Donald Duck Bookmark

Έφτιαξα ένα σελιδοδείκτη που θα αποτελέσει το δώρο (μαζί με άλλα) ενός πολύ αγαπημένου ατόμου.

Here it is :P
Θα πρότεινα να το δείτε στο κανονικό του μέγεθος :Ρ

Επίσης, ανεβάζουμε τον "Αρχοντοχωριάτη" στο ερασιτεχνικό θέατρο του χωριού μου και θα παίξω τη "Δοριμένη" :Ρ Τζίζους πάλι ναζιάρα femme fatale με βάλανε, so out of character.-

I have a confession to make

 Αυτοτελής ιστορία

“-Hey, you’re shaking.

-Yeah… I am a bit anxious. Can I hold your hand?

-Sure thing…

-I have a confession to make. It’s not something that you don’t know actually. Let me start with something you yourself said last year. I am afraid only of the thought of not talking to you, even if it’s just for one day. I…I want to talk to you. That’s why I call you so many times per week. I never get bored of your voice, or your jokes. I never get bored of you. I…I know that possibly I am a bother to you. Who wouldn’t be bothered by a girl who is in love with him, but he only sees her as a friend. I know that I bother you and that it must be hard for you to talk to me normally, but I had enough of this. I want to stop pretending that I’m only your friend. I do not see you as a friend. I like you, and you’ll never possibly ever find how much I do so. I know that this confession is already melodramatic and probably boring to you, but you have to know that it is true. It comes from the depths of my thoughts and feelings and it was something I always wished to say to you.

I like the way you make me laugh. I like the way you laugh when I say something funny enough. I like the way you take care of me. I like the way your voice sounds after I’ve just waken you up. I like the way you tease me. I like the fact that you say nerdy stuff that actually sounds funny. I appreciate the fact that you’ve been here for me. You’re actually always here for me, even if you’re miles away. You take my pain away with just one word. All you have to do to make me extremely happy is to talk to me.

But I wish for more. I wish I could make your heart race, like min does, when I talk to you. I wish you could see me as something more than a friend. I wish I could hold your hand and I could be the one for you. I know it’s selfish to ask this, but I would love it if I was your girlfriend.

I mean, I am already your friend and this also makes me happy, happier than I could ever imagine. But you know, I feel as if my chest tightens and tightens more, when I realize that I could never have you, that I could never be something more than a friend to you.

The thing you could make out of this pretty much pointless speech is that I like you. I love you.”

She dropped her pencil. She couldn’t bring herself to write the line “That’s when the boy leaned and kissed her”. Her hand wouldn’t move to finish the fictional text she was writing.

She felt tears streaming down her face. What was she crying for? Because she couldn’t even kiss the boy she like din her fictional world? It was stupid… So stupid.

And yet, there she was crying over the piece of paper that had on it the hidden feelings of her heart towards one of her friends. She couldn’t bring herself up to confess to him. She was so afraid. She knew he would possibly reject her and she could stand that pain, if she was able to stay near to him, as a friend. But she would feel so sad if she saw him with another girl, holding hands, laughing, kissing.

No. She could not confess. And that made her feel so bad.

Pathetic wasn’t she? Trying to make her deepest desires come true by imaging them. And then in the end, this would destroy her heart.

She felt so fucked up.

So she cried more.

 In my field of paper flowers
And candy clouds of lullaby
I lie inside myself for hours
And watch my purple sky fly over me

Dreaming of dreams

 Συμμετέχω σε διαγωνισμούς στο deviantART για να μπορέσω να βελτιωθώ στη ζωγραφική και να το πιο πρόσφατο. Θέμα: A Fairytale Character Dreaming. Εγραψα και ενα κειμενάκι, so here we go :P

From what the witch told her, all she knew was that the dreams were supposed to be gray, black and white. Was she abnormal? For her, everything around her was black, white and gray. Her life was colorless. She desired colors. She wanted to see them, but they were so far away from her, they were outside her tower.
So, every time she closed her eyes, her dreams were full of colors, full of reds and greens and blues and purples and oranges and so many more colors that dazzled her and made her laugh and happy and kind of light-headed. That times, the tower's wooden floor used to turn into a green meadow full of small flowers with wonderful smells. Butterflies with weird colors and purple birds were flying on her sky and right there, where her bed was, was a huge waterfall. Some times, a blueish unicorn, full of pride and innocence made his appearance. Trees with flowers popped up suddenly from the floor. She dreamed of stuff she knew they only existed in fairytales. There was yellow flying castle among pinkish clouds and there were kind princes and beautiful queens and happiness and joy.
Those colorful dreams made her smile. But, when she opened her eyes, she herself was still gray and so was the whole tower and only the outside world was full of those sweet colors she only dreamed off.

Enough is enough...

"Αμα έγραψες 18 Αγγλικα και εφου εγραψες 16-17 στα άλλα ρε Μαρία, δεν θα περάσεις με την καμία εκεί που θες!"
Θες να βάλουμε στοίχημα;
Ηλίθιε.
Υποτίθεται πως η οικογένεια είναι εκεί για να σου προσφέρει υποστήριξη. Υποστήριξη. Να στο συλλαβίσω μάνα μου; Υ-Π-Ο-Σ-Τ-Η-Ρ-Ι-Ξ-Η. Όχι αυτό που κάνεις εσύ τώρα πάντως.
Δηλαδή νομίζεις ότι εγώ δεν νιώθω ήδη αρκετά άσχημα με την αχρηστότητά μου και την ανικανότητά μου να αποδώσω. Νομίζεις δεν έχω κλάψει φέτος μετά τις εξετάσεις; Αν έκλαψα λέει...Όχι ότι σε αφορά.
Γιατί δε σε νοιάζει η προσπάθεια που έκανα.
Ή γιατί απλά σκέφτεστε, όλοι σας μέσα σε αυτό το σπίτι, ότι "η προσπάθειά της Μαρίας θα φανεί από τα αποτελέσματά της".
Ναι. Επειδή η Μαρία με τα κόμπλεξ με τα οποία τη γαλουχήσατε τόσα χρόνια, είναι απολύτως ήρεμη στη διάρκεια των εξετάσεων. Γαμώτο δηλαδή. Την πρώτη βδομάδα, στα 3 πρώτα μαθήματα, ήμουν σε φάση λιποθυμίας και το μυαλό μου στόκαρε και δε μου ερχόνταν οι απαντήσεις και εσείς μετά είχατε τη συγκαταβατική τάχα μου απάντηση "δεν πειράζει". Τώρα όμως, την πετάτε τη σποντούλα σας.
Το μισώ, το μισώ, το μισώ όλο αυτό.
Κάνετε λες και απλά σπαταλάγατε λεφτά για τα φροντιστήρια και εγώ ήμουν ολημερίς έξω και δε διάβαζα καθόλου.
Λες και δεν προσπάθησα καθόλου.
Ποιος, εγώ, που έκανα διορθώσεις στα βοηθήματα που είχαν λάθη. Όχι ότι σας νοιάζει. Τα γ****μένα αποτελέσματα μετράνε.
Αποτελέσματα που επηρεάζονται από το άγχος μου, από την ψυχολογία που εσείς μου δημιουργούσατε, από την πίεση, από την κούραση και, στην κατεύθυνσή μου, κυριολεκτικά από τα κέφια και τον εγκέφαλο του βαθμολογητή.
Τελικά, ίσως μάλλον θα πρεπε όταν γεννήθηκα να πάτε στις νοσοκόμες και να πείτε "Συγνώμη, δεν είναι δικό μου αυτό το παιδί, γιατί δεν θα βγάλει τα κατάλληλα μόρια στις Πανελλήνιες 18 χρόνια αργότερα. Δώστε μου ένα άλλο.".
Συγνώμη που δεν είμαι το παιδί ρομπότ που θα θέλατε να είμαι.
Πραγματικά λυπάμαι.
Τι να κάνουμε όμως, I am the silly little me, who can't write a 100 even in one lesson.
Oh what to do. Kill me for not being good enough.

 perfect by nature
icons of self-indulgence
just what we all need
more lies about a world that

Is there a chance...?

Λοιπόν...Έτυχε να βρω μια ερωτική εξομολόγηση αγοριού προς ένα κορίτσι. Και okay απλά μου άρεσε so I'll just post it here.

Λοιπόν δεν μπορώ άλλο να το κρατήσω μέσα μου....το ξέρω ότι δεν σ' αρέσει αλλα με σφίγγει στην καρδια δεν μπορώ ,πρέπει να το πω....ελπίζω να μην ακουστεί γελοίο αν και δεν είναι κάτι που δεν ξέρεις....είναι κάτι που νιώθω τώρα ,αυτό μονο...δεν είμαι κάποιο ιδιαίτερο αγόρι το ξέρω αλλα ελπίζω ότι για σένα είμαι και θα είμαι...είσαι το πιο γλυκό κορίτσι που έχω ακούσει...το πιο όμορφο και ας μην το παραδέχεσαι....εγώ έτσι σε βλέπω...τρομάζω στην ιδέα ότι δεν θα σου μιλήσω σήμερα η αύριο η μεθαύριο...πες με χαζό αλλα μπορεί να είμαι ,δεν ξέρω...είμαι χαζός γιατί δε στο είπα πιο νωρίς,γιατί είμαι τόσο ντροπαλός για να στο πω ,δεν έχω "αυτοπεποιθηση" ,πες το όπως νομίζεις...ήθελα ίσως να σε βλέπω...πως θα αντιδράσεις πως θα χαμογελάσεις....μην με πάρεξηγήσεις, απλά νιώθω κόμπλεξ όταν κοιτάω τις φωτογραφίες σου...είσαι τόσο όμορφη… θa στο έχουν ξαναπεί είμαι σίγουρος....απλά θέλω να στο πω και εγώ όχι για να το πιστέψω ,γιατί το πιστεύω ,αλλα για να καταλάβεις ποσο το πιστεύω......είναι μοναχα δυο λέξεις αυτό που θέλω να πω τόσες μέρες...Μου αρέσεις, πάρα πάρα πολύ, δεν μπορώ να το κρύψω άλλο....ίσως να φαίνονται πολύ μελοδραματικά αυτά αλλα έτσι νιώθω...το μονο που ελπίζω είναι να νιώθεις έστω το ελάχιστο από αυτό που νιώθω εγώ...αχχχ το είπα και τώρα δεν κολλάω να το ξαναπώ...Μ'αρέσεις ΠΟΛΥ,ΠΟΛΥ, ΠΟΛΥ...δεν ξέρω αν πρέπει να πω σ' αγαπώ ,αν και αγάπη είναι να θέλεις να φροντίζεις τον άλλο και να τον προσεχεις ,οποτε από αυτή την έννοια είναι αγάπη σίγουρα...ίσως να είναι η ποιο γελοία εξομολόγηση που έχεις ακούσει ποτέ...απλά να ξέρεις ότι είναι ειλικρινής εξομολόγηση...και όχι επειδή το λέω εγώ αλλα επειδή είμαι διατεθειμένος να σου το δείξω ...το βραδυ που θα κοιμηθώ θα σε έχω στην καρδια μου,για να σε δω στον ύπνο μου και στα γλυκα όνειρα μου.Να έρχεσαι σαν άγγελος τις πικρες να μου παίρνεις και να μου λες ψιθυριστά αγάπη πως μου φέρνεις.

On ne voit bien qu'avec le cœur. L'essentiel est invisible pour les yeux.

Έχετε διαβάσει παραμύθια; Και να μην έχετε διαβάσει, έχετε ακούσει.

Πόσες φορές ο/η πρωταγωνιστής/πρωταγωνίστρια ήταν άσχημος/η;

Η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα, η Ωραία Κοιμωμένη, όλες τους ήταν όμορφες. Να μη σχολιάσω καν την Πεντάμορφη.  Το Τέρας και ο Βάτραχος έγιναν όμορφοι πρίγκιπες με ένα μόλις φιλί. Οι μάγισσες και οι κακοί τύποι ήταν πάντοτε άσχημοι.

Το κριτήριο λοιπόν που καθόριζε τον «καλό» και τον «κακό», από τη πιο μικρή μας ηλικία, ήταν η ομορφιά και η ασχήμια αντιστοίχως.

Πιστεύω πως κάπως έτσι εμφυσήθηκε  μέσα μας αυτή η μανία να κρίνουμε το εξωτερικό. Και λέω κρίνουμε, γιατί και εγώ το κάνω, I am no saint.

Απλά όμως έχει αρχίσει να με εκνευρίζει αυτό. Έστω ότι υπάρχει μια Χ κοπέλα που γουστάρει ένα Ψ αγόρι. Ο Ψ ίσως να μην είναι ο υπέρτατος θεός, με τους τετραγωνισμένους κοιλιακούς και τη φάτσα του Johnny Depp ή του Robert Downey Jr. αλλά στην Χ αρέσει. Έλα όμως που ο Ψ δεν θέλει να τα φτιάξει με τη Χ. Τη θεωρεί πολύ σκέτη και έχει μάτια μόνο για τη Φ που είναι ψηλή, ξανθιά, ηλιοκαμένη γαλανομάτα, με σουρφωτά ιταλικά χείλη, τα μακριά πόδια και τις αναλογίες 90-60-90. Επίσης όμως η Φ είναι στόκος και αν της πεις κάτι για τον Πλάτωνα, τον Buffon ή τον Rousseau θα σε ρωτήσει ποια μάρκα καλλυντικών είναι. Ενώ με τη Χ θα μπορούσες να κάνεις μια συζήτηση πάνω στις απόψεις των αναφερθέντων ατόμων, να διαλεχθείς για ένα βιβλίο που βγήκε πρόσφατα στην αγορά, να σχολιάσεις μια ταινία, να πεις κάποια πράγματα για ένα συγκρότημα ή ένα κομμάτι.

Όμως η Χ είναι σκέτη, σωστά;

Είναι τόσο βαρετό αυτό και το μισώ, το μισώ, το μισώ. Οι –λίγοι- φίλοι που έχω εδώ με κοιτάν περίεργα όταν μιλάω για τους φίλους που έχω στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στην Αλεξανδρούπολη, την Κρήτη. Δεν καταλαβαίνουν πώς γίνεται αυτό. Εγώ καταλαβαίνω όμως.

Γιατί απλά δε νοιαστήκαμε να κρίνουμε εμφανίσεις. Γνωριστήκαμε από ένα φόρουμ, περάσαμε ατελείωτες ώρες καψίματος στο msn, στο τηλέφωνο, στα sms. Ναι, στην αρχή δεν τους εμπιστευόμουν απόλυτα, γιατί πίστευα πως ίσως έκρυβαν την πραγματική τους προσωπικότητα. Όμως ωρίμασα και κατάλαβα πως και να γίνει αυτό, it’s okay. Υπάρχουν αρκετοί κάφροι στον πλανήτη και πολλές φορές βρίσκονται και δίπλα μας.

Λοιπόν, εμείς δεν κοιτάξαμε εμφανίσεις. Γιατί οι φωτογραφίες στο Facebook και το msn δεν λένε και κάτι, right? Παραβλέψαμε το εξωτερικό και κάναμε ανασκαφές και ψάξαμε βαθύτερα και φτάσαμε στον πυρήνα και βρήκαμε αυτό που πραγματικά αξίζει και αυτό που είναι πολύτιμο.

Γιατί αγάπησα την Κωνσταντίνα επειδή είναι τρολλ και με κάνει να γελάω και είναι comrade και καρμικός έρωτας, τη Γιάννα επειδή καίγομαι μαζί της και της λέω ό,τι να ‘ναι χωρίς να παρεξηγεί ποτέ της, το Μιχάλη επειδή καταλαβαίνει, τη Μυρτώ επειδή με κάνει καλύτερο άνθρωπο και είναι ένα χρωματιστό ουράνιο τόξο, τον Πάνο επειδή είναι ο μικρός αδερφός που θα ‘θελα, τον Κωστή για το χιούμορ του και την ήπια προσωπικότητά του, το Χρήστο επειδή επίσης με άλλαξε προς το καλύτερο και υπομένει οτιδήποτε κάνω αγόγγυστα, το Κατερινάκι γιατί είναι ανεξίκακο, το Χάρη γιατί είναι αρκετά καμμένος ώστε να με αντέχει και υπερβολικά καλό άτομο και συνάμα λίγο τρολλ…και πόσους άλλους που τώρα ξεχνάω αλλά επίσης τους αγαπάω, τον καθένα για ένα ξεχωριστό λόγο. Και όχι επειδή έχουν γαμάτα μάτια ή ντύνονται στυλάτα ή έχουν cool παρέα. Απλά επειδή είναι αυτοί που είναι.

Ίσως να το βλέπω πολύ χαζο-ρομαντικά και λοιπά, είμαι και ονειροπόλα παναθεμά με και πάντα θα αναζητώ το ιδεατό και αυτό που ψάχνω, όμως θα ‘θελα να σταματήσει όλο το θέμα του «σε-κρίνω-από-την-εμφάνισή-σου».

Γιατί απλά είναι βαρετό να σε κοιτούν περίεργα επειδή έχεις κολιέ που γράφει Jace και σου αρέσει ακόμη ο Harry Potter και βλέπεις Game of Thrones(σημείωση: Στην Άρτα κανείς δεν το έχει ακουστά).

Αλλά ξέρω πως είναι μάταιο να ελπίζω τέτοια πράγματα. :P

Θα μείνω με τα onigiri μου που με αγαπάνε και ας μη με έχουν δει ποτέ ^_^

facing time on her own she mourns the day

Ξερές απαντήσεις.

Το ήξερα.

Η αδιαφορία στη φωνή σου σε είχε προδώσει.

Το ήξερα.

Το ήξερα.

Και τι που μοιραστήκαμε κάποιες στιγμές;

Που γελάσαμε;

Που έχυσα καταλάθος μια κούπα γαλλικό πάνω σου και εσύ γέλαγες;

Που μας έκλεβες στη μπιρίμπα;

Και τι;

Σήμαιναν κάτι όλα αυτά;

Που έκατσα και έκανα ολόκληρη ζωγραφιά για ‘σένα.

Τον αγαπημένο σου χαρακτήρα βιβλίου.

Ως δώρο.

Και συ με διαγράφεις από το facebook λες και είμαι ένα τίποτα.

Μου απαντάς με ειρωνεία.

Υποθέτω πως οι αναμνήσεις δεν είναι τίποτα πια.

Ξεχασμένα κομμάτια από ένα παζλ;

Ηλίθιε.

Και δικό μου το λάθος βασικά.

Που δέθηκα με ‘σένα και που νόμιζα ότι θα άξιζες για φίλος μου.

Γιατί έχω δει ξανά το σενάριο. Απότομη αλλαγή.

Αλλαγή συμπεριφοράς.

Μόνο που αυτή τη φορά είναι διαφορετικά.

Γιατί ο Χ. δεν ήταν σαν εσένα.

Και έγινε πάλι ο ίδιος.

Εσύ όμως

Άλλαξες

Και θα μείνεις

Αλλαγμένος.

her memories they hang like ghosts
up on the walls the widows pass those
the faces that lie beyond these walls
and carry the weight of love and loss

Summer with lots of sunshine

Η ζέστη με τυλίγει ξανά και ο ήλιος καίει πάνω από το κεφάλι μου. Ψάχνουμε απελπισμένα να βρούμε μία σκιά και ο ζεστός αέρας κάνει τα γεμάτα φύλλα κλαδιά να θροΐζουν. Τα πουλιά ανήσυχα ανταλλάσσουν μεταξύ τους μηνύματα και ο ουρανός έχει αυτό το παιδικό γαλάζιο χρώμα. Που και που υπάρχουν λευκά σύννεφα που μοιάζουν με ιπτάμενο βαμβάκι και παίρνουν διάφορα σχήματα.

Το καλό με το παραμεθόριο χωριό που επέλεξαν οι γονείς μου να χτίσουν σπίτι είναι πως είναι γεμάτο γρασίδι, δέντρα και λουλούδια. Από 8 χρονών κυνηγούσα τις πεταλούδες. Δέκα χρόνια μετά δεν έχει αλλάξει κάτι. Είναι τόσο όμορφες έτσι όπως πετάνε τριγύρω. Οι μέλισσες βέβαια μπορεί να σε τσιμπήσουν αν τις ενοχλήσεις έστω και καταλάθος και από κουνούπια άλλο τίποτα. Όμως δε με νοιάζει ακόμα και αν παραπονιέμαι που δε μένω στο κέντρο της πόλης. Εδώ είναι ήσυχα και ηλιόλουστα και μπορώ να ξαπλώσω ένα ολόκληρο μεσημέρι στο γρασίδι και να κοιμηθώ και να δω τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα στα κεραμίδια του σπιτιού μου και τις νύχτες, συντροφιά με το ελαφρύ αεράκι, να μετρήσω όλα τα αστέρια του ουρανού.

Το καλοκαίρι έφτασε. Κάθε καλοκαίρι, κάθε εποχή μου θυμίζει κάπως τα παλιά. Κυρίως τη Μυρτώ, υποθέτω, και γεμίζω ακόμη με μία κάποια μελαγχολία.

Φέτος όμως είναι διαφορετικά.

Θα πάω Θεσσαλονίκη και Αθήνα και θα δω τους φίλους μου. Θα πάω λογικά για κάμπινγκ με την Ελένη και το Θάνο. Θα παίξω πρωταγωνιστικό ρόλο στο ερασιτεχνικό θέατρο του χωριού μου. Θα ζωγραφίσω και θα διαβάσω λογοτεχνία. Θα περπατήσω στην αμμουδιά μιας χρυσαφιάς παραλίας και θα δω τα ηλιοβασίλεμα. Θα κάνω πάλι μπάνιο στο σχεδόν κόκκινο και λίγο χρυσό νερό όταν ο ήλιος δύει, κάτω από τα πορτοκαλιά σύννεφα και με τα πρώτα αστέρια για συντροφιά. Ποιος ξέρει, ίσως επιτέλους να πραγματοποιήσω το όνειρό μου να κάνω μπάνιο κάτω από το χλωμό φως των αστεριών. Θα μαζέψω κοχύλια και θα χρωματίσω τους τοίχους του δωματίου μου. Θα βγάλω φωτογραφίες που θα μου θυμίζουν τις όμορφες στιγμές και θα λέω καμμενιές με τους φίλους μου. Θα γελάσω τόσο πολύ που θα τρέχουν δάκρυα από τα μάτια και θα πάρω αγκαλιά(ες) τα άτομα που αγαπάω απεριόριστα πολύ. Θα δω ό,τι ταινία θέλω και θα κάτσω να δω τον ήλιο να ανατέλλει-σε μία παραλία ή στην ταράτσα μου. Θα περάσω όμορφα και θα δημιουργήσω όμορφες αναμνήσεις. Θα έχω ένα μεγάλο, φωτεινό καλοκαίρι.

I've braved a hundred storms to leave you...

Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η αγάπη είναι το πιο υποχθόνιο πράγμα. Πονάει πολύ. Πάρα πολύ.

Δυστυχώς σε αγαπάω. Ίσως πιο πολύ από ότι θα μάθεις ποτέ ότι σε αγαπάω, ότι σε αγάπησα και δεν ξέρω αν θα μπορούσα να σταματήσω να σε αγαπάω και να σε θέλω δίπλα μου.

Έχω προσπαθήσει τόσες χιλιάδες φορές να σε βγάλω από το μυαλό μου, από την καρδιά μου. Μ’ αρέσει κιόλας που μου λες μισο-σοβαρά μισο-αστεία: «Υπάρχουν και φορές που κάνουμε και μήνα να μιλήσουμε».

Ναι. Γιατί δε θέλω άλλο να πονάω για ‘σένα. Ηλίθιε.

Το θέμα είναι πως δεν είσαι ηλίθιος. Δε σε μισώ. Συνεχίζω να θεωρώ πως είσαι ένα από τα εκπληκτικότερα άτομα που έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου. Είσαι επίσης εξαιρετικά σημαντικό άτομο, ένα άτομο που δε θα ήθελα με καμία δύναμη να χάσω. Δε θέλω να σε χάσω. Για αυτό ανησυχώ τόσο πολύ μήπως κάνω κάτι που σε εκνευρίζει ή οτιδήποτε.

Και λυπάμαι που σταματήσαμε να μιλάμε για έξι μήνες περίπου. Όμως προσπαθούσα πάλι να κάνω αυτό, να σε ξεχάσω, να σε βγάλω από το μυαλό μου γιατί μου είχε φανεί πως είχες αλλάξει τόσο πολύ. Και δεν ήθελα να αλλάξεις, ειδικά εσύ από όλους τους ανθρώπους.

Απλά θα ‘θελα ρε γαμώτο να σφίγγεται και ‘σένα η καρδιά σου όταν βλέπεις πως σε παίρνω τηλέφωνο. Να περιμένεις και εσύ με ανυπομονησία να σου στείλω μήνυμα. Να χαμογελάς όταν ακούς τη φωνή μου. Να νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι.

Θα ήθελα να νιώθεις και εσύ ό,τι νιώθω και εγώ.

Και για μια στιγμή μάλιστα το πίστεψα.

Ό,τι μπορεί να ένιωθες ό,τι νιώθω εγώ.

Σκατά.

Σήμερα κατάλαβα πως δεν…απλά δεν.

Και εκεί που ‘χα βγάλει φτερά και ήλπιζα πως θα άλλαζαν τα πράγματα, με έσπρωξες πίσω και τα φτερά χάθηκαν και προσγειώθηκα με δύναμη στο έδαφος και πόνεσα. Πονάω.

Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι για να αλλάξει αυτό. Ίσως να γίνω καλύτερη;

Μακάρι απλά να σταματούσε να γίνεται πάντα αυτό, να σταματούσα να ερωτεύομαι αυτούς που με βλέπουν παντελώς και εντελώς φιλικά.

Μακάρι…

Αλλά…sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead.

The end...

Και ήρθαν πολλά τέλη μαζί.
Το τέλος της σχολικής χρονιάς.
Η τελευταία μου σχολική χρονιά.
Το τέλος των Πανελληνίων (καλά αυτό θα 'ρθει και πιο officially την Τριτη ^_^)
Το τέλος των Αρχαίων(μετά από 6 χρόνια διαβάσματος :Ο)
Το τέλος των καλοκαιρινών. Ακόμα δεν μπορω να πιστεψω πως θα χω 2,5 μηνες στη διάθεση μου να κάνω ότι θελω...Κάτι τέτοιο έχει να γίνει από...την Τετάρτη Δημοτικού I guess? :P
Το τέλος πολλών γνωριμιών. Μετά το σχολείο θα σταματήσω να 'χω επαφές με πολλά άτομα. Όχι ότι με πειράζει :Ρ

Θα επρεπε να με ενοχλούν αυτά τα τέλη; έχω ακούσει πως πολλοί νιώθουν μελαγχολία όταν ακουν για τελευταία φορά το κουδούνι του σχολείου. Εγώ δε νιώθω κάτι τέτοιο. Νιώθω μια ανακούφιση. Δεν πέρασα ποτέ ιδιαίτερα καλά στο σχολείο, ούτε καν όταν ήμουν Νηπιαγωγείο :Ρ Oh well.

Οι Πανελλήνιες πάντως άφησαν βαρύ στίγμα. Και επειδή ξέρω πως αρκετοί από όσους με διαβάζουν δεν έχουν δώσει ακόμη, απλά θέλω να πω, πως είναι η πιο ηλίθια διαδικασία, πως απλά γαμάς την ψυχολογία σου ένα χρόνο για εξετάσεις που διαρκούν 2 βδομάδες. Θα θελα να τα χώσω στο σύστημα, μα ποιος θα ακούσει; Δεν ξέρω, απλά μου φαίνεται αδιανόητο να περνάμε αυτό το λούκι...

Oh well.

Θα ξαναγίνω ενεργή στο blogger *clap clap* I know you missed me so don't even try to deny it B)


Αντε και καλό μας καλοκαίρι!!