχι μου και να το τυλίγει, να το δένει, να το κάνει κόμπο.

You see, στα ράφια αυτά ήταν τα βιβλία που χρησιμοποιούσα τον τελευταίο χρόνο, τα βιβλία και οι σημειώσεις που με συντρόφευαν κατά τη διαδικασία των Πανελληνίων.

Μη με παρεξηγήσετε. Δεν έχω τρελαθεί. Δεν θέλω να έρθουν πάλι πίσω οι Πανελλήνιες, δεν θέλω να ξαναδιαβάσω ή κάτι τέτοιο.

Όμως απλά συνειδητοποιώ πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια.

Θυμάμαι όταν πρωτοήρθαμε σε αυτό το σπίτι. μου φαινόταν τεράστιο και η ντουλάπα στο δωμάτιό μου πολύ ψηλή και ήμουν μονάχα εφτά χρονών. Τα βιβλία χωρούσαν άνετα σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης μου και στα υπόλοιπα μπήκαν τα εξωσχολικά.

Φέτος δεν υπήρχαν εξωσχολικά, μόνο σε ένα ράφι και εκεί στριμωγμένα και στα υπόλοιπα σχεδόν ράφια υπήρχαν βιβλία για το σχολείο.

Και τώρα όλα εκείνα τα βιβλία του σχολείου μπήκαν σε 5 μικρά χαρτονένια κουτιά.

Αναρωτιέμαι αν έτσι θα είναι πια η ζωή μου. Σε λίγο καιρό θα βάλω και τα υπόλοιπα πράγματα που αποτελούν την προσωπικότητά μου σε μικρά χαρτονένια κουτιά και θα φύγω από εδώ να πάω σε μία μεγάλη πόλη, από την οποία κάποια στιγμή πάλι θα φύγω.

Γενικά, νιώθω λίγο περίεργα που μεγαλώνω.

Θέλω να φύγω από εδώ μα ταυτόχρονα ξέρω πως εδώ ήταν που πέρασα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, εδώ μεγάλωσα, εδώ έκανα φίλους, εδώ πέρασα καλά  και νιώθω λίγο περίεργα και ανήσυχα για αυτό που με περιμένει «εκεί έξω».

But I guess that’s part of growing up…!

P.S. Αύριο φεύγω για το χωριό μου και δε θα έχω Internet για 15 μέρες περίπου. Τα λέμε :Ρ

Drawing Contest :P

Yo there! Long time no see!
Τα μόρια βγήκαν όπως όλοι ξέρουμε, εδώ και κανα μήνα και ευτυχώς περνάω εκεί που ήθελα xD Θεσσαλονίκη, σου 'ρχομαι <3

Μιας και συμμετάσχω πάλι σε διαγωνισμό (το κάνω για βελτίωση των ικανοτήτων μου) έχω φτιάξει 2 WIPS που μαλλον θα αυξηθούν. Πείτε μου τη γνώμη σας.
Η κοπέλα και καλά είναι μάγισσα ενώ το αγόρι θνητος και παίζει φλερτ. Βασικά αυτή είναι καψούρα μαζί του xD

Give me a kiss.(view full size)

Broomstick Kiss (cheesy title xD) (view full size as well)

So...? Θα εκτιμούσα να ακούσω κάθε άποψη, καλή-κακή. xD

Donald Duck Bookmark

Έφτιαξα ένα σελιδοδείκτη που θα αποτελέσει το δώρο (μαζί με άλλα) ενός πολύ αγαπημένου ατόμου.

Here it is :P
Θα πρότεινα να το δείτε στο κανονικό του μέγεθος :Ρ

Επίσης, ανεβάζουμε τον "Αρχοντοχωριάτη" στο ερασιτεχνικό θέατρο του χωριού μου και θα παίξω τη "Δοριμένη" :Ρ Τζίζους πάλι ναζιάρα femme fatale με βάλανε, so out of character.-

I have a confession to make

 Αυτοτελής ιστορία

“-Hey, you’re shaking.

-Yeah… I am a bit anxious. Can I hold your hand?

-Sure thing…

-I have a confession to make. It’s not something that you don’t know actually. Let me start with something you yourself said last year. I am afraid only of the thought of not talking to you, even if it’s just for one day. I…I want to talk to you. That’s why I call you so many times per week. I never get bored of your voice, or your jokes. I never get bored of you. I…I know that possibly I am a bother to you. Who wouldn’t be bothered by a girl who is in love with him, but he only sees her as a friend. I know that I bother you and that it must be hard for you to talk to me normally, but I had enough of this. I want to stop pretending that I’m only your friend. I do not see you as a friend. I like you, and you’ll never possibly ever find how much I do so. I know that this confession is already melodramatic and probably boring to you, but you have to know that it is true. It comes from the depths of my thoughts and feelings and it was something I always wished to say to you.

I like the way you make me laugh. I like the way you laugh when I say something funny enough. I like the way you take care of me. I like the way your voice sounds after I’ve just waken you up. I like the way you tease me. I like the fact that you say nerdy stuff that actually sounds funny. I appreciate the fact that you’ve been here for me. You’re actually always here for me, even if you’re miles away. You take my pain away with just one word. All you have to do to make me extremely happy is to talk to me.

But I wish for more. I wish I could make your heart race, like min does, when I talk to you. I wish you could see me as something more than a friend. I wish I could hold your hand and I could be the one for you. I know it’s selfish to ask this, but I would love it if I was your girlfriend.

I mean, I am already your friend and this also makes me happy, happier than I could ever imagine. But you know, I feel as if my chest tightens and tightens more, when I realize that I could never have you, that I could never be something more than a friend to you.

The thing you could make out of this pretty much pointless speech is that I like you. I love you.”

She dropped her pencil. She couldn’t bring herself to write the line “That’s when the boy leaned and kissed her”. Her hand wouldn’t move to finish the fictional text she was writing.

She felt tears streaming down her face. What was she crying for? Because she couldn’t even kiss the boy she like din her fictional world? It was stupid… So stupid.

And yet, there she was crying over the piece of paper that had on it the hidden feelings of her heart towards one of her friends. She couldn’t bring herself up to confess to him. She was so afraid. She knew he would possibly reject her and she could stand that pain, if she was able to stay near to him, as a friend. But she would feel so sad if she saw him with another girl, holding hands, laughing, kissing.

No. She could not confess. And that made her feel so bad.

Pathetic wasn’t she? Trying to make her deepest desires come true by imaging them. And then in the end, this would destroy her heart.

She felt so fucked up.

So she cried more.

 In my field of paper flowers
And candy clouds of lullaby
I lie inside myself for hours
And watch my purple sky fly over me

Dreaming of dreams

 Συμμετέχω σε διαγωνισμούς στο deviantART για να μπορέσω να βελτιωθώ στη ζωγραφική και να το πιο πρόσφατο. Θέμα: A Fairytale Character Dreaming. Εγραψα και ενα κειμενάκι, so here we go :P

From what the witch told her, all she knew was that the dreams were supposed to be gray, black and white. Was she abnormal? For her, everything around her was black, white and gray. Her life was colorless. She desired colors. She wanted to see them, but they were so far away from her, they were outside her tower.
So, every time she closed her eyes, her dreams were full of colors, full of reds and greens and blues and purples and oranges and so many more colors that dazzled her and made her laugh and happy and kind of light-headed. That times, the tower's wooden floor used to turn into a green meadow full of small flowers with wonderful smells. Butterflies with weird colors and purple birds were flying on her sky and right there, where her bed was, was a huge waterfall. Some times, a blueish unicorn, full of pride and innocence made his appearance. Trees with flowers popped up suddenly from the floor. She dreamed of stuff she knew they only existed in fairytales. There was yellow flying castle among pinkish clouds and there were kind princes and beautiful queens and happiness and joy.
Those colorful dreams made her smile. But, when she opened her eyes, she herself was still gray and so was the whole tower and only the outside world was full of those sweet colors she only dreamed off.

Enough is enough...

"Αμα έγραψες 18 Αγγλικα και εφου εγραψες 16-17 στα άλλα ρε Μαρία, δεν θα περάσεις με την καμία εκεί που θες!"
Θες να βάλουμε στοίχημα;
Ηλίθιε.
Υποτίθεται πως η οικογένεια είναι εκεί για να σου προσφέρει υποστήριξη. Υποστήριξη. Να στο συλλαβίσω μάνα μου; Υ-Π-Ο-Σ-Τ-Η-Ρ-Ι-Ξ-Η. Όχι αυτό που κάνεις εσύ τώρα πάντως.
Δηλαδή νομίζεις ότι εγώ δεν νιώθω ήδη αρκετά άσχημα με την αχρηστότητά μου και την ανικανότητά μου να αποδώσω. Νομίζεις δεν έχω κλάψει φέτος μετά τις εξετάσεις; Αν έκλαψα λέει...Όχι ότι σε αφορά.
Γιατί δε σε νοιάζει η προσπάθεια που έκανα.
Ή γιατί απλά σκέφτεστε, όλοι σας μέσα σε αυτό το σπίτι, ότι "η προσπάθειά της Μαρίας θα φανεί από τα αποτελέσματά της".
Ναι. Επειδή η Μαρία με τα κόμπλεξ με τα οποία τη γαλουχήσατε τόσα χρόνια, είναι απολύτως ήρεμη στη διάρκεια των εξετάσεων. Γαμώτο δηλαδή. Την πρώτη βδομάδα, στα 3 πρώτα μαθήματα, ήμουν σε φάση λιποθυμίας και το μυαλό μου στόκαρε και δε μου ερχόνταν οι απαντήσεις και εσείς μετά είχατε τη συγκαταβατική τάχα μου απάντηση "δεν πειράζει". Τώρα όμως, την πετάτε τη σποντούλα σας.
Το μισώ, το μισώ, το μισώ όλο αυτό.
Κάνετε λες και απλά σπαταλάγατε λεφτά για τα φροντιστήρια και εγώ ήμουν ολημερίς έξω και δε διάβαζα καθόλου.
Λες και δεν προσπάθησα καθόλου.
Ποιος, εγώ, που έκανα διορθώσεις στα βοηθήματα που είχαν λάθη. Όχι ότι σας νοιάζει. Τα γ****μένα αποτελέσματα μετράνε.
Αποτελέσματα που επηρεάζονται από το άγχος μου, από την ψυχολογία που εσείς μου δημιουργούσατε, από την πίεση, από την κούραση και, στην κατεύθυνσή μου, κυριολεκτικά από τα κέφια και τον εγκέφαλο του βαθμολογητή.
Τελικά, ίσως μάλλον θα πρεπε όταν γεννήθηκα να πάτε στις νοσοκόμες και να πείτε "Συγνώμη, δεν είναι δικό μου αυτό το παιδί, γιατί δεν θα βγάλει τα κατάλληλα μόρια στις Πανελλήνιες 18 χρόνια αργότερα. Δώστε μου ένα άλλο.".
Συγνώμη που δεν είμαι το παιδί ρομπότ που θα θέλατε να είμαι.
Πραγματικά λυπάμαι.
Τι να κάνουμε όμως, I am the silly little me, who can't write a 100 even in one lesson.
Oh what to do. Kill me for not being good enough.

 perfect by nature
icons of self-indulgence
just what we all need
more lies about a world that

Is there a chance...?

Λοιπόν...Έτυχε να βρω μια ερωτική εξομολόγηση αγοριού προς ένα κορίτσι. Και okay απλά μου άρεσε so I'll just post it here.

Λοιπόν δεν μπορώ άλλο να το κρατήσω μέσα μου....το ξέρω ότι δεν σ' αρέσει αλλα με σφίγγει στην καρδια δεν μπορώ ,πρέπει να το πω....ελπίζω να μην ακουστεί γελοίο αν και δεν είναι κάτι που δεν ξέρεις....είναι κάτι που νιώθω τώρα ,αυτό μονο...δεν είμαι κάποιο ιδιαίτερο αγόρι το ξέρω αλλα ελπίζω ότι για σένα είμαι και θα είμαι...είσαι το πιο γλυκό κορίτσι που έχω ακούσει...το πιο όμορφο και ας μην το παραδέχεσαι....εγώ έτσι σε βλέπω...τρομάζω στην ιδέα ότι δεν θα σου μιλήσω σήμερα η αύριο η μεθαύριο...πες με χαζό αλλα μπορεί να είμαι ,δεν ξέρω...είμαι χαζός γιατί δε στο είπα πιο νωρίς,γιατί είμαι τόσο ντροπαλός για να στο πω ,δεν έχω "αυτοπεποιθηση" ,πες το όπως νομίζεις...ήθελα ίσως να σε βλέπω...πως θα αντιδράσεις πως θα χαμογελάσεις....μην με πάρεξηγήσεις, απλά νιώθω κόμπλεξ όταν κοιτάω τις φωτογραφίες σου...είσαι τόσο όμορφη… θa στο έχουν ξαναπεί είμαι σίγουρος....απλά θέλω να στο πω και εγώ όχι για να το πιστέψω ,γιατί το πιστεύω ,αλλα για να καταλάβεις ποσο το πιστεύω......είναι μοναχα δυο λέξεις αυτό που θέλω να πω τόσες μέρες...Μου αρέσεις, πάρα πάρα πολύ, δεν μπορώ να το κρύψω άλλο....ίσως να φαίνονται πολύ μελοδραματικά αυτά αλλα έτσι νιώθω...το μονο που ελπίζω είναι να νιώθεις έστω το ελάχιστο από αυτό που νιώθω εγώ...αχχχ το είπα και τώρα δεν κολλάω να το ξαναπώ...Μ'αρέσεις ΠΟΛΥ,ΠΟΛΥ, ΠΟΛΥ...δεν ξέρω αν πρέπει να πω σ' αγαπώ ,αν και αγάπη είναι να θέλεις να φροντίζεις τον άλλο και να τον προσεχεις ,οποτε από αυτή την έννοια είναι αγάπη σίγουρα...ίσως να είναι η ποιο γελοία εξομολόγηση που έχεις ακούσει ποτέ...απλά να ξέρεις ότι είναι ειλικρινής εξομολόγηση...και όχι επειδή το λέω εγώ αλλα επειδή είμαι διατεθειμένος να σου το δείξω ...το βραδυ που θα κοιμηθώ θα σε έχω στην καρδια μου,για να σε δω στον ύπνο μου και στα γλυκα όνειρα μου.Να έρχεσαι σαν άγγελος τις πικρες να μου παίρνεις και να μου λες ψιθυριστά αγάπη πως μου φέρνεις.

On ne voit bien qu'avec le cœur. L'essentiel est invisible pour les yeux.

Έχετε διαβάσει παραμύθια; Και να μην έχετε διαβάσει, έχετε ακούσει.

Πόσες φορές ο/η πρωταγωνιστής/πρωταγωνίστρια ήταν άσχημος/η;

Η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα, η Ωραία Κοιμωμένη, όλες τους ήταν όμορφες. Να μη σχολιάσω καν την Πεντάμορφη.  Το Τέρας και ο Βάτραχος έγιναν όμορφοι πρίγκιπες με ένα μόλις φιλί. Οι μάγισσες και οι κακοί τύποι ήταν πάντοτε άσχημοι.

Το κριτήριο λοιπόν που καθόριζε τον «καλό» και τον «κακό», από τη πιο μικρή μας ηλικία, ήταν η ομορφιά και η ασχήμια αντιστοίχως.

Πιστεύω πως κάπως έτσι εμφυσήθηκε  μέσα μας αυτή η μανία να κρίνουμε το εξωτερικό. Και λέω κρίνουμε, γιατί και εγώ το κάνω, I am no saint.

Απλά όμως έχει αρχίσει να με εκνευρίζει αυτό. Έστω ότι υπάρχει μια Χ κοπέλα που γουστάρει ένα Ψ αγόρι. Ο Ψ ίσως να μην είναι ο υπέρτατος θεός, με τους τετραγωνισμένους κοιλιακούς και τη φάτσα του Johnny Depp ή του Robert Downey Jr. αλλά στην Χ αρέσει. Έλα όμως που ο Ψ δεν θέλει να τα φτιάξει με τη Χ. Τη θεωρεί πολύ σκέτη και έχει μάτια μόνο για τη Φ που είναι ψηλή, ξανθιά, ηλιοκαμένη γαλανομάτα, με σουρφωτά ιταλικά χείλη, τα μακριά πόδια και τις αναλογίες 90-60-90. Επίσης όμως η Φ είναι στόκος και αν της πεις κάτι για τον Πλάτωνα, τον Buffon ή τον Rousseau θα σε ρωτήσει ποια μάρκα καλλυντικών είναι. Ενώ με τη Χ θα μπορούσες να κάνεις μια συζήτηση πάνω στις απόψεις των αναφερθέντων ατόμων, να διαλεχθείς για ένα βιβλίο που βγήκε πρόσφατα στην αγορά, να σχολιάσεις μια ταινία, να πεις κάποια πράγματα για ένα συγκρότημα ή ένα κομμάτι.

Όμως η Χ είναι σκέτη, σωστά;

Είναι τόσο βαρετό αυτό και το μισώ, το μισώ, το μισώ. Οι –λίγοι- φίλοι που έχω εδώ με κοιτάν περίεργα όταν μιλάω για τους φίλους που έχω στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στην Αλεξανδρούπολη, την Κρήτη. Δεν καταλαβαίνουν πώς γίνεται αυτό. Εγώ καταλαβαίνω όμως.

Γιατί απλά δε νοιαστήκαμε να κρίνουμε εμφανίσεις. Γνωριστήκαμε από ένα φόρουμ, περάσαμε ατελείωτες ώρες καψίματος στο msn, στο τηλέφωνο, στα sms. Ναι, στην αρχή δεν τους εμπιστευόμουν απόλυτα, γιατί πίστευα πως ίσως έκρυβαν την πραγματική τους προσωπικότητα. Όμως ωρίμασα και κατάλαβα πως και να γίνει αυτό, it’s okay. Υπάρχουν αρκετοί κάφροι στον πλανήτη και πολλές φορές βρίσκονται και δίπλα μας.

Λοιπόν, εμείς δεν κοιτάξαμε εμφανίσεις. Γιατί οι φωτογραφίες στο Facebook και το msn δεν λένε και κάτι, right? Παραβλέψαμε το εξωτερικό και κάναμε ανασκαφές και ψάξαμε βαθύτερα και φτάσαμε στον πυρήνα και βρήκαμε αυτό που πραγματικά αξίζει και αυτό που είναι πολύτιμο.

Γιατί αγάπησα την Κωνσταντίνα επειδή είναι τρολλ και με κάνει να γελάω και είναι comrade και καρμικός έρωτας, τη Γιάννα επειδή καίγομαι μαζί της και της λέω ό,τι να ‘ναι χωρίς να παρεξηγεί ποτέ της, το Μιχάλη επειδή καταλαβαίνει, τη Μυρτώ επειδή με κάνει καλύτερο άνθρωπο και είναι ένα χρωματιστό ουράνιο τόξο, τον Πάνο επειδή είναι ο μικρός αδερφός που θα ‘θελα, τον Κωστή για το χιούμορ του και την ήπια προσωπικότητά του, το Χρήστο επειδή επίσης με άλλαξε προς το καλύτερο και υπομένει οτιδήποτε κάνω αγόγγυστα, το Κατερινάκι γιατί είναι ανεξίκακο, το Χάρη γιατί είναι αρκετά καμμένος ώστε να με αντέχει και υπερβολικά καλό άτομο και συνάμα λίγο τρολλ…και πόσους άλλους που τώρα ξεχνάω αλλά επίσης τους αγαπάω, τον καθένα για ένα ξεχωριστό λόγο. Και όχι επειδή έχουν γαμάτα μάτια ή ντύνονται στυλάτα ή έχουν cool παρέα. Απλά επειδή είναι αυτοί που είναι.

Ίσως να το βλέπω πολύ χαζο-ρομαντικά και λοιπά, είμαι και ονειροπόλα παναθεμά με και πάντα θα αναζητώ το ιδεατό και αυτό που ψάχνω, όμως θα ‘θελα να σταματήσει όλο το θέμα του «σε-κρίνω-από-την-εμφάνισή-σου».

Γιατί απλά είναι βαρετό να σε κοιτούν περίεργα επειδή έχεις κολιέ που γράφει Jace και σου αρέσει ακόμη ο Harry Potter και βλέπεις Game of Thrones(σημείωση: Στην Άρτα κανείς δεν το έχει ακουστά).

Αλλά ξέρω πως είναι μάταιο να ελπίζω τέτοια πράγματα. :P

Θα μείνω με τα onigiri μου που με αγαπάνε και ας μη με έχουν δει ποτέ ^_^

facing time on her own she mourns the day

Ξερές απαντήσεις.

Το ήξερα.

Η αδιαφορία στη φωνή σου σε είχε προδώσει.

Το ήξερα.

Το ήξερα.

Και τι που μοιραστήκαμε κάποιες στιγμές;

Που γελάσαμε;

Που έχυσα καταλάθος μια κούπα γαλλικό πάνω σου και εσύ γέλαγες;

Που μας έκλεβες στη μπιρίμπα;

Και τι;

Σήμαιναν κάτι όλα αυτά;

Που έκατσα και έκανα ολόκληρη ζωγραφιά για ‘σένα.

Τον αγαπημένο σου χαρακτήρα βιβλίου.

Ως δώρο.

Και συ με διαγράφεις από το facebook λες και είμαι ένα τίποτα.

Μου απαντάς με ειρωνεία.

Υποθέτω πως οι αναμνήσεις δεν είναι τίποτα πια.

Ξεχασμένα κομμάτια από ένα παζλ;

Ηλίθιε.

Και δικό μου το λάθος βασικά.

Που δέθηκα με ‘σένα και που νόμιζα ότι θα άξιζες για φίλος μου.

Γιατί έχω δει ξανά το σενάριο. Απότομη αλλαγή.

Αλλαγή συμπεριφοράς.

Μόνο που αυτή τη φορά είναι διαφορετικά.

Γιατί ο Χ. δεν ήταν σαν εσένα.

Και έγινε πάλι ο ίδιος.

Εσύ όμως

Άλλαξες

Και θα μείνεις

Αλλαγμένος.

her memories they hang like ghosts
up on the walls the widows pass those
the faces that lie beyond these walls
and carry the weight of love and loss