Fuck why, why, WHY?

Fuck, fuck, fuck. Just fuck this. Cut all the crap. Τι αηδίες ακούω. Μπορούμε να έχουμε φίλους λέει. Φυσικά και μπορούμε να έχουμε φίλους. Και γυναίκες και άντρες. Φίλους που θα μας σταθούν. Φίλους που θα μας ακούσουν. Φίλους που απλά θα είναι ΦΙΛΟΙ. Γίνεται αυτό;
Όχι. Δε μπορεί να αλλάξει η φύση του άντρα ποτέ; Όχι, δε μπορεί; Πρέπει πάντα γαμώτο όποιον θεωρώ πραγματικά φίλο μου να φαντασιώνεται τα στήθη και τα οπίσθιά μου; Τι στο διάολο έχω φταίξει και τα τραβάω όλα αυτά; Νεύρα, νεύρα, νεύρα, νεύρα.
Δηλαδή, μέσα σε ΟΛΑ αυτά που συμβαίνουν πρέπει να έχω στο νου μου και αυτό; Ο θείος μου να αργοπεθαίνει στην εντατική και συ ρε φίλε  να με παίρνεις τηλέφωνο και να μου λες να πάμε σε ταινία. Οι δυό μας. Όχι, δε γουστάρω να πάω σε ταινία μόνη με αγόρι εκτός και αν είναι το boyfriend. ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Γκεγκε; Και μετά που σου αρνιέμαι, λες να βγούμε βόλτα, αν φυσικά δε βαριέμαι την παρέα σου. Όχι, δεν την βαριέμαι. Αλλά είμαστε ΦΙΛΟΙ, δεν βγαίνω με φίλους βόλτα μόνη μου.Και σίγουρα δεν εννοούσες να βγούμε με μεγάλη παρέα.
Μία βδομάδα αργότερα, ενώ ο θείος έχει δύο ημέρες που έχει πεθάνει με παίρνεις τηλέφωνο. Δεν απανάτω και όταν σε ρωτώ τι θες, μου λες πως είμαι επιθετική και να αφήσω το θέμα. Σε ρωτάω αν ήθελες να έρθω στο live στο Cocoon(ναι, παίζεις και κιθάρα!) και μου πες ότι αυτό με ήθελες. Guess what. Έχω να φάω δύο ημέρες και πριν μία ημέρα έθαψα ένα σημαντικό άνθρωπο. Πέταξα στον τάφο του λουλούδια και τον είδα να σκεπάζεται σε ένα ξύλινο κουτί. Πιστεύεις ότι είμαι σε κατάσταση να πάω σε σκυλάδικο να ακούσω εφήβους να κάνουν scream; Μάντεψε, ΔΕΝ είμαι!
Και με όοοοολα αυτά που έγιναν, καθώς συζητώ με το μόνο λογικό άτομο που μου έχει μείνει, την Jelly-chan(την κολλητή μου), μου μπαίνει η ιδέα. Σκατά, γιατί το σκέφτηκα; Αλλά ναι το συζήτησα με το αγόρι μου και έβγαλε το ίδιο συμπέρασμα. Πως μάλλον σου αρέσω. Και σήμερα δε σου μίλαγα. Σε απέφευγα. Και με ρώτησες τι έχω. Ως επί το πλείστον, απλά δεν έχω όρεξη. Το όλο μαύρο ντύσιμό μου λέει πολλά. Σου λέω πως πέθανε ο θείος μου και δε με πιστεύεις. Δηλαδή τι πρέπει να κάνω ρε πούστη μου για να δέιξω σε όλους σας πως για αυτό το γεγονός δεν έχω όρεξη; Να σας πάω στον τάφο του; Ή μήπως έπρεπε να σας καλέσω στην κηδεία, να με δείτε να πλαντάζω στο κλάμα; Ε; Πρέπει δηλαδή να είμαι μόνιμα η χαζοχαρούμενη;
Πω ρε φίλε, έχω δικαίωμα, μία μόνο μία φορά, να μη φοράω το χαμόγελο για όλους εσάς. Έχω το δικαίωμα μία φορά να γίνω εγωίστρια, να κλειστώ στον εαυτό μου και να μη μιλώ. Και όταν μου περάσει θα μου περάσει.
Και 'συ, πήγες και ρώτησες την Jelly-chan τι μου συνέβη και σε αποφεύγω. Ε, λοιπόν, θες να μάθεις; Νομίζω πως με γουστάρεις. Ω, ναι. Αυτό. Όπως το διαβάζεις φίλε μου. Ο μοναδικός φίλος που έκανα και εμπιστεύτηκα μάλλον με γουστάρει. Τι καλά. Έχω τον πόνο μου, τους θανάτους που έγιναν στις διακοπές, την αρρώστια του μωρού της αδελφής μου, τα άγχη για τους βαθμούς, τα οικογενειακά προβλήματα έχω ΚΑΙ αυτό τώρα. Τέλεια. Όλα σκατά έχουν γίνει. Σκατά, σκατά, σκατά, σκατά. Και ναι, θα σου πω να τη δεις αυτή την ανάρτηση. Θέλω να μείνω μόνη και να μην καταστρέψω μία φιλία. Ντάξει;
Και τώρα, αν το δεις αυτό, θα πεις πως σε παρεξήγησα. Ντάξει, τέτοια λογική έχω να παρεξηγώ. Αλλά από τη στιγμή που δε βγαίνουμε ποτέ μαζί και ξαφνικά όλο μου προτείνεις βόλτες, τι θες να σκεφτώ;
Ειλικρινά, δε με ενδιαφέρει αν θα σχολιάσει κανείς η όχι. Η ανάρτηση είναι απλά ηλίθια. Ήθελα μόνο να ξεσπάσω.

Πάρτε αυτό. Το ακούω και κλαίω για όλες τις βλακείες που συμβαίνουν. Γιατί η ζωή δεν είναι παραμύθι. Η δική μου τουλάχιστον. Η δική μου, αν ήταν παραμύθι, θα ήταν γραμμένο σε χαρτί υγείας.