Το βλέμμα μου πέφτει στα τέσσερα
άδεια μεγάλα ράφια της βιβλιοθήκης και νιώθω πάλι εκείνο το αίσθημα της
μελαγχολίας να πιάνει σφιχτά το στομάχι μου και να το τυλίγει, να το δένει, να
το κάνει κόμπο.
You see, στα ράφια αυτά ήταν τα
βιβλία που χρησιμοποιούσα τον τελευταίο χρόνο, τα βιβλία και οι σημειώσεις που
με συντρόφευαν κατά τη διαδικασία των Πανελληνίων.
Μη με παρεξηγήσετε. Δεν έχω
τρελαθεί. Δεν θέλω να έρθουν πάλι πίσω οι Πανελλήνιες, δεν θέλω να ξαναδιαβάσω
ή κάτι τέτοιο.
Όμως απλά συνειδητοποιώ πόσο
γρήγορα πέρασαν τα χρόνια.
Θυμάμαι όταν πρωτοήρθαμε σε αυτό
το σπίτι. μου φαινόταν τεράστιο και η ντουλάπα στο δωμάτιό μου πολύ ψηλή και
ήμουν μονάχα εφτά χρονών. Τα βιβλία χωρούσαν άνετα σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης
μου και στα υπόλοιπα μπήκαν τα εξωσχολικά.
Φέτος δεν υπήρχαν εξωσχολικά, μόνο
σε ένα ράφι και εκεί στριμωγμένα και στα υπόλοιπα σχεδόν ράφια υπήρχαν βιβλία
για το σχολείο.
Και τώρα όλα εκείνα τα βιβλία του
σχολείου μπήκαν σε 5 μικρά χαρτονένια κουτιά.
Αναρωτιέμαι αν έτσι θα είναι πια
η ζωή μου. Σε λίγο καιρό θα βάλω και τα υπόλοιπα πράγματα που αποτελούν την
προσωπικότητά μου σε μικρά χαρτονένια κουτιά και θα φύγω από εδώ να πάω σε μία
μεγάλη πόλη, από την οποία κάποια στιγμή πάλι θα φύγω.
Γενικά, νιώθω λίγο περίεργα που
μεγαλώνω.
Θέλω να φύγω από εδώ μα ταυτόχρονα
ξέρω πως εδώ ήταν που πέρασα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, εδώ μεγάλωσα,
εδώ έκανα φίλους, εδώ πέρασα καλά και νιώθω
λίγο περίεργα και ανήσυχα για αυτό που με περιμένει «εκεί έξω».
But I guess that’s part of growing up…!
P.S. Αύριο φεύγω για το χωριό μου και δε θα έχω Internet για 15 μέρες περίπου. Τα λέμε :Ρ
