Dreams, dreams, dreams

 Ακούστε καθώς διαβάζετε...

Μια φορά και έναν καιρό σε μία μακρινή χώρα, όπου οι άνθρωποι μιλούν μία άλλη γλώσσα, γίνονταν εμφύλιος πόλεμος. Ένας πόλεμος εναντίον μία δικτατορίας. Όμως, αυτό είναι μία άλλη ιστορία, χαμένη στο χρόνο, θαμμένη στις αναμνήσεις. Εμάς μας ενδιαφέρει η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού, γύρω στα 10. Ο πατέρας της έχει πεθάνει. Η μαμά της, για να γλιτώσει τις κακουχίες του πολέμου παντρεύεται έναν στρατηγό της δικτατορίας και μετακομίζουν μαζί του στην εξοχή, για στρατιωτικούς λόγους. Η μητέρα της είναι έγκυος σε προχωρημένους μήνες και η κοπέλα αποφασίζει να εξερευνήσει λίγο το μέρος. Βρίσκει αυτό το μαγικό λαβύρινθο. Ή τουλάχιστον ένα λαβύρινθο που για εκείνη είναι μαγικός. Έχει νεράιδες και έναν Φαύνο, ένα πλάσμα με πόδια τράγου και κέρατα στο ανθρώπινο κεφάλι του. Και με τη φαντασία της περνά από διάφορες καταστάσεις και προσπαθεί να ξεπεράσει μία μεγάλη τραγωδία που συμβαίνει στη ζωή της. Και... well, το τέλος δεν μπορεί να θεωρηθεί ευτυχισμένο... Ή ίσως και να μπορεί...

Αυτή είναι μία περιεκτική περίληψη της πανέμορφης ταινίας "Ο Λαβύρινθος του Πάνα". Δεν κάνω διαφήμιση της ταινίας, προς Θεού, αλλά αξίζει να τη δείτε. Πραγματικά... αξίζει. Γιατί, εγώ προσωπικά, έκλαψα.

Τώρα... η πρωταγωνίστρια, η Οφίλια, είναι ένα πλάσμα ανήσυχο. Δε στέκεται σε μία μεριά. Και το κυριότερο, η φαντασία της και τα βιβλία της την ταξιδεύουν σε κόσμους και μέρη που δεν περίμενε να δει. Που δεν ήξερε καν πως υπάρχουν. Σε κόσμους που τις προσφέρουν μία υπέροχη εμπειρία. Ταξιδεύει μέσα σε όνειρα γεμάτα φανταστικά πλάσματα...

Και... απλά υποτίθεται πως μένουν όνειρα... Άρα, δεν αξίζει να ονειρευόμαστε; Να κλείνουμε τα μάτια και να φανταζόμαστε ένα κόσμο φωτεινότερο; Να ταξιδεύουμε σε μέρη μαγικά;

Dreams are dreams.I ain't gonna play the fool anymore.

Τα όνειρα είναι όνειρα. Δεν αλλάζει η φύση τους. Είναι μια οφθαλμαπάτη που δημιουργεί ο εγκέφαλός μας. It's an illusion. Ε, λοιπόν, εγώ δεν το δέχομαι. Όχι. Δεν το δέχομαι. Με ανάγκασαν να συμβιβαστώ. Να πατήσω τα πόδια μου στη Γη, να προσγειωθώ άσχημα και να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Και έτσι, ξέχασα ότι ήξερα. Ξέχασα να γελάω, να εκτιμώ ένα χαμόγελο, ένα αστείο, μία αγκαλιά, μία φωτογραφία. Ξέχασα αυτό που πραγματικά έχει σημασία. Ξέχασα να ζω... Τι τραγική ειρωνεία. Να είσαι μόνο 16 και να έχεις ωριμάσει τόσο απότομα, να ξεχνάς να είσαι παιδί. Να μην είσαι ξέγνοιαστος. Όχι, λοιπόν, δε θα συμβιβαστώ. Δε θα συμβιβαστώ με τη στυγνή, κρύα, σκληρή πραγματικότητα. Ο κόσμος δεν είναι μαύρος. Ούτε ασπρόμαυρος. Όχι. Ο κόσμος μπορεί να χρωματιστεί. Μπορεί. Με ένα-δύο πινέλα και νερομπογιές, με παστέλ και ξυλομπογιές. Δε θα είναι εύκολο. Θα είναι ένας δύσκολος αγώνας... Θα πρέπει να βρούμε ό,τι έχει γίνει ασπρόμαυρο, ότι είναι θλιβερό και μαραζωμένο και να το φτιάξουμε. Αλλά... πρώτη φορά, μετά από καιρό, νιώθω ελπίδα. Και έχω δύο-τρία όνειρα. Κανένας δε θα με εμποδίσει να τα πραγματοποιήσω. Και καθώς τα πραγματοποιώ, θα έχω και άλλα, πολύ περισσότερα, πιο πολύχρωμα και περίπλοκα όνειρα. Όνειρα που δεν είναι μόνο ουτοπικά. Όνειρα που είναι παράλληλα με την πραγματικότητα, όμως δε συμβιβάζονται με αυτήν. Γιατί έχω βαρεθεί. Έχω βαρεθεί. Έχω βαρεθεί, βαρεθεί, βαρεθεί να βλέπω τόση δυστυχία, μέσα μου και γύρω μου. Έχω βαρεθεί να βλέπω εφήβους να έχουν ωριμάσει γρήγορα και να μην απολαμβάνουν το ζεστό χάιδεμα της ανατολής του ήλιου και το βαθύ μπλε της θάλασσας. Έχω βαρεθεί τη μιζέρια, τη θλίψη, την κούραση, την πίεση το άγχος.
You may say I'm a dreamer... But I'm not the only one!
Λοιπόν, φαίνεται δύσκολο; Ακατόρθωτο; I'll give it a shot. Or maybe three. Δεν εγκαταλείπω την προσπάθεια και δε συμβιβάζομαι. Θέλω να ζήσω χαρούμενα. Γεμάτα φως και χρώμα. 

Η πόλη των χρωμάτων-Ζακ Στεφάνου

Όμορφη μου πόλη
έχεις γίνει γκρι και φεύγουν όλοι
βόλτα στις ταράτσες
βγαίνω το πρωί σε βλέπω όλη
γκρι είναι οι δρόμοι
γκρι κι όλοι αυτοί
που περπατάνε
μες τα γκρίζα σπίτια τους
γκρι θα μιλούν γκρι θα αγαπάνε

Μα δε σ' αφήνω γλυκιά μου πόλη
νοικιάζω αεροπλάνο
σημάδι κάνω στο χάρτη

Παίρνω μαζί μου ουράνια τόξα
αυτή που η λόξα γεμίζει με δόξα
το πάρτι

Κόκκινα πράσινα κίτρινα μπλε
σπίτια στους δρόμους
και αστυνόμους μπορντό
Παντού χαμόγελα
και χρώμα στα μαλλιά και τους ώμους
και ένας σκύλος καρό
Πορτοκαλί τα πεζοδρόμια
και οι τοίχοι γαλάζιοι
και τα περίπτερα ροζ
αυτή η πόλη κάθε μέρα μπορεί να αλλάζει
και να γεμίζει με φως

Όμορφη μου πόλη
γίνανε οι δρόμοι σου λιβάδια
οι πλατείες λίμνες και όλα τα σκουπίδια
πολύχρωμα ψάρια
τα αμάξια δέντρα και οι μηχανές
λουλούδια
όμορφη μου πόλη γίνανε οι κόρνες σου
τραγούδια

Και τότε όλοι
γλυκιά μου πόλη
και εκείνοι που κάθονται
κι αυτοί που όλη μέρα δουλεύουν

Καρδιές παράθυρα
και πόρτες ανοίγουν
πετάγονται έξω
γελούν τραγουδούν και χορεύουν

Κόκκινα πράσινα κίτρινα μπλε
σπίτια στους δρόμους
και αστυνόμους μπορντό
Παντού χαμόγελα
και χρώμα στα μαλλιά και τους ώμους
και ένας σκύλος καρό
Πορτοκαλί τα πεζοδρόμια
και οι τοίχοι γαλάζιοι
και τα περίπτερα ροζ
αυτή η πόλη κάθε μέρα μπορεί να αλλάζει
και να γεμίζει με φως