Creepy Dreamer Top 10

Μετά από πρόσκληση του Anisixos, αποφάσισα να κάνω ένα Τοπ 10 με τα 10 αγαπημένα μου τραγούδια αυτήν την εβδομάδα.^^ Βάλτε τις ζώνες σας και ετοιμαστείτε να ταξιδέψουμε στον κόσμο των νότων και των στίχων.

Ψηνόμουν άσχημα να βάλω όλους τους στίχους από κάθε τραγούδι, αλλά θα ήταν κουραστικό :Ρ

10. I Turn to You-Christina Aguilera

For a shield from the storm,
For a friend, for a love
to keep me safe and warm
I turn to you.
For the strength to be strong,
For the will to carry on
For everything you do,
for everything that's true
I turn to you.

Μπορεί να μην είναι η πιο διάσημη τραγουδίστρια. Δεν κουνιέται στη σκηνή σαν τη Μαντόνα ή τη Britney Spears και σαφώς δεν ακούμε συχνά νέα για αυτή. Όμως είναι υπερβολικά εως αηδιαστικά πολύ ταλαντούχα. Η φωνή της είναι θεϊκή. Και την αγαπάω. Ψιλοποπ, ψιλομπαλάντα, με τέλειες κορώνες και αρκετά καλό στίχο, το I Turn to You λαμβάνει την δέκατη θέση στην εβδομαδιαία λίστα.

9.Spellbound-Lacuna Coil

Burning here, in the room
Feeling that the walls are moving closer
Silent scene the dark takes me
Leads me to the ending of another day
I'm haunted

Οι Ιταλοί μπήκαν στη λίστα για πολλούς χιλιάδες λόγους. Η Cristina Scabbia που το ερμηνεύει κατατάσσεται στις ωραιότερες φωνές που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Είναι ένα συγκρότημα με head singer γυναίκα, πράγμα που τους κάνει σχεδόν μοναδικούς και επιπλέον δεν είναι χαζοσυγκρότημα. Βγάζουν σοβαρά τραγούδια, που έχουν συναίσθημα. To Spellbound μου θυμίζει τους αγαπημένους Evanescence αλλά έχει τη δική του χροιά και μορφή. Νούμερο εννέα λοιπόν :)

8.Falls on Me-Fuel

And all of your weight
All you dream
Falls on me it falls on me
And your beautiful sky
The light you bring
Falls on me it falls on me

Ροκ μπαλάντα από τους αγαπημένους και τόσο ταλαντούχους Fuel που απλά αγαπάμε.Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω. Τη μουσική, τη φωνή του Brett Scallions, το γεγονός πως είναι alternative rock που απλά αγαπάμε; :Ρ

7.Rabbit Heart(Raise it Up)-Florence and the Machine

Here I am a rabbit hearted girl
Frozen in the headlights
It seems I´ve made the final sacrifice

Τελείως alternative. Από μερικούς θεωρείται τόσο outsider, τόσο otaku-ish, geek-ish κλπ(ειδικά δε σε μικρές πόλεις είναι παντελώς άγνωστη.:Ρ). Αλλά μου αρέσει ο ήχος της. Μοναδικός μπορώ να πω. Αυτή την εβδομάδα, άκουγα από το κινητό ενός φίλου μου, του Γ.Ο. αυτό το τραγούδι και το ερωτεύτηκα. Νομίζω του αξίζει η έβδομη θέση.:)

6.Gothic Lolita-Emilie Autumn

I am your sugar
I am your cream
I am your worst nightmare
Now scream

T:Timotei

C:Creepy Dreamer

C:And if I'm lolita then you're a criminal...*Διάβαζα από ένα χαρτί της Timotei* Τι είναι αυτό;

Τ: Ένα τραγούδι*τραγουδά τους δύο αυτούς στίχους* Της Emelie Autumn. Μιλάει κυρίως για την παιδεραστία και πρέπει η ίδια η Autumn να είχε υποστεί κάποιου είδους βιασμό μικρή.

Έτσι λοιπόν, με το που γυρίζω από Αθήνα, το ακούω. Απλά τα σπάει. Οκέι, all thanks go to Timotei που μου έδειξε αυτό το τραγούδι :D Πολύ ωραία μουσική και απλά φοβεροί στίχοι.

5.Fuckin' Perfect-P!nk

Mistaken
Always second guessing
Underestimated
Look, I'm still around...

Χμμ...Τώρα τι να πω; Ότι η P!nk δεν είναι σαν τις σαχλοτραγουδίστριες που κυκλοφορούν, παρουσιάζει ποπ-ροκ-ολτέρνατιβ μαζί και οι στίχοι της τα σπάνε; Η P!nk δεν είναι σαν τις σαχλοτραγουδίστριες που κυκλοφορούν, παρουσιάζει ποπ-ροκ-ολτέρνατιβ μαζί και οι στίχοι της τα σπάν. Ειδικά δε αυτό το τραγούδι που το άκουγα χθες στην επιστροφή στο σπίτι, τα σπάει.

4.Creep-Radiohead

But I'm a creep,
I'm a weirdo
What the hell am I doin' here?
I don't belong here

Gosh, να και το άλλο τραγούδι που μου κράτησε τρομερή συντροφιά στην διάρκεια της εκδρομής. Ναι, με ψυχοπλάκωσε, ναι με έκανε κουρέλι, ναι, με εξέφραζε σε μεγάλο βαθμό, αλλά δε μπορούμε να αρνηθούμε την ομορφιά της μουσικής και των στίχων του :)

3.Sometime Around Midnight-The Airborne Toxic Event

And it starts, sometime around midnight.
Or at least that’s when you lose yourself
for a minute or two.
As you stand, under the bar lights.
And the band plays some song
about forgetting yourself for a while.
And the piano’s this melancholy soundtrack to her smile.
And that white dress she’s wearing
you haven’t seen her for a while.

Άλλο ένα υπέροχο τραγούδι... Οκέι, στην τελευταία τριάδα ήμουν πολύ αναποφάσιστη. Τι να πρωτοτοποθετήσω και πού;-.- Ακόμα και 20άδα ή 30άδα τραγουδιών να έκανα...πάλι δε θα μπορούσα να αποφασίσω. Το βιολί στην αρχή και στο τέλος του τραγουδιού με στοιχειώνει. Kαι μπορεί ο κάθε στίχος να μιλά για έναν άντρα που είναι πληγωμένος από κοπέλα, αλλά με εκφράζει. Δεν έπρεπε ποτέ μάλλον να το ακούσω. Είμαι short of ευαίσθητη με τέτοια τραγούδια. Με τραγούδια που σου σπάνε την καρδιά στα δυο.

2.A Letter to Georgia-The Airborne Toxic Event

Afraid to love; afraid to lose;
Afraid to start; afraid to choose;
Afraid to live; afraid to die;
Afraid to let these days go sail by;
Afraid to change or stay the same;
Afraid to lose yourself again

Στο νούμερο δύο πάνε πάλι οι The Airborne Toxic Event και όχι αδίκως. Άλλο ένα υπέροχο, καλογραμμένο, καλοδουλεμένο τραγούδι. Και γενικά πάλι με εκφράζει συναισθηματικά και η μουσική του με στοιχειώνει... Άρα το έβαλα στο δύο...Αν και ήμουν πολύ αναποφάσιστη μεταξύ αυτού και του Sometime Around Midnight :Ρ

1.You've Got The Love-Florence and The Machine

Time after time I think "Oh Lord what's the use?"
Time after time I think it's just no good
Sooner or later in life, the things you love you lose
But you got the love I need to see me through

Άλλο ένα διαφοερτικό τραγουδάκι από την Florence and The Machine. Οκέι νομίζω το αξίζει να είναι πρώτο. Γιατί και αυτό, όπως και τα υπόλοιπα δέκα, με εκφράζει σε απίστευτο βαθμό. Γιατί είναι ξεχωριστό και μοναδικό και υπέροχο. :)

Κάπου εδώ τελειώνει η μαγική μας περιήγηση στον χώρο των τραγουδιών και των στίχων. Ελπίζω να το απολαύσατε και να σημειώσετε κάπου στο βάθος του μυαλού σας να τσεκάρετε κάποιο από τα παραπάνω τραγουδάκια.:)

Let's be friends...

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Και όσο σκέφτομαι ότι χθες ήμουν χάλια. Κάθισα και σκέφτηκα . Παρότι μπορεί μερικά άτομα να με αφήσουν, αυτή είναι η φυσική πορεία της ζωής. Κάποιοι θα σε πληγώσουν, κάποιοι θα σε προδώσουν. Κάποιοι όμως... θα σου χαμογελάσουν. Θα σου απλώσουν το χέρι και θα σε βοηθήσουν όταν το χρειάζεσαι. Ακόμα και αν δεν ξέρουν τι περνάς.

Ο φίλος... Τι είναι ένας φίλος για 'σενα; Κάποιος στο οποίο μιλάς περιστασιακά; Ή μήπως είναι κάτι πιο βαθύ; Πιστεύω πως είναι μία πολύ βαθιά σύνδεση ψυχών... Απλά να καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον, χωρίς κάποια κουβέντα. Με ένα βλέμμα μόνο.
Φίλος είναι κάποιος που είναι σαν το σπίτι σου. Κάποιος στον οποίο μπορείς να πας πάντα. Κάποιος που πάντα θα σε ακούει. Αυτό το ένα άτομο που σε ξέρει απ' έξω και ανακατωτά. Το άτομο που ξέρει όλες σου τις αδυναμίες και όλα σου τα ελαττώματα και ακόμα σε αγαπά. Δεν υπάρχουν τείχη περηφάνιας στην πραγματική, αληθινή φιλία. Όλα είναι ειλικρινή. Είναι μία σχέση που έχει χτιστεί πάνω σε αμοιβαία συναισθήματα. Αυτά της αγάπης και κυριότερα της εμπιστοσύνης. Ο φίλος είναι αυτός στον οποίο θα πεις τα προβλήματά σου, τις ανησυχίες σου και το πιο τρελά σου όνειρα και δε θα σε επικρίνει ποτέ του. Νοιάζονται για την καλή ψυχική και σωματική σου υγεία και γενικότερα θέλουν να σε βλέπουν καλά και δε σε ανταγωνίζονται. Δεν ζηλεύουν εάν επιτύχεις. Αντιθέτω, το γιορτάζουν μαζί σου. Ο αληθινός φίλος είναι κάποιος από τον οποίο έχεις προσδωκίες και εκείνος έχει για εσένα. Είναι οι άνθρωποι που πραγματικά θα σε στηρίξουν. Δεν είναι εδώ εξαιτίας σου ή εξαιτίας κάποιου άλλου λόγου, αλλά είναι πραγμαιτκά εδώ για 'σενα. Λόγω του δεσμού που έχει δημιουργηθεί μεταξύ σας.  Σου αφιερώνουν το χρόνο τους. Οι φίλοι είναι αυτοί που μέσα στη σιωπή...σε καταλαβαίνουν...



Οι πραγματικοί φίλοι είναι για πάντα...

Τι και αν παραπατούμε και πέφτουμε και πληγωνόμαστε; Πάντα θα βρεθεί κάποιος που κρυβόταν και θα σου δώσει ένα χέρι για να σηκωθείς. Και παρότι σήμερα το να βρεις την βαθιά φιλία, τη φιλία που οι δεσμοί της δε σπάνε(εκτός και αν η θάλασσα χωριστεί στη μέση), πιστεύω στο θαύμα.

Όπως και χθες. Και χθες που εκείνος έβλεπε πως δεν ήμουν καλά. Είχα μόλις κάνει τη συζήτηση με το Γ.Π.  Ήμουν έτοιμη να κλάψω. Και ο Γ.Ο. έκανε ό,τι χαμάρα μπορούσε για να με κάνει έστω να χαμογελάσω. Θάβαμε ηθοποιούς από ταινίες, με πείραζε για το ζωγραφικό μου ταλέντο και να πειράζει τα γράμματα στις φωτοτυπίες που μας είχε δώσει η κυρία  Σ. για την έκθεση. Το κέφι δε μπόρεσε να μου το φτιάξει, αλλά έριχνα που και που κάποιο χαμόγελο. Και μαζί με τον κολλητό του, τον Μ.Π., υποσχέθηκαν να καούμε στην τριήμερη που θα πάμε από αύριο μέχρι και το Σάββατο.

Υπάρχουν μερικοί φίλοι που ίσως δεν είχες φανταστεί πως υπάρχουν. Που κρύβονταν. Κι όμως εκεί είναι. Μπροστά σου.

Memories and broken chains...

Σκατά, σκατά, σκατά τα 'χω κάνει.-.-'
Είμαι ειλικρινά το πιο απαίσιο άτομο που γνωρίζω. Το πιο απαίσιο, το πιο ποταπό, άθλιο και σιχαμερό πλάσμα. Νιώθω τόσο απαίσια. Νιώθω κομματιασμένη.:( Όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχθώ. Όσο και αν προσπαθώ να χαμογελάσω για τους άλλους, πρέπει κάπου να πω πως είμαι και γιατί είμαι.
Όσο ήλιο και ζέστη είχε σήμερα, τόσο κρύο ένιωθα μέσα μου. Ο Γ.Ο. προσπαθούσε να μου φτιάξει το κέφι, αλλά μόνο μερικά χαμόγελα βγήκαν. Τίποτα. Δεν ξέρω πόσα σοκ θα μπορέσω να αντέξω ακόμα σε αυτή τη ζωή. Και το χειρότερο είναι πως αυτή τη φορά φταίω εγώ. Εγώ και μόνο εγώ. Το εγωιστικό και εγωκεντρικό και αλαζονικό και ηλίθιο και βλαμένο πλάσμα που υπάρχει.
Απλά με μισώ. Ειλικρινά. Πάντα καταλήγω να πληγώνω αυτούς που αγαπάω... Πάντα. Κουλουριάζομαι σαν μπάλα στην γωνία του δωματίου μου και θυμάμαι...

27 Σεπτεμβρίου του 2009
Μ:Πρώην Κολλητή
Ε:Εγώ.
*Στο παζάρι που διεξάγεται στην πόλη μας*
Μ:Α,κοίτα αυτόν τον πάγκο! Φτιάχνει κοσμήματα από σύρμα!
Πωλητής: Μπορώ να σας φτιάξω ότι θέλετε.
Ε: Βραχιόλι φιλίας! Είσαι;
Μ: Ναι! Με τα αρχικά μας! Μ+Μ.\
Τα φτιάξαμε λοιπόν.
Μ:Και δε θα τα βγάλουμε ποτέ.
Ε: Ποτέ.

Στις 20κάτι Σεπτεμβρίου σταματήσαμε να μιλάμε και είδα πως είχε πετάξει το βραχιόλι στα σκουπίδια καιρό πριν.


Σήμερα.
Γ:(Πρώην?) Κολλητός
Ε:Εγώ


Γ: Εγώ πάντα, σε όλη τη διάρκεια της φιλίας μας, ήμουν ειλικρινής μαζί σου. Δε... δε μου άρεσαν αυτά που έγραφες στο μπλογκ. Και ξέρεις για ποιο θέμα μιλάω. Αστειευόμασταν με αυτό. Και εσύ δε μου είπες τίποτα. Πραγματικά δε το περίμενα από εσένα αυτό.
Ε: Συγνώμη... Απλά δεν είναι θέμα για το οποίο μιλάς καθημερινά... Με συγχωρείς;
Γ:Πραγματικά δεν ξέρω.


Είμαι άθλια φίλη.:(

Στο διάολο όλοι!

Περασμένη εβδομάδα

Μαμά: Πάλι δεν κοιμήθηκες;
Εγώ: Είχα διάβασμα.
Μαμά*αναστενάζει*Να δω τι θα κάνεις στις Πανελλήνιες.
Εγώ: Το σταυρό μου; :Ρ


Την περασμένη Δευτέρα γράφαμε Αρχές Φιλοσοφίας. Πήρα 19.6. Την Τρίτη έγραφα έκθεση για το Euroschola και πρόχειρο Νεοελληνική Γλώσσα. Την Τετάρτη γράφαμε πρόχειρο Περιβάλλον Επιλογής, αλλά πήγαμε περίπατο. Και την Πέμπτη Αρχαία Κατεύθυνσης. Οκέι. Θα το πω. Είμαι ένα μανιακό φρικιό με τάσεις τελειομανίας, ψυχοπαθής σε βαθμό αηδίας, αλλά αφού τα ξέρω, απαιτώ να γράφω τον υψηλότερο βαθμό. Το απαιτώ για εμένα Όμως δεν είμαι super ήρωας. Και ειλικρινά, ήθελα να γράψω αρχαία κατεύθυνσης. Όμως, έκανα δύο λάθη. Ένα λάθος στη μετάφραση μία πρότασης στο άγνωστο και ένα λάθος γραμματικό στα ρήματα(αυτά θα με φάνε), που αντί για ήξει έγραψα ήσται. *μούντζα στον εαυτό μου* Όμως στο γνωστό τα έγραψα όλα όπως επίσης και στο άγνωστο. Και δεν περιαυτολογώ, αλλά είμαι η δεύτερη καλύτερη στην κατεύθυνση. Και έρχεται σήμερα η καθηγήτρια και λέει σε μία φίλη ότι ο Γ.Π. ήταν ο μόνος που έγραψε 100. Υπήρχαν άλλα δύο 97, ένα 96, δύο 92 και ένα 75. Τα υπόλοιπα κάτω από τη βάση. Και μόλις μου το 'παν ήμουν σε κατάσταση: Ο_Ο What the FUCK? Ο Γ.Π. δεν έγραψε καν τις δύο ερωτήσεις εισαγωγής που πρέπει να έπιαναν γύρω στις 5 μονάδες η κάθε μία, δηλαδή πάνω κάτω αφαιρούνται 2 μονάδες από τα 20.
Και μετά τι λέει η καθηγήτρια; Πώς γίνεται να πήρε 20; Καλά θα μας τρελάνουν; Δηλαδή εγώ είμαι ο μαλάκας που κάθεται μέχρι τις 2 και τις 3 και διαβάζει και οι άλλοι που κωλοβαράνε και δεν διαβάζουν παίρνουν 20; Οκέι, δεν είπα πως εγώ το αξίζω, γιατί ξέρω πως αξίζω από 18,5 και κάτω... Αλλά ρε φιλενάδα, τι το βάζεις σε κάποιον που δε διάβασε εισαγωγή ΓΝΩΣΤΟ; Δηλαδή, τι στο διάολο; Τζάμπα διαβάζω; Τζάμπα μάλλον. Γαμώτο δηλαδή.

Άρα από 'δω και πέρα εφαρμόζουμε την εξής τακτική: Δεν διαβάζουμε, αλλά παίρνουμε 20.

Υ.Γ.Ικανή την έχω να μου πει πως πήρα 92/100 ξέρω 'γω επειδή περιμένει να έχω άψογα τη μετάφραση. Τότε θα δουν το άλλο μου προσωπείο και δεν το εύχονται αυτό. Ο:)

Και, ω, ναι. Έχω πολλά νεύρα. ΠΑΡΑ πολλά. Είπαμε έχω σοβαρό πρόβλημα τελειομανίας.

Dreams, dreams, dreams

 Ακούστε καθώς διαβάζετε...

Μια φορά και έναν καιρό σε μία μακρινή χώρα, όπου οι άνθρωποι μιλούν μία άλλη γλώσσα, γίνονταν εμφύλιος πόλεμος. Ένας πόλεμος εναντίον μία δικτατορίας. Όμως, αυτό είναι μία άλλη ιστορία, χαμένη στο χρόνο, θαμμένη στις αναμνήσεις. Εμάς μας ενδιαφέρει η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού, γύρω στα 10. Ο πατέρας της έχει πεθάνει. Η μαμά της, για να γλιτώσει τις κακουχίες του πολέμου παντρεύεται έναν στρατηγό της δικτατορίας και μετακομίζουν μαζί του στην εξοχή, για στρατιωτικούς λόγους. Η μητέρα της είναι έγκυος σε προχωρημένους μήνες και η κοπέλα αποφασίζει να εξερευνήσει λίγο το μέρος. Βρίσκει αυτό το μαγικό λαβύρινθο. Ή τουλάχιστον ένα λαβύρινθο που για εκείνη είναι μαγικός. Έχει νεράιδες και έναν Φαύνο, ένα πλάσμα με πόδια τράγου και κέρατα στο ανθρώπινο κεφάλι του. Και με τη φαντασία της περνά από διάφορες καταστάσεις και προσπαθεί να ξεπεράσει μία μεγάλη τραγωδία που συμβαίνει στη ζωή της. Και... well, το τέλος δεν μπορεί να θεωρηθεί ευτυχισμένο... Ή ίσως και να μπορεί...

Αυτή είναι μία περιεκτική περίληψη της πανέμορφης ταινίας "Ο Λαβύρινθος του Πάνα". Δεν κάνω διαφήμιση της ταινίας, προς Θεού, αλλά αξίζει να τη δείτε. Πραγματικά... αξίζει. Γιατί, εγώ προσωπικά, έκλαψα.

Τώρα... η πρωταγωνίστρια, η Οφίλια, είναι ένα πλάσμα ανήσυχο. Δε στέκεται σε μία μεριά. Και το κυριότερο, η φαντασία της και τα βιβλία της την ταξιδεύουν σε κόσμους και μέρη που δεν περίμενε να δει. Που δεν ήξερε καν πως υπάρχουν. Σε κόσμους που τις προσφέρουν μία υπέροχη εμπειρία. Ταξιδεύει μέσα σε όνειρα γεμάτα φανταστικά πλάσματα...

Και... απλά υποτίθεται πως μένουν όνειρα... Άρα, δεν αξίζει να ονειρευόμαστε; Να κλείνουμε τα μάτια και να φανταζόμαστε ένα κόσμο φωτεινότερο; Να ταξιδεύουμε σε μέρη μαγικά;

Dreams are dreams.I ain't gonna play the fool anymore.

Τα όνειρα είναι όνειρα. Δεν αλλάζει η φύση τους. Είναι μια οφθαλμαπάτη που δημιουργεί ο εγκέφαλός μας. It's an illusion. Ε, λοιπόν, εγώ δεν το δέχομαι. Όχι. Δεν το δέχομαι. Με ανάγκασαν να συμβιβαστώ. Να πατήσω τα πόδια μου στη Γη, να προσγειωθώ άσχημα και να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Και έτσι, ξέχασα ότι ήξερα. Ξέχασα να γελάω, να εκτιμώ ένα χαμόγελο, ένα αστείο, μία αγκαλιά, μία φωτογραφία. Ξέχασα αυτό που πραγματικά έχει σημασία. Ξέχασα να ζω... Τι τραγική ειρωνεία. Να είσαι μόνο 16 και να έχεις ωριμάσει τόσο απότομα, να ξεχνάς να είσαι παιδί. Να μην είσαι ξέγνοιαστος. Όχι, λοιπόν, δε θα συμβιβαστώ. Δε θα συμβιβαστώ με τη στυγνή, κρύα, σκληρή πραγματικότητα. Ο κόσμος δεν είναι μαύρος. Ούτε ασπρόμαυρος. Όχι. Ο κόσμος μπορεί να χρωματιστεί. Μπορεί. Με ένα-δύο πινέλα και νερομπογιές, με παστέλ και ξυλομπογιές. Δε θα είναι εύκολο. Θα είναι ένας δύσκολος αγώνας... Θα πρέπει να βρούμε ό,τι έχει γίνει ασπρόμαυρο, ότι είναι θλιβερό και μαραζωμένο και να το φτιάξουμε. Αλλά... πρώτη φορά, μετά από καιρό, νιώθω ελπίδα. Και έχω δύο-τρία όνειρα. Κανένας δε θα με εμποδίσει να τα πραγματοποιήσω. Και καθώς τα πραγματοποιώ, θα έχω και άλλα, πολύ περισσότερα, πιο πολύχρωμα και περίπλοκα όνειρα. Όνειρα που δεν είναι μόνο ουτοπικά. Όνειρα που είναι παράλληλα με την πραγματικότητα, όμως δε συμβιβάζονται με αυτήν. Γιατί έχω βαρεθεί. Έχω βαρεθεί. Έχω βαρεθεί, βαρεθεί, βαρεθεί να βλέπω τόση δυστυχία, μέσα μου και γύρω μου. Έχω βαρεθεί να βλέπω εφήβους να έχουν ωριμάσει γρήγορα και να μην απολαμβάνουν το ζεστό χάιδεμα της ανατολής του ήλιου και το βαθύ μπλε της θάλασσας. Έχω βαρεθεί τη μιζέρια, τη θλίψη, την κούραση, την πίεση το άγχος.
You may say I'm a dreamer... But I'm not the only one!
Λοιπόν, φαίνεται δύσκολο; Ακατόρθωτο; I'll give it a shot. Or maybe three. Δεν εγκαταλείπω την προσπάθεια και δε συμβιβάζομαι. Θέλω να ζήσω χαρούμενα. Γεμάτα φως και χρώμα. 

Η πόλη των χρωμάτων-Ζακ Στεφάνου

Όμορφη μου πόλη
έχεις γίνει γκρι και φεύγουν όλοι
βόλτα στις ταράτσες
βγαίνω το πρωί σε βλέπω όλη
γκρι είναι οι δρόμοι
γκρι κι όλοι αυτοί
που περπατάνε
μες τα γκρίζα σπίτια τους
γκρι θα μιλούν γκρι θα αγαπάνε

Μα δε σ' αφήνω γλυκιά μου πόλη
νοικιάζω αεροπλάνο
σημάδι κάνω στο χάρτη

Παίρνω μαζί μου ουράνια τόξα
αυτή που η λόξα γεμίζει με δόξα
το πάρτι

Κόκκινα πράσινα κίτρινα μπλε
σπίτια στους δρόμους
και αστυνόμους μπορντό
Παντού χαμόγελα
και χρώμα στα μαλλιά και τους ώμους
και ένας σκύλος καρό
Πορτοκαλί τα πεζοδρόμια
και οι τοίχοι γαλάζιοι
και τα περίπτερα ροζ
αυτή η πόλη κάθε μέρα μπορεί να αλλάζει
και να γεμίζει με φως

Όμορφη μου πόλη
γίνανε οι δρόμοι σου λιβάδια
οι πλατείες λίμνες και όλα τα σκουπίδια
πολύχρωμα ψάρια
τα αμάξια δέντρα και οι μηχανές
λουλούδια
όμορφη μου πόλη γίνανε οι κόρνες σου
τραγούδια

Και τότε όλοι
γλυκιά μου πόλη
και εκείνοι που κάθονται
κι αυτοί που όλη μέρα δουλεύουν

Καρδιές παράθυρα
και πόρτες ανοίγουν
πετάγονται έξω
γελούν τραγουδούν και χορεύουν

Κόκκινα πράσινα κίτρινα μπλε
σπίτια στους δρόμους
και αστυνόμους μπορντό
Παντού χαμόγελα
και χρώμα στα μαλλιά και τους ώμους
και ένας σκύλος καρό
Πορτοκαλί τα πεζοδρόμια
και οι τοίχοι γαλάζιοι
και τα περίπτερα ροζ
αυτή η πόλη κάθε μέρα μπορεί να αλλάζει
και να γεμίζει με φως

Nevermore!

Δεν ξέρω για ποιο λόγο δεν το έχω παραθέσει ακόμη. Ίσως να είναι το πιο αγαπημένο μου από τα ποιήματά του. Ο Edgar Allan Poe είναι ένας εκπληκτικός ποιητής. Και το ''Κοράκι'' είναι το αγαπημένο μου ποιήμα.

Edgar Allan Poe- The Raven

Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary,

Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,

While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,

As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.

`'Tis some visitor,' I muttered, `tapping at my chamber door -

Only this, and nothing more.'

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,

And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.

Eagerly I wished the morrow; - vainly I had sought to borrow

From my books surcease of sorrow - sorrow for the lost Lenore -

For the rare and radiant maiden whom the angels named Lenore -

Nameless here for evermore.

And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain

Thrilled me - filled me with fantastic terrors never felt before;

So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating

`'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door -

Some late visitor entreating entrance at my chamber door; -

This it is, and nothing more,'

Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,

`Sir,' said I, `or Madam, truly your forgiveness I implore;

But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,

And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,

That I scarce was sure I heard you' - here I opened wide the door; -

Darkness there, and nothing more.

Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,

Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before;

But the silence was unbroken, and the stillness gave no token,

And the only word there spoken was the whispered word, `Lenore!'

This I whispered, and an echo murmured back the word, `Lenore!'

Merely this and nothing more.

Back into the chamber turning, all my soul within me burning,

Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.

`Surely,' said I, `surely that is something at my window lattice;

Let me see then, what thereat is, and this mystery explore -

Let my heart be still a moment and this mystery explore; -

'Tis the wind and nothing more!'

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,

In there stepped a stately raven of the saintly days of yore.

Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;

But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door -

Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door -

Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,

By the grave and stern decorum of the countenance it wore,

`Though thy crest be shorn and shaven, thou,' I said, `art sure no craven.

Ghastly grim and ancient raven wandering from the nightly shore -

Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!'

Quoth the raven, `Nevermore.'

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,

Though its answer little meaning - little relevancy bore;

For we cannot help agreeing that no living human being

Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door -

Bird or beast above the sculptured bust above his chamber door,

With such name as `Nevermore.'

But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only,

That one word, as if his soul in that one word he did outpour.

Nothing further then he uttered - not a feather then he fluttered -

Till I scarcely more than muttered `Other friends have flown before -

On the morrow he will leave me, as my hopes have flown before.'

Then the bird said, `Nevermore.'

Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,

`Doubtless,' said I, `what it utters is its only stock and store,

Caught from some unhappy master whom unmerciful disaster

Followed fast and followed faster till his songs one burden bore -

Till the dirges of his hope that melancholy burden bore

Of "Never-nevermore.”

But the raven still beguiling all my sad soul into smiling,

Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird and bust and door;

Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking

Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore -

What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore

Meant in croaking `Nevermore.'

This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing

To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core;

This and more I sat divining, with my head at ease reclining

On the cushion's velvet lining that the lamp-light gloated o'er,

But whose velvet violet lining with the lamp-light gloating o'er,

She shall press, ah, nevermore!

Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer

Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.

`Wretch,' I cried, `thy God hath lent thee - by these angels he has sent thee

Respite - respite and nepenthe from thy memories of Lenore!

Quaff, oh quaff this kind nepenthe, and forget this lost Lenore!'

Quoth the raven, `Nevermore.'

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil! -

Whether tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,

Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted -

On this home by horror haunted - tell me truly, I implore -

Is there - is there balm in Gilead? - tell me - tell me, I implore!'

Quoth the raven, `Nevermore.'

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil!

By that Heaven that bends above us - by that God we both adore -

Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,

It shall clasp a sainted maiden whom the angels named Lenore -

Clasp a rare and radiant maiden, whom the angels named Lenore?'

Quoth the raven, `Nevermore.'

`Be that word our sign of parting, bird or fiend!' I shrieked upstarting -

`Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!

Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!

Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my door!

Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!'

Quoth the raven, `Nevermore.'

And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting

On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;

And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,

And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor;

And my soul from out that shadow that lies floating on the floor

Shall be lifted- nevermore!

Πιστεύω δε χρειάζεται να αναλύσω κάτι. Θέλω να πω, το ποιήμα τα λέει όλα από μόνο του. Τόσο ξεχωριστό και υπέροχο και αγαπημένο ανάμεσα στα ποιήματα... Cause it leaves me with a bittersweet feeling. Yet, it still remains precious.

Pointless pessimistic thoughts

Ο αέρας πήρε μερικές τούφες από τα μαλλιά της και έπαιξε για λίγα λεπτά μαζί τους. Σκούρα γκρι σύννεφα είχαν καταλάβει τον ουρανό και μικρές σταγόνες βροχής έπεφταν, μουσκεύοντας το δρόμο, τα φύλλα των δέντρων και την ίδια. Της άρεσε πάντα η βροχή. Ίσως επειδή έμοιαζε με μία ξεχασμένη μελωδία που λίγοι μπορούσαν να κατανοήσουν. Αλλά σήμερα δεν ήταν καλή μέρα. Είχε τσακωθεί με την καλύτερή της φίλη για ένα φαινομενικά ασήμαντο λόγο, που είχε όμως ταρακουνήσει έντονα τα θεμέλια της σχέσης τους. Και όσο για τα μαθήματά της, καλύτερα να μην το σκέφτονταν αυτό. Πώς γινόταν να έχει πάρει έναν από τους χειρότερους βαθμούς της τάξης στα μαθηματικά, τη στιγμή που τα καταλάβαινε; Εκνευρίστηκε με τον εαυτό της. Πρέπει να ήταν τόσο άχρηστη ώστε να μην μπορεί να κάνει τίποτα; Να μη μπορεί να είναι πουθενά τέλεια; Πουθενά καλή; Σε τίποτε;

Στενοχωρημένη έκατσε σε ένα παγκάκι και άρχισε να σκέφτεται.

Πφφφ, περιττό να πω πως έχω απογοητεύσει τον εαυτό μου για μία ακόμα φορά, ε; Διάβαζα 3 ολόκληρες μέρες, είχα μάθει τα πάντα από θεωρία απ' έξω και ξέρω να λύνω τις ασκήσεις, ακόμα και αν είμαι θεωρητική και πάλι, τα σκάτωσα. Έγραψα 55,5/100, δηλαδή 11,1/20. Εκνευρίστηκα με τον εαυτό μου. Στο τεστ που μας είχε βάλει είχα γράψει σκαστό 20. Γιατί τα πήγα τόσο χάλια; Και απογοήτευσα και την κυρία των μαθηματικών, που ξέρει ότι είμαι μαθήτρια του 19-20 στα μαθηματικά. Όλους τους απογοητεύω. :(

The world is  black. Everything is doomed. Everything is ending.

Μα γατί απλά να μη μπορώ να είμαι καλή σε κάτι; Σε ένα μικρό, τοσοδά πραγματάκι. Ούτε στη ζωγραφική είμαι καλή, ούτε καν μέτρια. Κάνω αναλογικά λάθη, λάθη στις σκιές και δεν ζωγραφίζω όπως άλλοι. Δεν μπορώ να γράψω καλούς στίχους ή καλές εκθέσεις. Κάνω λάθη στη διατύπωση.

"Απορώ πως πήγες Θεωρητική και μιλάς έτσι."

Αυτό δεν είπε η κοπελιά από την τάξη της κολλητής μου σήμερα; Yeah. Αυτό είπε. Και παρότι νευρίασα, ξέρω πως έχει δίκιο, καθώς μερικές φορές μπερδεύομαι και στον έναρθρο λόγο. Mπορεί σε μερικούς να φαίνεται λογικό, αλλά εμένα με εκνευρίζει. Σαφέστατα δεν είμαι καλή φίλη, καθώς η κολλητή που είχα 11 χρόνια με παράτησε και μιλάω απότομα και φέρομαι εγωιστικά. Δεν είμαι η καλύτερη μαθήτρια της κατεύθυνσης, ίσως να είμαι στο Top 3 ή Top 5 του τμήματος. Να μη σχολιάσω για την τάξη γενικής παιδείας. Εκεί είναι που φαίνεται πόσο χάλια τα πάω. Πραγματικά, σε τι είμαι καλή; Στο να υπάρχω; Απλά επιβαρύνω τον πλανήτη με την παρουσία μου.

Η βροχή έπεφτε και έπεφτε και έπεφτε και η κοπέλα συνέχιζε να κάθεται στο παγκάκι ακάθεκτη. Σκεφτόταν και σκεφτόταν συνεχώς για ποιο λόγο δεν ήταν καλή σε τίποτα. 

"Έι, έχεις γίνει μούσκεμα.",άκουσε μία φωνή δίπλα της.

Ήταν η κολλητή της. Η βροχή σταμάτησε.

"Δεν θα πάθω και τίποτα.",σχολίασε η κοπέλα.

"Ω, σταμάτα και χαμογέλα. Για μερικούς από μας το χαμόγελό σου είναι σημαντικό.",είπε η φίλη της και το κορίτσι χαμογέλασε. 

Έφυγαν μαζί από εκεί γελώντας και ένα ουράνιο τόξο έλαμψε.

The ballad of the prince

Καθώς δεν είχα Ίντερνετ για περίπου μία εβδομάδα, έγραψα αυτό:

The ballad of the prince

Many days and many nights alone

Waiting in the dark by the phone

Waiting for you, and only you

To make all of your dreams come true

I just want to protect you

To find your lost crystal shoe

To be your prince Charming

I’ll be your prince

I’ll make you safe

With a bow and an arrow

I will take away all the sorrow

I’ll do everything it takes since

I love you

Cinderella is just another story

So, I’m really sorry

But fairytales don’t come true

But in ours fairytale, the princess is you

Without a crown or a shiny dress

Will you have your happily ever after?

Or will it be a story of drama and laughter?

I’ll be your prince

I’ll make you safe

With a bow and an arrow

I will take away all the sorrow

I’ll do everything it takes since

I love you

I promise to make your dreams come true

I promise to unconditionally love you

Is this enough to be your prince?

Will you ever glance at me?

I think my love is doomed and hopeless

Oh, I wish you could just smile at me.

What a bless could it be.

Just a smile, just a glance…

I admit, I’m in love with you

But the only way to see you is to dream of you

My precious treasure.

It’s a hard time for princes.

‘Cuz fairytales just don’t really exist.

Oh, I really wish to be your prince.

I’ll be your prince

I’ll make you safe

With a bow and an arrow

I will take away all the sorrow

I’ll do everything it takes since

I love you.

Το έγραψα για όλους τους ''πρίγκιπες'' της σημερινής εποχής. Έμπνευσή μου ήταν δύο fictional χαρακτήρες. Ένα αγόρι που είναι hopelessly in love με ένα κορίτσι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου αρέσει σαν τραγούδι. :Ρ

Ακούω γνώμες. :] 

Fuck why, why, WHY?

Fuck, fuck, fuck. Just fuck this. Cut all the crap. Τι αηδίες ακούω. Μπορούμε να έχουμε φίλους λέει. Φυσικά και μπορούμε να έχουμε φίλους. Και γυναίκες και άντρες. Φίλους που θα μας σταθούν. Φίλους που θα μας ακούσουν. Φίλους που απλά θα είναι ΦΙΛΟΙ. Γίνεται αυτό;
Όχι. Δε μπορεί να αλλάξει η φύση του άντρα ποτέ; Όχι, δε μπορεί; Πρέπει πάντα γαμώτο όποιον θεωρώ πραγματικά φίλο μου να φαντασιώνεται τα στήθη και τα οπίσθιά μου; Τι στο διάολο έχω φταίξει και τα τραβάω όλα αυτά; Νεύρα, νεύρα, νεύρα, νεύρα.
Δηλαδή, μέσα σε ΟΛΑ αυτά που συμβαίνουν πρέπει να έχω στο νου μου και αυτό; Ο θείος μου να αργοπεθαίνει στην εντατική και συ ρε φίλε  να με παίρνεις τηλέφωνο και να μου λες να πάμε σε ταινία. Οι δυό μας. Όχι, δε γουστάρω να πάω σε ταινία μόνη με αγόρι εκτός και αν είναι το boyfriend. ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Γκεγκε; Και μετά που σου αρνιέμαι, λες να βγούμε βόλτα, αν φυσικά δε βαριέμαι την παρέα σου. Όχι, δεν την βαριέμαι. Αλλά είμαστε ΦΙΛΟΙ, δεν βγαίνω με φίλους βόλτα μόνη μου.Και σίγουρα δεν εννοούσες να βγούμε με μεγάλη παρέα.
Μία βδομάδα αργότερα, ενώ ο θείος έχει δύο ημέρες που έχει πεθάνει με παίρνεις τηλέφωνο. Δεν απανάτω και όταν σε ρωτώ τι θες, μου λες πως είμαι επιθετική και να αφήσω το θέμα. Σε ρωτάω αν ήθελες να έρθω στο live στο Cocoon(ναι, παίζεις και κιθάρα!) και μου πες ότι αυτό με ήθελες. Guess what. Έχω να φάω δύο ημέρες και πριν μία ημέρα έθαψα ένα σημαντικό άνθρωπο. Πέταξα στον τάφο του λουλούδια και τον είδα να σκεπάζεται σε ένα ξύλινο κουτί. Πιστεύεις ότι είμαι σε κατάσταση να πάω σε σκυλάδικο να ακούσω εφήβους να κάνουν scream; Μάντεψε, ΔΕΝ είμαι!
Και με όοοοολα αυτά που έγιναν, καθώς συζητώ με το μόνο λογικό άτομο που μου έχει μείνει, την Jelly-chan(την κολλητή μου), μου μπαίνει η ιδέα. Σκατά, γιατί το σκέφτηκα; Αλλά ναι το συζήτησα με το αγόρι μου και έβγαλε το ίδιο συμπέρασμα. Πως μάλλον σου αρέσω. Και σήμερα δε σου μίλαγα. Σε απέφευγα. Και με ρώτησες τι έχω. Ως επί το πλείστον, απλά δεν έχω όρεξη. Το όλο μαύρο ντύσιμό μου λέει πολλά. Σου λέω πως πέθανε ο θείος μου και δε με πιστεύεις. Δηλαδή τι πρέπει να κάνω ρε πούστη μου για να δέιξω σε όλους σας πως για αυτό το γεγονός δεν έχω όρεξη; Να σας πάω στον τάφο του; Ή μήπως έπρεπε να σας καλέσω στην κηδεία, να με δείτε να πλαντάζω στο κλάμα; Ε; Πρέπει δηλαδή να είμαι μόνιμα η χαζοχαρούμενη;
Πω ρε φίλε, έχω δικαίωμα, μία μόνο μία φορά, να μη φοράω το χαμόγελο για όλους εσάς. Έχω το δικαίωμα μία φορά να γίνω εγωίστρια, να κλειστώ στον εαυτό μου και να μη μιλώ. Και όταν μου περάσει θα μου περάσει.
Και 'συ, πήγες και ρώτησες την Jelly-chan τι μου συνέβη και σε αποφεύγω. Ε, λοιπόν, θες να μάθεις; Νομίζω πως με γουστάρεις. Ω, ναι. Αυτό. Όπως το διαβάζεις φίλε μου. Ο μοναδικός φίλος που έκανα και εμπιστεύτηκα μάλλον με γουστάρει. Τι καλά. Έχω τον πόνο μου, τους θανάτους που έγιναν στις διακοπές, την αρρώστια του μωρού της αδελφής μου, τα άγχη για τους βαθμούς, τα οικογενειακά προβλήματα έχω ΚΑΙ αυτό τώρα. Τέλεια. Όλα σκατά έχουν γίνει. Σκατά, σκατά, σκατά, σκατά. Και ναι, θα σου πω να τη δεις αυτή την ανάρτηση. Θέλω να μείνω μόνη και να μην καταστρέψω μία φιλία. Ντάξει;
Και τώρα, αν το δεις αυτό, θα πεις πως σε παρεξήγησα. Ντάξει, τέτοια λογική έχω να παρεξηγώ. Αλλά από τη στιγμή που δε βγαίνουμε ποτέ μαζί και ξαφνικά όλο μου προτείνεις βόλτες, τι θες να σκεφτώ;
Ειλικρινά, δε με ενδιαφέρει αν θα σχολιάσει κανείς η όχι. Η ανάρτηση είναι απλά ηλίθια. Ήθελα μόνο να ξεσπάσω.

Πάρτε αυτό. Το ακούω και κλαίω για όλες τις βλακείες που συμβαίνουν. Γιατί η ζωή δεν είναι παραμύθι. Η δική μου τουλάχιστον. Η δική μου, αν ήταν παραμύθι, θα ήταν γραμμένο σε χαρτί υγείας.

Feeling so trapped...

(You can find this image right here!)

Yann Tiersen-Rue des Cascades

Γιατί κάθε φορά που ακούω μελωδίες από τον αγαπητό μου φίλο Yann μελαχγολώ; Τόσο υπέροχη μελωδία... Απλά ακούστε το σας παρακαλώ.

Τώρα, πάμε στο σημερινό θέμα. Έχετε νιώσει ποτέ...παγιδευμένοι; Εγώ... εγώ έτσι νιώθω τώρα παγιδευμένη. Νιώθω σαν ένα πιόνι που έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές στο σκάκι και τελικά έσπασε από την πολυκαιρία. Σαν ένα παιχνίδι που έχει χάσει τη λάμψη του και δε μπορεί πια να μαγέψει τα πλήθη. Νιώθω... κενή. Δεν ξέρω τι φταίει... Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου; Ο θάνατος μία αγάπης; Όλα μαζί; Ίσως...

Και γενικά, δε ξέρω γιατί... νιώθω προδωμένη από τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί συνειδητοποίησα μερικά πράγματα. Δεν ξέρω αν αυτό που είμαι τώρα, αυτή που σας γράφει τις αναρτήσεις 3 μήνες τώρα, είναι η πραγματική Creepy Dreamer. Aυτός είναι ο πραγματικός μου χαρακτήρας; Έτσι είμαι; Έτσι ήμουν; Έτσι θα μείνω; Μήπως όμως όλο αυτό το ''είμαι'' είναι η μάσκα που με υποχρέωσαν να βάλω; Η μάσκα της καλής μαθήτριας, του καλού παιδιού, του υπεύθυνου παιδιού και αλλα χίλιες δυό μάσκες που δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ μου να τις βγάλω...

Αυτό που έκανα σ'εμένα, δεν ήξερα να το κάνω,

Κι αυτό που θα μπορούσα να κάνω για μένα, δεν το έκανα.

Το ντόμινο που φόρεσα ήταν λάθος,

Για κάποιον άλλο με περάσανε, δε μίλησα και χάθηκα.

Όταν τη μάσκα θέλησα να βγάλω,

Κολλημένη στο πρόσωπό μου ήταν.

Κι όταν την έβγαλα και στον καθρέφτη το πρόσωπό μου είδα,

Είχα γεράσει κιόλας.

Μεθυσμένος ήμουν και το ντόμινο δεν ήξερα να βάλω,

Που ποτέ δεν είχα βγάλει.

Πέταξα η μάσκα και κοιμήθηκα στην γκαρνταρόμπα

Σαν σκυλί που του το επέτρεψαν 

Γιατί ήταν ακίνδυνο.

Και θα γράψω αυτή την ιστορία για ν' αποδείξω

Πως υπέροχος είμαι.

Απόσπασμα από το ποιήμα Καπνωπολείο, του Φερνάντο Πεσσόα.(1928)

Πόσες μάσκες και πόσες άλλες

Πάνω στο πρόσωπο της ψυχής μας φοράμε;

Άραγε όταν γι 'αστείο η ψυχή τη μάσκα θελήσει να βγάλει

Ξέρει πως έτσι αφήνει το πρόσωπο γυμνό να φανεί;

Η μάσκα η πραγματική, δε νιώθει τίποτα κάτω απ' τη μάσκα

Αλλά κοιτάζει μεσ' απ' αυτή με μάτια κρυμμένα.

Απόσπασμα VΙΙ από το ποιήμα 35 Σονέτα, του Φερνάντο Πεσσόα.

Οκέι, παρότι έχει πεθάνει εδώ και αρκετά χρόνια, νομίζω συμφωνώ σε πολλά μαζί του. Πάντα μας πρωθούν να κάνουμε το ένα ή το άλλο. Πάντα υπάρχει μία δεύτερη φωνή δίπλα μας που θα μας υποδείξει τι να κάνουμε και θα μας επηρεάσει να το κάνουμε. Το κάνουν για να μας καθοφηγήσουν, για να μας προστατεύσουν... Όμως όταν μας αφήνουν μόνους... θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι μόνοι μας; Η μάσκα θα πέσει, το πραγματικό πρόσωπο θα φανεί... Μπορεί αυτό να αντεπεξέλθει στην πραγματικότητα; Ή θα συντριφθεί και θα γίνει κομμάτια, τα οποία θα διασκορπιστούν σαν κόκκοι άμμου στο Αιγαίο; Θα μπορέσουμε να είμαστε εμείς; Χωρίς φόβο; Χωρίς να διστάσουμε; Χωρίς να δειλιάσουμε; Ή όλα αυτά θα είναι υπερβολικά και στην πρώτη μας προσπάθεια να ''πετάξουμε'' μακριά θα προσγειωθούμε πολύ απότομα στο έδαφος;

Ναι... Θα τα καταφέρουμε. Έτσι νομίζω. Παρότι νιώθω τόσο παγιδευμένη, παρότι νιώθω πως τώρα δε μπορώ να κάνω τίποτα, πιστεύω ότι θα μπορέσουμε. Γιατί θα υπάρχουν άτομα που θα μας στηρίξουν. Άτομα που μας αγαπάνε. Άτομα για τα οποία είμαστε σημαντικοί.

Θα κλείσω αυτή την ανάρτηση με (άλλο) ένα κομμάτι από το Yann Tiersen. Και ένα απόσπασμα από το Μικρό Πρίγκιπα. Ξανά. :Ρ

Yann Tiersen-La Chute 

Καθώς ο μικρός πρίγκιπας αποκοιμιόταν, τον πήρα στην αγκαλιά μου και άρχισα πάλι να περπατάω. Ήμουν συγκινημένος. Ένιωθα να κουβαλάω έναν εύθραυστο θησαυρό. Μου φαινόταν μάλιστα πως δεν υπήρχε τίποτα πιο εύθραυστο πάνω στη Γη. Κοίταζα στο φως του φεγγαριού το χλωμό μέτωπο, τα κελιστά μάτια, τις τούφες των μαλλιών που τρεμόπαιζαν στον άνεμο και σκεφτόμουν: "Αυτό που βλέπω δεν είναι παρά μία φλούδα. Το πιο σημαντικό είναι αόρατο..."

I'll be your prince...

You'll have to kiss a lot of frogs before you'll find your prince.

Περπατούσε μόνη της στο δρόμο. Έβρεχε, αλλά δεν την ένοιαζε, γιατί κρατούσε ομπρέλα. Σκεφτόταν πυρετωδώς. Όταν ήταν έφηβη της είχαν πει πως θα έπρεπε να φιλήσει πολλούς ''βατράχους'' για να βρει τον ''πρίγκιπά'' της. Και πάντα ήλπιζε ότι κάποια ημέρα των ημερών θα τον βρει. Έτσι δεν την είχαν μεγαλώσει εξάλλου; Της είχαν πει πως κάποιος θα είναι εκεί έξω να την περιμένει. Όχι, κάποιος, Ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. Το μισό της. Η αδελφή ψυχή της. Όμως πώς θα ήξερε ότι θα τον έβρισκε; Μερικοί άνθρωποι νομίζουν πως απλά το ξέρει κανείς όταν έχει βρει ΤΟΝ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ. Το νιώθεις, λένε! Οι πλανήτες ενώνονται, οι ουρανοί ανοίγουν, οι άγγελοι τραγουδούν και οι θάλασσες χωρίζονται στη μέση. Κάποτε είχε κάποιες εμπειρίες με δύο-τρεις, που όμως κατέληξαν να είναι οι "βάτραχοι". Αναρωτήθηκε αν θα έβρισκε ποτέ τον "πρίγκιπά" της και πόσους "βατράχους" θα γνώριζε μέχρι να γίνει αυτό. Συνέχισε να περπατάει μέσα στη βροχή απεγνωσμένη. Θα έβρισκε ποτέ αυτό που ήθελε;

Έτσι δεν είναι η ζωή; Μας έχουν πάρει τα αυτιά, όλοι οι μεγάλοι, με τον ένα και μοναδικό έρωτα και τέτοιες χαμάρες. Δηλαδή θα γνωρίσεις κάποιον και θα είναι το άλλο σου μισό. Η αλήθεια είναι πως βαθιά μέσα μου το πιστεύω. Πιστεύω ότι υπάρχει το άλλο μας μισό, ο soul mate μας που λένε και οι Αμερικάνοι. Όχι για κάποιο άλλο λόγο, αλλά επειδή η ίδια έχω βρει πρόσφατα ένα άτομο που είναι σαν να είσαι αδερφή ψυχή μου or something. Αλλά το θέμα είναι πως καταλαβαίνεις αν όντως έχεις βρει μία αδερφή ψυχή; Όντως υπάρχουν πυροτεχνήματα; Ακούς τρομπέτες να ηχούν όταν φιλάς για πρώτη φορά ΤΟΝ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ; Εννοώ, έστω Χ αυτό το σουπερ κουλ-καταπληκτικό-εκπληκτικό-φανταστικό-μαγευτικό άτομο και Ε εσύ. Ο Χ είπαμε είναι μαγευτικός, εξαίσιος, φανταστικός,με χιούμορ κλπ κλπ κλπ. Όμως επειδή είναι τόσο υπερβολικά τέλειος πρέπει ντε και καλά να είναι Ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ; Σαφώς θα περιμένεις τρομέπετες να ηχήσουν, πυροτεχνήματα να γεμίσουν τον ουρανό και όλα τα συναφή, όμως πιθανότατα να μη συμβεί. Γιατί ο Mr. Υποτιθέμενος Perfect, απλά δεν είναι αυτό που περίμενες. 

Και κάτι άλλο: Η αγάπη έρχεται ήσυχα χωρίς τρομπέτες και βεγγαλικά. Αν ακούς φωνές, πήγαινε να κοιτάξεις τα αυτιά σου.

Γιατί και με το δικό μου άτομο που είναι κάτι σαν αδερφή ψυχή or something, τα πράγματα αθόρυβα ήρθαν. Δεν κατάλαβα τίποτα... Και όμως... βρήκα αυτό το άτομο που με καταλαβαίνει, αυτό το άτομο με το οποίο έχω κοινές εμπειρίες. Λέτε να βρήκα ΤΟΝ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ; :Ρ

Η βροχή είχε σχεδόν σταματήσει και έτσι έκλεισε την ομπρέλα της. Ο σκούφος της κόντευε να γλιστρίσει από τη θέση του. Καθώς τον έφτιαχνε, έπεσε πάνω σε ένα άτομο. Όταν κοίταξε το άτομο αυτό, διέκρινε δύο γνωστά καστανά μάτια. 

"Long time no see", είπε εκείνος και η κοπέλα γέλασε.

 "Πάμε μία βόλτα μέχρι το πάρκο;",την ρώτησε.

"Φυσικά",απάντησε εκείνη.

Το αγόρι χαμογέλασε και την πήρε από το χέρι. Καθώς περπάταγαν μαζί στο βρεγμένο δρόμο, η κοπέλα ένιωσε πως δεν είχε χαθεί κάθε ελπίδα. "Somewhere... He is somewhere. I am gonna find him no matter what.". Χαμογέλασε και περπάτησε πιο γρήγορα, χέρι-χέρι με το φίλο που είχε να δει τόσο καιρό.

Just some silly nonsense

Η Νέα Χρονιά(το 2011 ντε!) μπήκε πριν 2 ημέρες. Και μπήκε αρκετά καλά. Ήμασταν στο σπίτι και είπαμε τα κλασσικά χρόνια πολλά και ευχηθήκαμε για καλή χρονιά. Και ήταν όλα τόσο κοινότυπα. Τόσο ίδια. Σαν να μην έχει αλλάξει κάτι. Και έτσι, δνε ξέρω πως, αλλά μου ήρθε και θυμήθηκα μία ιστοριούλα πουδιάβασα πολύ παλιά σε ένα ξεχασμένο βιβλίο, που τώρα κοίτεται σε κάποιο μέρος της βιβλιοθήκης μου...


Η ιστορία είναι για ένα νέο και πολύ όμορφο μάγο που αποφασίζει να μην ερωτευτεί ποτέ του. Έτσι χρησιμοποιεί τις Σκοτεινές Τέχνες στον εαυτό του, έτσι ώστε να τον αποτρέψει να ερωτευτεί ποτέ του. Η οικογένειά του, με την ελπίδα πως θα αυτός θα αλλάξει, δεν κάνει κάτι. Ωστόσο, μία μέρα ακούει δύο από τους υπηρέτες του να ψιθυρίζουν σχολιάζοντας πως αυτός δεν έχει γυναίκα. Έτσι αποφασίζει να βρει μία ταλαντούχα, πλούσια και όμορφη μάγισσα να παντρευτεί για να κάνει τους πάντες να ζηλέψουν. Συναντά αυτό το κορίτσι την επόμενη ημέρα. Αν και το κορίτσι είναι ταυτόχρονα και γοητευτικό και απόμακρο, ο μάγος την πείθει να έρθει σε μία γιορτή με γεύμα που γίνεται στο κάστρο του. Στη διάρκεια της γιορτής, η κοπέλα του λέει πως χρειάζεται να ξέρει αν έχει καρδιά. Ο μάγος της δείχνει την τριχωτή του καρδιά που χτυπάει σε ένα γυάλινο δοχείο στα μπουρντούμια του κάστρου. Η μάγισσα τον παρακαλεί να τη βάλει πάλι μέσα του. Αφού ο μάγος το κάνει, αυτή τον αγκαλιάζει. Ωστόσο, καθώς ήταν αποκομμένη από το σώμα του για τόσο πολύ, η καρδιά του είχε αναπτύξει άγρια γούστα όπως το ότι είχε καταντήσει σε ένα ζωώδες επίπεδο. Και έτσι οδηγείται να πάριε με τη βία μία αληθινά ανθρώπινη καρδιά. Ξεριζώνει την καρδιά της μάγισσας για να τη βάλει στη θέση της δικής του, αλλά ανακαλύπτει πως δε μπορεί να βγάλει με μάγια την τριχωτή καρδιά από το στήθος του. Έτσι την βγάζει έξω με ένα στιλέτο. Με αυτόν τον τρόπο και αυτός και η κοπέλα πεθαίνουν, με αυτόν να κρατάει και τις δύο καρδιές στα χέρια του.


Δε ξέρω γιατί θυμήθηκα αυτή την ιστορία. Γιατι τη θυμήθηκα την ώρα που άλλαζε ο χρόνος. Υποτίθεται πως η Νέα Χρονιά δεν έρχεται με μελαγχολίες. Η Νέα Χρονιά(η συγκεκριμένη), υποτίθεται ότι θα έφερνε χαμόγελα και γέλια και αγκαλιές και χαρά και αγάπη και υγεία. Ξεκίνησε όμως...μελαγχολικά. Υποδέχομαι λοιπόν το 2011 με αυτή την ωραία, αλλά στενάχωρη ιστορία.
Είθε η χρονιά σας να είναι λαμπερή, γεμάτη συγκινήσεις και πολλά πυροτεχνήματα και χρώματα.