Hunger Games

Deep in the meadow, hidden far away
A cloak of leaves, a moonbeam ray
Forget your woes and let your troubles lay
And when it's morning again, they'll wash away
Here it's safe, here it's warm
Here the daisies guard you from every harm
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true
Here is the place where I love you.

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Colore Grigio


Τα χρώματα έχουν φύγει. Δεν υπάρχουν πια. Μόνο γκρι, μαύρο, άσπρο. Οι αποχρώσεις του γκρι ποικίλουν αναλόγως με το χρώμα που αντικαθιστούσαν παλιά. Το μπροντό έχει γίνει ένα γκρι πολύ σκοτεινό, σχεδόν μαύρο, αλλά όχι ακριβώς μαύρο, ενώ το απαλό παιδικό γαλάζιο του ουρανού έχει γίνει ένα ανοιχτόχρωμο γκρι, που θυμίζει τα σύννεφα που έχουν μόνο λίγο νερό μέσα τους. Το άσπρο έμεινε άσπρο και το μαύρο μαύρο. Τουλάχιστον αυτό είναι κάτι που έμεινε σταθερό.
Δεν καταλαβαίνει πού πήγαν τα χρώματα. Δεν καταλαβαίνει ποιος τα πήρε. Δεν μπορεί να δει όμως τίποτα πέρα από αυτά τα τρία μονότονα, ανιαρά χρώματα.
Η ζωή, όπως και τα χρώματα, έχει επίσης εξαφανιστεί. Σχολείο, διάβασμα, φροντιστήριο, διάβασμα, διάβασμα, φαγητό, ύπνος, διάβασμα, σχολείο και ούτω κάθε εξής. Οι ήχοι σταμάτησαν επίσης να έχουν αυτή την ξεχωριστή μαγεία που είχαν, τα τραγούδια που με τόσο αγάπη άκουγε έχουν χάσει πια το νόημά τους, οι στίχοι μπερδεύονται μέσα στο μυαλό της και έχουν πάψει να σημαίνουν αυτό το κάτι ιδιαίτερο, αυτό το κάτι που καθιστούσε το εκάστοτε τραγούδι ξεχωριστό.
Μα αυτό που την τρομάζει πιο πολύ είναι ο ίδιος της ο εαυτός. Δε μπορεί πια να φανταστεί. Δε μπορεί να εκφραστεί. Για εκείνη, ο φανταστικός της κόσμος ήταν τα πάντα. Μικρή κλείνονταν στη ντουλάπα και μίλαγε με το φανταστικό της φίλο για τη μέρα της. Ζωγράφιζε, μέχρι να χαθούν τα χρώματα και κάθε ζωγραφιά είχε τη δική της ξεχωριστή ιστορία, με αρχή μέση και τέλος. Υπήρχε χρώμα στη φαντασία της, ήταν ένα μέρος γεμάτο με αυτά που αγαπούσε, τη μουσική της, τα φανταστικά πλάσματα που παίρνουν σχήμα με ένα μολύβι και χρώμα με μια ξυλομπογιά και όλες μα όλες αυτές τις φανταστικές ιστορίες της ίσως εναλλακτικής πραγματικότητας, τις ιστορίες που άλλοι θα νόμιζαν ονειροπόλημα. Δεν κρύβονταν επίτηδες σε εκείνο τον κόσμο. Δεν προσπαθούσε πάντα να αποφύγει τη στυγνή πραγματικότητα. Απλά ήταν ο χαρακτήρας της ονειροπόλος.
Αλλά έφυγε και αυτό. Ήταν σα να χάθηκε η φαντασία της. Τα όνειρά της έφυγαν. Σα να πέθανε ένα μεγάλο μέρος του εαυτού της, ένα μέρος που καθόριζε πια πραγματικά ήταν αυτή, που την έκανε αυτό που ήταν, που ήταν ίσως ο πυρήνας, το πιο κύριο συστατικό του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς της. Δεν ήταν πια εκείνη. Ήταν μία άλλη, ίσως.
Γιατί; Αυτό το ερώτημα έκαιγε το μυαλό της. Πού πήγε εκείνο το ξεχωριστό εσωτερικό της στοιχείο, αυτή η φλόγα που την έκανε αυτή που ήταν;
Δε μπορούσε να βρει απάντηση.
Όλα τόσο μπερδεμένα.
Όλα τόσο μπερδεμένα.
Σαν ένα κουβάρι από κλωστές.
Δε θυμάται ούτε το σήμερα, ούτε το χθες.
Είναι μία ξένη
Που κατοικεί
Στο σώμα το δικό της
Δεν αναγνωρίζει
Τον εαυτό της
Δε μπορεί να ονειρευτεί
Δε μπορεί να φανταστεί
Δε μπορεί να ελπίσει
Πού πήγαν αυτά τα ανόητα χρώματα;
Ανόητα χρώματα
Γυρίστε πίσω

Βρήκε μία κοπέλα μία μέρα. Είχε… είχε χρώμα. Χρώμα στα μαλλιά, στα ρούχα, στα μάτια. Ήταν ένα κινητό ουράνιο τόξο.
‘‘Γιατί έχεις χρώμα…;’’ ρώτησε με ζήλια.
Ήθελε και εκείνη το χρώμα. Το ήθελε. Μισούσε το γκρι.
‘‘Γιατί δεν τους άφησα να κάνουν αυτό που έκαναν σε εσένα’’
‘‘Τι έκαναν σε εμένα;’’
‘‘Σε πίεσαν και σου πήραν τα όνειρα. Στα έκλεψαν. Ένας άνθρωπος χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες, είναι ένας άνθρωπος χωρίς χρώμα.’’
‘‘Ποιοι τα έκλεψαν;’’
‘‘Αυτοί. Οι μεγάλοι. Αυτοί που δε νοιάζονται για τίποτα παρά μόνο για τον εαυτό τους.’’
‘‘Μα γιατί;’’
‘‘Γιατί έχασαν τα δικά τους χρώματα καιρό πριν. Πούλησαν τα όνειρά τους για ένα τίποτα. Και τώρα παίρνουν και τα δικά μας χρώματα.’’
‘‘Αυτό είναι άδικο.’’
‘‘Είναι. Θέλουν να μας κάνουν να πονέσουμε, όπως πόνεσαν και εκείνοι. Θέλουν να μας δώσουν τα δικά τους όνειρα για να ευχαριστηθούν εκείνοι. Θέλουν ό,τι εμείς δε θέλουμε. Θέλουν να μας πάρουν τα πάντα’’
‘‘Δε μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό;’’
‘‘… Όχι. Όχι τελείως. Μπορείς όμως να προσπαθήσεις να πάρεις τα όνειρά σου.’’
‘‘Αλήθεια;’’
‘‘Απλά προσπάθησε να ζωγραφίσεις ξανά. Ίσως όλα να γίνουν καλύτερα έτσι.’’
‘‘Ίσως.’’
‘‘Ζωγράφισε χαμόγελα. Ζωγράφισε ήλιους. Ζωγράφισε την ελπίδα. Πρέπει να μεταδώσουμε την ελπίδα.’’
‘‘Την ελπίδα για τι;’’
‘‘Για ένα καλύτερο όνειρο, για ένα καλύτερο αύριο. Για ένα αύριο με χρώμα’’


20 σχόλια:

Unknown είπε...

Mπράβο για αυτό το υπέροχο άρθρο!

Creepy Dreamer είπε...

con black, σε ευχαριστώ πάρα πολύ :D

Vender είπε...

Πάντα είμαι δίπλα σου, το ξέρεις. Γιατί τα δικά μου χρώματα εξαφανίστηκαν μαζί με τα δικά σου. Και θα επανεμφανιστούν, όταν επανεμφανιστούν και τα δικά σου.

Πολεμήσαμε 6 μήνες μαζί, χωρίς καν να έχουμε κοιταχτεί στα μάτια. Θα πολεμήσουμε μέχρι να κοιταχτούμε, αφότου κοιταχτούμε και θα πολεμάμε μέχρι να μην μπορούμε με κανέναν τρόπο να κοιταχτούμε. Γιατί το καστανό, πράσινο ή γαλάζιο ανάμεσα στις κόγχες των άλλων ανθρώπων είναι το μόνο χρώμα στις ζωές ψυχών σαν και εμάς.

Ψυχών που θα πάρουν την παλέτα τους πίσω.

Creepy Dreamer είπε...

Mike P. ξέρω ότι θα είσαι πάντα εδώ :) Και το εκτιμώ απεριόριστα, όπως ξέρεις.

Θα πάρουν πίσω την παλέτα και με το πινέλο στο χέρι θα χωρματίσουν αυτόν τον γκρι κόσμο. Άκυρο. Θα τον χρωματίσουμε. Παρέα. :)

Ανώνυμος είπε...

Πανέμορφο! Απλά πανέμορφο!

Μην τα παρατάς. Εγώ σε ότι θέλεις θα μαι εδώ. Μπορώ να σου δώσω λίγο από το χρώμα που μου έχει μείνει για να ζωντανέψεις ξανά. Εμένα τα χρωματα μου έρχονται και φεύγουν. Μερικές φορές λείπουν για πολύ καιρό αλλά που και που ξανάρχονται.

Σου εύχομαι να βρεις ξανά τη παλέτα σου. Και είμαι σίγουρη θα έχει τα πιο όμορφα χρώματα!

Σε φιλώ γλυκά. Όνειρα γλυκά να έχεις γεμάτα χρώμα!

Creepy Dreamer είπε...

Sleepless, καλέ παρεξήγησες... Οκ, ίσως να έχει προσωπικά στοιχεία και συναισθήματα μέσα, αλλά είναι σχετικά διηγηματογραφικό, όχι τόσο ημερολογιακού στυλ :Ρ

Αλλά σε ευχαριστώ :)
Φιλάκια πολύχρωμα!

Rohanne είπε...

Τι όμορφη ανάρτηση <3
Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να ξανάβρισκαν τα χρώματά τους, ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος έτσι :)
Φιλάκια πολλά <3

Fleur είπε...

Τι υπέροχη ανάρτηση!<3

Creepy Dreamer είπε...

Virgilia, σε ευχαριστω<3
Ναι μακάρι να ξαναέβρισκαν όλοι τα χρώματά τους...
Φιλιά πολλά :*

Creepy Dreamer είπε...

Fleur, να σαι καλα <3

CineFre@k είπε...

Υπέροχο. Αλήθεια.

Άν και έχω μόνο μαύρο στην παλέτα μου, μπορείς να το πάρεις και να το κάνεις υλικά για τα όνειρα σου. Μην ρωτήσω πώς θα το κάνεις. :P Εγώ μια προσφορά κάνω!

Creepy Dreamer είπε...

CineFre@k, ευχαριστώ πολύ. :)

Α, σιγά, το μαύρο μπορεί να οδηγήσει σε υπέροχους συνδυασμούς, αν αναμειχθεί με άλλα χρώματα, έτσι δεν είναι; :)

CineFre@k είπε...

Κοίτα -- το μαύρο όσο μπορεί να αναμειχθεί με άλλα χρώματα για να φτιάξει ιδιαίτερους συνδιασμούς, τόσο μπορεί και να καταστρέψει έναν πίνακα.

Creepy Dreamer είπε...

Και ποιος μπορεί να ορίσει τι καταστρέφει και τι όχι ένα πίνακα; Η ζωγραφική δεν είναι μουσική. Μία λάθος πινελιά δεν σου καταστρέφει το έργο, δεν είναι λάθος. Αντίθετα, ίσως σου δώσει προοπτικές να δημιουργήσεις κάτι που δεν είχες ποτέ σου φανταστεί...

CineFre@k είπε...

Ίσως να είναι όπως τα λες. Αλλά πόσες φορές έχεις μουτζουρώσει έναν πίνακα με μαύρο και στο τέλος σου έχει βγεί κάτι καλύτερο;

Creepy Dreamer είπε...

Το έχω κάνει. Και μετά από πάνω έβαλα αστέρια. Βγήκε κάτι πολύ όμορφο το οποίο δυστυχώς πέταξα -.-"
Αγαπάω το μαύρο, μην το ψάχνεις, δε μπορείς να μου αλλάξεις γνώμη σε αυτό :Ρ

CineFre@k είπε...

KAI EΓΩ ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΜΑΥΡΟ.

Απλά τονίζω πόσο καταστροφικό είναι. xD

Creepy Dreamer είπε...

Εγώ το βρίσκω ιδιαιτέρως παρεξηγημένο και ελαφρώς σκούρο, αλλά πολύ γλυκό χρώμα xP

CineFre@k είπε...

Χμ ναι, νομίζω δεν είμαστε στην ίδια συχνότητα. XD Όταν λεω μαύρο, δεν απευθύνομαι στο μαύρο σαν χρώμα. Αλλά σε μια προσωπικότητα πιο απόμακρη, ιδιαίτερη -- πολλές φορές αυτοκαταστροφική.

Creepy Dreamer είπε...

Οκ, νύσταζα χθες. :Ρ Ήμουν με 3 ώρες ύπνο :Ρ
Ναι ξέρω την προσωπικότητα για την οποία μιλάς-είναι η δική μου.